Ένας ουρανός


άνοιξη
και
ένας ουρανός
πάντα φωτεινός


σιγοτραγουδάω καθώς στριφογυρίζω σπίτι κάνοντας δουλειές
-μόνο τις απαραίτητες-
καθώς σπρώχνω στο πλυντήριο κάλτσες και φανέλες
και στ' άλλο πλυντήριο πιάτα και ποτήρια

άνοιξη πια..

"θα συμφιλιωθώ μ' όσα εχθρευόμουν χρόνια" αποφάσισα σε μια επίδειξη γενναιοψυχίας προχτές
και έκανα φιλότιμες προσπάθειες στ' αλήθεια, όμως δεν τα κατάφερα ούτε καν για μια μέρα!

"κι ένας φαλάκρας απέξω κι από μέσα" τραγούδησα δυνατά στο σούπερ μάρκετ, όταν μού πήρε άδικα τη θέση ένας εβδομηντάχρονος με λίγα μαλλιά και πολύ θράσος.

όχι, δεν τα κατάφερα.

μου 'λειψε να χαζεύω το ακτινοβόλο πρόσωπο της Ελένης
μου 'λειψαν οι βόλτες μας στο κέντρο της Αθήνας τα μεσημέρια
μου 'λειψε το χαμόγελο της
μου 'λειψε..

όμως "όλα φωτίζονται στο φως του παρελθόντος"
κι έτσι, φτάνει μέχρις εδώ ο ήχος του γέλιου της
κι έτσι γελάμε μαζί!

ένας ουρανός
πάντα φωτεινός
ένας ουρανός μ' αστέρια
που έχει χίλια καλοκαίρια

φυλαγμένα στην ψυχή

ψυχή μου..

άνοιξη πια..

Καλή Ανάσταση!


"βρε Ελενάκι, δες τ' αυγά μας! φέτος τα έβαψα με παντζάρια. πως σου φαίνονται;"
"α πολύ ωραία είναι μαμά! σαν τ' αυγά του δεινόσαυρου"
"τι να σου πω τώρα... άκου σαν του δεινόσαυρου! σα Φαμπερζέ είναι! "
"Φαμπερζέ λέγονται εκείνα τα ωραία; δεν το 'ξερα! πολύ μ' αρέσουν τα Φαμπερζέ!"
"τα δικά μου είναι καλύτερα! ίδια Φαμπερζέ!"
"ναι μαμά μου!"
"άκου σαν του δεινόσαυρου!" 
..............................................
και γελούσα κι ήταν σαν να βρισκόταν το Ελενάκι δίπλα μου ακριβώς!
Αθήνα - Σουηδία ένας Rex δρόμος..
...............................................

Καλή Ανάσταση σε όλους μας!

να είμαστε καλά
να ελπίζουμε
να χαμογελάμε
πάνω απ' όλα να έχουμε Πίστη..
 
κι απόψε στις δώδεκα:
Χριστός Ανέστη
Αληθώς!

Φανταστικό ντοκυμανταίρ ἑνός ἐγκλήματος


σχεδόν σαράντα χρόνια από την πρώτη ανάγνωση.

έβαλα τη σκάλα, ανέβηκα κι άρχισα να ψάχνω στα ράφια
ψηλά.
σε βιβλία που δεν διαβάζω πια, που όμως αγαπώ ακόμα.
σε βιβλία που σηματοδότησαν μια ολόκληρη εποχή
-κι ας είναι πλέον ξεχασμένα.

βρισκόταν εκεί.
μαζί με τ' άλλα των σαράντα και βάλε χρόνων.

κατέβηκα, έβαλα τη σκάλα στη θέση της, πήρα ένα φλυτζάνι καφέ
άνοιξα την πρώτη σελίδα και ..χάθηκα·

σχεδόν σαράντα χρόνια
από την πρώτη ανάγνωση..