Κυριακή στο σπίτι


ξημερώνει Κυριακή
μη μου λυπάσαι
είναι όμορφη η ζωή
να το θυμάσαι..


έλεγε το παλιό τραγούδι
και μετά από καιρό
επιτέλους
Κυριακή στο σπίτι!

"πως σου φαίνεται η καινούρια σου ζωή;" ρώτησα το Δημήτρη γελώντας
γέλασε κι αυτός -όλα καλά, όλα παραπάνω από καλά, Δόξα τω Θεώ!
......................................................

πάντα ήμουν ευγνώμων για τη ρουτίνα, την καθημερινότητα μου, γι' αυτό το "ίδιο και το ίδιο" που προσωπικά εκτιμούσα ανέκαθεν, είτε ζούσα στην Αθήνα, είτε στην Αίγινα.

έχω τα βιβλία, τις ταινίες, τη μουσική μου κι αυτό το μονότονο που άλλους κουράζει σε μένα λειτουργεί σαν αίσθηση ασφαλείας:  όλα πηγαίνουν καλά, όλα πηγαίνουν όπως πρέπει.

φέτος δεν έχει Αίγινα. Ιούλιο και Αύγουστο έχει μόνο Αθήνα.
ζέστη και σκονισμένοι δρόμοι, νυχτερινά γέλια απ' τα καφέ της γειτονιάς, φευγαλέες σκηνές στα θερινά του Παγκρατίου, δυνατά τραγούδια απ' τ' αυτοκίνητα που περνάνε, μηχανάκια που τρέχουν να προλάβουν

-και είμαι απίστευτα ευγνώμων για όλ' αυτά..

σηκώνω το τηλέφωνο, παίρνω τον αδερφό, γελάμε, τσακωνόμαστε, συμφωνούμε, διαφωνούμε και φυλάμε πάντα για το τέλος τον καθιερωμένο καυγά: Αμερικάνικος Κινηματογράφος έναντι Ευρωπαϊκού.

έχουμε αφήσει πίσω μας επεμβάσεις, εντατικές, αγωνίες, επισκεπτήρια, εξιτήρια και άδειες αναρρώσεως.
σηκώνω το τηλέφωνο, παίρνω τον αδερφό "έρχομαι" κι είμαι σπίτι του σε πέντε λεπτά.

κάθε μέρα.
κάθε Κυριακή που ξημερώνει
"μη μου λυπάσαι
είναι όμορφη η ζωή
να το θυμάσαι.."


μετά από καιρό,
επιτέλους

Κυριακή στο σπίτι!

Καληνύχτα ΕΡΤ


θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα το Φρέντυ Γερμανό.
τη θυμάμαι αυτή τη φορά λες κι ήταν χτες κι ας πέρασαν κιόλας 46 χρονάκια από τότε.

δελτίο ειδήσεων στην -τότε- ειρτ  "η ηχώ των γεγονότων"  δημοσιογράφος -πολύ πριν απ' το Αλάτι και Πιπέρι- ο Φρέντυ Γερμανός.

αργότερα στις ειδήσεις ο Γιώργος Κάρτερ.

θυμάμαι το Star Trek που ποτέ δεν έχανα, τα απαραίτητα ντοκυμαντέρ, τις επικίνδυνες αποστολές, τον εθνικό ύμνο, τη σημαία που κυμάτιζε ακριβώς τα μεσάνυχτα σηματοδοτώντας το τέλος του προγράμματος.

θυμάμαι λατρεμένες εκπομπές: τον Μπακογιανόπουλο και την Κινηματογραφική Λέσχη, το θέατρο της Δευτέρας, την Πρώτη Σελίδα

αλλά θυμάμαι κι άλλες που ποτέ δεν παρακολούθησα, όμως το μουσικό τους θέμα με κάνει πάντα να χαμογελώ: Αθλητική Κυριακή και Γιάννης Διακογιάννης.

θυμάμαι σειρές: Εκείνος κι Εκείνος, Αστροφεγγιά, ο Συμβολαιογράφος
αλλά και Λούνα Πάρκ, η Γειτονιά μας, ο Μεθοριακός Σταθμός
κι άλλες που αγάπησα,
όπως το Μινόρε της Αυγής κι ο Ονειροπαρμένος.

ταινίες που μόνο η ΕΡΤ πρόβαλλε: Μαρκετάκη και Αγγελόπουλο, Νικολαϊδη και Βούλγαρη, Αβδελιώδη και Τάσιο..

θυμάμαι τον Αλκη Στέα "ευτυχείτε" και το Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης

-μα πάνω απ' όλα θυμάμαι την αίσθηση της αναμονής όταν πατούσαμε το κουμπί και περιμέναμε "ν' ανάψει" η τηλεόραση.


η τηλεόραση "άναψε" για τελευταία φορά λίγες μέρες πριν.

μετά, ο διακόπτης κατέβηκε.
πιο μετά, ο κόσμος χωρίστηκε σε παρατάξεις  -όπως ακριβώς συνηθίζεται σ' αυτή τη χώρα.
"καλά έκαναν!" είπαν οι μισοί
"αισχρά έκαναν!" αντέδρασαν οι υπόλοιποι

ενώ το σκοτάδι στην οθόνη παρέμενε πάντα σκοτάδι.


εθνικός ύμνος δεν ακούστηκε
γαλανόλευκη δεν κυμάτισε

όμως το πρόγραμμα, η ώρα
η εποχή
η τηλεόραση που εκτιμήσαμε
και κάποτε αγαπήσαμε,

είχε -φοβάμαι- τελειώσει δια παντός.

σκοτάδι
και

καλή σου νύχτα ΕΡΤ
..............................

Τα καινούρια γυαλιά

αγόρασα γυαλιά.
ωραία, μεγάλα, καινούρια γυαλιά!

τα κανονικά μου είναι αυτά:










όμορφα, αλλά θέλουν προσοχή: μη στραβώσουν, μη χαλάσουν, μη, μη, μη.. είναι "αόρατα", είναι Trussardi, είναι αγαπημένα, αλλά αυτό το "μη" μ' έφαγε. έτσι, πήρα την απόφαση κι αγόρασα καινούρια.

 














τούτα δω είναι με σκελετό: "αγκαλιάζουν" τα μάτια, έχουν αντοχή, δεν τα πολυπροσέχω, μ' αρέσουν τρελά!

"για το σπίτι καλά είναι.." είπε ο Χρόνης όταν του τα 'δειξα περήφανη και μ' άφησε άναυδη απ' την έκπληξη!

"δεν πιστεύω να τα φοράς έξω, ε;" είπε ο αδερφός λες κι ήταν συννενοημένος με το Χρόνη.

"φυσικά και θα τα φοράω!" φώναξα κατακόκκινη απ' τη φούρκα για να πάρω αμέσως την απάντηση "έλα ρε!"

σιγά όμως μην επηρεαστώ από δυο κακόγουστους άντρες! δηλαδή, από κανένα δεν επηρεάζομαι, πόσο μάλλον από ΔΥΟ ΚΑΚΟΓΟΥΣΤΟΥΣ ΑΝΤΡΕΣ!
εννοείται πως θα τα φοράω μέσα - έξω, αν και προς το παρόν τα έχω μόνο για την τηλεόραση.
βλέπω Dexterako με την καρδιά μου και μάλιστα σήμερα, πάνω στο καλύτερο aka τυλίγω με πλαστικό τον παγιδευμένο και τον ξεπαστρεύω στο τάκα τάκα, στριφογύριζα ενθουσιασμένη τα μάτια απολαμβάνοντας την αίσθηση της νέας, βελτιωμένης μου όρασης.

μετά, πήγα στην κουζίνα να το γιορτάσω μ' ένα φλυτζάνι καφέ.
στον πάγκο το Ραφάκι έβαζε μπισκότα aka ενισχυτικά διαβάσματος.

"μαμά!" αναφώνησε χαρούμενη "μεγειά! να τα δω!"
"ορίστε!" πήρα πόζα χαριτωμένη "τι να δεις όμως; μαζί δεν τ' αγοράσαμε;"
"ναι αλλά εδώ είναι αλλιώς!"
"πως αλλιώς δηλαδή;"
"να, δε φαίνονται γελοία όπως στο μαγαζί.."

"γελοία; γε-λοί-α; εσύ βρε δε μου 'λεγες πόσο μου πάνε και τι όμορφη που είμαι;"

"ε τι να σου πω; να νομίζει ο οπτικός πως θέλω να χάσει τον πελάτη;"
........................................................

λίγες μέρες πριν αγόρασα γυαλιά.
ωραία, μεγάλα, καινούρια γυαλιά!

ακόμα δεν τα φοράω στο δρόμο, ο αστιγματισμός μού το επιτρέπει, όταν έρθει όμως η ώρα θα τα βάλω με μεγάλη περηφάνεια και τσαχπινιά!

σιγά μην επηρεαστώ από τη γνώμη δυο κακόγουστων αντρών και μιας αντιδραστικής έφηβης!

ο Carlo Rossi κι εγώ, ξέρουμε καλύτερα

-ε;