Στο φως


ελπίζω σε χαμόγελα, σε πρόσωπα, ελπίζω σ’ ανώτερες ψυχές
σε καθαρά μυαλά, σε μένα, σε σένα αληθινά ελπίζω


τραγουδάει στο ριπίτ το φιλαράκι μου ο Λάκης
τραγουδάω μαζί του κι εγώ

-κι έχουμε ακόμα Άνοιξη.

τ' απογεύματα περνούν γρήγορα, σ' ένα σπίτι ιδανικά μισοσκότεινο
όπου everything is illuminated
όπου "όλα φωτίζονται στο φως τού παρελθόντος".

το Ραφάκι διαβάζει για τις εξετάσεις.

χαμογελάει
χαζεύει
μιλάει με τις φίλες της
ονειροπολεί
κάνει βόλτες
και στο χρόνο που της μένει
διαβάζει.

κοιτάζω το κεφάλι της που σκύβει πάνω απ' το βιβλίο
κι αναρωτιέμαι που να ταξιδεύει·

αφηρημένη στέκομαι στην πόρτα
και μουρμουράω Παυλάκη "στο δρόμο οι φάτσες μακρινές είναι και ξένες"
σηκώνει το κεφάλι, χαμογελάει
βγαίνω κλείνοντας σιγά την πόρτα πίσω μου.

"θα ήθελα να ζήσω τη ζωή του Salinger"
ανακοίνωσα προχτές στον Χρόνη
"με σάς όμως μαζί"

κι όπως μιλούσα άκουσα στο βάθος το Snowpiercer
να παίρνει γρήγορα στροφή
"εγώ είμαι πια σκιά της παλιάς μου σκιάς"
-όμως φέτος, δεν βρισκόμουν πλέον εκεί.

ελπίζω σε χαμόγελα
σε πρόσωπα
ελπίζω σ’ ανώτερες ψυχές


τραγουδάει κάθε μέρα ο Λάκης με τους φίλους του
τραγουδάω μαζί του κι εγώ

κι οι φωνές μας ακούγονται
σ' ένα σπίτι ιδανικά μισοσκότεινο

όπου όλα φωτίζονται
στο φως του παρελθόντος.

Το όνειρο


είδα στον ύπνο μου πως ήμουν νεκρή.
νεκρή και δεν με είχε πάρει είδηση
κανένας.

τριγυρνούσα σπίτι
περπατούσα στο δρόμο
-με τ' ακουστικά-
μιλούσα σε φίλους
χάζευα το απέναντι μπαλκόνι

όμως είχα φύγει πια
και μόνο εγώ το γνώριζα.

όταν ξύπνησα κοιτούσα το ταβάνι·
"λες να 'ναι αλήθεια;"

κι αυτή η αίσθηση του ονείρου
μ' ακολουθούσε όλη μέρα
-παράξενα οικεία.

το επόμενο πρωί
δεν το θυμόμουν πια..

Βόλτα

ο Χρόνης κι εγώ
το Ραφάκι απέναντι.

πατάτες με κέτσαπ
δυο light αναψυκτικά
ένα μπουκάλι νερό

αυτό τ' απόγευμα του Μάη.

ο Χρόνης κι εγώ
το Ραφάκι απέναντι
κι ο καιρός που περνάει.

μια νοσταλγία γι' αυτά που θα 'ρθουν
μια νοσταλγία για κείνα
που έχουν ήδη φύγει·

η παιδική ηλικία των κοριτσιών
η ξενοιασιά της πρώτης μας νιότης
η αγκαλιά που χωρούσε τον κόσμο όλο

κι εκείνα τα Μαγιάτικα απογεύματα
της παλιάς μας ζωής.



μια νοσταλγία που θαμποφέγγει
στο βλέμμα της Ραφαηλίας
όταν βγαίνουμε βόλτα

κι όταν καθόμαστε

ο Χρόνης, εγώ
κι εκείνη απέναντι..

Χριστός Ανέστη


 Xριστός Ανέστη!

μόνη στην Αθήνα
κι έτσι, όμορφα είναι..

χτες στην Ανάσταση με το Ελενάκι μαζί:
"μαμά, που είσαι τώρα;"
"έξω απ' το σχολείο"
"έχει κόσμο στο δρόμο;"
"λίγο.."
"τώρα;"
"στο γήπεδο του μπάσκετ"
"κιόλας;"¨
¨"τι νόμιζες μωρό μου; πετάει η μανούλα!"

Ανάσταση με το Ελενάκι a.k.a ευτυχία απρόσμενη..



χτες βράδυ μιλώντας με τον Χρόνη:
"αύριο είναι Πρωτομαγιά! να φτιάξετε στεφάνι!"
"αστ' αυτά! να φτιάξετε στεφάνι και να το κρεμάσετε στην πόρτα!"
"εντάξει"
"πεσ' στο παιδί"

"Ραφαηλία, αύριο θα κάνουμε στεφάνι"
"από που θα το πάρουμε;"
"εμείς θα το φτιάξουμε"
"ποιοι "εμείς";"
"εγώ, με τα χεράκια μου"
"σωθήκαμε.."

η μισή οικογένεια στην Αίγινα
η άλλη στην Αθήνα
ας μη μιλήσουμε για τη Σουηδία

όμως
είναι όμορφα κι έτσι.

να είμαστε καλά
να ελπίζουμε
να χαμογελάμε
πάνω απ' όλα να έχουμε Πίστη..

Χριστός Ανέστη

Αληθώς!