Αφιερωμένο εξαιρετικά

"αληθινά δεν ξανάδα πουθενά
τέτοια μάτια γαλανά, τόσο φωτεινά
κι ειλικρινά είν' η πρώτη μου φορά

που είδα να κουνούν ουρά
τόσο πονηρά"

έλεγε το τραγουδάκι πριν πολλά πολλά χρόνια.

δεν είχε δει τη Νέλλυ.
ούτε την Ακκα.

 αλλιώς, το τραγούδι αυτό μπορεί και να μην έβγαινε.
πιθανόν να έκοβε την έμπνευση οποιουδήποτε συνθέτη.

τη Νέλλυ μας τη μαζέψαμε σε κακή κατάσταση. πιο κακή δε γινόταν.
η Νέλλυ γεννήθηκε στην Αίγινα, στο σπίτι κάποιας νοσοκόμας μικρών ζώων.
 αυτή η νοσοκόμα είχε ένα γκόμενο Παλικαρά.
 ποιον τρόπο αυτός ο δυνατός και γενναίος άντρας διάλεξε για να εκδικηθεί το μωρό του;
 απλούστατα: έριξε μια κλωτσιά στο στόμα της Νέλλυς και την εκσφενδόνισε στα χωράφια.
 η Νέλλυ σύρθηκε μέχρι το κοντινότερο κατοικήσιμο μέρος (που ήταν ένα μοναστήρι) κι εκεί βρήκε  στέγη και τροφή.

όμως η ζημιά που είχε πάθει ήταν μόνιμη.
είχε παραμορφωθεί εντελώς το σαγόνι της και είχαν γεμίσει τα ούλα της κύστες.
την ανακάλυψε ο αδερφός μου κι αφού αρχικά πήγαινε στην Αίγινα και τη γιατροπόρευε με αντιβίωση κλπ μετά έψαχνε επίμονα για να της βρει στέγη.

εμείς εκείνη την εποχή έτυχε να χάσουμε τον σκύλο μας.
άλλη πονεμένη ιστορία κι αυτή του Μπίλυ (σας διαβεβαιώ πως δεν υπήρξε ποτέ ωραιότερος σκύλος και είμαι αντικειμενικότατη. στη φωτογραφία είναι τεσσάρων - πέντε μηνών και αρχίζει και φαίνεται πως θα γίνει!).
ξανά σκύλο, δεν υπήρχε περίπτωση να μαζέψουμε, είχαμε κουραστεί, που κουράγιο για βόλτες..
έτσι, πήραμε τη Νέλλυ.

φοβισμένη κι εξαιρετικά ανασφαλής (και με το δίκιο της) στην αρχή, σιγά σιγά έγινε ένα με μας.
της αφαιρέσαμε (εκτός από τέσσερα) σχεδόν όλα της τα δόντια, γι' αυτό βλέπετε να της βγαίνει η γλώσσα, τόσο τσαχπίνικα.

έχοντας συνηθίσει τον Υπέροχο Μπίλυ, μου κακοφαινόταν η ασχήμια της Νέλλυς, αλλά παρηγοριόμουν λέγοντας πως "δεν πειράζει, μια δεύτερη γάτα για παρέα πρέπει οπωσδήποτε να της πάρουμε. η δεύτερη; μια καλλονή θα είναι!"

κι η Ραφαηλία μάζεψε την Ακκα.
χωρούσε στη χουφτα μας, τόσο μικρούλα ήταν.
πεταμένη σ' ενα σκαλοπάτι δίπλα απ' την πολυκατοικία μας.
αφου γιατροπορεύτηκε με τη σειρά της στο νοσοκομείο ζώων για μια βδομάδα περίπου (πύον που είχε αρχίσει να πλησιάζει στον εγκέφαλο, κι άλλα τέτοια καλά) ήρθε θριαμβευτικά σπίτι.
ακριβώς ίδια ράτσα με τη Νέλλυ!!

τη δεύτερη ασχημογυναίκα μας την ονόμασα Ακκα.
απο την Ακκα Κεμπνεκαϊζ, που ήταν η αρχηγός αγριόπαπια στο Θαυμαστό Ταξίδι του Νιλς Χόλγκερσεν της Σέλμα Λαγκεντερφ, αγαπημένο παιδικό βιβλίο.
(επι τη ευκαιρία έχετε παρατηρήσει πόσο υπέροχα γράφουν οι Σκανδιναυοί;)

η Ακκα είναι το πιο αγαθό ζώο που έχει υπάρξει ποτέ στον πλανήτη!
ό,τι και να της κάνεις, δεν βγάζει νύχια ΠΟΤΕ. ειναι καλή, καλή κι απίστευτα καλή.

για τη χελώνα μας την Πόπη, λίγα έχω να σας πω.
πριν από 25 χρόνια, αν θυμαμαι καλά, τη μαζέψαμε από κάποιο κατάστημα που έκλεινε κι ο ιδιοκτήτης την προόριζε για πέταμα.
καταλαβαίνει θαυμάσια ποιος είναι αυτός που πλησιάζει στο ενυδρείο (το ενυδρείο της είναι πολύ μεγάλο, μας έχει βουλιάξει το πάτωμα σχεδόν) και βγάζει το κεφάλι της για να το χαϊδέψουν.

είναι η κολλητή φιλενάδα της τρελΑκκας, η οποία Ακκα πηδάει στον βράχο που βρίσκεται στο κέντρο του ενυδρείου και όπου συνηθίζει να κάθεται η Πόπη και να στεγνώνει, τη διώχνει κι οπως η χελώνα κολυμπάει γύρω γύρω, η Ακκα απλώνει το χέρι της και της ακουμπάει το κεφάλι.
κι αυτή κάθεται, γιατί αναγνωρίζει ποια είναι.
σε αντίθεση με τη Νέλλυ, που όταν απλώς περνάει δίπλα από το ενυδρείο, χώνει το κεφάλι γρήγορα μέσα στο καβούκι της.

για τον Οράτιο τα εχω πει όλα εδώ.
Ραφαηλομαζεμένος κι αυτός, τσιρίζει σ' οποιονδήποτε.
α όλα κι όλα: δεν κάνει διάκριση σε κανέναν.
όλους τους συμπαθεί, σε όλους τραγουδάει.

αυτοί είναι οι συγκάτοικοι μας.
μας ανέχονται και τους ανεχόμαστε.
μαζεμένοι όλοι από το δρόμο, ευτυχισμένοι και ασφαλείς πλέον μαζί μας.

θα σας παρακαλέσω, μη μου γράψετε άσχημες καταστάσεις με ζώα.
δεν αντέχω καθόλου να ακούω για τέτοια, έχω πραγματικά πρόβλημα.

αυτό το ποστ είναι αφιερωμένο σε όλους όσοι έχουν τέτοιου ή παρόμοιου είδους συγκατοίκους.

σε όλους μας δηλαδή..