Βαθμοί τριμήνου και μια αξιολόγηση


στα δικά μου σχολικά χρόνια, αξιολογήσεις δεν υπήρχαν.
απ' τη δική μας μεριά εννοώ, αυτή δηλαδή των μαθητών.

στα σημερινά όμως, όπου όλα αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν, δόθηκαν ερωτήσεις στα παιδιά, τύπου "αξιολογείστε".

οι απαντήσεις της Ραφαηλίας, ήταν -όπως πάντα- απρόσμενες.
ειδικά η τρίτη: απόσταγμα σοφίας!
διαβάζοντας τη, κατέληξα πως ακριβώς σ' αυτή τη βάση θα πρέπει τελικά να θεμελιώνονται οι σχέσεις.
όλα τα υπόλοιπα είναι φλυαρίες άνευ ουσίας και σημασίας.

ιδού:

1. πως πήγα στο δεύτερο τρίμηνο;
πιστεύω πως τα πήγα σχετικά καλά. πρόσεχα αλλά δεν δούλεψα αρκετά.
(ήτοι: πρώτη αναγνωρίζω τα λάθη μου, στην έφερα!)

2. ποια μαθήματα με δυσκόλεψαν;
με δυσκολεύουν αυτά που πρέπει να μάθω απέξω γιατί δεν μπορώ να αποστηθίζω εύκολα. το ίδιο είχαν και οι γονείς μου.
(ήτοι: γεννετικό είναι το πρόβλημα, δεν φέρω καμμία ευθύνη)

3. ποια είναι η σχέση μου με τους συμμαθητές μου;
πολύ καλή, γιατί ούτε τους πειράζω ούτε με πειράζουνε.
(το απόσταγμα!)

και αυτή ήταν η περίφημη αξιολόγηση.
φυσικά, διαπρέψαμε!

χτες στο σχολείο πήραμε βαθμούς.
σ' άλλους σκίσαμε, σ' άλλους τα πήγαμε πολύ καλά, σ' άλλους ντροπιαστήκαμε, αλλά δεν πολυκολλήσαμε στους τελευταίους, γιατί αφορούσαν αποκλειστικά τα μαθήματα "αποστήθισης".
γενικά όμως, ευχαριστηθήκαμε με τις επιδόσεις και τις αποδόσεις μας.

πήραμε και τους βαθμούς των αγγλικών.
εκεί πια, είμαστε Αστέρες! όχι διάττοντες: σταθεροί!

καθότι, ένα από τα πλεονεκτήματα του να μεγαλώνεις με μια έφηβη, είναι ότι εξοικειώνεσαι με τ' αγγλικά και φτάνεις να καταλαβαίνεις και να μιλάς τη γλώσσα της γηραιάς Αλβιώνας, πριν καλά καλά κλείσεις τα πέντε!

και το τυχερό Ραφάκι μεγάλωσε με την έφηβη Ελένη.
ακόμα θυμάμαι τα κορίτσια να βλέπουν παρέα, ολόκληρες επιμορφωτικές σεζόν friends χωρίς υπότιτλους.
ακόμα έχω στ' αυτιά μου, τα επί μονίμου βάσεως "hey there Delilah"  "imagine"  "supergirl"   "blowin' in the wind" και άλλα παρεμφερή του βουνού και του λόγγου.

όλα τούτα, μαζί με τη ροπή που έχει το μικρό γενικά στις ξένες γλώσσες, έκαναν το φροντιστήριο παιχνίδι.

σήμερα λοιπόν που πήγε ο Χρόνης να πάρει τους βαθμούς, η δασκάλα ήταν πολύ ευχαριστημένη μαζί της.
επανέλαβε για μια ακόμα φορά, πως το παιδί θα πρέπει να προσανατολιστεί επαγγελματικά σ' αυτόν τον τομέα μιας κι εκεί έχει εμφανώς ταλέντο κι ο Χρόνης, περήφανος πατέρας συμφώνησε και επηύξησε:
"και να σκεφτείτε πως ό,τι κάνει το κάνει εντελώς μόνη! δεν έχει καμμιά βοήθεια!
αντίθετα με την προηγούμενη κόρη μου, που τη βοηθούσε η μητέρα της"

δε θυμάμαι πια τι ψάρια έπιανε η προηγούμενη κόρη, έχουν περάσει χρόνια από τότε, η επόμενη όμως τα καταφέρνει και με το παραπάνω!

έτσι  λοιπόν, λίγο πριν τις Πασχαλινές διακοπές, πήραμε ελέγχους ελληνικών και αγγλικών.
καλά τα πήγαμε, μια χαρά τα πήγαμε, coca cola έξτρα μεσοβδόμαδα υποσχεθήκαμε λόγω καλών βαθμών και στο τσακίρ κέφι κερνάμε και πίτσα.

όχι τίποτ' άλλο, αλλά γιατί όταν θέμε, γινόμαστε πραγματικά ανοιχτοχέρηδες·
τύπου "στην υγειά μας!"

κι αυτό είναι όλο.
ή όπως λέει και η επόμενη στη γλώσσα που διαπρέπει:

that's all folks

τύπου "κι ευχαρστημένοι να 'στε!"
...........................................

Τα λαμόγια


(κλικ! πάνω στη φωτό, για κανονικό μέγεθος)

Ισημερία


έχω μιλήσει ξανά για την Ισημερία και το λόγο ύπαρξης της.
έχω πει πως ό,τι γράφω εδώ, σε τούτο το ημερολόγιο, βγαίνει κατευθείαν απ' την καρδιά μου, χωρίς φίλτρο, χωρίς σκέψη σχεδόν.
μιλώ για το (πάντα ζωντανό) παρελθόν, για το παρόν, για τα όνειρα που προσδοκούμε, για τις ελπίδες μας.
μιλώ για τον καιρό που ήμουν πολύ νέα, για τον καιρό που ο Χρόνης κι εγώ ήμασταν παιδιά σχεδόν, όπου η μόνη μας έννοια ήταν η εκδρομή του Σαββατοκύριακου κι οι διακοπές του Αυγούστου.
μιλώ για τα χρόνια που περάσαμε προτού έρθουν τα δικά μας παιδιά στη ζωή, αλλά και γι' αυτά που μας ολοκλήρωσαν, όταν γίναμε γονείς.

όμως πιο πολύ μιλώ, για τις μέρες τις σημερινές.
γι' αυτά που ζούμε τώρα.
τα καθημερινά.

όταν έφυγε η μητέρα μου, για χρόνια ολόκληρα κάθε φορά που η έλλειψη της γινόταν αβάσταχτη, πήγαινα στη μεγάλη ντουλάπα όπου μέσα της ακόμα κρέμονταν τα ρούχα της τακτικά και με τ' άρωμα της τυλιγμένα, άνοιγα την πόρτα και χωνόμουν μέσα.
έτσι, η μαμά μου μ' αγκάλιαζε και με παρηγορούσε.

αυτό ακριβώς είναι η δική μου Ισημερία: μια αγκαλιά που τυλίγει και διακτινίζει άμεσα στο παρελθόν, μια αγκαλιά αγαπημένη.

όταν κάποτε έρθει η στιγμή που ο Χρόνης κι εγώ, θα φύγουμε απ' αυτή τη ζωή, τα κορίτσια θα διαβάζουν για την εποχή όπου όλα ήσαν εύκολα, όπου όλα ήσαν σωστά και κυλούσαν όπως πρέπει κι ας διαμαρτύρονταν "ε, μα δεν αντέχω άλλο!"

θα θυμούνται την εποχή που άνοιγαν την πόρτα του σπιτιού και μέσα βρισκόταν πάντα η μαμά κι ο μπαμπάς, τα παιδικά χρόνια, τις Κυριακάτικες εκδρομές, τα πρώτα ποδήλατα, το πως αργά την Ανοιξη, ο πατέρας τις μάθαινε βουτιές και μακροβούτια στην παραλία της Αναβύσσου και πως η μητέρα καθόταν ώρες στην παραλία της Αγια-Μαρίνας με το βιβλίο της στα χέρια και ένα φλυτζάνι ζεστό καφέ το κατακαλόκαιρο.

κι όποτε ξεφυλλίζουν τη δική μας Ισημερία, το παρελθόν θα γίνεται παρόν και το τότε, σήμερα.
όπως ακριβώς γινόταν όταν χρόνια πριν, άνοιγα τη μεγάλη, ξύλινη ντουλάπα της μαμάς μου και χωνόμουν δίχως δεύτερη σκέψη στην αγκαλιά της.

κι από όπου κι αν βρίσκομαι θα χαμογελώ μεσ' απ' τις γαλάζιες σελίδες της,
όπως ακριβώς πρωτοχαμογέλασα όταν έκανα την πρώτη μου ανάρτηση εδώ:

σαν σήμερα, πριν από πέντε κιόλας χρόνια...

Τι κονάκι τι χωνάκι


"μαμάαα! η κυρία της μουσικής μας έδωσε τα τραγούδια για τη γιορτή της 25ης! θες να σου πω κανένα;"
"τώρα;"
"τώρα! ε; να σου πω; ε;;"

στην κουζίνα μας:
πηγαινοέρχομαι απασχολημένη με την ετοιμασία του μεσημεριανού, ενώ το Ραφάκι στέκεται δίπλα στο ψυγείο και περιμένει ανυπόμονα το σύνθημα, έτοιμη ν' αρχίσει το τραγούδι.
τέτοια χατήρια δεν τα χαλάς: αφήνω το κουτάλι, στηρίζομαι στο νεροχύτη και γνέφω "άντε!"

η αοιδός παίρνει ύφος σοβαρό και άκρως καλλιτεχνικό, ισιώνει την πλάτη, βήχει δυο τρεις φορές δοκιμαστικά, τινάζει τα μαλλάκια κι αρχίζει:

"δέκα παληκάρια στήσανε χορό
στου Καραϊσκάκη το χωνάκι
πέφταν τα ντουβάρια..."

τη σταματάω:

"που στήσανε χορό;"
"έλα καλέ μαμά δεν ακούς; στου Καραϊσκάκη το χωνάκι!"
"ποιο χωνάκι βρε; ποιο χωνάκι; το κονάκι! κο-νά-κι!!"
"ααα, καλά! ξεκινάω από την αρχή:

δέκα παληκάρια στήσανε χορό
στου Καραϊσκάκη το κονά-α-α-κι"

τη σταματάω ξανά:

"για περίμενε! δε μου λες, ξέρεις τι είναι το "κονάκι";"
"αμέ! πως δεν ξέρω!"
"για πες"
"γιατί, εσύ δεν ξέρεις;"
"λέγε βρε απατεώνα τ' είναι το "κονάκι" που πας να στρίψεις δια του αρραβώνος!"
"να σου πω.. ναι. μμμ... το κονάκιιι είναι ένα περίπτερο σε σχήμα κώνου.."
"δηλαδή ο Καραϊσκάκης συναντήθηκε με τ' άλλα παληκάρια στο κωνικό του περίπτερο;"
"ναι!"
"κι εκεί χορέψανε με τις πενιές του Μιχαλάκη;"
"φυσικά!"
"και που χωρέσανε βρε δέκα παληκάρια κι ένας ο Καραϊσκάκης έντεκα μέσα σ' ένα περίπτερο;"
.......................................

το φαγητό εκείνη τη μέρα δεν τέλειωσε ποτέ.

όμως το μάθημα της γλώσσας συναντήθηκε στην κουζίνα μας με το μάθημα της ιστορίας κι έτσι το Ραφάκι έμαθε πως ο Καραϊσκάκης, ουδέποτε έμενε σε περίπτερο, είτε αυτό είχε σχήμα κώνου, είτε κανονικό.

έμαθε επίσης τι είναι το "κονάκι" και που ακριβώς διαφοροποιείται με το "χωνάκι".

μετά πείνασε.
πιο μετά έφαγε τόστ.
ακόμα πιο μετά όλοι φάγαμε τόστ.

αλλά σε κανένα μας δεν κακοφάνηκε.

βλέπετε, μερικές φορές η γνώση υπερτερεί ενός ταψιού γεμιστών,

έστω και αν αυτό δε διακρίνεται με την πρώτη ματιά..

Ανάβυσσος -κι ένα ποίημα


στην ακρογιαλιά:  καιρό είχαμε..

ο ουρανός, ένα εκτυφλωτικό γαλάζιο
αεροπτεριστές να ίπτανται κάνοντας κάθε είδους ακροβατικά
ζευγάρια να περπατούν χέρι χέρι στην άμμο
και Ραφάκια να πετούν βότσαλα  στη θάλασσα

ανασαίνω
χαμογελώ
κι ανασαίνω ξανά.

το Ραφάκι έρχεται τρέχοντας και σωριάζεται με φόρα κάτω. στα χέρια κρατά βρεμμένη άμμο κι αχιβάδες, να χτίσει κάστρο.
ο Χρόνης δίπλα μας κοιτάζει τη θάλασσα
κι όλα είναι όπως πρέπει
κι όλα γίνονται την ώρα που πρέπει

σωστά..

"παίζουμ' ένα παιχνίδι;" ρωτώ ξαφνικά με έμπνευση
"ναι, ναι μαμά!!" φωνάζει το Ραφάκι ενθουσιασμένο
"ωχ" μουρμουράει ο Χρόνης και τον σκουντάω, τάχα επιτιμητικά.

"λοιπόν, όποιος πει ένα ολόκληρο ποίημα κερδίζει"

"εγώ, εγώ" φωνάζει το Ραφάκι κι αρχίζει ν' απαγγέλει τον ύμνο του Ρήγα Φερραίου.
φυσικά, δεν τον έχουν διδαχθεί ολόκληρο κι έτσι, χάνει.

"αρνάκι άσπρο και παχύ" ξεκινά ο Χρόνης και ..σταματά, γιατί απλά, δεν ξέρει παρακάτω.

"χμφφφ" τους κοιτώ περιφρονητικά "πάλι εγώ θα λάμψω!"
τους ξανακοιτώ περιφρονητικά
"χμφφφ.. θα σας πω τα Ψαρά του Σολωμού"

και ξεκινώ:

"στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη,
περπατώντας η δόξα μονάχη
μελετά τα λαμπρά παλικάρια
και στην κόμη στεφάνι φορεί
γινωμένο από λίγα.."

εκεί ..μένω.
δε θυμάμαι παρακάτω, δε θυμάμαι τίποτα, κενό-κενό-κενό!

ο Χρόνης με κοιτά κοροϊδευτικά
το Ραφάκι έχει σταματήσει να χτίζει το κάστρο και περιμένει
κι εκεί που είναι έτοιμοι κι οι δυο να θριαμβολογήσουν, αίφνης, μου έρχεται η έμπνευση και συνεχίζω με καμάρι:

"γινομένο απ' τα λίγα κουφάρια
που 'χαν μείνει στην έρημη γη"
.........................................

κι απ' τα γέλια τους,
ούτε το κάστρο της Ραφαηλίας χωρούσε τη ντροπή μου

ούτε το στεφάνι του τρόμου που σκέφτηκα
παραφράζοντας το επίγραμμα του Σολωμού

ούτε καν αυτό..

Καλλιτέχνις


αυτή είναι η ταυτότητα μου.
έστω η μισή.

όμως το επάγγελμα μου πλέον, δεν είναι "συγγραφέας" όπως αναγράφεται, αλλά "καλλιτέχνις"

"συγγραφέας; δεν υπάρχει τέτοια κατηγορία!" με πληροφόρησε αυστηρά η κυρία στην εφορία όπου πήγα για να τακτοποιήσω τα βιβλία μου "εσείς είστε στα καλλιτεχνικά!"

κι έτσι, εντός πέντε λεπτών, αναγεννήθηκα ως καλλιτέχνις.
τώρα, τι είδους τέχνη εξασκώ, θα σας γελάσω..

μήπως όμως έχει καμμιά σημασία;
ούτε με την πρώην αλλά ούτε και με τη νυν ιδιότητα, μπορώ να βγάλω κάρτα για το makro.

και κάτι μου λέει, πως αυτό είναι στο βάθος που μετράει

τελικά..

Η Ηθική μιας Γάτας


αυτή είναι η Νέλλυ.
αυτό που βρίσκεται κάτω από τη Νέλλυ, είναι μία θερμοφόρα μπλε χρώματος.
όταν η Νέλλυ κρυώνει, βράζει νερό και φτιάχνει μια θερμοφόρα.
μ' αυτό πετυχαίνει δύο πράματα: το πρώτο πως παύει φυσικά να κρυώνει και το δεύτερο πως κάνει αυτό που θέλει, δίχως να επιβαρύνει κάποιον άλλο για τη δική της ανάγκη.

η Νέλλυ είναι μια καθ' όλα έντιμη γάτα με έντονη αίσθηση του καθήκοντος.
έχει μάθει από τα μικράτα της να προσφέρει, να είναι ευγενής όταν οι άλλοι γίνονται αγενείς, να παραβλέπει την ανηθικότητα του διπλανού -ακόμα κι όταν γίνεται εις βάρος της- να μην ανταποδίδει, να προσπερνά, να περνά και με λίγα, να παραβλέπει.

τούτο, δεν το μαθαίνουμε όλοι.
μερικοί από μας μάλιστα, πάμε και λίγο παρακάτω: όταν το δικό μας πάπλωμα δε φτάνει για να σκεπαστούμε, τραβάμε και το πάπλωμα του διπλανού.
αυτό το ονομάζουμε "ανταμοιβή" και τον διπλανό "κορόϊδο".

όταν το "κορόϊδο" διαμαρτυρηθεί, τότε τον δείχνουμε φωνάζοντας "ένοχος" κι έτσι η προσοχή, φεύγει από μας και πάει σ' εκείνον.

τη Νέλλυ δεν τη νοιάζει.
η Νέλλυ αδιαφορεί παντελώς για κάτι τέτοια.
έχει τους δικούς της κανόνες και ζει σύμφωνα με τους δικούς της κώδικες.

γι' αυτό όταν κρυώνει, βράζει νερό και φτιάχνει μια θερμοφόρα.
έχει μάθει από τα μικράτα της να μην επιβαρύνει κανένα.

έχει μάθει ακόμα, πως σε τούτο τον τόπο καταντάει κανόνας η εξαπάτηση κι η αρπαχτή, μα δε πολυσκοτίζεται πια.

ίσως γιατί η ίδια, ζει σύμφωνα μ' αυτά που ενστερνίστηκε, πριν καλά καλά μάθει να στέκεται στα τέσσερα της πόδια

κι ίσως γιατί ξέρει, πως ό,τι και αν γίνεται εις βάρος της,
αυτή θα είναι πάντοτε μια γάτα

ενώ οι "ξύπνιοι", τα λαμόγια,
θα παραμένουν πάντα

τρωκτικά..

Η μέρα της Γυναίκας


εμείς σπίτι μας δε γιορτάζουμε τη μέρα της γυναίκας, ακριβώς όπως δε γιορτάζουμε στις 14 φεβρουαρίου τη μέρα των ερωτευμένων ή στις 2 φεβρουαρίου τη μέρα των υγροτόπων ramsar. 

γενικά στο δικό μας σπίτι υπάρχει μια τάση να ελαχιστοποιούμε τις γιορτές.
ο Χρόνης, για παράδειγμα, πέρσυ μου ζήτησε να επιλέξω ποιο από τα δύο μου ονόματα θα τιμώ: το Μαρία ή το Ελένη; γιατί του έπεφτε κάπως βαρύ να θυμάται να μου εύχεται, δυο φορές το χρόνο για τη γιορτή μου και να με συγχαίρει για τα γενέθλια μου, άλλη μία, σύνολο τρεις!

προσωπικά, τα δικά του γενέθλια, δεν τα ξεχνώ ποτέ!
γιατί όπως όλοι ξέρουμε, άμα πρέπει να θυμάσαι κάτι, το Σύμπαν συνομωτεί..

ο Χρόνης λοιπόν, όπως η μεγάλη του αδερφή, ο κενός φίλος που μας γνώρισε και η μία μου κουμπάρα, γιορτάζουν όλοι μαζί στις 4 οκτωβρίου: μέρα σημαδιακή.
καθότι στις 4 οκτωβρίου, δεν είναι μόνο τα γενέθλια πολλών ανθρώπων, αλλά και η παγκόσμια ημέρα των ζώων!

και να θέλω να το ξεχάσω, δεν μπορώ..
αξημέρωτα αρχίζουν να εύχονται τόσο στους τετράποδους όσο και στους φτερωτούς μας φίλους οι τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα.

μετά, ξεκινάνε τα επετειακά τραγούδια "νιαου νιαου βρε γατούλα"  "ένα χρυσόψαρο μέσα στη γυάλα"  "αχ κουνελάκι".
μετά, θυμάμαι εγώ τους δικούς μου ανθρώπους και ξεκινώ τα τηλεφωνήματα.
μετά, μαγειρεύω γεύμα επετειακό και νόστιμο και τελειώνω με τούρτα σοκολάτα γαρνιρισμένη με φράουλες νιανιά.
μετά, ο Χρόνης τρώει το γεύμα, σβύνει τα κεράκια κι εμείς του τραγουδάμε "να ζήσεις Χρονάκο!"
μετά, το ξεχνάμε για έναν ολόκληρο χρόνο, μέχρι ν' ακουστεί ξανά "μια γίδα μια φορά" και φτου κι απ' την αρχή.

αυτές τις χαρές όμως, τις γεύεται μόνο ο Χρόνης.
την παγκοσμιοποίηση των γενεθλίων του εννοώ.

εμείς οι υπόλοιποι μαθαίνουμε να ζούμε στην ασημαντότητα μας..

φέτος όμως σοβάρεψα και είπα "basta!"

φέτος, όταν για μια ακόμα φορά ξημέρωσε η μέρα της γυναίκας, είπα "ως εδώ και μη παρέκει!"
γιατί σ' αυτό το σπίτι υπάρχουν πολλές γυναίκες:

δυο κορίτσια
δυο γάτες
μια χελώνα
εγώ

και μόνο ένας άντρας: ο Χρόνης.

προς το παρόν, το σκορ μου φαίνεται πως θα 'ναι εύκολο..
αλλά για να πω την αλήθεια, όλα στην αρχή έτσι φαίνονται: εύκολα.
ο εχθρός κρύβεται σα φίδι στο σκοτάδι.

κι ο συγκεκριμένος εχθρός είναι η άποψη του Χρόνη για τις παγκόσμιες ημέρες, αυτή η άποψη που τόσο ύπουλα έχει εισβάλλει στην καρδιά μου και τα έχει ανατρέψει όλα.

έτσι, όσο κι αν θέλω να κάνω την επανάσταση μου
να γιορτάσω επιτέλους κι εγώ σήμερα
και ν' απαιτήσω δώρο κι έξοδο βραδυνή ή έστω λαϊκή απογευματινή

κάτι μέσα μου γνέφει κοροϊδευτικά, βγάζει τη γλώσσα κι επιμένει πως όλες αυτές οι γενικότητες δεν είναι παρά μια μεγάλη ανοησία.

όπως και να 'χει όμως

γυναίκες και κοπέλες
και κόρες στριμμένες
και γάτες γελαστές
και κορίτσια και μπεμπούλες
αλλά και μεγαλοκοπέλες
και παντρεμένες κι ανύπαντρες
κι όμορφες και περισσότερο όμορφες
και θυγατέρες κι εγγονές

και σ' άλλες
και σ' όλες

εδώ και τώρα
και αύριο και πάντα

Χρόνια μας Πολλά!
..................................................

(και κοιτάτε να το κάψετε και για μένα το βράδυ, ε;)

Σωστά κυρία Dickinson;


υπήρξα ποτέ τόσο νέα;
υπήρξε ποτέ η εποχή, που όλη μου η έγνοια ήταν μια φράτζα στα μαλλιά και το μήκος της πολύ κοντής μου φούστας;

και στ' αλήθεια ακουγόταν τόσο πολύ το "angie when will those clouds all disappear" των rolling stones;

ποιος ξέρει..
ίσως..
.............................................

στη δίνη της εποχής που διανύουμε κρατιέμαι από πολλά:
απ' το Ραφάκι, από το γέλιο της Ελένης, το χαμόγελο του Χρόνη, τα βραδυνά τηλεφωνήματα του αδερφού μου, απ' το γουργούρισμα της Νέλλυς και της Ακκας -από την καθημερινότητα μου.

έχω ξεχάσει πια την εποχή που ήμουν ένα ξένοιαστο κορίτσι, όπου η μόνη μου η έγνοια ήταν η φράτζα στα μαλλιά και το μήκος της αγαπημένης μου πράσινης φούστας.

τώρα βλέπω τα δικά μου παιδιά να πετάνε, σε ουρανούς που είναι πια απειλητικοί
-μα δε φοβάμαι
ελπίζω..
..............................................

να ελπίζω

να εξακολουθώ να βλέπω Τσιώλη και Βακαλόπουλο με το ίδιο πάθος
ν' αναγνωρίζω τον Αλιόσα του Ντοστογιέφσκι και την Κατερίνα της Λυμπεράκη
να τραγουδάω στην κουζίνα riders on the storm κάνοντας το Ραφάκι να ξεκαρδίζεται με τη φανταστική μου κιθάρα
να ξεχνώ ν' ανταποδώσω την κακία και την εμπάθεια
να ονειρεύομαι
να χαμογελάω
να βλέπω τα χρώματα
να θυμάμαι
να νοσταλγώ

μα πάνω απ' όλα

να ελπίζω..
..........................................

γιατί όλα τα Ραφάκια του κόσμου
κι όλα τα Ελενάκια της γης

έτσι που έγιναν οι ουρανοί
μόνο με τη δική μας ελπίδα τολμάνε
βγάζουν φτερά και πετούν

κι απογειώνονται

πάντα..

Μ' ένα μεγάλο χαμόγελο

φίλους στο twitter, εγώ δεν έχω πολλούς.
μ' ελάχιστους "μιλώ" κι ελάχιστοι μου "μιλάνε" κι αν μπαίνω ακόμα στο twitter -που βαριέμαι απελπιστικά- είναι για να μαθαίνω νέα τους.
για να διαβάζω τι κάνουν, να χαμογελώ με κάποιο αστείο τους, να νοιάζομαι και να χαίρομαι, όταν συμβαίνει στη ζωή τους κάτι καλό, είτε αυτό είναι ένα μικρούτσικο καλό σαν το κεφαλάκι μιας καρφίτσας, είτε ένα υπέροχο Καλό σαν τον ερχομό ενός μωρού.

ένας από τους λίγους φίλους εκεί, είναι ο Vangelis ‏@Vantheos

στη ζωή του Βαγγέλη λοιπόν, ήρθε μια μόνιμη αιτία Χαράς και Αισιοδοξίας, ήρθε ακόμα ένα μωρό, ήρθε ακόμα μία κόρη κι έτσι έγιναν κι αυτοί "τέσσερις πια".

και θυμήθηκα την ανάρτηση, πριν λίγα χρόνια, τότε που έψαχνα μανιωδώς την κασέτα της Ραφαηλίας, την εποχή ακριβώς που ο Μάνος κι η Αναστασία, αγκάλιαζαν τη μικρούλα τους κόρη.

έψαξα και τη βρήκα αυτή την ανάρτηση και την αναρτώ ξανά, με την ευχή μέσα απ' την καρδιά μου, όλα να πηγαίνουν πάντα καλά στην οικογένεια του Βαγγέλη, όπως τα ελπίζουν και τα περιμένουν.

εύχομαι να σας ζήσει φίλε και να φωτίζει κάθε στιγμή με χαμόγελο τη ζωή και τη σκέψη σας!
όπως ακριβώς κάνει και η "μεγάλη"..
..................................................................
26/09/07
Τέσσερις πια



στο σπίτι μας υπάρχει μια βιντεοκασέτα.
στο σπίτι μας υπάρχουν πολλές βιντεοκασέτες, αλλά η συγκεκριμένη έχει εντελώς ξεχωριστή σημασία για μένα.
είναι αυτή που γυρίστηκε όταν έκανα τον πρώτο υπέρηχο της Ραφαηλίας.

η Ραφαηλία ήρθε στη ζωή μας εντελώς απρόσμενα.
είχαμε μεγαλώσει πια κι ο ερχομός της μας εξέπληξε οικογενειακώς.
"παιδί; θα κάνετε παιδί; μα ποιος νομίζει πως ειναι ο Χρόνης, ο Αβραάμ;" είχε πει ο αδερφός μου τότε κι είχαμε γελάσει πολύ.

η Ελένη ήταν πια δέκα χρονών ακριβώς στην ηλικία που πρέπει ν' αρχίσεις να προετοιμάζεσαι, πως το παιδί σου θα ανοίξει σιγά σιγά τα φτερά του.
όχι πως θα φύγει από κοντά σου ασφαλώς, αλλά, να, θα προτιμήσει ίσως σε λίγα χρόνια, να πάει σινεμά με μια φίλη της παρά να βγει με σένα.
θα θέλει να σ' αφήσει πίσω, αλλά να ξέρει πως είσαι πάντα εκεί και περιμένεις όσο αυτή δοκιμάζει τις πρώτες πτήσεις της.

και τότε, χαλαρώνεις τη συνεχή επαγρύπνηση στα πρακτικά τουλάχιστον (δε σηκώνεσαι τα βράδια να τη σκεπάσεις, μιας και σκεπάζεται μόνη της πλέον, δεν την κάνεις μπάνιο, έχει μεγαλώσει πολύ κι αρνείται λέγοντας "αυτά είναι για τα μωρά" το μωρό σου).

ήρθε η Ραφαηλία και τ' άλλαξε όλα.
μωρό στο σπίτι (ξανά) σημαίνει (εκτός φυσικά από μπόλικη ευτυχία) πολλή δουλειά και άγχος, άγχος, άγχος.
αυτό βέβαια ισχύει για μένα, όχι για έναν φυσιολογικό άνθρωπο που απλά χαίρεται το μωρό του..

εγώ ζω επί μονίμου βάσεως με το
"τρώει καλά; αδύνατη μου φαίνεται. μήπως κοιμάται πολύ; μήπως κοιμάται λίγο, μήπως είναι ζεστή, μήπως κρύα;" σε διάφορους συνδυασμούς, του τύπου "δεν κοιμήθηκε καλά, ζεστή μου φαίνεται, και το φαί της δεν το 'φαγε με όρεξη".

το συγκεκριμένο νουμεράκι το εξασκώ και με τις γάτες επίσης, τον Οράτιο κλπ.

σε κάποιο μήνα της εγκυμοσύνης μου λοιπόν πήγαμε για τον καθιερωμένο υπέρηχο. δόξα τω Θεώ, όλα καλά τα βρήκε ο γιατρός και γυρίσαμε θριαμβευτικά σπίτι, εγώ κρατώντας σφιχτά την κασέτα στο χέρι μου και φωνάζοντας τη μάνα μου να έρθει να τη δούμε όλοι μαζί.
το επόμενο μισάωρο βλέπαμε εκστασιασμένοι τη Ραφαηλία να κολυμπάει για κανα δεκάλεπτο, τέλειωνε η κασέτα, τη γύριζα και την ξαναβλέπαμε απ' την αρχή.

πέρασαν χρόνια από κείνη τη νύχτα, εφτά για την ακρίβεια και πριν λίγο καιρό, θυμήθηκα την κασέτα.
φώναξα χαρούμενη τη Ραφαηλία κι αφού της εξήγησα τι ακριβώς είναι ο υπέρηχος, την έστησα μπροστά στην τηλεόραση μαζί με την Ελένη και άνοιξα το συρτάρι να την βρω και να τη βάλω να τη δουν.

τα παιδιά περίμεναν, εγώ έψαχνα στην αρχή ήρεμα, μετά εκνευρισμένα, επίμονα, αλλά η κασέτα πουθενά.

"Ωραία!" αναστέναξα απογοητευμένη "η ηλίθια τη μπέρδεψα κι έγραψα πάνω της."
ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάμματα.
η Ραφαηλία δε μιλούσε, η Ελένη προσπάθησε να με παρηγορήσει:

"θα τη βρεις μαμά, σίγουρα δεν την έχεις χάσει"
"μα δεν είναι πουθενά.. που να τη βρω;"
"δε θα δω πως ήμουν δηλαδή;"
ρώτησε το Ραφαηλάκι κι η Ελένη έσπευσε
"θα δεις βρε, αμέσως μόλις θυμηθεί που την έχει βάλει η μαμά"

τις επόμενες μέρες ξεσήκωσα όλο το σπίτι.
κοίταξα στα πιο απίθανα μέρη. δύσκολο πράμα, γιατί το σπίτι μας είναι γεμάτο πράγματα, όμως εγώ επέμεινα και το έψαξα εξονυχιστικά.
η κασέτα δεν βρέθηκε.
στεναχωρήθηκα, αλλά πήγα παρακάτω. ούτως ή άλλως, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.

μέχρι που αποφάσισα να αλλάξω θέσεις στα συρτάρια της σιφονιέρας μου.
κι εκεί, στο τρίτο συρτάρι, κάτω από τις λευκές βαμβακερές φανέλες, δίπλα σ' αυτά τα ξύλινα στρογγυλά αρωματικά ήταν η βιντεοκασέτα της Ραφαηλίας.

την άρπαξα και φώναξα "παιδιά, παιδιάααα" κάνοντας τα κορίτσια να έρθουν τρέχοντας, νομίζοντας πως είχα πέσει από τη σκάλα.
"η κασέτα! τη βρήκα!!"
"δε στο 'πα μαμά; αποκλείεται να την έχεις χάσει"
"βάλτη μαμά, να δω πως ήμουν μωρό στην κοιλιά σου"
"σαν το Αλιεν ήσουν"
"Ελένη!"
"σαν, είπα μαμά, σαν.."

το επόμενο μισάωρο βλέπαμε εκστασιασμένοι τη Ραφαηλία να κολυμπάει για κανα δεκάλεπτο, τέλειωνε η κασέτα, τη γύριζα και την ξαναβλέπαμε απ' την αρχή..

........................................................

κι ήμασταν τέσσερις πια..

Ανοιξη κι ένα Τραγούδι


Μάρτης και κρύο κι όπως γύριζα απ' τη Φερνάντα, τα χέρια βαθιά στην τσέπη του μπουφάν, το mp3 σχεδόν στο τέρμα, η γεύση του καφέ ζωντανή ακόμα και ξανά το:

στους δρόμους μόνος μου γυρνώ
και όλοι με ρωτάνε..

παγωνιά και πρώτη του Μάρτη σήμερα.

η άνοιξη το ξέρει;

χτες ο Κανάκης τα είπε καλά:
"..στο μήνυμα ότι με την εντιμότητα πας μπροστά γιατί καταντήσαμε τώρα τελευταία να έχουμε το αντίθετο μήνυμα σ' αυτή τη χώρα: ότι με τη λαμογιά, την απατεωνιά και την αρπαχτή μπορείς να πας μπροστά κι ότι την απατεωνιά την έχουμε και ως μαγκιά τελευταία στην Ελλάδα"

πού βρίσκομαι και πώς περνώ
και τώρα που κοιμάμαι..

βλέπω ταινίες, βλέπω σειρές, ακούω μουσική κι έχω τη Νέλλυ πάντα δίπλα μου: σκύλο πιστό.

γελάω με το Ραφάκι, αγκαλιάζω το Ελενάκι, φωνάζω σ' ανύποπτες ώρες "Χρόνηηη, έλα να δεις τι βρήκαααα!"

μένω με τη μάνα μου
γιατί μόνο αυτή σου μοιάζει..

ποτίζω, σκουπίζω, χώνω το πρόσωπο μου στα φρεσκοπλυμένα ρούχα, χαμογελάω, που και που χορεύω, καθαρίζω τα τζάμια, βγάζω τη Νέλλυ απ' το καλάθι των ασιδέρωτων, διαβάζω τα ποιήματα της Ραφαηλίας, υπογράφω σχολικά σημειώματα, χαζεύω το ακτινοβόλο πρόσωπο της Ελένης, μαγειρεύω, απλώνω, τραγουδάω, κάνω σχέδια

κι όλη μου η ζωή συνοψίζεται στο:

και δε με νοιάζει τι θα πουν
ούτε που με πειράζει
..............................................

στ' αληθινά
καλησπέρα σας

και καλή, ζεστή μας
Ανοιξη!

-επιτέλους..
...............................................

το λατρεμένο "μένω με τη μάνα μου" του Ξυδάκη.
απλά, εξαιρετικό..