You got it


μου φτιάχνει απίστευτα το κέφι.

το βάζω και το ξαναβάζω και το ξαναβάζω.

το τραγουδάω παράφωνα (γιατί είμαι παράφωνη) κι οι γάτες μού κάνουν xxxxxxxxxx

πήγα κάτω από τον Οράτιο, του κελάηδησα και έκανε τσουτσουτσου (όπως όταν νιώθει πως απειλείται).

η Πόπη με κοίταξε με το σοφό της βλέμμα πάνω από το βράχο της και βούτηξε αργά.

ο Χρόνης μου είπε "τώρα τρώω".

η Ελένη με κυνήγησε με τη φωτογραφική (κάνει συλλογή γελοιοτήτων).

η Ραφαηλία γέλασε "μπράβο μαμά" και μου κούνησε το μεγάλο, πλαστικό πόδι που κρατούσε αγκαλιά.

οι γείτονες φώναξαν "ησυχία" μα δεν με ένοιαξε καθόλου.

εμένα, μού φτιάχνει απίστευτα το κέφι.

παρακαλώ ακούστε το δυνατά. όσο περισσότερο γίνεται. και τραγουδήστε.
πιο πολύ παρακαλώ γι' αυτό..


Every time I look into your lovely eyes,
I see a love that money just cant buy.
One look from you, I drift away.
I pray that you are here to stay.

Anything you want, you got it.
Anything you need, you got it.
Anything at all, you got it.
Baby!

Every time I hold you I begin to understand,
Everything about you tells me Im your man.
I live my life to be with you.
No one can do the things you do.

Anything you want, you got it.
Anything you need, you got it.
Anything at all, you got it.
Baby!
Anything you want
Anything you need
Anything at all

Im glad to give my love to you.
I know you feel the way I do.
Anything you want, you got it.
Anything you need, you got it.
Anything at all, you got it.
Baby!

Anything you want, you got it
Anything you need, you got it
Anything at all, you got it
Baby
Anything at all
Baby
You got it

Τέσσερις πια!



στο σπίτι μας υπάρχει μια βιντεοκασέτα.
στο σπίτι μας υπάρχουν πολλές βιντεοκασέτες, αλλά η συγκεκριμένη έχει εντελώς ξεχωριστή σημασία για μένα.
είναι αυτή που γυρίστηκε όταν έκανα τον πρώτο υπέρηχο της Ραφαηλίας.

η Ραφαηλία ήρθε στη ζωή μας εντελώς απρόσμενα.
είχαμε μεγαλώσει πια κι ο ερχομός της μας εξέπληξε οικογενειακώς.
"παιδί; θα κάνετε παιδί; μα ποιος νομίζει πως ειναι ο Χρόνης, ο Αβραάμ;" είχε πει ο αδερφός μου τότε κι είχαμε γελάσει πολύ.

η Ελένη ήταν πια δέκα χρονών ακριβώς στην ηλικία που πρέπει ν' αρχίσεις να προετοιμάζεσαι, πως το παιδί σου θα ανοίξει σιγά σιγά τα φτερά του.
όχι πως θα φύγει από κοντά σου ασφαλώς, αλλά, να, θα προτιμήσει ίσως σε λίγα χρόνια, να πάει σινεμά με μια φίλη της παρά να βγει με σένα.
θα θέλει να σ' αφήσει πίσω, αλλά να ξέρει πως είσαι πάντα εκεί και περιμένεις όσο αυτή δοκιμάζει τις πρώτες πτήσεις της.

και τότε, χαλαρώνεις τη συνεχή επαγρύπνηση στα πρακτικά τουλάχιστον (δε σηκώνεσαι τα βράδια να τη σκεπάσεις, μιας και σκεπάζεται μόνη της πλέον, δεν την κάνεις μπάνιο, έχει μεγαλώσει πολύ κι αρνείται λέγοντας "αυτά είναι για τα μωρά" το μωρό σου).

ήρθε η Ραφαηλία και τ' άλλαξε όλα.
μωρό στο σπίτι (ξανά) σημαίνει (εκτός φυσικά από μπόλικη ευτυχία) πολλή δουλειά και άγχος, άγχος, άγχος.
αυτό βέβαια ισχύει για μένα, όχι για έναν φυσιολογικό άνθρωπο που απλά χαίρεται το μωρό του..

εγώ ζω επί μονίμου βάσεως με το
"τρώει καλά; αδύνατη μου φαίνεται. μήπως κοιμάται πολύ; μήπως κοιμάται λίγο, μήπως είναι ζεστή, μήπως κρύα;" σε διάφορους συνδυασμούς, του τύπου "δεν κοιμήθηκε καλά, ζεστή μου φαίνεται, και το φαί της δεν το 'φαγε με όρεξη".

το συγκεκριμένο νουμεράκι το εξασκώ και με τις γάτες επίσης, τον Οράτιο κλπ.

σε κάποιο μήνα της εγκυμοσύνης μου λοιπόν πήγαμε για τον καθιερωμένο υπέρηχο. δόξα τω Θεώ, όλα καλά τα βρήκε ο γιατρός και γυρίσαμε θριαμβευτικά σπίτι, εγώ κρατώντας σφιχτά την κασέτα στο χέρι μου και φωνάζοντας τη μάνα μου να έρθει να τη δούμε όλοι μαζί.
το επόμενο μισάωρο βλέπαμε εκστασιασμένοι τη Ραφαηλία να κολυμπάει για κανα δεκάλεπτο, τέλειωνε η κασέτα, τη γύριζα και την ξαναβλέπαμε απ' την αρχή.

πέρασαν χρόνια από κείνη τη νύχτα, εφτά για την ακρίβεια και πριν λίγο καιρό, θυμήθηκα την κασέτα.
φώναξα χαρούμενη τη Ραφαηλία κι αφού της εξήγησα τι ακριβώς είναι ο υπέρηχος, την έστησα μπροστά στην τηλεόραση μαζί με την Ελένη και άνοιξα το συρτάρι να την βρω και να τη βάλω να τη δουν.

τα παιδιά περίμεναν, εγώ έψαχνα στην αρχή ήρεμα, μετά εκνευρισμένα, επίμονα, αλλά η κασέτα πουθενά.

"Ωραία!" αναστέναξα απογοητευμένη "η ηλίθια τη μπέρδεψα κι έγραψα πάνω της."
ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάμματα.
η Ραφαηλία δε μιλούσε, η Ελένη προσπάθησε να με παρηγορήσει:

"θα τη βρεις μαμά, σίγουρα δεν την έχεις χάσει"
"μα δεν είναι πουθενά.. που να τη βρω;"
"δε θα δω πως ήμουν δηλαδή;"
ρώτησε το Ραφαηλάκι κι η Ελένη έσπευσε
"θα δεις βρε, αμέσως μόλις θυμηθεί που την έχει βάλει η μαμά"

τις επόμενες μέρες ξεσήκωσα όλο το σπίτι.
κοίταξα στα πιο απίθανα μέρη. δύσκολο πράμα, γιατί το σπίτι μας είναι γεμάτο πράγματα, όμως εγώ επέμεινα και το έψαξα εξονυχιστικά.
η κασέτα δεν βρέθηκε.
στεναχωρήθηκα, αλλά πήγα παρακάτω. ούτως ή άλλως, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.

μέχρι που αποφάσισα να αλλάξω θέσεις στα συρτάρια της σιφονιέρας μου.
κι εκεί, στο τρίτο συρτάρι, κάτω από τις λευκές βαμβακερές φανέλες, δίπλα σ' αυτά τα ξύλινα στρογγυλά αρωματικά ήταν η βιντεοκασέτα της Ραφαηλίας.

την άρπαξα και φώναξα "παιδιά, παιδιάααα" κάνοντας τα κορίτσια να έρθουν τρέχοντας, νομίζοντας πως είχα πέσει από τη σκάλα.
"η κασέτα! τη βρήκα!!"
"δε στο 'πα μαμά; αποκλείεται να την έχεις χάσει"
"βάλτη μαμά, να δω πως ήμουν μωρό στην κοιλιά σου"
"σαν το Αλιεν ήσουν"
"Ελένη!"
"σαν, είπα μαμά, σαν.."


το επόμενο μισάωρο βλέπαμε εκστασιασμένοι τη Ραφαηλία να κολυμπάει για κανα δεκάλεπτο, τέλειωνε η κασέτα, τη γύριζα και την ξαναβλέπαμε απ' την αρχή..

........................................................

τέσσερις πια..

Ιστορίες μπάνιου



μπάνιο πως κάνετε;
εννοώ, είστε ήρεμοι, χαλαροί, έχετε όλο τον χρόνο στη διάθεση σας, τραγουδάτε κι όλα τα καλά;
αλλάζουμε;

σκηνή πρώτη

έχω μπει στη μπανιέρα, έχω βάλει το ντους στην ειδική θέση ψηλά, πέφτει το νεράκι στο κεφαλάκι μου και τραγουδάω το συνηθισμένο μου τραγούδι της μπανιέρας
πες μου μια λέξη
αυτή τη μόνη λέξη
σε λιγο πια θα φέξη
θα 'ρθει η χλωμή αυγή..
απόλυτα χαλαρωμένη.

ξαφνικά μ' ένα ΜΠΑΜ ανοίγει η πόρτα και μ' ενα ντουπ σηκώνεται το κάθισμα της λεκάνης.
και να 'ταν μόνο αυτό.. Σε λίγο:

-μαμά, μη τραγουδάς, δεν μπορώ να κάνω.
Το βουλώνω και σε πέντε λεπτά:
-έκανα.
-πολύ χαίρομαι.
-δε θα με σκουπίσεις;

το παιδί μου σιχαίνεται να σκουπίζεται μόνο του. έτσι, ακροβατώ βρεγμένη και με τους αφρους του σαμπουάν να με κάνουν μισότυφλη και την σκουπίζω.
-εντάξει, φύγε.
-καντού δε μου 'βαλες.
-να βάλουμε και Καντού. Εντάξει;
-εντάξει
και φεύγει τρέχοντας αφήνοντας ανοιχτή την πόρτα.

σκηνή δεύτερη

έχω μπει στη μπανιέρα και μόλις έχω ανοίξει το νερό.
το γνωστό τραγουδάκι "πες μου μια λέξη.." κλπ.
χτυπάει η πόρτα.

-μαμά, τελειώνεις;
-μόλις μπήκα. τι θες;
-να λουστώ. χάλια είμαι. πως θα βγω έτσι;
-καλά, σε πέντε λεπτά έλα.
(άγχος, άγχος, άγχος)

σκηνή τρίτη
μπαίνω στη μπανιέρα και ανοίγω τη βρύση. το νερό (που είχα φροντίσει και ειχα ανάψει το θερμοσίφωνο ώρα πριν) βγαίνει χλιαρό έως κρύο.
ουρλιάζω:

-ποιος έκανε μπάνιο;
-εγώ, αλλά έκανα με κρύο (Χρόνης)
-εγώ, αλλά έκανα πολύ γρήγορα (Ελένη)
-έπλυνα το μωρό μου, είχε λερωθεί (Ραφαηλία)

σκηνή τέταρτη

έχω πάρει πετσέτα και λοιπά είδη κι ανοίγω την πόρτα να μπω μέσα.
κλειδωμένη.
χτυπάω, ντουκου ντουκου ντούκου.

-έχουμε δουλειά τώρα (Ελένη)
-μαμά, έλα μετά (Ραφαηλία)
-τι κάνετε εκεί μέσα κλειδωμένες βρε; καπνίζετε;
--χαχχαχχ. σε μισή ώρα τελειώνουμε.

έχω και σκηνή πέμπτη, έκτη, διακοσιοστή όγδοη..
και μη μου πείτε, για δεύτερο μπάνιο. είναι περίπου δέκα χρόνια που το καταργήσαμε και στη θέση του φτιάξαμε λινοθήκη .
τα σφάλματα πληρώνονται.

-αργείς;
-έχω δουλειά αύριο, θα "φας" όλο το νερό.
-έλα μαμάααα, ακόμα;

Ποιηματάκι θέ(λε)τε;


θα χαιρετίσω τη διαφάνεια
του φθινοπώρου
μ' ένα χαμόγελο απ' τα παλιά
που απόμεινε κρυμμένο
στα βάθη
της αλήθειας μου

στα βάθη αυτής
που η λέξη ακριβώς σημαίνει
το άλφα το στερητικό
και το ουσιαστικό: (η) λήθη΅

αλήθεια πάει να πει
πως
δεν ξεχνώ.

γεια σου λοιπόν φθινόπωρο ειδωμένο
με το παλιό χαμόγελο μου
που ακόμα μια χαρά
φοριέται..

καλά, μη το πάρετε και σοβαρά.
λίγο ο πονοκέφαλος, λίγο η κακή διάθεση σήμερα, πήγα να γράψω καινούριο ποστ και μου βγήκε το ποιηματάκι.

τελικά όμως, πλάκα έχει κι αυτό.
μου θύμισε τα χρόνια τα πολύ παλιά.

Το καινούριο μας χαμόγελο



-μαμά; μαμάα; μαμάααααααα.
-τ' είναι; πετάχτηκα τρομαγμένη.
-δεν μπορώ να κλείσω το στόμα μου.
-γιατί;;

-γιατί ένα δόντι κουνιέται και μ' εμποδίζει.
-κουνιέται πολύ;
-πάρα πολύ!

-για να δω. άσε καλύτερα. τρέχα στο μπαμπά να στο βγάλει.

έφυγε βολίδα.

-μπαμπά, πρέπει να μου βγάλεις το δόντιιιιι.
-να το δω. άνοιξε το στόμα σου.
-θα πονέσω;
-δε θα στο βγάλω. θα το δω μόνο. προτού το βγάλω θα σου πω.
-μα θα πονέσω;
-κι αν πονέσεις θα 'ναι για λιγάκι. δευτερόλεπτα. ααα κουνιέται πολύ. πάρε ανάσα, να το βγάλουμε.
-θέλω τη μαμά να μου κρατάει το χέρι. μαμάαααα.
-έρχομαι.

πετάχτηκα από το κρεββάτι και πήγα στο μπάνιο.
ο Χρόνης καθισμένος στην άκρη της μπανιέρας, η Ραφαηλία μας με το στόμα ανοιχτό και το χέρι απλωμένο. το πήρα και το κράτησα σφιχτά.μετά, έκλεισα τα μάτια μου.

-ααχ!
-νάτο.

ο Χρόνης το κράτησε στο χέρι του: μικρούλι, άσπρο, όμορφο, το τρίτο δοντάκι που άλλαζε το Ραφαηλάκι μας.

-να το δω.
το κράτησα στην παλάμη μου κι αυτή το περιεργάστηκε.
-και το βράδυ θα έρθει η νεράιδα των δοντιών να το πάρει και θα μου αφήσει λεφτά κάτω απ' το μαξιλάρι;
-αμέ! (φταίω εγώ που διάβαζα Μαφάλντα).

χαμογέλασε καταχαρούμενη.
-μωρό μου!! 
με τρέλλαινε το φαφούτικο χαμόγελο. 
πάμε να σου βάλω γάλα.

πήγα προς την κουζίνα. ακόμα δεν είχα ξυπνήσει εντελώς.
-μαμά, μπορώ να δω τηλεόραση;
-μπορείς.
-να κάτσω στον υπολογιστή;
-κάθησε.
-ό,τι θέλω κάνω σήμερα που έβγαλα το δόντι μου, ε; είσαι μεσ' στην τρελή χαρά, ε;θα σου στείλω μειλ.

και στρώθηκε να γράψει το μειλ.

για μαμα ιθδα οτι οταν σικοθικες σε περιμενε μια μεγαλι εκπλιξι ενοω οτυ σηκοθικες μεσα στιν τρελι χαρα

κι έτσι, να είμαστε όλοι, κι εσείς και μεις μέσα στην "τρελι χαρα" όλη τη βδομάδα, εύχομαι.
και με πολλά χαμόγελα (φαφούτικα ή όχι).

Να Εχεις Ομορφη Συμπεριφορά (Νέος)



το πήραμε, το πήραμε!
το πήραμε το αυτοκίνητο μας και το παρκάραμε κοντά στο σπίτι και στέλνουμε όποιον φίλο και συγγενή περάσει, να το δει και να το καμαρώσει.

το έφερε ο αδερφός μου με τον Χρόνη συνοδηγό.
πριν πάνε στην αντιπροσωπεία, είπα στον Χρόνη να πάρει ένα τιμόνι-παιχνίδι της Ραφαηλίας και να κάνει ότι οδηγεί για να του πάρει τον αέρα, αλλά σιγά μη μ' άκουγε.
δε μου απάντησε καν.

έτσι, περιορίζοντας τον εαυτό του στην προσεκτική και συμβουλευτική θέση του συνοδηγού, ήρθανε μέχρι εδώ και μας τηλεφώνησαν να κατεβούμε να το δούμε.
πήρα τα παιδιά, πήγα στην άλλη γωνία κι εκεί... έπεσα σ' έκσταση!
θαύμα, θαύμα ήταν.
το χρώμα, το μέγεθος, οι καθρέφτες, όλα τέλεια.

τα παιδιά κοίταζαν κι αυτά περισσότερο εντυπωσιασμένα από το "μα δεν είναι υπέροχο;" που έλεγα κάθε τρία δευτερόλεπτα, παρά από το πολύτιμο μας απόκτημα.

μετά η Ελένη με ρώτησε:
-γιατί έχει δύο πόρτες;
-ε;
-εσύ δεν είπες πως το δικό μας έχει τέσσερις; αυτό έχει δύο.

τότε κατάλαβα πως εκστασιαζόμουν σε λάθος αυτοκίνητο.

λίγο παραπάνω ο Χρόνης κι ο αδερφός μάς έκαναν νοήματα "ελάτε".
αναθεματίζοντας τη βλακεία μου, τρέξαμε μέχρι εκεί, όπου φρόντισα φυσικά να πληροφορηθώ αν όντως ήμουν στο σωστό μέρος, προτού αρχίσω πάλι "τέλειο, τέλειο,τέλειο".

πρώτη πρώτη μπήκε η Ραφαηλία.
μετά μπήκαμε όλοι, με εξαίρεση την Ελένη που προτίμησε να μας κοιτάζει.
η Ραφαηλία βολεύτηκε στο κάθισμα και μίλησε στον πατέρα της:

-ξέρεις να οδηγάς;
-όχι!
-τότε γιατι το πήρες;;
-μαθαίνω..


στα μπροστινά καθίσματα ο αδερφός με τον Χρόνη τακτοποιούσαν διάφορα.
η Ραφαηλία είδε κι απόειδε, κατάλαβε πως δεν έχει βόλτα, βαρέθηκε και φύγαμε.

την άλλη μέρα ήρθε στο σπίτι η κουμπάρα.

-μεγιά, μεγιά, καλορίζικο, καλοτάξιδο, να το χαρείτε (κλπ κλπ κλπ)
-ευχαριστούμε πολύ Μαρία μου. να 'σαι καλά. τι να σε κεράσω; παγωτό, χυμό κι απ' τα δυο, τι;
-μωρέ δεν κάνει, το ζάχαρο έχει πάει..
-έλα βρε, ρίξτο λίγο έξω! μια ζωή την έχουμε!
-άντε, βάλε χυμό
-κι αν δεν την γλεντήσουμε.. ωπα! με χυμό καρότου, τι θα καταλάβουμεεε;;
-ο Χρόνης που είναι;
-που να 'ναι τέτοια ώρα; στη δουλειά. αλλά άκου τι σκεφτήκαμε, εγώ το σκέφτηκα δηλαδή, γιατί γενικώς όλα τα ωραία εγώ τα σκέφτομαι.
-ναι, ναι, είσαι μια εσύυυυ!!

- είπα λοιπόν Μαρία μου, να πάρει εσένα βόλτα ο Χρόνης πρώτη φορά που θα οδηγήσει. να πάτε μέχρι το Λουτράκι, να πιείτε ένα καφεδάκι και να γυρίσετε.
να μου πάρετε και αμυγδαλωτά, ε;

η κουμπάρα έχει αρχίσει και κοκκινίζει, αλλά δε θέλει να πει κάτι, μήπως παρεξηγηθώ.


-καλά. να πάω, να πάω. μακριά όμως δεν είναι;
-πρέπει να το στρώσει. γιατί, τρέχει τίποτα; μήπως δεν έχεις εμπιστοσύνη;;
-μα τι λες βρε παιδί μου, εγώ να μην έχω εμπιστοσύνη; στο Χρόνη; αστειεύεσαι βέβαια.
-ωραία κανονίστηκε. Το σαββατοκύριακο έχει Λουτράκι. εκτός κι αν προτιμάς Χαλκίδα.
-όπου θέλετε, όπου θέλετε.


κι έτρεμε.
της έβαλα χυμό τραγουδώντας "θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό"..
ακόμα δεν της έχω πει πως της έκανα πλάκα..

σήμερα λοιπόν ο Χρόνης θα κάνει ένα ακόμα μάθημα με τον δάσκαλο, στο δικό μας όμως αυτοκίνητο.
άντε, να κάνει κι ένα δεύτερο το πολύ και μετά θα αποχωριστούνε.
πίκρα..
έτοιμος νιώθει καθ' όλα, εκτός απ' το παρκάρισμα.
στο Παγκράτι, είναι πρόβλημα, δε μπορώ να πω.
θα συνηθίσει όμως, που θα παει;

στη Χαλκίδα με τη Μαρία;

Αφιερωμένο εξαιρετικά











"αληθινά δεν ξανάδα πουθενά
τέτοια μάτια γαλανά, τόσο φωτεινά
κι ειλικρινά είν' η πρώτη μου φορά
που είδα να κουνούν ουρά
τόσο πονηρά"
έλεγε το τραγουδάκι πριν πολλά πολλά χρόνια.

δεν είχε δει τη Νέλλυ.
ούτε την Ακκα.









 αλλιώς, το τραγούδι αυτό μπορεί και να μην έβγαινε.
πιθανόν να έκοβε την έμπνευση οποιουδήποτε συνθέτη.

τη Νέλλυ μας τη μαζέψαμε σε κακή κατάσταση. πιο κακή δε γινόταν.
η Νέλλυ γεννήθηκε στην Αίγινα, στο σπίτι κάποιας νοσοκόμας μικρών ζώων.
 αυτή η νοσοκόμα είχε ένα γκόμενο Παλικαρά.
 ποιον τρόπο αυτός ο δυνατός και γενναίος άντρας διάλεξε για να εκδικηθεί το μωρό του;
 απλούστατα: έριξε μια κλωτσιά στο στόμα της Νέλλυς και την εκσφενδόνισε στα χωράφια.
 η Νέλλυ σύρθηκε μέχρι το κοντινότερο κατοικήσιμο μέρος (που ήταν ένα μοναστήρι) κι εκεί βρήκε  στέγη και τροφή.

όμως η ζημιά που είχε πάθει ήταν μόνιμη.
είχε παραμορφωθεί εντελώς το σαγόνι της και είχαν γεμίσει τα ούλα της κύστες.
την ανακάλυψε ο αδερφός μου κι αφού αρχικά πήγαινε στην Αίγινα και τη γιατροπόρευε με αντιβίωση κλπ μετά έψαχνε επίμονα για να της βρει στέγη.


εμείς εκείνη την εποχή έτυχε να χάσουμε τον σκύλο μας.
άλλη πονεμένη ιστορία κι αυτή του Μπίλυ (σας διαβεβαιώ πως δεν υπήρξε ποτέ ωραιότερος σκύλος και είμαι αντικειμενικότατη. στη φωτογραφία είναι τεσσάρων - πέντε μηνών και αρχίζει και φαίνεται πως θα γίνει!).
ξανά σκύλο, δεν υπήρχε περίπτωση να μαζέψουμε, είχαμε κουραστεί, που κουράγιο για βόλτες..
έτσι, πήραμε τη Νέλλυ.

φοβισμένη κι εξαιρετικά ανασφαλής (και με το δίκιο της) στην αρχή, σιγά σιγά έγινε ένα με μας.
της αφαιρέσαμε (εκτός από τέσσερα) σχεδόν όλα της τα δόντια, γι' αυτό βλέπετε να της βγαίνει η γλώσσα, τόσο τσαχπίνικα.

έχοντας συνηθίσει τον Υπέροχο Μπίλυ, μου κακοφαινόταν η ασχήμια της Νέλλυς, αλλά παρηγοριόμουν λέγοντας πως "δεν πειράζει, μια δεύτερη γάτα για παρέα πρέπει οπωσδήποτε να της πάρουμε. η δεύτερη; μια καλλονή θα είναι!"

κι η Ραφαηλία μάζεψε την Ακκα.
χωρούσε στη χουφτα μας, τόσο μικρούλα ήταν.
πεταμένη σ' ενα σκαλοπάτι δίπλα απ' την πολυκατοικία μας.
αφου γιατροπορεύτηκε με τη σειρά της στο νοσοκομείο ζώων για μια βδομάδα περίπου (πύον που είχε αρχίσει να πλησιάζει στον εγκέφαλο, κι άλλα τέτοια καλά) ήρθε θριαμβευτικά σπίτι.
ακριβώς ίδια ράτσα με τη Νέλλυ!!

τη δεύτερη ασχημογυναίκα μας την ονόμασα Ακκα.
απο την Ακκα Κεμπνεκαϊζ, που ήταν η αρχηγός αγριόπαπια στο Θαυμαστό Ταξίδι του Νιλς Χόλγκερσεν της Σέλμα Λαγκεντερφ, αγαπημένο παιδικό βιβλίο.
(επι τη ευκαιρία έχετε παρατηρήσει πόσο υπέροχα γράφουν οι Σκανδιναυοί;)
η Ακκα είναι το πιο αγαθό ζώο που έχει υπάρξει ποτέ στον πλανήτη!
ό,τι και να της κάνεις, δεν βγάζει νύχια ΠΟΤΕ. ειναι καλή, καλή κι απίστευτα καλή.





για τη χελώνα μας την Πόπη, λίγα έχω να σας πω.
πριν από 25 χρόνια, αν θυμαμαι καλά, τη μαζέψαμε από κάποιο κατάστημα που έκλεινε κι ο ιδιοκτήτης την προόριζε για πέταμα.
καταλαβαίνει θαυμάσια ποιος είναι αυτός που πλησιάζει στο ενυδρείο (το ενυδρείο της είναι πολύ μεγάλο, μας έχει βουλιάξει το πάτωμα σχεδόν) και βγάζει το κεφάλι της για να το χαϊδέψουν.
είναι η κολλητή φιλενάδα της τρελΑκκας, η οποία Ακκα πηδάει στον βράχο που βρίσκεται στο κέντρο του ενυδρείου και όπου συνηθίζει να κάθεται η Πόπη και να στεγνώνει, τη διώχνει κι οπως η χελώνα κολυμπάει γύρω γύρω, η Ακκα απλώνει το χέρι της και της ακουμπάει το κεφάλι.
κι αυτή κάθεται, γιατί αναγνωρίζει ποια είναι.
σε αντίθεση με τη Νέλλυ, που όταν απλώς περνάει δίπλα από το ενυδρείο, χώνει το κεφάλι γρήγορα μέσα στο καβούκι της.


για τον Οράτιο τα εχω πει όλα εδώ.
Ραφαηλομαζεμένος κι αυτός, τσιρίζει σ' οποιονδήποτε.
α όλα κι όλα: δεν κάνει διάκριση σε κανέναν.
όλους τους συμπαθεί, σε όλους τραγουδάει.













αυτοί είναι οι συγκάτοικοι μας.
μας ανέχονται και τους ανεχόμαστε.
μαζεμένοι όλοι από το δρόμο, ευτυχισμένοι και ασφαλείς πλέον μαζί μας.

θα σας παρακαλέσω, μη μου γράψετε άσχημες καταστάσεις με ζώα.
δεν αντέχω καθόλου να ακούω για τέτοια, έχω πραγματικά πρόβλημα.

αυτό το ποστ είναι αφιερωμένο σε όλους όσοι έχουν τέτοιου ή παρόμοιου είδους συγκατοίκους.

σε όλους μας δηλαδή..