Lacta στον Παράδεισο


"να σου πω κάτι Ραφαηλία;"
"τι, μαμά;"
"βαρέθηκα!"
"ποιο πράμα;"
"τον διαβήτη! βαρέθηκα σου λέω!"
"ε, καλά, μη στεναχωριέσαι! όταν πεθάνεις θα τρως σοκολάτες!"
"που βρε; στην κάσα;"
"όχι μαμά μου! στον Παράδεισο.."

Pat!


τσακώνομαι με το Ραφάκι τελευταία, τσακώνομαι, πως τσακώνομαι!
έχει μπει για τα καλά στην εφηβεία κι είναι όλο αντίδραση, επανάσταση και -όπως έλεγε η γιαγιά μου- μόνιμο πνεύμα αντιλογίας!

μαύρο εγώ; άσπρο εκείνη.
ησυχία εγώ; φασαρία εκείνη.
συμβουλές εγώ; απαξίωση εκείνη.

κι έτσι, ακολουθούμε σταθερά το πρωτόκολλο:
παρατηρήσεις (εκ μέρους μου)
"γράψιμο" (εκ μέρους της)
φωνές (εκ μέρους μου)
"γράψιμο" ξανά (εκ μέρους της)
όλοι οι χρόνοι του ρήματος "γκαρίζω" εκ μέρους μου
"ουφ, καλά μαμά" συγκαταβατικά εκ μέρους της.

σήμερα το πρωί, η ίδια ακριβώς επανάληψη.
ακούω το Ραφάκι στο μπάνιο να ψάχνει, να ψάχνει και τελειωμό να μην έχει αυτό το ψάξιμο!
η ώρα να περνάει, να πρέπει να φύγει για το σχολείο, όμως όσο αγχώνομαι εγώ, τόσο χαλαρώνει εκείνη.

"συντόμευε παιδί μου, περνάει η ώρα"
"τελειώνω"
"τι ψάχνεις τόση ώρα;"
"κοκκαλάκι"
"αφού τα πετάς από δω κι από κει, που να τα βρεις όταν τα χρειάζεσαι.."
"δεν τα πετάω"
"πως δεν τα πετάς; χτες μόλις μάζεψα ένα από το πάτωμα"
"δεν τα πετάω"
"κι αυτά που βρίσκω εγώ, μόνα τους πέφτουν;"
"δεν τα πετάω"

φουντώνω, κοκκινίζω κι αρχίζω να φωνάζω.
ευφημισμός το "φωνάζω", λογικά πρέπει να ακούγομαι μέχρι τον Αρη!
στον πλανήτη της Ραφαηλίας όμως, δεν φτάνει η φωνή μου, είμαι σίγουρη!

έχοντας βρει κοκκαλάκι, δοκιμάζει διάφορες κομμώσεις, αδιαφορώντας πλέον για ο,τιδήποτε.

"άντε τέλειωνε! μετά θα 'σαι μες το άγχος και θα τρέχεις"
"μπαα, δεν έχω άγχος"

ξαναφουντώνω
"έχω εγώ άγχος για σένα βρε! άντε τέλειωνε! θ' αργήσεις!"

"μουρ μουρ μουρ" εγώ
βαθιά σιωπή αυτή.
στο τέλος με πιάνει το παράπονο.

κι αυτό το παράπονο, είναι το μόνο που τη βγάζει απ' τον κόσμο της, το μόνο που την αγγίζει βαθιά.

έρχεται κοντά μου:
"έλα βρε μαμά μου, τώρα.."
"τι έλα; που κοιμήθηκες παιδί και ξύπνησες καλικάντζαρος; τι γλώσσα είναι αυτή που βγάζεις;"

με κοιτάζει και μετά δείχνοντας τον εαυτό της, μιλάει δυνατά:
"εφηβεία!"

την κοιτάζω κι εγώ και μετά δείχνοντας τον εαυτό μου, μιλάω εξίσου δυνατά:
"κλιμακτήριος!"
.................................................

πως λέγεται είπαμε η ισοπαλία στο σκάκι;

πατ!

Απλά μαθήματα οικιακής οικονομίας


"Ραφαηλίααα"
"ναι;"
"ανακάτεψε το φαί"
"ok"

(μετά από λίγο)

"τι εννοείς να τ' ανακατέψω;"
"πήγαινε στην κουζίνα, πάρε ένα κουτάλι, σήκωσε το καπάκι της κατσαρόλας κι ανακάτεψε το φακόρυζο!"
"με τι κουτάλι;"
"με τι κουτάλι; με το φτυαράκι που έχεις για την παραλία!"
"ορίστε;"
"μ' ένα κουτάλι κανονικό παιδί μου!"

σε δυο λεπτά έρχεται κρατώντας μια ξύλινη κουτάλα.

"μ' αυτό;"
"όχι βέβαια! πάρε βρε αγάπη μου ένα απλό κουτάλι της σούπας κι ανακάτευε!"
"καλά"

φεύγει.
μετά από λίγο ακούγεται ξανά:

"δεν μπορώ! καίει!"

αναστενάζω:
"άστο. σηκώνομαι.."
..............................................

έτσι,
μετά το μάθημα "πως ανακατεύουμε το φακόρυζο"
ακολουθεί το "μακαρόνια με σάλτσα: σκέφτομαι και γράφω!"

και για πτυχίο οπωσδήποτε,
τίποτα λιγότερο από πατάτες!

(εννοείται
βραστές..)

To fb κι εγώ aka τι γράφω στον τοίχο



"μετά το φορμάτ έμεινα η μισή!

αναρωτιέμαι.. αυτός ο Τάπερμαν.. τι να 'γινε..

τα κατάφερα κι έσβυσα ΟΛΕΣ τις φωτογραφίες μου! τόσο ηλίθια πια; εμβόλιο υπάρχει;

ποιητής εκ του προχείρου που 'χει τη μορφή του χοίρου!! τι διαβάζουν τα δόλια μου ματάκια και δεν πέφτουν..

ποιος θυμάται τον Ράιχ και τον Ανθρωπάκο του; γιατί έχω την εντύπωση πως πλέον τον συναντώ καθημερινά;

διαπίστωση: μόλις λέω σε κάποιον πως έχω διαβήτη, σπεύδει να με πληροφορήσει πως ο τάδε συγγενής του, πέθανε από αυτό ακριβώς! σήμερα, το πληροφορήθηκα εκ νέου..

το έχω ερωτευτεί το tardis! πότε θα μπω μέσα και θα με χάσετε..

αυτός ο τζάμπα-κόπος είναι χειρότερος κι από τον τζάμπα-μάγκα..

το memento μάλλον για άσκηση νεύρων προοριζόταν..
ε, το πέτυχε απόλυτα! εύγε του!!

κι εκείνη η angelina jolie aka gollum πως άφησε τον billy bob thornton για τον brad pitt.. περί ορέξεως θα μου πεις.. χειλόπιτα

πολύ περισσότερο γουστάρω τη βουρκωμένη Δευτέρα της Ροδά (αγαπάμε τρελά τόσο τις Δευτέρες όσο και την κυρία Ροδά) από το βουγιουκλακίσιο νιανιανια Κυριακή γιορτή και σχόλη..

ξύπνησα μ' ένα αίσθημα χαράς κι αναρωτιόμουν τι έχει συμβεί, όταν θυμήθηκα: βρε! ρούταρα το κινητό και τώρα έχω ώρες ολόκληρες σκαλίσματος μπροστά μου!!

«Οι δρόμοι ανοιχτοί.
Οι ταβέρνες φίσκα.
Σήμερα το θέλει η μέρα
Μπακαλιάρο-σκορδαλιά.
Κυάλια κρεμασμένα
Σημαιάκια λιγδιασμένα.
Βαράει και ο ήλιος
και η σκορδαλιά.
Μια σκατόμυγα στο μάτι του παιδιού
μετά την παρέλαση. 25 Μαρτίου 77.»

(από τη συλλογή, Τρία κλικ αριστερά)

η Γώγου ποιήτρια!! άσε μας ρε φίλε..

ένας εγκέφαλος ειν' αυτός: κράσαρε! πάω να κάνω γυμναστική, μη κρασάρει κι ο διαβήτης.

"η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει" τραγουδάει η νέα ποιοτικιά τραγουδίστρια.
και που να δεις αγάπη μου, όταν παχαίνει πως κάνει..

μαγειρεύω και το ράδιο παίζει. κάποια στιγμή βάζει το γνωστό από τη γιουροβίζιον "μάθημα σολφέζ". τ' ακούει το Ραφάκι και της εξηγώ την ιστορία του συγκεκριμένου τραγουδιού. αυτή εξακολουθεί ν' ακούει αφηρημένα το ρεφρέν (αβάντι ντο φα φα φα) και ρωτάει "μαμά, τι γλώσσα είναι;"

η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού εντέρου ή ενός καθαρού μυαλού;

τα άρτι αποκτηθέντα μποτάκια μου, στοίχισαν σχεδόν φτηνότερα από τα panadol cold and flue..
καθένα τους θεραπεύει διαφορετικές ιώσεις..

σήμερα θα κάνω το εξαιρετικά δύσκολο και πολύπλοκο φαγητό: ψάρι στα μικροκύματα..
εκτός του ότι είμαι άριστη νοικοκυρά είμαι και εξαιρετική μαγείρισσα..
πάω να το ετοιμάσω..

η ζωή όπως την ξέραμε, έχει τελειώσει πια..
μόνο τ' αγαπημένα τραγούδια έμειναν για να μας τη θυμίζουν

όταν βλέπω τον κάθε ΑΣΧΕΤΟ να έχει άποψη για τον Αγγελόπουλο, ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ!

μέσα απ' τα παράθυρα, φαίνεται η Ανοιξη!
έξω, δεν έχω βγει..

μόνο όποιος δεν έχει διαβάσει πολύ στη ζωή του, εξακολουθεί και σολάρει με κορώνες τύπου "βιβλίο=πέντε αισθήσεις"!
με τις υγείες σου, μπορείς πάντα να χρησιμοποιήσεις τα φύλλα του και για να σκουπιστείς! αυτό που το πας; ΕΚΤΗ αίσθηση..

τελικά κι η ανοησία έχει τη θέση της σ' αυτή τη ζωή.. χάρη στην πατάτα της "πολίτικης κουζίνας" ξαναβρήκα την Τώνια Μαρκετάκη! μερικές φορές και τα σουτζουκάκια -έστω άθελα τους- οδηγούν στην Τέχνη..

γαμώτο! βλέπω εδώ τις κυρίες της ηλικίας μου, αξιοπρεπείς, να ανταλλάσουν αβρές φιλοφρονήσεις, να παραθέτουν φωτογραφίες με ακρογιαλιές - δειλινά, να βάζουν βιντεάκια με τριαντάφυλλα και ρομαντικές καταστάσεις κι εγώ.. σαν τον Μαύρο Πήτ ένα πράμα!!!

όσο πιο αστοιχείωτος είσαι, τόσο πιο εύκολη έχεις την απαξίωση..

ψάχνοντας να βρω βιβλία να κατεβάσω: nope, ευχαριστώ, δεν πρόκειται να πάρω. νεοέλληνες (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων εννοείται) δεν διαβάζω πλέον.
ειδικά εκείνα τα αριστουργήματα, όπου συγγραφείς είναι θλιμμένες κυρίες, με φωτογραφίες κυκλαμίνων στα εξώφυλλα, ομίχλες και αναστεναγμούς στα εσώφυλλα.
βρεε τι πάθαμε!!"
...................................................................



(γιατί και το fb είναι στη ζωή μου 
aka παρ' το σπρέι σου και έλα)