Ακόμα στην Αίγινα

αυτές τις μέρες που τελειώνει ο Αύγουστος και το νησί παίρνει άλλη μορφή,
εμείς, ακόμα στην Αίγινα.

τώρα πια νυχτώνει νωρίς
ο αέρας ψυχραίνει τ' απογεύματα
το Ραφάκι φοράει μακώ με μανίκια κι αποχαιρετά τις φίλες που φεύγουν
τα πρωινά τζιτζίκια σωπαίνουν, όμως οι κουκουβάγιες και ο γκιώνης ακούγονται ακόμα τα βράδυα
κι η γειτονιά ερημώνει.

"μαμάααα" φώναξε σήμερα το πρωί καταχαρούμενη "σε τρεις μήνες έχουμε Χριστούγεννα!"
"σε τέσσερις"
"γιατίιι;"
"γιατί μέχρι τον Δεκέμβριο είναι τέσσερις μήνες, όχι τρεις!"
"αααα.."
"άντε τώρα ν' ανοίξεις στον Σεπτέμβρη που μας χτυπάει την πόρτα, τρέξε!"

κι όπως τρέχει η Ραφαηλία, έτσι τρέχουν κι οι μέρες του καλοκαιριού.
...............................................................

εδώ λοιπόν στην Αίγινα, είναι φορές που μπερδεύω τα ονόματα και το Ραφάκι το λέω "Ελένη"
φορές που χάνομαι στο χρόνο και για λίγο νομίζω πως είμαι παιδί ξανά
φορές που ξεχνώ τις μέρες, τις ώρες, τα λεπτά

κι ύστερα, αυτή η αίσθηση του ονείρου φεύγει
το παιδί που ήμουν, αποκοιμιέται ξανά
η Ελένη τηλεφωνεί  "μαμά σ' αγαπάω, μου λείπετε"
ο Χρόνης χαμογελάει "θα τα πούμε την Παρασκευή"
και είναι η αίσθηση της πραγματικότητας, ενός ονείρου άλλου
 ..............................................................

από αύριο
φθινόπωρο πια

κι εμείς, ας είμαστε ακόμα στην Αίγινα

Η ζωή τον Αύγουστο

η ζωή στην εξοχή είναι απλή.

με ήλιο και κολύμπι

("μαμά;"
"ορίστε"
"την ώρα που ήσουν γυρισμένη στην ψάθα, αυτός ο κύριος κοίταζε τον πωπό σου!"
"ε, δεν πειράζει"
"μα κοίταζε πολύ επίμονα! συνέχεια! συ-νέ-χεια!"
"βρε, μη τον κοιτάς κι εσύ κι είναι κάνας σαλεμένος και βρούμε το μπελά μας!")

με μελλοντικές προσδοκίες

("Δήμητρα, η μαμά μου είπε, πως όταν πάμε δεκαπέντε χρονών, θα σε καλέσει να έρθεις κι εσύ μαζί μας διακοπές"
"όταν γίνω δεκαπέντε;"
"ναι, γιατί τώρα είμαστε μικρές και δεν μπορεί -λέει- να τρέχει πίσω από δυο παιδιά όλη μέρα"
"μμμ. αυτό θα το σκεφτώ σοβαρά! πολύ σοβαρά! θα ρωτήσω και τη μαμά μου.."
"θα τη ρωτήσεις;"
"βέβαια. όπως κι η αδερφή μου. μέχρι να πάει δεκαεφτά, ρωτούσε. μετά, άρχισε το ξεφάντωμα!"
"η δική μου αδερφή είναι εικοσιένα και ξεφαντώνει συνέχεια!"

με δώρα κι αφιερώσεις

("Χρόνηηη. έλα να δεις! σήμερα που γιορτάζω το Σοφάκι με θυμήθηκε και μου αφιέρωσε στο fb τραγούδι!!"
"ποιο τραγούδι;"
"την Αντέλμα! σούρουπο φτάνω στην Αντέλμα, την πόλη των νεκρών")

με ξαφνικά τηλεφωνήματα

("μαμά μου, χρόνια πολλάαα!"
"βρε αγάπη μου, μαύρα μεσάνυχτα είναι!"
"ήθελα να σου ευχηθώ πρώτη!")

με Χρόνη τα Παρασκευοσαββατοκύριακα

("έφερα χαρτομάντηλα, μωρομάντηλα, κινητό με χρόνο, στικάκι, Mario Party για το Nintendo, κάλτσες, βιολογικά κρεμμύδια, πετσέτες, το βιβλίο σου, χρόνο για το internet, μπλε μανό της Ραφαηλίας.."
"κουάκερ έφερες;"
"ωχχ το ξέχασα!"
"ε τότε, τι έφερες;;")

με αέρα τις τελευταίες μέρες, με πότισμα, με διάβασμα, με μουσική, με λίγο μαγείρεμα, με ποπ κορν που σκάει με κρότο τα βράδυα στην κατσαρόλα, με Django, με Eco που θα φέρει το Σοφάκι τη Δευτέρα, με μετρήσεις που έχω μάθει το Ραφάκι να μου διαβάζει (μαμά, 110 πολύ καλό!), με τηλεφωνήματα, με sms απ' την Ελένη, με χαμόγελο που γίνεται γέλιο, με λίγες φωνές που και που, κυρίως όμως με μπόλικη ευγνωμοσύνη:

για τα παιδιά, για μας, για τον αέρα, για το πότισμα, για το διάβασμα, για το μαγείρεμα, για το ποπ κορν, για τα sms, για τα πολύωρα τηλεφωνήματα, για τα χαμόγελα, για τις φωνές, για την Αντέλμα, για το γέλιο,

γιατί έχω πλέον καταλάβει πως το "αρκετά"
πολλές φορές σημαίνει
"πολύ"

για τον Σεπτέμβρη που έρχεται
-και τέλος- πάντα, για τον Django..

Ραφάκι στα έντεκα: Χρόνια Πολλά!

πριν από έντεκα -κιόλας- χρόνια:
μπήκε στη ζωή μας και μας έβαλε γι' άλλη μια φορά, στη γραμμή εκκίνησης -εκεί που δεν το περιμέναμε, γονείς ξανά..

πριν από έντεκα -κιόλας- χρόνια,
όρμησε στην καθημερινότητα μας
και μας τη φώτισε - έτσι, που μόνο ένα παιδί μπορεί να τη φωτίσει.

επίμονη
αστεία
συμπονετική
ισχυρογνώμων
άταχτη
τρυφερή
εφευρετική
ακατάστατη
χαμογελαστή

πάντοτε όμως, πάντοτε, ευλογημένη..

αυτή την Ευλογία να κρατήσει στη ζωή της, εύχομαι
και στου Θεού το δρόμο να πορεύεται

χρόνια Πολλά, χρόνια Καλά να έρθουν
κι όλου του κόσμου οι ευχές, να τη σκεπάζουν: Ραφάκι μου γλυκό

να είναι πάντα γελαστή και θαρραλέα
ακόμα κι όταν πέφτει, εύκολα να σηκώνεται
να συμπονά
να συγχωρεί
να προσπερνά

να αγαπάει
να αγαπιέται
να αγαπήσει
ν' αγαπηθεί

να έχει κατανόηση
και στο χαμόγελο της να φέγγουν χίλια χρώματα
-όπως τώρα ακριβώς

στο μωρό μας,
στο παιδί μας ολόκαρδα

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!