Αντίο 2020

  


τελευταία ανάρτηση μιας χρονιάς δύσκολης.
μιας χρονιάς που πολύ δοκιμαστήκαμε 
μιας χρονιάς που σκοπός ήταν να καταφέρουμε να βγάζουμε την κάθε μέρα.
και αυτό μας ήταν αρκετό.
τόσο απλά.

η Ραφαηλία πρόσεχε πολύ.
έβλεπε το άγχος και την αγωνία μου
 -τη μάσκα! 
μη πας με το ασανσέρ!
μη συναντηθείς με φίλους!
το νου σου!-
και πρόσεχε.

ο Χρόνης υπεύθυνος όπως πάντα, πρόσεχε πολύ κι εκείνος.

και φτάσαμε στα Χριστούγεννα.
το δώρο μου ήταν -τι άλλο;- ένα κινητό.
αλλά όχι όποιο κι όποιο!
ένα τηλέφωνο ιδιαίτερα ανθεκτικό που προορίζεται συνήθως για επαγγελματίες: για εκείνους που δουλεύουν σε οικοδομές, ορυχεία, για ορειβάτες, χειριστές κομπρεσέρ κ.λ.π.

η Ραφαηλία ξέρει πως τα κινητά είναι η αδυναμία μου: τα προσέχω πολύ, δεν αφήνω άλλον να τ' αγγίζει, όπου πηγαίνω τα παίρνω μαζί, ξέρει επακριβώς το κόλλημα μου.
δεν ξέρει όμως για την καινούρια μου αγορά.
έχει μείνει στο προηγούμενο ευαίσθητο xiaomi.
αποφασίζω λοιπόν σήμερα να της κάνω μια πλάκα.

-Ραφαηλία!
φωνάζω
-έλα εδώ που σε θέλω.
έρχεται βιαστικά
-τ' είναι μαμά;
-σου έχω δείξει το καινούριο wallpaper; εγώ το 'φτιαξα!
-όχι!
-δες!

ανοίγω το κινητό. ούτε που έχει παρατηρήσει πως είναι καινούριο.

-α, πολύ ωραίο! μπράβο μαμά!
-είδες, είδες; α! αα!! ααα!!!
κάνω ότι σκοντάφτω και αφήνω το τηλέφωνο να πέσει στο πάτωμα!
-πάειιι!!!
η μικρή ταράζεται. σκύβει, το μαζεύει, το κοιτάει.

-εντάξει είναι μαμά, δεν έπαθε τίποτα! έλα, μια χαρά! πάρτο!
μου το δίνει.
το παίρνω, κάνω πως τρέμουν τα χέρια μου και τ' αφήνω να πέσει ξανά!
και φωνάζω!
φωνάζω δυνατά!
αυτή τη φορά όμως όχι για να τρομάξω τη μικρή, αλλά γιατί το ρημάδι έπεσε με τη γωνία πάνω στο πόδι μου!
κι είναι βαρύ! 
και πονάει! 
και το μελάνιασε το δύστυχο πόδι!

η Ραφαηλία τα 'χει χάσει.
"καλά βρε μαμά, πως σου έπεσε πάλι; έλα, όλα καλά, δεν έγινε και τίποτα! μα πως σου έπεσε; είσαι εντάξει;"
κάθομαι και κρατάω το δόλιο ποδαράκι.
και της εξηγώ..
κι αυτή σηκώνεται, μου ρίχνει μια περιφρονητική ματιά, "κάρμα!" μού λέει και αποχωρεί αγέρωχα.

κι εγώ σηκώνω τη γροθιά στη ρημάδα τη χρονιά!
"γέρε χρόνε φύγε τώρα" παραμιλάω και 
"φεύγεις, φεύγεις, ναι!
αλλά έτσι θα με άφηνες;
μια τελευταία γεύση δε θα μου την έδινες;"

στο καλό λοιπόν 2020 και να σε ξεχάσουμε το συντομότερο!
γίνεται;
πως δε γίνεται!
...............................................

ας γυρίσουμε την πλάτη λοιπόν σε όσα περάσαμε
ας ανασάνουμε για να πάρουμε κουράγιο και δύναμη να συνεχίσουμε
και ας προσευχηθούμε να έχουμε επιτέλους
μια καλή κι ευλογημένη χρονιά!

και μεις θα τη ζήσουμε
με βαθιά ευγνωμοσύνη!

-και χωρίς πλακίτσες στις δικές μας Ραφαηλίες...

Χριστούγεννα


Χριστούγεννα μιας άλλης εποχής.
"το μέλλον μάς ανήκει"
χαμογελούσαμε και κατεβαίναμε βόλτα στην Αθήνα.

οι δρόμοι στολισμένοι, φωτάκια παντού
κι ο απόηχος από τα γέλια μας 
ν' ακούγεται έναν αιώνα μετά
-το 2020.

Χριστούγεννα μιας άλλης εποχής.
το πατρικό μας σπίτι δε γνώριζε τη λέξη "απουσία".
οι αναμνήσεις πολύχρωμες
τα τραγούδια στο τραπέζι άλλοτε νοσταλγικά
άλλοτε χαρούμενα 
-ο απόηχος ακόμα φτάνει έναν αιώνα μετά
το 2020.

η Ελένη στη Σουηδία με τη δική της οικογένεια 
η Ραφαηλία στην αναζήτηση της ζωής που βαθιά επιθυμεί
οι συγκάτοικοι να γουργουρίζουν όποτε μάς βλέπουν
κι εμείς...

..εμείς να μπαίνουμε στο Tardis.
να διακτινιζόμαστε στα ξένοιαστα χρόνια της περασμένης νεότητας
-"το μέλλον μάς ανήκει"-
να τρέχουμε με το "καΐκι" να προλάβουμε το καράβι 
για Σέριφο, Σίφνο και Μήλο

να στολίζουμε το πρώτο μας σπίτι για τα Χριστούγεννα
ο Μπίλυ μας να κουνάει την ουρά του
να τραγουδάμε
-κι ο απόηχος να φτάνει έναν αιώνα μετά
το 2020.

τραγουδώ ξανά όπως τότε 
"λύκε, λύκε μου καλέ μου"
χαμογελάω
βλέπω τον ήλιο έξω απ' το παράθυρο  να λάμπει
σήμερα Χριστούγεννα
κι όπως γυρίζω να πάω στην κουζίνα
καθρεφτίζομαι στο τζάμι.

"γεια σου γιαγιά!" μονολογώ
και σκουντάω ελαφρά τον παππού Χρόνη που δουλεύει στον υπολογιστή.

"χρόνια πολλά!"
ανήμερα Χριστούγεννα..

παιδιά κι εγγόνια στη Σουηδία
η Ραφαηλία στον δικό της πλανήτη
όμως υπάρχουν οι συγκάτοικοι
να μπλέκουν τις ουρές και τα μουστάκια τους στα πόδια μας.

ανήμερα Χριστούγεννα
χρόνια πολλά!