"τούτο το παλιό
καναπεδάκι
τώρα σιγοτρώει, σιγοτρώει
το σαράκι
κι έχει σύντροφο πιστό
της αράχνης τον ιστό.."
τραγουδούσε χρόνια πριν το φιλαράκι ο Γερμανός
και στεναχωριόταν το Ελενάκι κι έλεγε "το καημένο το καναπεδάκι ρε μαμά.."
κι ήμασταν στο αυτοκίνητο
πάνω απ' τα λιμανάκια της Βουλιαγμένης.
οι αεροπτεριστές κολυμπούσαν στον ουρανό
και το Ραφάκι τραγουδούσε μαζί με τον Βαγγέλη "στο παλιατζίδικο παρατημένο
με τον καιρό κι αυτό θα ξεχαστεί"
αιώνες πριν..
............................
σήμερα σηκώθηκα με το "καναπεδάκι" στη σκέψη.
Χριστούγεννα έρχονται
σε λίγες μέρες
Χριστούγεννα..
μουρμούριζα ασυναίσθητα απ' το πρωί
"..κι έχει σύντροφο πιστό
της αράχνης τον ιστό"
κι ήθελα ένα τσιγάρο, όσο τίποτα στον κόσμο.
ένα παλιό old navy
ένα τσαλακωμένο παλιό πακέτο μέσα στην τσέπη μου
να το κρατήσω στην παλάμη για λίγο
να βγάλω ένα τσιγάρο
να τ' ανάψω
και ν' ανασάνω βαθιά..
ν' ανασάνω τον καιρό που ήμουν ανέμελη.
...............................
πάει καιρός που αποχαιρέτησα τον John Hurt:
το snowpiercer τρέχει πια μόνο του
σ' ένα τοπίο πάντα παγωμένο
κι η σκιά μου απέκτησε πια τη δική της σκιά.
όμως
μερικές φορές το βλέπω ακόμα με την άκρη του ματιού
να ξεπροβάλει και να χάνεται το ίδιο σχεδόν δευτερόλεπτο.
ο John Hurt (εγώ είμαι πια σκιά της δικής μου σκιάς)
με χαιρετάει απ' το παράθυρο
κι η δική μου ζωή σταματάει για ένα δευτερόλεπτο.
έπειτα,
ξεκινάει ξανά..
...................................
το αυτοκίνητο έτρεχε στο δρόμο προς την Ανάβυσσο
χειμώνας κι ο ουρανός λαμπερός, παγωμένος
αεροπτεριστές κολυμπούσαν με αερόπτερα πολύχρωμα
ο Χρόνης οδηγούσε σοβαρός
και τα κορίτσια στο πίσω κάθισμα τραγουδούσαν.
κι ήταν τα λιμανάκια της Βουλιαγμένης
μόλις λίγους αιώνες πριν·
τούτο το παλιό
καναπεδάκι
τώρα σιγοτρώει, σιγοτρώει
το σαράκι
κι έχει σύντροφο πιστό
της αράχνης τον ιστό
της αράχνης τον ιστό
σύντροφο πιστό
......................................