Κι αν θα διψάσεις για νερό


κάθομαι στο γραφείο και χαζεύω τα νέα της ημέρας.
τελευταία μέρα του Μαΐου σήμερα, επίσημα καλοκαίρι από αύριο.
θυμάμαι τα καλοκαίρια τα ασπρόμαυρα, πως περιμέναμε να πάμε στην Αίγινα να βρούμε την παρέα, να κολυμπήσουμε στη δεξαμενή, να παίξουμε τάβλι στο El Greco και να χορέψουμε τα βράδυα στο Leo.

"περνάει ο καιρός, πως περνάει" ψιθυρίζω κι εκεί που είμαι έτοιμη να μελαγχολήσω ακούω ενα γκλιν γκλον και τη φωνή της Ραφαηλίας να λέει:

"μαμά, ξέρεις τι σού φέρνω;"

"ωχ!" σκέφτομαι.
σιγά μην έπιασε ο πόνος το Ραφάκι να φέρει ξάφνου κάτι στη μάνα της!
διάλειμμα από το διάβασμα θέλει, που "διάβασμα" στη δική της γλώσσα σημαίνει κάτι άλλο και ουχί αυτό όπου κάποιος κάθεται σ' ένα γραφείο, ανοίγει ένα βιβλίο, συγκεντρώνεται και παύει να υπάρχει ο κόσμος γύρω του.

"μαμά! δες τι σου 'φερα!"

γυρίζω και τη βλέπω να με κοιτάζει μ' ένα θριαμβευτικό χαμόγελο.
"ωχ!" ξανασκέφτομαι: ξέρω καλά αυτό το χαμόγελο!
στέκεται πάνω μου και κρατά στο χέρι της ένα ποτήρι νερό.

"ορίστε!" αφήνει το ποτήρι στο γραφείο και περιμένει την ανταμοιβή της: αγάπη μου! τι καλά που με σκέφτηκες! θες να σηκωθώ να σού κάνω μια τούρτα, ένα παγωτό, ένα πεϊνιρλί, κάτι;
κοιτάζω το ποτήρι και βλέπω πως μέσα έχει ένα κουτάλι της σούπας.

"τ' ειν' αυτό καλέ;"
"νερό! για σένα!"
"και το κουτάλι τι δουλειά έχει μέσα;"
"α, είναι επειδή πέταξες όλα τα καλαμάκια κι είπες "από δω και μπρος τέρμα τα καλαμάκια!"
.................................
εντάξει.
μετά απ' αυτό σίγουρα μού χρειάστηκε το νερό.

όσο για το διάβασμα;
το φάγαμε με το κουτάλι!

Mr tambourine man


ήμασταν νέοι, ακούγαμε "mr tambourine man"
και όλα ήταν εύκολα:
ο κόσμος ένα βήμα πέρα απ' την πόρτα μας.

κάθε πρωί φεύγαμε βιαστικά
χωρίς να πιούμε καν ένα ποτήρι γάλα
μπαίναμε στην τάξη
πετούσαμε τη σάκα πάνω στο θρανίο
και ταξιδεύαμε.

κι ήταν τα Σαββατόβραδα τα καλύτερα
μιας ολόκληρης εβδομάδας
κι οι Κυριακές σημαδεμένες
με τη μελαγχολία της Δευτέρας που θα ανέτειλε.

ήμασταν νέοι, ακούγαμε "mr tambourine man"
κι απ' τους παλιούς μας φίλους
λίγοι έχουν μείνει πια.

μιλάω με τη Γιάννα
-μα δε χαθήκαμε ποτέ-

η Γιόλα έχει φύγει πια
"πάρτε και μένα
σ' αυτό το πλοίο για τον Παράδεισο"

τελευταία βρήκα τη Σοφία
-θα σού στείλω όσες παλιές φωτογραφίες βρω-

και στο δρόμο βλέπω πρόσωπα
που αμυδρά κάτι θυμίζουν.
αναρωτιέμαι "λες να 'ναι αυτοί;"
αλλά ποτέ δε μαθαίνω..

ήμασταν νέοι κι ακούγαμε Bob Dylan
τα πιο όμορφα βράδυα μας ήταν εκείνα του Σαββάτου
κι η Κυριακή ερχόταν με μια απόχρωση θλίψης
στη σκέψη της Δευτέρας που θ' ανέτειλε
....................................

ακόμα ακούω Dylan και Baez
δεν έχω πια χαμόγελα μελαγχολίας
άλλοτε βροχερή και άλλοτε βόλτα ηλιόλουστη
είναι η ζωή μου

μα επιτέλους έχω μάθει πια να αγαπάω -όπως αξίζει-
τις ήσυχες Δευτέρες..

Fb mi amor


πολύ εύκολη η κριτική στο δοξασμένο Ελλαδιστάν!
"δεν είναι μάνα αυτή γιατί επιτρέπει να φωτογραφίζεται το παιδί της!"
"δεν είναι πατέρας ο άλλος, γιατί μεγαλώνει το παιδί του όπως εκείνος θεωρεί σωστό κι όχι όπως ΕΓΩ!"
"δεν είναι οικογένεια αυτή γιατί είναι ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ!"
ήρεμα φύλακες της ηθικής και της ακεραιότητας!
και ξέρετε ε; όσο περισσότερο κριτικάρουμε χαρούμενους ανθρώπους, τόσο περισσότερο διακρίνεται η προσωπική μας μιζέρια.
................................................................

Τσίπρας: "Ο Τζίμης Πανούσης υπήρξε ένας από τους καλλιτέχνες που άφησαν το μοναδικό τους στίγμα στην σύγχρονη ελληνική μουσική".
Οπως ακριβώς και ο Αλέξης άφησε το μοναδικό του στίγμα στη σύγχρονη ελληνική πολιτική! κουμπαρέοι!
................................................................

αφιερωμένο στη σημερινή ημέρα ποίησης..
ρισπέκτ άπειρο:

"ανέβα πάνω στη μηλιά
και μέτρησε τα μήλα
και μέτρησε και τον καιρό
που με παιδεύεις σκύλα".

δικό σας!
............................................................

κουλτουριάρικα γατάκια, εσείς, που οσφραίνεστε τα παλιά βιβλία, εσείς, που είστε κατά των τάμπλετ γιατί "δε μυρίζουνε όπως τα βιβλία" αυτό να το προσέξετε! μη σάς πειράξει τον πολύτιμον εγκέφαλον ε; ο διάλογος από το csi miami 7x22:

Maxine Valera
Δεν μου αρέσει και τόσο η τηλεόραση.
Δεν συγκρίνεται με τη μυρωδιά των παλιών βιβλίων.


Ryan Wolfe
Επί τη ευκαιρία, τα παλιά βιβλία έχουν τυπωθεί με μελάνι με βάση τον μόλυβδο, που τα κάνει τοξικά.
Και μετά λένε ότι η τηλεόραση είναι επικίνδυνη για την υγεία.

.......................................................

περί Μίκη ο λόγος: είναι εύκολο να είσαι αραχτός στο σπίτι/καφενείο/γραφείο και να κρίνεις τη ζωή του άλλου εκ του μακρόθεν. ακόμα ευκολότερο να κάνεις τις επαναστάσεις σου, όχι στα Μακρονήσια βεβαίως βεβαίως, αλλά στον καναπέ συνοδεία μπύρας και πίτσας. για τη δε προσφορά καλλιτεχνική και μη, αχ... άτιμη κενωνία που άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους ρίχνεις στα τάρταρα! ας μη σε αδικούσανε και θα τους έδειχνες εσύ!
εν ολίγοις δεν πιάνει μία ο Μίκης μπροστά σου, μέγα επαναστάτη και δημιουργέ, εν ολίγοις καλύτερα να τρώμε την πίτσα μας (για να μη πω κάτι άλλο) και να το βουλώνουμε, παρά να δείχνουμε τη μικρότητα του χαρακτήρα και την ανυπαρξία του πνεύματος μας.
στην υγειά μας βρε παιδιά!
......................................................

"..και μαμά, ποτέ δεν θυμάμαι πως γράφεται η αλοιφή"
"έλα βρε Ελένη, σιγά το δύσκολο! με οι"
"όχι, εννοώ με δύο λάμδα ή με δύο μι;"
..............
μ... έμεινα...

(εννοούσε το άλειμμα το καμάρι μου! <3 )
........................................................

βλέποντας τη γερμανική μπαλαφάρα "dark". κάπου διάβασα πως είναι το ευρωπαϊκό stranger things. ναι, αμέ, πέρασε και δεν άγγιξε! εκτός λοιπόν του ότι είναι αλλού ντ' αλλού, δεν μπόρεσα καν να το παρακολουθήσω ενδελεχώς!
και όχι, δεν φταίει η προσωπαγνωσία μου: η ανοησία του σεναρίου φταίει και η ατάλαντη σκηνοθεσία! οι σκηνές είναι από το τελευταίο επεισόδιο και ΔΕΝ είναι σπόϊλερ, βλέποντας καταλαβαίνεις περί τίνος πρόκειται.
έχουν μπλέξει πατεράδες, ανεψούδια, γιους και συννυφάδες! εδώ δεν τα 'μαθα όταν έπρεπε τα σόγια, τώρα θα τα μάθω; άντε γεια και κρίμα στο χρόνο μου..


.......................................................

"τηλέφωνο ροδέλα
όχι facebook και Twitter"

βρε λες;