ήμασταν νέοι, ακούγαμε "mr tambourine man"
και όλα ήταν εύκολα:
ο κόσμος ένα βήμα πέρα απ' την πόρτα μας.
κάθε πρωί φεύγαμε βιαστικά
χωρίς να πιούμε καν ένα ποτήρι γάλα
μπαίναμε στην τάξη
πετούσαμε τη σάκα πάνω στο θρανίο
και ταξιδεύαμε.
κι ήταν τα Σαββατόβραδα τα καλύτερα
μιας ολόκληρης εβδομάδας
κι οι Κυριακές σημαδεμένες
με τη μελαγχολία της Δευτέρας που θα ανέτειλε.
ήμασταν νέοι, ακούγαμε "mr tambourine man"
κι απ' τους παλιούς μας φίλους
λίγοι έχουν μείνει πια.
μιλάω με τη Γιάννα
-μα δε χαθήκαμε ποτέ-
η Γιόλα έχει φύγει πια
"πάρτε και μένα
σ' αυτό το πλοίο για τον Παράδεισο"
τελευταία βρήκα τη Σοφία
-θα σού στείλω όσες παλιές φωτογραφίες βρω-
και στο δρόμο βλέπω πρόσωπα
που αμυδρά κάτι θυμίζουν.
αναρωτιέμαι "λες να 'ναι αυτοί;"
αλλά ποτέ δε μαθαίνω..
ήμασταν νέοι κι ακούγαμε Bob Dylan
τα πιο όμορφα βράδυα μας ήταν εκείνα του Σαββάτου
κι η Κυριακή ερχόταν με μια απόχρωση θλίψης
στη σκέψη της Δευτέρας που θ' ανέτειλε
....................................
ακόμα ακούω Dylan και Baez
δεν έχω πια χαμόγελα μελαγχολίας
άλλοτε βροχερή και άλλοτε βόλτα ηλιόλουστη
είναι η ζωή μου
μα επιτέλους έχω μάθει πια να αγαπάω -όπως αξίζει-
τις ήσυχες Δευτέρες..