Ταξίδια


διαβάζω για την ιλαρά και δεν θυμάμαι αν την έχω περάσει.
μάλλον ναι, σκέφτομαι.

έπειτα, απλώνω το χέρι να πάρω τηλέφωνο τον Δημήτρη
(ρε, έχουμε περάσει ιλαρά;)
αλλά μετά θυμάμαι πως έχει πλέον φύγει.
και μού λείπει.
πολύ..

αυτό που με σώζει είναι το tardis.
όποτε η απουσία γίνεται δύσκολη
 μπαίνω μέσα και προσγειώνομαι στον πλανήτη της εφηβείας μου.
ξενοιασιά
και όλοι βρίσκονται ακόμα εκεί.

σιγά σιγά χειμωνιάζει
σιγά σιγά σκοτεινιάζει.

να διαβάσω ξανά τ' αγαπημένα βιβλία
-ακούς Χόλντεν;-
να ξενυχτήσω με ταινίες πού με καθόρισαν
να τραγουδήσω "δεν μπορεί κανείς να ξέρει"

και να θυμηθώ πως αυτό που με σώζει τελικά
είναι το tardis:

η επιστροφή
-χωρίς να υπάρχουν καν
οι οδηγίες χρήσεως..

Απογεύματα


νοστάλγησα τα χειμωνιάτικα απογεύματα.
εκείνα που έρχονται μουντά, παγωμένα
δίχως φως, σχεδόν δίχως ήχο.

κίτρινα φύλλα στο ρείθρο του δρόμου
έρημα, δίχως τέντες μπαλκόνια
αυτοκίνητα να περνούν σιωπηλά.

νοστάλγησα την ανάσα στον κρύο αέρα
την ήσυχη ώρα που έρχεται
το λιτό γκρίζο που σβύνει.

τα έρημα του χειμώνα απογεύματα
δέντρα που μένουν ακίνητα
περιμένοντας πάντα
μια πρώιμη άνοιξη.

..μουντά, παγωμένα
δίχως φως
σχεδόν δίχως ήχο.