"διέγραψα με μεγάλη ευκολία σχέσεις παλιές
-γιατί η ανοχή μου είναι πλέον μηδενική"
έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση
κι έφτασα να κλείσω μισό αιώνα για να μπορέσω να το κάνω
-μάλιστα, με μεγάλη ευχαρίστηση.
είτε λοιπόν η αιτία, είναι η αγένεια
είτε η -έστω, κατ' εμέ- προδοσία
είτε η συνεχόμενη παραβίαση των ορίων μου
είτε απλά για λόγους α ι σ θ η τ ι κ ή ς
πλέον
πατάω "delete" σφυρίζοντας
χωρίς καν να το πολυσκεφτώ.
λογικό - παράλογο, εμένα μου φτάνει!
"πήγαινε να παίξεις αλλού" μουρμουράω "γέρασα πια, δεν κάνω την υπομονή που έκανα -η οποία μεταξύ μας ήταν εντελώς βλακώδης!"
έτσι συνεχίζω, εξακολουθώντας να σφυρίζω παράφωνα το swing from paris, το οποίο παρεμπιπτόνως ακούμε ακριβώς αυτή τη στιγμή.
(δεν θα μιλήσω ξανά για τον Django, υποθέτω πως πλέον, όλοι έχουν βαρεθεί να μ' ακούνε να μιλώ γι' αυτόν, όμως θέλω να πω, πως φέτος τον Οκτώβριο έγινε το 4ο Django festival Αθήνας -στον πάντα φιλόξενο Βύρωνα)
με τη Gypsy Jazz να ισιώνει την καθημερινότητα μου λοιπόν
με τους ανθρώπους που με αγαπoύν δίπλα μου πάντα
με το χρόνο να περνάει κάνοντας με λιγότερο ανεκτική
με την αποδοχή στην έλλειψη κατανόησης που έχω πλέον στην ψυχοπαθολογία του άλλου
πήγα στη Νέλλυ:
"εσύ τι λες για όλ' αυτά;" τη ρώτησα, διακόπτοντας την, τήν ώρα που περιποιόταν τα μουστάκια της.
έμεινε ένα λεπτό να σκέφτεται την ερώτηση και μετά απάντησε:
"και οι μαλάκες, άνθρωποι είναι"
..............................................
όμως,
όπως λέει και το τραγούδι:
"life is bare gloom and misery everywhere"
γιατί να κάνω τη δική μου ζωή, πιο bare, πιο gloom, πιο misery εν τέλει;
απλά,
πατάω το κουμπί..
