Απολογισμός και Σχέδια


τα Χριστουγεννάτικα δέντρα της ζωής μας
και τα κορίτσια, που τα στόλιζαν απ' το Νοέμβριο

οι αποφάσεις -που δεν πήρα
τα σχέδια -που δεν πραγματοποίησα

τα ανόητα βιβλία που διάβασα
-και μ' άρεσαν πολύ!
τα ανόητα τραγούδια που τραγούδησα
-και ξετρελάθηκα!

οι σοβαρές μου προσπάθειες, που κάθε χρόνο ανακυκλώνονται
-αντιγράφω απ' το Δεκέμβριο του '09:

"άλλη μια προσπάθεια 365 ημερών: να συμμαζέψω το παράφορο του χαρακτήρα μου, να μη γελάω όταν ο άλλος με κοιτάζει σοβαρός, να μη νευριάζω με το παραμικρό, να μη κάνω δουλειές μετά τις δώδεκα το βράδυ, να έχω περισσότερη υπομονή, να μη κολλάω στην Ελένη, να μη κυνηγάω μ' ένα πιάτο φαί τη Ραφαηλία, να κάνω gordon blue στον Χρόνη, να μη με κάνουν οι γάτες ό,τι θέλουν, να μη φοράω συνέχεια αθλητικά παπούτσια, να πάψω να κάνω ακατανόητα αστεία με τα οποία γελάω μόνο εγώ, να είμαι περισσότερο ανεκτική, να μη βλέπω σχεδόν αποκλειστικά αστυνομικές σειρές, επιτέλους να γίνω μια γλυκιά, μεσόκοπη κυρία, την οποία όλοι συμπαθούν και συμβουλεύονται"
......................................................

ένας ακόμα χρόνος μπροστά μου, για να τα καταφέρω!
άλλες 365 μερούλες, για να κάνω πραγματικότητα, όλα τα παραπάνω:
γλυκιά, μετρημένη και συμπαθητική,
θα 'χω μάθει βελονάκι και αζούρ-τουζούρ,
δεν θα ξαναπώ "παπάρια-μάντολες"
δεν θα ξαναπαίξω με τη φανταστική μου κιθάρα minor swing στο αυτοκίνητο
θα φοράω φούστες και δεν θα νιώθω τραβεστί
θα φοράω γόβες και στις βραδυνές εξόδους πούλιες


κι όταν επιτέλους περάσει ο χρόνος,
θα κοιταχτώ στον καθρέφτη
και θ' αναφωνήσω με θαυμασμό: 'σ'ωραία!!
και για πρώτη φορά στη ζωή μου

απολύτως,
θα το

εννοώ!
....................................................

καλή μας χρονιά!

Face γκρίνιες


1. γιατί το public επιμένει να (μου) στέλνει βιβλιοπροτάσεις με ό,τι βγάζει ο πολυγραφότατος Coelho; δε διάβαζα Σούπερ Κατερίνα στα νιάτα μου, τώρα θα διαβάσω;

2. καλά, πόσο καμμένοι είναι οι σερλοκοπαρακολουθητές; τους έβγαλαν βιντεάκι συνολικού χρόνου επτά λεπτών και τσακίστηκαν να το κατεβάσουν! ούτε το λοστ στις δόξες του ένα πράμα..

 3. το Χριστουγεννιάτικο γεύμα μου περιελάμβανε διπλάσια ποσότητα ανάλατων ηλιόσπορων, από της καθημερινής!
η ποσότητα του καφέ, παραμένει η ίδια..


 4. It's Always Sunny in Philadelphia
“But I’m healthy besides the diabetes?”
#FatMac


5. "μαμά, κάνει ένα κρύο έξωωω!!!"
"ξεκούμπωτη ήρθες; γιατί παιδί μου;"
"το ξέχασα!"

6. μ' αρέσει πολύ το twitter. μπαίνω μια στο τόσο να τσεκάρω και διαβάζω τα καθέκαστα. μέχρι και την ώρα που χέζουν γράφουν, με εκτενείς αναφορές στο μέγεθος, υφή και χρώμα του προϊόντος που παράγουν! μεγαλείο!!

7. αχ.. πως μ' αρέσουν οι (αμπελο)φιλοσοφίες των διανοούμενων κυρουλίων (αρσενικών - θηλυκών) στο φβ!! κάθομαι ως χάνος με το στόμα ανοιχτό και απορώ: πως τα σκέφτονται όλα αυτά; και ΝΑ τα λάικ, ΝΑ τα γαρούφαλα στην πίστα του "τοίχου", ΝΑ κι ο θαμασμός, ο γνήσιος, ο ορίτζιναλ!! υποκλίνομαι..

8. εντάξει, άντε και την πάτησες με το νούμερο ένα βαμπιρο-franchise Twilight Saga.. πόσο καμμένος πρέπει να εισαι για να δεις και το νούμερο δύο;
ακατοίκητοοοοο....
οοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο....

9. okay or obey?

10. και φτάσαμε και στο δεκάρι!
το άψογο, μακράν όλων, δεκάρι της Ραφαηλίας:

έρχεται το Ραφάκι
"βρε μαμά, θα σε πονέσουν τα μάτια σου"
"άστ' αυτά! αν ενδιαφέρεσαι να ρθεις να μου τρίψεις τα πόδια! αλλά σιγά μην έρθεις! έρχεσαι;"
"όχι. αλλά μη κάθεσαι πολύ στον υπολογιστή, θα σε πονέσουν τα μάτια σου!"
"δεν πειράζει. πολλά με πονάνε στη ζωή μου!"
"έλα βρε μαμά, μη λες τέτοια! είσαι ένας πολύ πετυχημένος άνθρωπος, που έζησε τα χρόνια του!!"
....................................

οι επόμενες γκρίνιες

.. του χρόνου

Ευχές, γιορτές και dashboard


στην αρχή έκλεισα τα σχόλια.
σχολίαζα όμως στους φίλους.

έπειτα, έπαψα να σχολιάζω.
εξακολουθούσα όμως να διαβάζω τους φίλους.

σήμερα, ήρθε η ώρα να καταργήσω το dashboard.
θα εξακολουθήσω όμως να διαβάζω τους φίλους
-απλά δεν θα φαίνομαι.

να είστε καλά
να περάσετε όμορφα Χριστούγεννα

καλές γιορτές

πάντα με χαμόγελα
πάντα με υγεία.

Χρόνια Πολλά!

Delete


"διέγραψα με μεγάλη ευκολία σχέσεις παλιές
-γιατί η ανοχή μου είναι πλέον μηδενική"
έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση
κι έφτασα να κλείσω μισό αιώνα για να μπορέσω να το κάνω

-μάλιστα, με μεγάλη ευχαρίστηση.

είτε λοιπόν η αιτία, είναι η αγένεια
είτε η -έστω, κατ' εμέ- προδοσία
είτε η συνεχόμενη παραβίαση των ορίων μου
είτε απλά για λόγους α ι σ θ η τ ι κ ή ς

πλέον
πατάω "delete" σφυρίζοντας
χωρίς καν να το πολυσκεφτώ.

λογικό - παράλογο, εμένα μου φτάνει!

"πήγαινε να παίξεις αλλού" μουρμουράω "γέρασα πια, δεν κάνω την υπομονή που έκανα -η οποία μεταξύ μας ήταν εντελώς βλακώδης!"

έτσι συνεχίζω, εξακολουθώντας να σφυρίζω παράφωνα το swing from paris, το οποίο παρεμπιπτόνως ακούμε ακριβώς αυτή τη στιγμή.

(δεν θα μιλήσω ξανά για τον Django, υποθέτω πως πλέον, όλοι έχουν βαρεθεί να μ' ακούνε να μιλώ γι' αυτόν, όμως θέλω να πω, πως  φέτος τον Οκτώβριο έγινε το 4ο Django festival Αθήνας -στον πάντα φιλόξενο Βύρωνα)

με τη Gypsy Jazz να ισιώνει την καθημερινότητα μου λοιπόν
με τους ανθρώπους που με αγαπoύν δίπλα μου πάντα
με το χρόνο να περνάει  κάνοντας με λιγότερο ανεκτική
με την αποδοχή στην έλλειψη κατανόησης που έχω πλέον στην ψυχοπαθολογία του άλλου

πήγα στη Νέλλυ:

"εσύ τι λες για όλ' αυτά;" τη ρώτησα, διακόπτοντας την, τήν ώρα που περιποιόταν τα μουστάκια της.
έμεινε ένα λεπτό να σκέφτεται την ερώτηση και μετά απάντησε:

"και οι μαλάκες, άνθρωποι είναι"
..............................................

όμως,
όπως λέει και το τραγούδι:
"life is bare gloom and misery everywhere"

γιατί να κάνω τη δική μου ζωή, πιο bare, πιο gloom, πιο misery εν τέλει;

απλά,

πατάω το κουμπί..

Γιορτές

οι γιορτές μια ανάσα μακριά.


πάει..
ούτε κι αυτή τη χρονιά έφυγα, ούτε κι αυτή τη χρονιά έπαιξα street jazz με τους Hibi★Chazz-K
-στη Shibuya, στο Ueno Park, στη Σταδίου..







  



όμως,
στόλισα όπως ήθελα το δικό μου δωμάτιο
-"έλα ρε μαμά, στόλισμα το λες εσύ αυτό;"
"γιατί; κοίτα πως χαίρεται ο Dexter!"









άφησα το Ραφάκι να διακοσμήσει το υπόλοιπο σπίτι όπως ακριβώς ήθελε: φωτάκια, δέντρο, χιονόμπαλες, τάρανδοι· παντού
-"σάς αρέσει;"
"τρελλά αγάπη μου, τρελλά!"

κατέβασα τους επτά τόμους του Μαύρου Πύργου να έχω να διαβάζω στη διάρκεια των διακοπών
-αν και η κριτική στον Tolkin στην εισαγωγή μ' έκανε να μουρμουράω όλη μέρα "παπάρια-μάντολες" δίνοντας το κακό παράδειγμα και αναγκάζοντας το Χρόνη να μού κάνει παρατήρηση: δεν μιλάει μια κυρία έτσι!
"δεν είμαι κυρία!"
"και τι είσαι;"
"κύριος!"

έπαιξα την εισαγωγή των riders on the storm με τη φανταστική μου κιθάρα στην κουζίνα την ώρα που μαγείρευα κάνοντας το Ραφάκι να σκάσει στα γέλια
-"μαμά, είσαι πολύ γελοία"
"αστεία εννοείς, ε;"
"αστεία, γελοία.."

πήγαμε βόλτα με τα παιδιά και το μωρό (μας) κι όλα ήταν όπως παλιά..
σχεδόν
-το Ελενάκι με μωρό..
το μωρό με μωρό..
α γ ά π η-

διάβασα ξανά Salinger
-γιατί μέσα μου είμαι ακόμα δεκάξι

έβαλα τα όρια μου για μια ακόμα φορά
-γιατί το κάνω κάθε τέλος του χρόνου

διέγραψα με μεγάλη ευκολία σχέσεις παλιές
-γιατί η ανοχή μου είναι πλέον μηδενική

και εν τέλει κανόνισα
του χρόνου να παίξω -οπωσδήποτε- με τους Hibi
-έστω μόνο τον Englishman: 




κι αυτό μου φτάνει.
ίσως γιατί,
πάνω απ' όλα

i'm an allien
i'm a legal allien

όπως πολύ σωστά
υποψιάζονται

όλοι..


.........................

και όλα γίνονται
με τις Γιορτές
σε απόσταση

αναπνοής!


............................................

να συμπληρώσω πως ακούμε Django
γιατί οι παλιές αγάπες
μένουν πάντα καινούριες

και δη

τις γιορτές!