Χρόνια Πολλά!

Χριστούγεννα, φετεινά Χριστούγεννα με ήλιο, με κρύο, με αγάπη
-όπως πάντα-
αλλά Χριστούγεννα χωρίς τα παιδιά.

τα παιδιά είναι μαζί!
έφυγε το Ραφάκι, πήρε τ' αεροπλάνο, πέταξε μακριά
και μεις γυρίσαμε σπίτι
-σ' ένα σπίτι παράξενα σιωπηλό.

μετά από τρία χρόνια
τα παιδιά επιτέλους μαζί!

η πρωινή φωτογραφία "έσκασε" στον υπολογιστή πριν λίγο
κι η φωνή τους "μαμά χρόνια πολλά!" χρωμάτισε τη μέρα όμορφα

ο Χρόνης μιλούσε στο Ελενάκι:

"Χριστούγεννα μόνος στο σπίτι, τρώω όλα τα παγωτά!
λείπει η Ελένη, λείπει η Ραφαηλία, η μαμά διαβήτη
μια κατάψυξη δική μου!".

κι εκεί που ερχόταν με βήμα ύπουλο η θλίψη να σού ευχηθεί
να τό γέλιο το αυθόρμητο.

κλείσαμε με ευχές
"χαρούμενα Χριστούγεννα
χρόνια πολλά"

και σπίτι μείναμε
ο Χρόνης
η Νέλλη, η 'Ακκα
η Πόπη στο ενυδρείο της
μια γιορτινή κατάψυξη γεμάτη παγωτά
κι εγώ..

κι είναι αυτή η πληρότητα των φετεινών Χριστουγέννων
που εξαιτίας της χαμογελάμε όλη μέρα
και δεν υπάρχει ίχνος θλίψης στην καρδιά μας.

"σάς αγαπάμε
 χαρούμενα Χριστούγεννα
χρόνια πολλά!"

Το χαμόγελο

"Ραφαηλία, άκου ένα περίεργο! σε όλα τα τεστ που κάνω για τους χαρακτήρες απ' τις σειρές που βλέπω, βγαίνω πάντα άντρας! σε όλα!
και στο office που έκανα προχτές, πάλι τα ίδια! ο Jim είμαι!
στο lost ξέρεις ποιος ήμουν;"
"ναι, αμέ! ο Locke σίγουρα!"
"καλέ, που το κατάλαβες;"
"από τη στιγμή που άνοιξε το στόμα του για να γελάσει κι είχε ένα πορτοκάλι είπα "αυτή είναι η μαμά".
.................................

κι είναι η στιγμή που καταλαβαίνεις
πως ό,τι κι αν κάνεις
στο βάθος θα είσαι πάντα ο τύπος
που όσο σοβαρός κι αν φαίνεται
στο στόμα του θα κρύβει πάντα ένα μικρό
πορτοκάλι..

Σωκράτη εσύ σούπερ σταρ!

Επειδή το γκρουπάκι του Σωκράτη βγήκε το μισό να είναι στους Τριάκοντα Τυράννους, οι κάτοικοι τον μισούσαν αλλά όχι μόνο γι' αυτό, δεν τον γούσταραν γενικά γιατί ήταν ο hipster της εποχής και σε κάθε φιλοσοφία έλεγε "α αυτό δεν είναι αλήθεια, εγώ πιστεύω πως αυτό κι αυτό..."
.....................................................................

Ακου τι βλακεία είχε πετάξει ο Σωκράτης: λέει πως προτού η ψυχή μας έρθει σε επαφή με το σώμα μας (και γεννηθούμε) τα ήξερε όλα (η ψυχή), είχε όλες τις γνώσεις του κόσμου και μόλις έγινε ένα με το σώμα μας, έπαθε κοκομπλόκο και τα ξέχασε όλα.
......................................................................

ώπα Ραφαηλία!
ζωγραφίζεις μωρό μου
ζωγραφίζεις..

Sherry baby

άρρωστη στο κρεββάτι.
μουρμουράω Sherry, βάζω green cola και γυρίζω ξανά στ' αγόρια του Clint.

Sherry Sherry baby
Sherry Sherry baby
Sheeeery can you come out tonight

και να που υπάρχει και κάτι καλό στην ίωση.

Jersey boys·
στ' αλήθεια, αυτή η ταινία είναι μία απ' τις καλύτερες που έχω δει
ή έστω απ' αυτές
που μιλάνε απευθείας στην καρδιά
-ή μάλλον
της τραγουδούν..

άρρωστη στο κρεββάτι.
με τ' αγόρια του Clint στο: Sherry και Peanuts

με Ακκα και Νέλλυ να με γιατροπορεύουν

γουργουρίζοντας
με της Ραφαηλίας τα "σ' αγαπώ μαμά".

και να λοιπόν που μερικές φορές
ακόμα και η ίωση
έχει τα καλά της..

Το καναπεδάκι

"τούτο το παλιό
καναπεδάκι
τώρα σιγοτρώει, σιγοτρώει
το σαράκι
κι έχει σύντροφο πιστό
της αράχνης τον ιστό.."

τραγουδούσε χρόνια πριν το φιλαράκι ο Γερμανός
και στεναχωριόταν το Ελενάκι κι έλεγε "το καημένο το καναπεδάκι ρε μαμά.."

κι ήμασταν στο αυτοκίνητο
πάνω απ' τα λιμανάκια της Βουλιαγμένης.
οι αεροπτεριστές κολυμπούσαν στον ουρανό
και το Ραφάκι τραγουδούσε μαζί με τον Βαγγέλη "στο παλιατζίδικο παρατημένο
με τον καιρό κι αυτό θα ξεχαστεί"

αιώνες πριν..
............................
σήμερα σηκώθηκα με το "καναπεδάκι" στη σκέψη.
Χριστούγεννα έρχονται
σε λίγες μέρες
Χριστούγεννα..

μουρμούριζα ασυναίσθητα απ' το πρωί
"..κι έχει σύντροφο πιστό
της αράχνης τον ιστό"
κι ήθελα ένα τσιγάρο, όσο τίποτα στον κόσμο.

ένα παλιό old navy
ένα τσαλακωμένο παλιό πακέτο μέσα στην τσέπη μου
να το κρατήσω στην παλάμη για λίγο
να βγάλω ένα τσιγάρο
να τ' ανάψω
και ν' ανασάνω βαθιά..

ν' ανασάνω τον καιρό που ήμουν ανέμελη.
...............................
πάει καιρός που αποχαιρέτησα τον John Hurt:
το snowpiercer τρέχει πια μόνο του
σ' ένα τοπίο πάντα παγωμένο
κι η σκιά μου απέκτησε πια τη δική της σκιά.

όμως
μερικές φορές το βλέπω ακόμα με την άκρη του ματιού
να ξεπροβάλει και να χάνεται το ίδιο σχεδόν δευτερόλεπτο.

ο John Hurt (εγώ είμαι πια σκιά της δικής μου σκιάς)
με χαιρετάει απ' το παράθυρο

κι η δική μου ζωή σταματάει για ένα δευτερόλεπτο.
έπειτα,
ξεκινάει ξανά..
...................................

το αυτοκίνητο έτρεχε στο δρόμο προς την Ανάβυσσο
χειμώνας κι ο ουρανός λαμπερός, παγωμένος
αεροπτεριστές κολυμπούσαν με αερόπτερα πολύχρωμα
ο Χρόνης οδηγούσε σοβαρός
και τα κορίτσια στο πίσω κάθισμα τραγουδούσαν.

κι ήταν τα λιμανάκια της Βουλιαγμένης
μόλις λίγους αιώνες πριν·

τούτο το παλιό
καναπεδάκι
τώρα σιγοτρώει, σιγοτρώει
το σαράκι
κι έχει σύντροφο πιστό
της αράχνης τον ιστό
της αράχνης τον ιστό
σύντροφο πιστό
......................................