αυτές τις μέρες που τελειώνει ο Αύγουστος και το νησί παίρνει άλλη μορφή,
εμείς, ακόμα στην Αίγινα.
τώρα πια νυχτώνει νωρίς
ο αέρας ψυχραίνει τ' απογεύματα
το Ραφάκι φοράει μακώ με μανίκια κι αποχαιρετά τις φίλες που φεύγουν
τα πρωινά τζιτζίκια σωπαίνουν, όμως οι κουκουβάγιες και ο γκιώνης ακούγονται ακόμα τα βράδυα
κι η γειτονιά ερημώνει.
"μαμάααα" φώναξε σήμερα το πρωί καταχαρούμενη "σε τρεις μήνες έχουμε Χριστούγεννα!"
"σε τέσσερις"
"γιατίιι;"
"γιατί μέχρι τον Δεκέμβριο είναι τέσσερις μήνες, όχι τρεις!"
"αααα.."
"άντε τώρα ν' ανοίξεις στον Σεπτέμβρη που μας χτυπάει την πόρτα, τρέξε!"
κι όπως τρέχει η Ραφαηλία, έτσι τρέχουν κι οι μέρες του καλοκαιριού.
...............................................................
εδώ λοιπόν στην Αίγινα, είναι φορές που μπερδεύω τα ονόματα και το Ραφάκι το λέω "Ελένη"
φορές που χάνομαι στο χρόνο και για λίγο νομίζω πως είμαι παιδί ξανά
φορές που ξεχνώ τις μέρες, τις ώρες, τα λεπτά
κι ύστερα, αυτή η αίσθηση του ονείρου φεύγει
το παιδί που ήμουν, αποκοιμιέται ξανά
η Ελένη τηλεφωνεί "μαμά σ' αγαπάω, μου λείπετε"
ο Χρόνης χαμογελάει "θα τα πούμε την Παρασκευή"
και είναι η αίσθηση της πραγματικότητας, ενός ονείρου άλλου
..............................................................
από αύριο
φθινόπωρο πια
κι εμείς, ας είμαστε ακόμα στην Αίγινα
εμείς, ακόμα στην Αίγινα.
τώρα πια νυχτώνει νωρίς
ο αέρας ψυχραίνει τ' απογεύματα
το Ραφάκι φοράει μακώ με μανίκια κι αποχαιρετά τις φίλες που φεύγουν
τα πρωινά τζιτζίκια σωπαίνουν, όμως οι κουκουβάγιες και ο γκιώνης ακούγονται ακόμα τα βράδυα
κι η γειτονιά ερημώνει.
"μαμάααα" φώναξε σήμερα το πρωί καταχαρούμενη "σε τρεις μήνες έχουμε Χριστούγεννα!"
"σε τέσσερις"
"γιατίιι;"
"γιατί μέχρι τον Δεκέμβριο είναι τέσσερις μήνες, όχι τρεις!"
"αααα.."
"άντε τώρα ν' ανοίξεις στον Σεπτέμβρη που μας χτυπάει την πόρτα, τρέξε!"
κι όπως τρέχει η Ραφαηλία, έτσι τρέχουν κι οι μέρες του καλοκαιριού.
...............................................................
εδώ λοιπόν στην Αίγινα, είναι φορές που μπερδεύω τα ονόματα και το Ραφάκι το λέω "Ελένη"
φορές που χάνομαι στο χρόνο και για λίγο νομίζω πως είμαι παιδί ξανά
φορές που ξεχνώ τις μέρες, τις ώρες, τα λεπτά
κι ύστερα, αυτή η αίσθηση του ονείρου φεύγει
το παιδί που ήμουν, αποκοιμιέται ξανά
η Ελένη τηλεφωνεί "μαμά σ' αγαπάω, μου λείπετε"
ο Χρόνης χαμογελάει "θα τα πούμε την Παρασκευή"
και είναι η αίσθηση της πραγματικότητας, ενός ονείρου άλλου
..............................................................
από αύριο
φθινόπωρο πια
κι εμείς, ας είμαστε ακόμα στην Αίγινα