Η ταινία


"Ελένη, θέλω να δούμε μαζί μια ταινία"
"μαμά, ναιιιι!"
"ωραία. την έψαχνα καιρό, με την πρώτη ευκαιρία, ετοιμάσου!"
"ποια είναι;"
"δε σου λέω: έκπληξη"
"έλααα, πες, ποια, ποια;"
"ξέχνα το! θα πας στο imdb να τη βρεις και πάει η έκπληξη.. εμ δε σε ξέρω;"
"θα σκάσω!"
"εξάλλου ούτε που θα την έχεις ακουστά. είναι παλιά. όταν την είχα πρωτοδεί, ήμουν εικοσιπέντε χρονών"

"του βωβού είναι;;"
...................................

Στεφανία σε γουστάρω

πηγαίνοντας στο σχολείο να πάρω το Ραφάκι.
δεξιά μου, το bsb έχει βάψει άσπρα τα τζάμια της βιτρίνας του για μια ανακαίνιση η οποία δεν τελειώνει ποτέ.
πάνω στο τζάμι έχει ζωγραφίσει κάποιος "Στεφανία σε γουστάρω" και καθηλώνομαι μπροστά του γοητευμένη.
μόνη μου χαμογελάω στη βιτρίνα,  
"Στεφανία σε γουστάρω" πολύ καλύτερο από το "Στεφανία σ' αγαπάω"
όπως το βλέπω τώρα τουλάχιστον -στα είκοσι μου, άραγε ποιο θα με κέρδιζε;
....................

βγήκα από το factory κρατώντας ένα ζευγάρι σαγιονάρες, απίστευτα όμορφες, τόσο, που πήγα σχεδόν πετώντας στο αυτοκίνητο, όπου με περίμενε ο Χρόνης.

"δες, μα δες, δεν είναι άψογες;"
"καλές είναι"
"μα ρίξε μια ματιά!"

κοιτάζει βιαστικά

"καλές είναι"
"κι από 34 ευρώ που είχαν, ξέρεις πόσο τις πήρα;"
"πόσο είχαν;" αναπήδησε
"34, είναι sugar. ξέρεις πόσο τις πήρα;"
"πόσο;"
"πέντε!!" θριαμβολόγησα
"πέντε; για σαγιονάρες πολλά είναι. εγώ τις παίρνω δυο ευρώ από τον Βασιλόπουλο"

κι έβαλε μπρος το αμάξι, αυτός οδηγώντας προσεκτικά, εγώ μιλώντας στις σαγιοναρούλες μου: μη τον ακούτε κοριτσάκια μου, τι ξέρει αυτός; μόνο μαθήματα, προγράμματα και αριθμούς.. 
....................

"Στεφανία σε γουστάρω" λοιπόν
και Στεφανία κάνε κάτι εδώ και τώρα.

γιατί το στάδιο της σαγιονάρας, θα φτάσει προτού καλά καλά το καταλάβεις.
κι άμα θα 'χεις γουστάρει πολύ στο παρελθόν  -όπως εγώ καλή ώρα- τινάζεις τη σκόνη απ' τους ώμους και πας παρακάτω.
εύκολα.

αλλιώς, μένεις ξοπίσω να νοσταλγείς τα "θέλω" σου..

Τις Κυριακές

..την Κυριακή στη θάλασσα.
γκρίζα χρώματα παντού κι η παραλία άδεια.

η Ελένη κι εγώ κολυμπούσαμε μόνες -για πρώτη φορά δεν υπήρχε κανείς δίπλα μας.
ο Χρόνης καθόταν στην άμμο
το Ραφάκι κι η Δήμητρα βόλταραν ακριβώς εκεί που έσκαγε το κύμα
και μακριά ένας άνθρωπος καθάριζε την άμμο, μπροστά στις μαζεμένες σεζλογκ κάποιου ξενοδοχείου.

αχιβάδες και στρογγυλά βότσαλα και καβούκια αχινών
ο πύργος του ναυαγοσώστη άδειος
στον ουρανό ούτε ένας αεροπτεριστής
και στην τσάντα κρουασάν, σοκολάτες και χυμοί.
Φθινόπωρο.

"αυτά τα παιδιά είναι σαν αδέρφια" μονολόγησα χαζεύοντας τα κορίτσια, όπως γελούσαν κι έτρεχαν στην άμμο
η Ελένη γύρισε και τις κοίταξε "ναι, είδες;" συμφώνησε και ξάπλωσε ξανά κάτω απ' τα σύννεφα.

"μάνα με τους εννιά σου γιους και με τη μια σου κόρη
την κόρη τη μονάκριβη, την πολυαγαπημένη"

απήγγειλα και γύρισα στον Χρόνη
"η γιαγιά μου, το ήξερε όλο το ποίημα απέξω" κοκορεύτηκα "και την Αρετούσα ήξερε"
"ναι, ε;"
"ναι! η δική σου η γιαγιά ήξερε τίποτα;"

αλλά εκείνος, απασχολημένος να τραβάει φωτογραφίες, δεν μ' απάντησε.

"να φεύγουμε, θα πιάσει βροχή" πρότεινα
κι άρχισα να μαζεύω μπουφάν, χάρτινα ποτήρια και κουλουράκια
..............................
σήμερα, Δευτέρα, έβρεχε πολύ όλη μέρα.
τα κεραμίδια του διπλανού σπιτιού, γυάλιζαν
ο ήχος της βροχής, όπως έπεφτε, ακουγόταν μονότονα μουσικός
κι η Κυριακή είχε πια περάσει.
..............................
ή μήπως όχι;

έξω ακόμα βρέχει

στα λιμανάκια και στον Αλέξανδρο
στους ευκάλυπτους και στην Ανάβυσσο
στο μαύρο λιθάρι και στα Καλύβια
ακόμα βρέχει και είναι σκοτεινά.

φθινόπωρο πια
κι αργότερα χειμώνας

όμως τις Κυριακές
Καλοκαίρι στην καρδιά
κι ας είναι Οκτώβρης έξω

κι ας βρέχει ακόμα..

Ο καιρός του αποχαιρετισμού

εδώ είμαι κι εδώ θα 'μαι.
θα σας διαβάζω, θα μαθαίνω νέα σας, όμως δεν θα γράφω πια, παρά μόνο σ' αυτό εδώ το ημερολόγιο: στην Ισημερία μου.
σ' αυτό το ημερολόγιο του καιρού μας, που περνά, αλλά δεν χάνεται.

υπάρχει μια εποχή για όλα, ένας καιρός για όλα
κι αυτή εδώ είναι η δική μας εποχή του αποχαιρετισμού.

ένα "γεια" όμως είναι τούτο κι όχι ένα "αντίο"
ένα κλείσιμο του ματιού κι ένα χαμόγελο -προσωρινής- απουσίας.

μέχρι να ξαναϊδωθούμε λοιπόν
να είστε καλά
και να περνάτε όμορφα!
................................................

υγ
η Ισημερία, θα συνεχιστεί κανονικά
αλλά από τα μηνύματα, βλέπω πως μάλλον το έχω διατυπώσει λάθος: αποχαιρετώ τους φίλους μου
-που κάποια στιγμή, θα ξαναβρώ
το ημερολόγιο μου όμως, συνεχίζει όπως παλιά
(το τσιγάρο στα δύο)

Φθινόπωρο Κυριακής

φθινόπωρο.
με βροχή
με θαμπάδα
με Κυριακάτικη βόλτα στην αμμουδιά

με μια ξεχασμένη καλοκαιρινή ομπρέλα
με αφρισμένη θάλασσα
με σταγόνες αρμύρας στον αέρα
με λεπτά μπουφάν

με τα -μικρά- κορίτσια να γελούν
με το -μεγάλο- κορίτσι να λείπει
με τη βροχή να πέφτει στα μαλλιά και στην πλάτη
με το αίσθημα της νοσταλγίας να δυναμώνει.

φθινόπωρο.
με το δρόμο της επιστροφής να γυαλίζει γκρίζος
με τα παιδιά να τραγουδούν στο πίσω κάθισμα
με τον Οκτώβρη να μας λέει "ήρθα"

φθινόπωρο
επιτέλους
ξανά..

(και όσο μεγαλώνω, τόσο εκτιμώ τους κύκλους στη ζωή μου)
..............................

Κι άλλα Δώδεκα (η Λίστα)

1. να πλύνω τον χαμό που έχει συσσωρευτεί στο καλάθι με τ' άπλυτα και που οσάκις τον βλέπω, αναπηδώ λες και σαλεύει ένα αστραπόφιδο κάτω ακριβώς από τις βρώμικες κάλτσες.

2. να κυνηγήσω άπονα την Ελένη μήπως και την πείσω να σιδερώσει τον χαμό που θα πλύνω -στην ανάγκη να την δωροδοκήσω με ό,τι έχει ανάγκη. μία καινούρια μάσκαρα ίσως; μόνο τέσσερις μέτρησα σήμερα στο τσαντάκι της..

3. να στύψω μια πορτοκαλάδα στο Ραφάκι, γιατί μου τη ζήτησε τόσο ευγενικά..
("μαμά, όταν σου περάσει το εγκεφαλικό, θα μου κάνεις μια πορτοκαλάδα;"
"ποιο εγκεφαλικό βρε; ημικρανία έχω! η-μι-κρα-νί-α!!"
"καλά, αυτό.."
)

4. να εξηγήσω στο Ραφάκι, πως "εγκεφαλικό" είναι αυτό που πέρασε ξυστά απ' το κεφάλι μου, όταν είδα την αδερφή της να ποζάρει στο fb μ' ένα τσιγάρο στο χέρι και μισόκλειστα τα μάτια απ' τον καπνό. η μασκαρού!

5. να εξηγήσω επίσης στο Ραφάκι, πως αυτή, δεν θα έχω τη χαρά να την καμαρώσω πάνω στη μπάρα: θα μ' έχει στείλει προ πολλού η αδερφή της μ' αυτό το "εγκεφαλικό" που λέγαμε..

6. να εξηγήσω και στις δυο τους, πως όλη μου την περιουσία θα την αφήσω σ' εκείνη που θα μου τρίβει καθεβραδύς και για ώρα πολλή τα πόδια, κατά προτίμηση τραγουδώντας!
να διευκρινήσω πως δηλώσεις τύπου "δε σφάξανε!" λειτουργούν εις βάρος τους.

7. να πάψω να προσπαθώ να περάσω τον Χρόνη απ' τα φανάρια κρατώντας τον από το χέρι: διαμαρτύρεται πως έχει μεγαλώσει πια και τα καταφέρνει μόνος του.

8. να σταματήσω επίσης να του φωνάζω στο makro "πρόσεχε! έλα δω! μη χαζεύεις! πρόσεχε!" και στο αυτοκίνητο "πιο σιγά! πιάσε δεξιά λωρίδα, πιο σιγά!"

9. να πάψω να χώνω τα δάχτυλα μου στο χέρι της Ελένης, όπως την κρατάω αγκαζέ, όταν βλέπω καμμιά παράξενη αντίκρυ μας. η Ελένη, μου έχει ήδη εξηγήσει πολλές φορές, πως το καταλαβαίνουν (οι παράξενες) κι είναι ντροπή..

10. να σταματήσω να νεύω καταφατικά χαμογελώντας, όταν δεν καταλαβαίνω καν τι μου λένε.
τις προάλλες μου μιλούσε μια κυρία χαμηλόφωνα και μάλιστα με πολύ κακή άρθρωση και το μόνο που άκουγα ήταν ένα μονότονο "ψου ψου ψου ψου".
στο τέλος, περίμενε να της απαντήσω, εγώ χαμογελούσα και κουνούσα το κεφάλι, αυτή περίμενε, εγώ τα ίδια και ομολογουμένως είχα έρθει σε δύσκολη θέση..

11. να καθαρίσω τα κουφώματα, τα οποία πάνω τους έχουν τόσα αποτυπώματα, που θα έκαναν τη σήμανση από το csi να παραληρεί απ' τη χαρά της!

12. να θυμηθώ να κάνω τα παραπάνω έντεκα, στην ανάγκη να τυπώσω αυτή τη λίστα και να την κολλήσω στον καθρέφτη του μπάνιου.
ευτυχώς, η πρεσβυωπία μου είναι τόση, που αποκλείεται να τη διαβάσω ποτέ.