Γλυκό καλοκαιράκι αγαπημένο..

Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες!!
φεύγουμε γλυκά μου, φεύγουμε

φέτος όμως, θα αποχωρήσουμε όλοι μαζί
( για να αποφύγουμε λάθη του παρελθόντος, ήτοι, βλέπε τι έκανα πέρσυ: εδώ)

έτσι, θα μαζωχτούμε αύριο, πρωί πρωί στο αυτοκίνητο
τα κορίτσια με τον Οράτιο στο πίσω κάθισμα
ο εξαίρετος οδηγός κι εγώ στο μπροστινό
και θα πάμε στο
"όσο κι αν ψάξω
δε βρίσκω άλλο λιμάνι
τρελλή να μ' έχει κάνει
από τον Πειραιά
"

Αίγινα

με θάλασσα
με ζεστούς καφέδες
με βόλτες
με διάβασμα
με πολύ διάβασμα
με μουσική
με ήλιο
με παγωτά
με αιώρα
με κούνια κάτω από τα πεύκα
με γεμιστά: ντομάτες και πιπεριές
με μπουγελώματα
με χαμόγελα
με πευκοβελόνες παντού
με ανεμιστήρα στην κουζίνα
με "μπαμ!" και
με "αν στο 'κανα εγώ, τι θ' άκουγα;!"
με φακούς και "ξιφομαχίες" μ' αχτίδες φωτός στο ταβάνι

με μας σε διακοπές..

καλό καλοκαίρι να έχουμε όλοι.
ζεστό και χαρούμενο.

και να 'ναι από αυτά, που στους μελλοντικούς χειμώνες μας, θα νοσταλγούμε.

σας φιλώ όλους, έναν έναν χωριστά και
"να μας έχει ο Θεός γερούς
πάντα ν' ανταμώνουμε..
"
έστω και με e-τρόπο

καλό Καλοκαίρι και να 'στε καλά!

Οταν τσακωνόμαστε

όταν είμαι τσακωμένη με τον Χρόνη:
έχω εκνευρισμό όλη τη μέρα
κακή διάθεση
τρώω πολύ (έως πάρα πολύ)
μούτρα δεν κάνω, αλλά πάω γυρεύοντας για επανάληψη του καυγά
μιλάω πολύ γι' αυτό, στο τηλέφωνο με την Κατερίνα
αναλύω από κοντά (με την Κατερίνα) πόσο μ' έχει αδικήσει αυτός!
πίνω άφθονη coca cola να πνίξω τον πόνο μου
κοιμάμαι αφύσικα πολύ
αρπάζομαι εύκολα
μαγειρεύω πολλά φαγητά
φτιάχνω σαχλά ringtones για το κινητό

όταν ο Χρόνης είναι τσακωμένος με μένα:
κάθεται στον υπολογιστή του και δουλεύει με τις ώρες
(όπως ακριβώς κι όταν δεν είναι)

κι αυτό λέγεται δικαιοσύνη!

Ποιος;;

κοιτώντας ο Χρόνης ένα περίεργο πορτοφόλι της Ελένης

χρ: περίεργο σχήμα έχει, σαν αφηρημένη τέχνη
ελ: ναι, είδες;
ραφ: όντως!
χρ: πάντως με πορτοφόλι δε μοιάζει.
σαν έργο του Πικάσο είναι

ελ: δεν μ' αρέσει καθόλου ο Πικάσο
ραφ: ο Πικάσο ποιος είναι; αυτός στον Πινόκιο;
ελ: όχι, αυτός είναι ο Τζεπέτο βρε Ραφαηλία!

Ελένη και Ραφαηλία


ελ: αυτό; αυτό βρήκες να χαλάσεις; το αγαπημένο μου; που το 'χω για τα μαλλιά μου;
ραφ: ...
ελ: δε σου 'χω πει να μη παίρνεις τα πράματα μου;
ραφ:...
ελ: τι δουλειά είχες εσύ με το λουλούδι μου;
ραφ:...
ελ: λέγε! τι δουλειά είχες;!
ραφ: ήθελα να το βάλω στο λεύκωμα μου..
ελ: στο λεύκωμα σου;
και καλά: το πήρες και το χάλασες.
γιατί δε μου το είπες;;;
ραφ: φοβήθηκα και ντραπήθηκα!

Στη Βουλιαγμένης και στη Σίφνο


στο αυτοκίνητο σήμερα το μεσημέρι πηγαίνοντας στη θάλασσα..
καλοκαίριασε και δεν το καταλάβαμε καλά καλά

τα παιδιά στο πίσω κάθισμα γελούσαν
-η Ελένη εδώ και καιρό έπαψε πια να είναι παιδί.
ενήλικη απ' τον Μάιο
κι ούτε κατάλαβα πως πέρασαν χρόνια δεκαοχτώ

-το Ραφάκι δήλωσε πως της αρέσει πολύ η τζαζ
"εμ βέβαια, τέτοιο τζαζ παιδί που είσαι, τι άλλο θα σου άρεσε;"
της ειπα και θυμήθηκα τότε που ακόμα ήταν μωρό και μου γελούσε με το
(σου-κλέβω-την-καρδιά-και-την-κάνω-μπρελόκ)
φαφούτικο χαμόγελο της
πως πέρασαν οχτώ χρονάκια από τότε, σαν χτεσινό όνειρο μου φαίνεται

ο Χρόνης τραγουδούσε με υπερβολικά μπάσα φωνή
"από το πάρκο στη Μυροβόλο
το μηχανάκι αστράφτει στον ήλιο"
πειράζοντας με, για τους Χειμερινούς Κολυμβητές, που αυτό τους το τραγούδι είναι αδυναμία μου

κι ήταν ξαφνικά σα να διακτινίστηκα σ' εκείνο το καλοκαίρι του '85, στη Σίφνο, που τον κοιτούσα κι αναρωτιόμουν, αν όταν τέλειωνε το καλοκαίρι θα ήμασταν ακόμα μαζί..

"Αντανακλά το χαμόγελό σου
Και με διαλύει στο φως"

"σταμάτα καλέ! το διέλυσες το τραγούδι!"
διαμαρτυρήθηκα και τα κορίτσια στο πίσω κάθισμα χαχάνισαν

γελάσαμε κι εμείς
κι ήταν ωραία..

οι Χειμερινοί τέλειωσαν κι ο Δημήτρης Χορν άρχισε να τραγουδά
"ποιος το ξέρει"

κι ήταν ωραία
που ξέραμε..

To ανέκδοτο του Σαββατοκύριακου

επαγγελματίας ιστολόγος (blogger)

Διάλογοι με την Ελένη



ελ: έβαλα για πλάκα χτες το hen και μου 'βγαλε "σπιτάκι πουλερικών!"
μαρ: τι σου 'βγαλε;
ελ: σπιτάκι πουλερικών. το είχε και εικόνα. ένα τετράγωνο είναι, να, τόσο ψηλό(το σχηματίζει με τα χέρια της)
άκου και το άλλο. ξέρεις πόσο έχει;
μαρ: πόσο;
ελ: 400 λίρες! το πιστεύεις; σπιτάκι πουλερικών 400 λίρες!
έμεινα να την κοιτάζω σα χαζή.

"βρε!" πετάχτηκα "τι σπιτάκι πουλερικών;!
το κοτέτσι λες έτσι;"
...................................

μία από τις σειρές που παρακολουθώ φανατικά και που μου κατεβάζει το μωρό μου, είναι οι Heroes
κι από τους Heroes, ο αγαπημένος μου είναι ο Hiro Nakamura

η Ελένη είναι στο μπαλκόνι
βγαίνω κι αφού συζητάμε για λίγο..:

μαρ: φεύγω. πάω να δω τον Hiro
ελ: ποιον χοίρο;
μαρ: τι ποιον Hiro; τον κανονικό!
ελ: τι λες μωρέ; ποιον κανονικό χοίρο πας να δεις;
μαρ: αϊντέεε! τον Hiro Nakamura!
ελ: ααα, εγώ νόμιζα τον χοίρο, με όμικρον γιώτα.
....................................

διάβασα πως βγήκαν τα Οσκαρ για τους Ελληνες μπλόγκερς

μαρ: Ελένη, έλα να δεις: εδώ! κοίτα τι γράφουν!
αχχχ τι ωραία ευκαιρία: σήμερα κιόλας θα γράψω επί του θέματος!

ελ: δε θα γράψεις τίποτα. δε σ' αφήνω
μαρ: έλα καλέ "δε μ' αφήνεις"γιατί δε μ' αφήνεις;; θα γελάσουμε!
ελ: όχι! έχουν μια ωραία ατμόσφαιρα και μπαίνεις εσύ και τα κάνεις νιανιά!
μαρ: δεν τα κάνω νιανιά. γελάμε!
ελ: μόνη σου γελάς. οι άλλοι δε γελάνε καθόλου
μαρ: καλά, δε θα γράψω γι' αυτό.να γράψω για τα δικά μας;
ελ: για μας; γράψε όσο θες.
...............................

και βουαλά, τα ανωτέρω :)