Παράλογα και Λογικά

στη δική μας καθημερινότητα.

ή στραβός ειν' ο γιαλός ή στραβά αρμενίζω..
που μάλλον προς το δεύτερο τείνω γιατί δε γίνεται όπου πέφτει το μάτι μου "παράλογο" να φωνάζει!

ας πάρουμε πρώτα πρώτα, το τραγουδάκι απ' την ταινία του Μαυρογιαλούρου. το θυμάστε;
εκεί όπου η κόρη Μαυρογιαλούρου χορεύει και τραγουδά με την παρέα της δίπλα στην πισίνα.
το 'φερε στη μνήμη η τελευταία (ρισπέκτ) διαφήμιση του Jumpo κι έψαξα και το βρήκα
-αφού φυσικά το τραγουδούσα δυο μέρες συνεχόμενες και τρέλανα τους πάντες εντός και εκτός σπιτιού.


λέει λοιπόν το τραγουδάκι:

"τον χειμώνα δεν τον θέλω
θέλω ψάθινο καπέλο
θέλω θάλασσα γαλάζια κι αμμουδιά.."

καταχαρούμενο και άκρως καλοκαιρινό.
και φτάνει στο ρεφρέν:

τ' αγαπώ το καλοκαίρι
το καλοκαιράκι
με την τόση ξεγνοιασιά
να 'ναι ντάλα μεσημέρι
κι ένα βαποράκι
να μας φέρνει τη δροσιά!"

κι αναρωτιέμαι η ζαλισμένη, όταν λέει ο ποιητής "βαποράκι" τι ακριβώς εννοεί;
κι αυτό το "βαποράκι" τι είδους "δροσιά" τάχα να φέρνει;

μήπως χρώματος μπλε;
όπως είναι οι διαφημιστικές ταμπέλες που φωτογράφισα στο makro;


 πλαστικοποιημένες pouches -μετά συγχωρήσεως- διάβασα κι άρχισα να γελάω μόνη μου ως ηλίθια κι όσο με κοιτούσε ο κόσμος, τόσο χαχάνιζα ασυστόλως.
κι όσο χαχάνιζα, τόσο καταλάβαινα πως καρφάκι δε μου καιγόταν αν γινόμουν ρεζίλι. ίδιον ηλικίας ή ιδιοσυγκρασίας;

"γέρασες πια κοπέλα μου" μουρμούρισα και πήρα μια βαθιά ανάσα. θεραπεία το γέλιο, θεραπεία!

εκτός του ότι γελάω μόνη μου δίχως διόλου να με νοιάζει, τελευταία μιλώ και μόνη.

"σουτ!" είπα στο Χρόνη, όταν πήγε να μου κάνει παρατήρηση "είμαι γιαγιά πια! σεβασμός!"

 γιαγιά.. το ψυγείο μας πλέον δεν έχει μόνο τρόφιμα και αναψυκτικά.

έχει και μασουλοκατασκευές για το μωρό μας!


έχει ρηλάξ στο πάτωμα, έχει φθόνο της Νέλλυς για το ρηλάξ, έχει πάνες μέσα σε συρτάρια, έχει πιπίλες και φουστανάκια

έχει όμως και της Ραφαηλίας τα βιβλία πεταμένα παντού
έχει τα ρούχα της Ελένης σκορπισμένα σε καρέκλες και πολυθρόνες με την ίδια ακριβώς χάρη που το κάνει πάντα

έχει τον Dexter να παίζει απ' την αρχή εφτά σεζόν για χάρη μου

έχει και τον θαυμασμό της Ραφαηλίας για τους φίλους μου:

"εδώ ερχόμαστε με το Νίκο όταν συναντιόμαστε για καφέ"
"σ' αυτό το τραπέζι κάθεστε;"
"τι ερωτήσεις ειν' αυτές; είναι δυνατόν να καθόμαστε πάντα στο ίδιο τραπέζι;"
"ξέρω γω; ρώτησα! δε μου λες, με το Νίκο έχετε μαλλώσει ποτέ;"
"όχι"
"ωραία φιλία!"
"κοροϊδεύεις;"
"όχι καλέ μαμά! θαυμάζω!"
"να σου δώκω μια να δεις θαυμασμό!"
"γιατί βρε μαμά;"
"προχώρα, θ' αργήσουμε στον οδοντίατρο!"
"κατάλαβα. άγχος!"
"να σου δώκω μια να δεις "άγχος!"
............................................

κι αυτή είναι η δική μας καθημερινότητα.

τα λογικά, τα παράλογα,
ο γιαλός που άλλοτε είναι στραβός
αλλά κι εγώ που πότε-πότε στραβά αρμενίζω..

τραγουδάω "τον χειμώνα δεν το θέλω"
φωτογραφίζω τις πλαστικοποιημένες pouches
μαλλώνω το Ραφάκι
βλέπω Dexter με μανία
κατεβάζω βιβλία και τ' αποθηκεύω όπως ο Σάϋλοκ το θησαυρό του

αλλά όταν τ' απογεύματα χαμογελάει η Μαριλέττα,
ισιώνουν όλα τα παράλογα.

κι αυτή είναι η δική μου ανταμοιβή
-η δική μας-
και με το παραπάνω..

("όμως εγώ είμαι το μωρό σου μαμά, ε;"
"πάντα Ραφάκι μου, πάντα!")

Γυμνάσιο: οι εξετάσεις


"μαμά! έσκισα!!"
"μπράβο αγάπη μου, μπράβο! δε μου λες, πως ήταν τα θέματα, δύσκολα;"
"πανεύκολα! αφού σου λέω, έσκισα!"
"για πες, τι έπεσε;"
"κυρίως ερωτήσεις κρίσεως, αλλά και άλλες που τις ήξερα τέλεια!"
"όπως;"
"όπως που βρίσκεται ο οισοφάγος"
"κι απάντησες σωστά;"
"ε τώρα! αφού σου λέω, απέξω κι ανακατωτά!
ορίστε: ο οισοφάγος βρίσκεται μεταξύ λεπτού και παχέος εντέρου!"

......................................................

δεν ξέρω εσείς αν γράφετε καλά,
εμείς πάντως στη Βιολογία, το εικοσάρι το έχουμε εξασφαλισμένο!

Θα σε προσέχω!


"χρόνια πολλά μαμά!"
"ευχαριστώ αγάπη μου! έλα δώσε φιλί!"

σήμερα το πρωί.
ακόμα στο κρεββάτι.
έρχεται το Ραφάκι, ανοίγει τα χέρια, με παίρνει αγκαλιά, με σφίγγει, μου δίνει φιλιά κι ευχές: "χρόνια, χρόνια, χρόνια σου πολλά!!"

χαμογελάω, τη φιλάω κι εγώ
"χρόνια πολλά και στην Ελένη μας!" προσθέτω
-μετά της ψιθυρίζω στ' αυτί:

"δε μου λες μωρό, θα θυμάσαι πάντα τη γιορτή μου;"
"αμέ!"
"και θα μ' αγαπάς πάντα;"
"φυσικά!"
"και θα με φροντίζεις όταν γεράσω;"
"εννοείται!"
"καλά, τώρα το λες .. ποιος ξέρει όμως στο μέλλον.."

ανασηκώνεται θορυβημένη:

"αφού σου λέω μαμά!
πάντα θα σ' αγαπάω, πάντα θα σε κοιτάζω

και πάντα θα σ' έχω στην πλάτη μου!"

...........................................................

κι αυτή ήταν
η πιο βαριά υπόσχεση

που πήρα ποτέ
ανήμερα της γιορτής μου..

Γκρέμιστα, γκρέμιστα!


η Lamoyaland καταρρέει..

αυτή τη μεγαλειώδη τρύπα -η φωτογραφία είναι από τον τοίχο μας- την άνοιξε το συνεργείο που ανακαινίζει το διπλανό διαμέρισμα.
πήγα η ανυποψίαστη να πάρω ένα σεντόνι από το ράφι και ιδού! μπάζα και χαλίκια με πρόσμεναν και μια τρυπάρα ΝΑ! απ' όπου άνετα περνούσαν η Ακκα με τη Νέλλη τραγουδώντας  το "σκόνη και θρύψαλα να γίνομαι μαζί σου"

"βρε άνθρωπε" είπα την επομένη στον εργάτη "δε με πείραξε η ζημιά, αυτά γίνονται, αλλά γιατί δε μου το είπατε;;"
με κοίταζε και δε μιλούσε.

τέλος πάντων την έκλεισαν την τρυπάρα, τη τσιμέντωσαν, τη στόκαραν, θα βάψουν το κομμάτι του τοίχου που χάλασαν και τέλος καλό όλα καλά.
την εμπειρία όμως, μια ολόκληρη εβδομάδα να 'χω το ριφιφί μεσ' το σπίτι και να μη το ξέρω, να μη τη ξαναζήσω, να μη τη ξαναζήσω!


κι εκεί που έτοιμη ήμουν να πάρω τα βουνά μ' όλα που μας συμβαίνουν τελευταία, τα σοβαρά και τα λιγότερο σοβαρά, να σου και ξημερώνει η Κυριακή κι έρχεται η γιορτή της μητέρας!



να και το Ραφάκι με άνθος στο χέρι, με σφιχτή αγκαλιά να σου κόβεται η ανάσα, με φιλιά μελένια, να και πως ανοιξιάζουν μεμιάς όλα τριγύρω!


έτσι, 
-βλέπουμε της Ραφαηλίας την Ανοιξη κάθε πρωί που ξυπνάμε
-την ξαναζούμε λίγες ώρες μετά στο χαμόγελο της Μαριλέττας μας
-ακούμε Django
-μιλάμε ώρες στο τηλέφωνο με το Δημήτρη λίγο πριν πάμε να τον επισκεφθούμε
-φτιάχνουμε ξανά το μπαλκόνι που έχει πνιγεί στο πράσινο
-κάνουμε σχέδια
-χαμογελάμε

και στοκάρουμε τις ζημιές της ζωής μας
με επιτυχία απόλυτη.

στο κάτω κάτω, έχουμε και το Swing '42 να δίνει το ρυθμό..

Η φωτογραφία

Χριστός Ανέστη!
......................

τους δύσκολους καιρούς που περνάμε
να τους αφήσουμε γρήγορα πίσω μας..

να τους θυμόμαστε  "αύριο"
και να μας φαίνεται πως πέρασαν
είκοσι χρόνια πια..

σ' αυτούς τους καιρούς
υπάρχουν αρκετά που με βοηθάνε να χαμογελώ
άλλα σημαντικά,
άλλα ασήμαντα.

υπάρχει κι η φωτογραφία:
ανοίγω τον υπολογιστή μια στο τόσο να πάρω το mail
check! το mail, τα νέα, τα πιο παλιά

και μετά
να τη!
να και το χαμόγελο που ανθίζει αυτόματα!















ο  Владимир Ильич Ленин, ο Алексе́й Макси́мович Пешко́в, ο Алекса́ндр Алекса́ндрович Богда́нов
σε μια παρτίδα σκάκι.

έτσι εύκολα λοιπόν φωτίζονται
τα επόμενα λεπτά της ζωής μας

-από μια παρτίδα σκάκι
που ποτέ δε μάθαμε πως τέλειωσε
........................

καλά να είστε
και να περνάτε όμορφα

Παγκράτι 2013

Κάπρι 1908