ο φετεινός Δεκαπενταύγουστος
-σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς-
με το δικό του μήνυμα.
.........................................
χτες τα μεσάνυχτα:
χτυπάει το κουδούνι της εξώπορτας, τρέχω στο θυροτηλέφωνο βέβαιη πως η Ραφαηλία έχει ξεχάσει τα κλειδιά της.
"ναι;"
"αστυνομία".
η γη φεύγει κάτω απ' τα πόδια μου.
με το ατύχημα της Ραφαηλίας πριν λίγα χρόνια νωπό στη μνήμη
-και σιγά μη σβηστεί ποτέ- ίσα που βγαίνει η φωνή μου:
"έγινε κάτι;"
"έχετε αφήσει το παράθυρο του συνοδηγού στο αυτοκίνητο ανοιχτό. κατεβείτε να το κλείσετε μήπως σας το κλέψουν".
δεν θυμάμαι καν αν είπα "ευχαριστώ", η ανακούφιση ήρθε σαν κύμα, κάτι είπα πάντως, έκλεισα το θυροτηλέφωνο κι έτρεξα στον Χρόνη.
"άφησες το παράθυρο του αυτοκινήτου ανοιχτό. τρέχα κλείστο".
ντύνεται στα γρήγορα, κατεβαίνει τις σκάλες, βγαίνω κι εγώ στο μπαλκόνι να τον δω.
ανεβαίνει το δρόμο, δύσκολα τον διακρίνω ανάμεσα στις νερατζιές, να, εκεί είναι, ξεκλειδώνει την πόρτα του αυτοκινήτου, στέκεται και μιλά με κάποιον, κλειδώνει κι έρχεται προς το σπίτι.
πριν προλάβει να χτυπήσει ανοίγω.
"τι έγινε;"
"όλα καλά. το έκλεισα, εντάξει"
"κι η αστυνομία πως το είδε;"
"δεν το είδε η αστυνομία. μια κυρία το είδε και πήρε τηλέφωνο την αστυνομία. έδωσε τις πινακίδες, έτσι μάς βρήκαν"
"τι λες βρε Χρόνη!"
"ναι! φοβερή δεν είναι; να νοιαστεί και να πάρει την αστυνομία! εγώ δε θα το 'κανα. δεν θα το σκεφτόμουν καν!"
"ούτε εγώ! την ευχαρίστησες;"
"εννοείται! ευχαριστώ πολύ, να είστε καλά, φυσικά την ευχαρίστησα!"
"καλή της ώρα της κυρίας!"
"ναι.."
........................................
κι αυτό είναι το μήνυμα του φετινού Δεκαπενταύγουστου.
όταν η κάθε μας μέρα είναι ένας αγώνας
όταν έρχονται στιγμές που η ανησυχία για τους δικούς μας μάς κάνει να μη μπορούμε να ανασάνουμε
όταν αναρωτιόμαστε αν όλα αυτά που συμβαίνουν τα ζούμε στ' αλήθεια και δεν είναι παρά ένας εφιάλτης που θα τελειώσει σύντομα
-μαμά, ξύπνα! ακόμα κοιμάσαι;-
έρχεται η γλυκυτάτη κυρία από δυο δρόμους παραπάνω και απλώνει το χέρι.
νοιάζεται!
βοηθάει!
γίνεται φωτεινό παράδειγμα σε δύσκολους καιρούς!
κι αυτό είναι το μήνυμα του φετινού Δεκαπενταύγουστου
που ήρθε στο έρημο νησί που έχουμε ναυαγήσει όλοι
σαν ένα σημείωμα μέσα σε άδειο μπουκάλι νερού.
να είστε καλά
Χρόνια Πολλά.