Μερικές φορές


..θα 'θελα να 'μουν ψάρι και να ζω κάτω από την επιφάνεια.

για κάτι τέτοιες στιγμές, πάντα υπάρχει ο Django..

Δικαιολογίες

τις πιο παράξενες δικαιολογίες που είπατε σαν παιδιά στους δασκάλους σας..
θυμάστε καμμία;

στην αρχή, θύμωσα και γύρισα σπίτι έτοιμη να βάλω τις φωνές στη Ραφαηλία.
ρεζίλι μ' έκανε η μικρή.
άνοιξα την πόρτα και τη βρήκα να περιμένει στο χωλ με την ανησυχία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της.

"λοιπόν;"
της είπα
"τι λοιπόν;"
"τι ήταν αυτό που είπες στην Κυρία;"
"ποιό;"
"ξέχασες να γράψεις την άσκηση και είπες πως εγώ σου έκρυψα το τετράδιο για να μη γράψεις;"
"....."
"Ραφαηλία;! γιατί το 'πες αυτό;"
"έπρεπε να σκεφτώ κάτι γρήγορα για να μη μου φωνάξει"
"τι να σου πω βρε απατεώνα.. τι να σου πω.."
"θύμωσες;"
"όχι, θα κεράσω κόσμο από τη χαρά μου"
"εντάξει, τότε"

και έφυγε στα γρήγορα, αφήνοντας με σύξυλη.


ακόμα κερνάω..

Η απορία

Χρόνης: ευθεία συνεχίζω;
Μαριλένα: ναι, ναι. τα ξέρω σου λέω αυτά τα μέρη! ένα καλοκαίρι με είχε φιλοξενήσει η Κατερίνα -ξέρεις ποια- μια βδομάδα σπίτι της.
Ραφαηλία: και πως το λένε αυτό το μέρος;
Μαριλένα: Ανάβυσσο αγάπη μου.
Ελένη: την ήξερες από τότε την Κατερίνα;
Μαριλένα: όχι αυτή την Κατερίνα μωρό μου, μια άλλη, φίλη μου παλιά. δεν την έχεις γνωρίσει εσύ.
Ραφαηλία: μαμά, να σε ρωτήσω κάτι;
Μαριλένα: φυσικά. τι θες;
Ραφαηλία: αυτή η φίλη σου η Κατερίνα..
Μαριλένα: ναι;
Ραφαηλία: ζει ακόμα;

ΥΓ
τη φωτογραφία την τράβηξε η Ελένη κι είναι το πιο υπέροχο δειλινό που έχω δει στη ζωή μου.
για ένα ολόκληρο τέταρτο, ο ουρανός "καιγόταν".
τόσο όμορφο, που σου έκοβε την ανάσα.

Τα Ηλιοτρόπια



ανέκαθεν αγαπούσα πολύ τα ηλιοτρόπια.
"κοίτα, κοίτα" φώναζα στο λεωφορείο της Αίγινας, όταν στη στροφή του Αγ. Νεκταρίου, τα βλέπαμε να φυτρώνουν στα χωράφια και σκουντούσα τη γιαγιά σου, σάμπως εμένα περίμενε για να τα δει.

τώρα, στα ίδια χωράφια φυτεύουν άλλα πράγματα.
όμως, αν κοιτάξεις με προσοχή, θα δεις ακόμα τα ηλιοτρόπια, να στρέφουν το κεφάλι τους στον ήλιο.

έτσι ακριβώς, όπως το στρέφει η ψυχή μας στον Θεό.

Και πως τα λένε;

ο διάλογος στις επτάμισυ το πρωί.
ντύνω τη Ραφαηλία για το σχολείο και μουρμουράω:

"έλα, σήκωσε τα χεράκια. πω πω και σήμερα δεν θα προλάβω να κοιμηθώ."
"γιατί;"
"γιατί έχω δουλειές"
"τι δουλειές;"
"πρέπει να βγω έξω, να αγοράσω βρακιά"
"δεν τα λένε βρακιά"
"δεν τα λενε βρακιά; και πως τα λένε;"
"εσώρουχα!"


σε μισή ώρα η Πριγκίπισσα Κλοτθίδη, ήταν φευγάτη για το σχολείο κι εγώ ετοίμαζα καφέ, για να ξυπνήσω, προτού βγω να αγοράσω εσώρουχα.

Γεια σου Johnny Depp



Ελένη: να ο Johnny Depp!
απορώ: Που 'ντος;;
Ελένη: να τος, να τος. αχχχ να 'τος: εκεί!

και δείχνει την τεράστια αφίσα, που πιάνει σχεδόν τον μισό τοίχο της πολυκατοικίας δεξιά μας.

Ελένη και Ραφαηλία τραγουδιστά, ταυτόχρονα, κουνώντας (του) τα χέρια τους:

"Γεια σου Johnny Depp"

απορώ πως ο Χρόνης εξακολουθεί να οδηγεί ατάραχος.
συνήθισε μάλλον..

Ιστορίες παρκαρίσματος

σάββατο, δώδεκα η ώρα το μεσημέρι στο Παγκράτι.

επί της Υμηττού, μεταξύ δύο αυτοκινήτων, βρίσκεται μια θέση μικρή.

ο Χρόνης, δεν είναι ο Αρχοντας του Παρκαρίσματος, μια χαρά τα καταφέρνει δηλαδή, αλλά αγχώνεται.
εν τω μεταξύ, οι άλλοι οι Σουμάχερ, με το που παρατηρούν το Ν πίσω, κορνάρουν λες κι έχουν πιάσει φωτιά τα μπατζάκια τους.

βλέπω λοιπόν τη θέση και φωνάζω μ' ενθουσιασμό:

-εδώ, εδώ!!
-χωράω;
-χωράς, πως δε χωράς!
-καλά.


πηγαίνει μπροστά και κάνει όπισθεν να μπει στη θέση.
υπενθυμίζω: Σάββατο, δώδεκα η ώρα, Υμηττού, χαμός.

μπαίνει λίγο στραβά.

-στραβά μπήκα.
-δεν πειράζει, ίσιωσε το.


βγαίνει πάλι και αυτή τη φορά, το βάζει εντελώς στραβά. σχεδόν σε σχήμα Τ από τα άλλα. τα άλλα δηλαδή είναι η κάτω γραμμούλα του Τ και εμείς η πάνω.

-καλέ! μήπως μπερδεύτηκες και νομίζεις πως έχεις smart;

καμμία απάντηση.
ξαναβγαίνουμε και περιμένει να σταματήσουν τα επερχόμενα αυτοκίνητα για να ξαναμπούμε.

-μην αγχώνεσαι! δώσ' του! με τον τσαμπουκά σου!!
φωνάζω.

(αυτό είναι εντελώς αστείο, γιατί ο Χρόνης είναι εξαιρετικά χαμηλών τόνων και μακριά από κάθε έννοια τσαμπουκά).

-θες να βγω έξω να σε βοηθήσω;
-όχι. χειρότερα τα κάνεις.
-τώρα με πληγώνεις. δεν πειράζει: αν αγχώνεσαι άσε αυτή τη θέση και πάμε να φύγουμε.


με κοιτάζει

-κι αν βρεις άλλη, να μου γράψεις. κάτσε, βγαίνω να βοηθήσω.

βγαίνω και αρχίζω να φωνάζω:

-έλα, έλα, έλα έχεις χώρο, έλαααα.
στοπ!
έλα πάλι.
μη κοιτάς το σιτροέν, μακριά από σένα είναι, έλααα!
έλα, εδώ είσαι. Στοπ!


και μαγικά τσουπ! παρκάρει μια χαρά.

-αχχχ αν δεν είχες και μένα
τι θα ήσουν στη γη
μπορεί αλήτης να 'σουνα
να 'χες καταστραφεί!


ο Χρόνης χαμογελάει, η Ραφαηλία κοιμάται στο πίσω κάθισμα και η Ελένη στον κόσμο της ως συνήθως.

άντε.
τα καταφέραμε και σήμερα..

Οι δικές μου βιταμίνες

-πρόσεχε τα δάχτυλα μου!
-γιατί;
-γιατί αν σπάσουν, θα πέσουν
-που θα πέσουν μωρό μου;
-στο πάτωμα.


αυτά στις επτάμισυ το πρωί, την ώρα που την έντυνα για το σχολείο.

πέρσυ είχε ένα κάταγμα στον καρπό και μετά από τέσσερις μήνες, ένα επανακάταγμα στο ίδιο σημείο.
πως μας προέκυψε όμως, το πέσιμο στο πάτωμα, απορίας άξιον.

έχουμε και άλλου είδους απορίες όμως:

-σε πόσες αιώνες είναι τα γενέθλια μου;
-σε τι;
-σε πόσες αιώνες!

στις επτάμισυ το πρωί δεν λειτουργώ εντελώς, όλα τα κάνω με μηχανικές κινήσεις, εκτός από τα φιλιά και τις αγκαλιές όταν φεύγουν, που γίνονται με πλήρη συνείδηση.

που και που ξυπνάει ο κηπουρός μέσα μου και τότε βγαίνω στο μπαλκόνι οχτώ παρά, για να ποτίσω στα ύπουλα.
μετά τη βρωμοδουλειά, χώνομαι μέσα γρήγορα, προτού τ' ακούσω από τους εργαζόμενους που τρέχουν βιαστικά για τη δουλειά τους παίρνοντας κι αυτοί το ποτισματάκι τους.

όταν φεύγουν τα κορίτσια, καφές στο κρεββάτι και numbers.

μερικές φορές σκέφτομαι, πως αυτά τα πρωινά λειτουργούν ως βιταμίνες, για το υπόλοιπο της ημέρας.
αναρωτιέμαι, οι άλλοι, τι είδους βιταμίνες παίρνουν;

αλλά, όπως λέει κι ο Λουκιανός σε ένα τραγουδάκι του:

δεν ξέρω γι' άλλους να σας πω
εγώ μιλώ για μένα..

καλημέρα!

Απ' όλες τις ημέρες


βοτσαλάκια.
πολλά.
η Ραφαηλία διάλεξε να εντρυφήσει στα μυστήρια του ορθογραφικού λεξικού.
μετά, έκανε τον δρομέα τρέχοντας οκτώ φορές απανωτά, πάνω-κάτω όλη την παραλία!

ο Χρόνης διάβαζε τα δικά του.

η Ελένη κι εγώ κάναμε βόλτες μαζεύοντας αχινούς.
τα καβούκια τους εννοώ.

είχαμε και τους καθιερωμένους καυγάδες
-"μαμά, μη νομίζεις, η Ραφαηλία ψάχνει βρωμοκουβέντες στο λεξικό!!"
"ψέμματα! λες ψέμματα!"
"για να δω, τι κοιτάς; ορίστε: τη λεξη "βλάκας" "
"ψέμματα! τη λέξη "βλάπτικος" κοιτάω!"

"βλαπτικός, παιδί μου"
"αυτή!"-

τα γνωστά τραγούδια
"Δευτέρα κάτι έχω
την Τρίτη δεν αντέχω
Τετάρτη πως βαριέμαι
την Πέμπτη δεν κρατιέμαι
Παρασκευή πρωί
νανανανανανανααα"

ήπιαμε ζεστό καφέ που είχα στο θερμός.
τα παιδιά έφαγαν κρουασάν Μπομπ Σφουγγαράκη.
και το νερό στα χάρτινα ποτήρια μας, είχε δροσιστεί πολύ από το κρύο και το ευχαριστηθήκαμε όλοι.

όταν πήρε να σκοτεινιάζει, πήγαμε στο αυτοκίνητο, τινάξαμε καλά καλά τα παπούτσια μας, μπήκαμε μέσα και φύγαμε.

"..απ' όλες τις ημέρες
η Κυριακή μ' αρέσει"

Που να πήγαιναν; στ' αστέρια;


έρχεται το Ραφάκι.
-ο Στογιάν όλο λέει πως δεν καταλαβαίνει στα ελληνικά.
είναι βουλγάρικος.
-Βούλγαρος.
-καλά Βούλγαρος. κι όλο κάνει έτσι
ανασηκώνει τους ώμους της
και λέει "δεν καταλαβαίνω στα ελληνικά"
-ξέρεις γιατί;
-γιατί;
-γιατί οι γονείς του, δεν έβρισκαν δουλειά στην πατρίδα τους και ήρθαν στην Ελλάδα..
-καλά έκαναν. που να πήγαιναν; στ' αστέρια;
-ναι μωρό μου, πολύ καλά έκαναν. σίγουρα, δεν είναι πολύς καιρός που έχουν έρθει στη χώρα μας.κι είναι δύσκολο για τον Στογιάν να μάθει μια ξένη γλώσσα, όπως τη δική μας γρήγορα.αλλά, αρχή είναι ακόμα. θα μάθει.
-αυτό λέω κι εγώ, θα μάθει!
.....................................................................

Στις τρεις το χάραμα

τώρα που μπήκαμε πια στην καθημερινή μας ρουτίνα (και πολύ μου αρέσει αυτό), η Ραφαηλία άρχισε ξανά το βραδυνό της χόμπι: ξυπνάει στις τρεις το χάραμα, παίρνει αγκαλιά τα μαξιλάρια της και έρχεται τρέχοντας να χωθεί στην αγκαλιά μου μέχρι το πρωί.

από τότε που γεννήθηκε η Ελένη, ο ύπνος μου είναι πλέον κάτι μεταξύ βύθισης και ενστίκτου.
έτσι, ξυπνώ πέντε λεπτά προτού σηκωθεί το Ραφάκι και προτού αναρωτηθώ, τι στο καλό συμβαίνει, ακούω τα ποδαράκια της να τρέχουν στο διάδρομο.

ακολουθούν οι ίδιες πάντα κινήσεις: επίσκεψη στο μπάνιο, ένα ποτήρι δροσερό νερό και μετά την παίρνω αγκαλιά και της τρίβω την πλατούλα να νυστάξει ξανά, να την πάρει ο ύπνος.

το πρωί, έχουμε πάντα τις ίδιες ερωτήσεις:
Ραφαηλίακλωτσούσα στον ύπνο μου; έκλεισες το μάτι σου;
(αυτό προφανώς θα βγαίνει από το "δεν έκλεισα μάτι όλη νύχτα!")

πάντα τις ίδιες απαντήσεις:
"όχι μωρό μου δεν κλωτσούσες. και, ναι, έκλεισα και τα δυο μου τα μάτια"

πάντα τις ίδιες ερωτήσεις:
Ελένη: "η Ραφαηλία, πάλι έφυγε το βράδυ;"

πάντα τις ίδιες απαντήσεις:
"έλα βρε αγάπη μου, μωρό είναι ακόμα!"

πάντα τις ίδιες ερωτήσεις:
Χρόνης: "το καημένο.. ποιος ξέρει τι εφιάλτη θα είδε πάλι.."

πάντα τις ίδιες απαντήσεις:
"δε νομίζω. ξυπνάει και θέλει αγκαλιά"

όμως είναι μια από τις μεγαλύτερες παρηγοριές: να χώνεις βαθιά το πρόσωπο σου στα μαλλιά κάποιου που αγαπάς και να ανασαίνεις βαθιά τη μυρωδιά του.

σε αποζημιώνει για όλα τα στραβά και τα μικρά που σου συμβαίνουν.

για όλα..

Tι τάξη πηγαίνεις;

-πότε θα ανοίξουν τα σχολεία;
-σε λίγες μέρες. γι' αυτό σου λέω: διάβασε!!
-και ποια θα έχουμε δασκάλα;
-την ίδια φυσικά.
-μα και στην τρίτη την ίδια;
-ποια τρίτη βρε; δευτέρα πας!
-ναι, μα όταν ανοίξουν τα σχολεία, τρίτη θα πάω.
-γιατί, σεπτέμβριος είναι; δευτέρα θα πας.
-πάλι;
-πάλι!
-και πότε θα πάω τρίτη;
-το φθινόπωρο.
-και θα 'χω την ίδια δασκάλα;
-δεν ξέρω.
-μου φαίνεται πως μέχρι να τελειώσω το σχολείο, την ίδια δασκάλα θα έχω.

λίγες μέρες αργότερα συναντάμε τον κύριο του επάνω διαμερίσματος, στην είσοδο της πολυκατοικίας.


-γεια σου μικρούλα. τι κάνεις;
-καλά, ευχαριστώ.
-διακοπές έχετε ακόμα;
-ναι.
-σου 'λειψε το σχολείο;
-όχι!
-τι τάξη πηγαίνεις τώρα;
-όταν ανοίξει, θα πάω τρίτη.


ακόμα δεν την έχω πείσει πως θα εξακολουθήσει να πηγαίνει στη δευτέρα.

με ένα εκ των δύο συμβιβάζεται:
α) ή να πάει στην τρίτη τάξη
β) ή να μείνει στη δευτέρα, αλλά με άλλη δασκάλα.

και η τρίτη (η ημέρα όχι η τάξη), που θα ανοίξουν τα σχολεία, πλησιάζει.

άντε να δούμε τι μέλλει γενέσθαι..

Mε τον πρώτο καφέ



με τον πρώτο πρωινό καφέ
θα θυμηθώ

πως τελειώνουν οι διακοπές (στην ώρα τους)

πως η άνοιξη δεν αργεί (ένα βήμα κοντύτερα είναι)

πως θα πάμε στην αίγινα σύντομα (πριν καλά καλά το καταλάβουμε)

πως θα μπούμε ξανά στους κανονικούς μας ρυθμούς.

κι αυτό μ' αρέσει.

πολύ..

Στη Θάλασσα



τρέξαμε
γελάσαμε
παίξαμε
τσακωθήκαμε
φτιάξαμε πύργους
τραγουδήσαμε
μαζέψαμε κοχύλια
ήπιαμε καφέδες και χυμούς
φάγαμε πατατάκια και μπισκότα
ανεβήκαμε στο βουνό
παραλίγο να πέσουμε στη θάλασσα
γεμίσαμε άμμο τα παπούτσια μας
βοτσαλάκια τις τσέπες μας
χαμόγελο την καρδιά μας

στη θάλασσα

(η δική μας) Καλή Χρονιά


Χρόνια Πολλά και Ομορφα
Χρόνια Καλά σε όλους

χτες, λίγο πριν μπει ο καινούριος χρόνος, ο Χρόνης με τα παιδιά βγήκαν στο κατώφλι της πόρτας, με εικονίσματα στα χέρια (παλιό οικογενειακό έθιμο απ' τη δική μου μεριά), έτσι, ώστε να μπουν στις δώδεκα και να κάνουν αυτοί ποδαρικό.

πραγματικά, μόλις πήγε δώδεκα παρά πέντε οι τρεις τους βγήκαν, ενώ εγώ έμεινα για να εκτελέσω το γνωστό νουμεράκι "τρέχω σαν αστραπή και βάζω τα ΑγιοΒασιλιάτικα δώρα κάτω από το δέντρο".

για μια στιγμή κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό, όταν είδα τον "άνθρωπο" να κρατάει στα χέρια του ένα σημείωμα Ραφαηλίσιο "άγιε μου Βασίλη, άφησε μου εδώ μια καρδούλα" αλλά δεν τα 'χασα: έψαξα και ευτυχώς βρήκα μία εύκολα (καθότι το σπίτι αυτό είναι τίγκα στις καρδούλες) και ο καινούριος χρόνος ήρθε επιτέλους και με βρήκε άνετη και χαμογελαστή ν' ανοίγω την πόρτα για να μπει η οικογένεια.

πρώτη και καλύτερη πήγε να περάσει μέσα η Ραφαηλία, όπου αμέσως υποχώρησε έντρομη, καθώς μας άκουσε να της φωνάζουμε μ' όλη τη δύναμη της φωνής μας "με το δεξί, με το δεξίιιι" κι αφού πήρε βαθιά ανάσα, άνοιξε το διασκελισμό της ως ξανθός ακροβάτης και όντως μπήκε με το δεξί.

ήρθαν κι οι άλλοι δυο, κι αφου αγκαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε και ευχηθήκαμε, ακούστηκε η λεπτή φωνούλα της Ραφαηλίας να ρωτάει διαπεραστικά:

"Φάρσα ή Κέρασμα;"

είχε μπερδέψει το halloween με την πρωτοχρονιά..

Καλή κι Ευλογημένη χρονιά σε όλους.