Η απορία

"μαμά, που είμαστε εδώ;"
"ποια περιοχή είναι αυτή, εννοείς;"
"ναι!"
"εδώ είναι ο Ασπρόπυργος"

κοιτάζει λίγο έξω απ' το παράθυρο

"ο Ασπρόπυργος;"
"ναι"

"γέρνει;"

Το δώρο

τα βρήκα τακτοποιημένα στη ντουλάπα μου, ξεχασμένα να κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου.
πριν κάποια χρόνια, γυρίζοντας ο Χρόνης σπίτι, λάμποντας απ' τη χαρά του, μου τα 'φερε δώρο.

ούτε διαμάντια
ούτε ρουμπίνια

ούτε αρώματα
μα ούτε και λουλούδια

απλά και σεμνά καλαπόδια
("καλέ, τ' είν' τούτα;"
"καλαπόδια!"
"καλαπόδια; πως σου 'ρθε να μου πάρεις καλαπόδια;"
"είναι ποιοτικά!!"
"ναι, αλλά πως σου 'ρθε;"
"γιατί τακτοποιείς πάντα τα πόδια σου!"
"τι τακτοποιώ;;"
"τα παπούτσια σου ήθελα να πω")

..........................................................
στα απρόσμενα λοιπόν δώρα
μα και σ' αυτά που προσμένουμε με λαχτάρα,

στη χτεσινή γιορτή που πέρασε,

στο Ελενάκι μου

στην Ελένη μας 

στην Ελενα
στον Κωνσταντίνο της

στο Μαράκι Β.
στο δικό της Ελενάκι
αλλά και στη μανούλα της

σ' όλους όσοι γιόρταζαν χτές
χρόνια πολλά!

με υγεία
με χαμόγελα
με αγάπη

(αλλά και με καλαπόδια)

Χρόνια μας Πολλά!

Χρόνια Πολλά! (στο πρώτο μας μωρό..)

πριν είκοσι χρόνια.

στο Υγεία τα νεογέννητα είχαν δικό τους θάλαμο.
δεν έβγαιναν ποτέ από εκεί: σε συγκεκριμένες ώρες οι μητέρες πήγαιναν να τα ταίσουν, να τα κρατήσουν λίγο στην αγκαλιά τους και να τα εμπιστευτούν ξανά στις νοσοκόμες, μέχρι το επόμενο τάισμα-αγκάλιασμα.

μόλις πλησίαζε αυτή η συγκεκριμένη ώρα, έβλεπες στο διάδρομο διάφορες γυναίκες με τα νυχτικά τους, λίγο αχτένιστες και ταλαιπωρημένες, να πλησιάζουν σιωπηλές και με αργό βήμα το θάλαμο των νεογέννητων.

"μα κοίτα" με σκουντούσε ο Χρόνης "σα ζόμπι δεν είναι; κοίτα πως περπατάνε και πως πηγαίνουν όλες προς την ίδια κατεύθυνση"
"σσσττ!" τον σκουντούσα κι εγώ με τη σειρά μου "θα σ' ακούσουν!" και προσπαθούσα να πνίξω το γέλιο μου, γιατί στ' αλήθεια έμοιαζαν με ζόμπι -όπως κι εγώ άλλωστε: ακολουθώντας η μια την άλλη, με τέρμα το δωμάτιο των μωρών, περιμένοντας στωικά να έρθει η νοσοκόμα ν' ανοίξει η πόρτα του Παραδείσου..

πριν είκοσι ακριβώς χρόνια.
στις 17 Μαίου.

είκοσι κεράκια, περιμένουν τώρα το μωρό μας, να τα σβύσει.
είκοσι κεράκια, τρεμοπαίζουν τις μικροσκοπικές τους φλόγες, φωτίζοντας το πρόσωπο της Ελένης.
είκοσι..
το μωρό μας, μεγάλωσε πια.

το μωρό μας πετάει μόνο του κι εμείς από κάτω τρέχουμε απ' τη μια άκρη στην άλλη, προσπαθώντας να απλώσουμε δίχτυ ασφαλείας, αλλά δεν προλαβαίνουμε ποτέ.

το μωρό μας, το πρώτο μας μωρό είναι κοπέλα πια..
μια νέα γυναίκα που χαμογελάει, στεναχωριέται, γελάει, ονειροπολεί, κουβεντιάζει με τις ώρες στο τηλέφωνο με τις φίλες της, κουβεντιάζει όλη τη νύχτα στο τηλέφωνο με τ' αγόρι της, τσακώνεται μαζί μου, δουλεύει, σπουδάζει, ζει..

το μωρό μας, το πρώτο μας μωρό είναι κοπέλα πια..

μέσα από την καρδιά μου εύχομαι στην αγάπη μου,
στο δρόμο του Θεού πάντοτε να βαδίζει, ν' ακολουθεί όπως τώρα τα μονοπάτια της καρδιάς της, τα φτερουγίσματα της να 'ναι ψηλά, να κατανοεί, ν' αγαπά, να συμπονά, να συγχωρεί, να ονειρεύεται, να συνεχίζει..

το παιδί μας, είναι κοπέλα πια..

χρόνια της πολλά
χρόνια της καλά
χρόνια ευλογημένα να έρθουν στη ζωή της

και όλες οι ευχές του κόσμου, να την τυλίγουν

πάντα..

Οι ειδικοί

το σημερινό ανέκδοτο:
μπαίνοντας στη vodafone Παγκρατίου, να δω ένα τηλέφωνο.

με πλησιάζει μια υπάλληλος, η οποία, στην ερώτηση μου, αν υπάρχει το συγκεκριμένο κινητό, αν μπορώ να το δω κανονικά δηλαδή, σοκαρισμένη μου απαντά
"ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ!! δεν είναι δυνατόν να έχουμε 180 κινητά να τα βλέπει ο καθένας!"

ο "καθένας" όμως, θεωρεί πως δικαιούται να εξετάσει ένα κινητό προκειμένου να το αγοράσει, πόσο μάλλον κάποιο το οποίο, κοστίζει αρκετά.
"και πως θα το πάρω αν δεν το δω;" τη ρωτώ
"θα δείτε τα τεχνικά του χαρακτηριστικά" μου απαντά περιφρονητικά.

τα τεχνικά του χαρακτηριστικά μπορώ βεβαίως να τα δω, αλλά την οθόνη φυσικά όχι και σ' ένα κινητό όπως το htc2 για παράδειγμα, το οποίο κοστίζει αρκετά, η vodafone κι η κάθε vodafone, αν δεν έχει προνοήσει για δείγμα, οφείλει να ανοίξει ένα ρημαδόκουτο και να δειγματίσει στον πελάτη το εξακοσίων ευρώ τηλέφωνο!

η κοπέλα αρχίζει και γελά μ' ένα κακαριστό γέλιο και με διαβεβαιώνει πως ΠΟΥΘΕΝΑ δεν υπάρχουν κανονικά τηλέφωνα για να τα δουν οι υποψήφιοι πελάτες.

μέγα ψέμα, γιατί στον Γερμανό που είναι ένα τετράγωνο παρακάτω, στις προθήκες του βεβαίως και υπάρχουν "ζωντανά" κινητά.

"Ελλάς το μεγαλείο σου" μουρμουρίζω και το εξασκημένο αυτί της υπαλλήλου πιάνει το υπονοούμενο και μου πετάει περιφρονητικά " πουθενά στον κόσμο δε γίνεται αυτό που λέτε!!"
εννοείται πως το αμφισβητώ, οπότε μου έρχεται το καταπληκτικό:
"εμείς στη vodafone κάνουμε ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ κι αυτά τα θέματα τα ξέρω ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ!"

μετά, ξεκινά πάλι να μου γελάει κακαριστά κατάμουτρα.

δεν μπορώ να πω τίποτα, γενικώς δεν είμαι τίποτα μπροστά σε μια ειδικό που έχει τελειώσει την ανωτάτη Vodafoniki, αλλά η όλη ιστορία μου θυμίζει κάτι παρόμοιο, που έγινε πριν λίγα χρόνια.

είχαμε πάει για καφέ παραθαλάσσια κι εγώ παρήγγειλα εσπρέσο.
μετά από αρκετή ώρα, μου έρχεται ένας εσπρέσο σερβιρισμένος σ' ένα φλυτζάνι του τσαγιού!
όταν διαμαρτυρήθηκα πως αυτό δεν είναι φλυτζάνι του εσπρέσο και εν πάσει περιπτώσει είναι μια αηδία να βλέπεις ένα δείγμα καφέ σ' ένα τεράστιο φλυτζάνι, ο σερβιτόρος, ο οποίος επέμενε ντε και καλά, πως αυτός είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος σερβιρίσματος, τίναξε το κεφάλι πίσω και με τάπωσε:
"εγώ κυρία μου, σπούδαζα στην Ιταλία ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ αυτό το θέμα!!"

νικημένη κατέβασα το κεφάλι.
ανωτάτη σερβιριστική ήταν αυτή.. ποια ήμουν εγώ να την αμφισβητήσω..

όμως σκέφτομαι, αυτοί οι δυο άνθρωποι, η της vodafone κι ο σερβιτόρος, αυτοί οι ειδικοί, πόσο πολύ θα ταίριαζαν..
νομίζω πως ο ένας θα συμπλήρωνε τον άλλο.

το πραγματικά θλιβερό είναι όμως, πως τέτοιου είδους "τύποι" γεμίζουν τα μαγαζιά.
κι άντε μετά να έχεις κέφι για ψώνια.

όταν τα βλέπεις συνεχώς μπροστά σου.
τα ψώνια..

Μακριά..

..να μας πάρεις μακριά
να μας πας στα πέρα μέρη
φύσα θάλασσα πλατιά
φύσα αγέρι φύσα αγέρι

(και δίχως αέρα, πως ν' ανασάνουμε;
να φύγουμε, να φύγουμε
να μην ακούμε
να μη βλέπουμε πια..)

Κλέφτες Ποδηλάτων

είμαι στο δωμάτιο των κοριτσιών και μαζεύω τα ασυμμάζευτα.
το Ραφάκι κάθεται στο γραφείο της παίζοντας στον υπολογιστή, η Ελένη λείπει.

εκεί που είμαι σκυμμένη και ψαρεύω παιχνίδια κάτω απ' το κρεββάτι της Ραφαηλίας, κάτι θυμάμαι κι αρχίζω να γκρινιάζω και να μουρμουράω.
η μικρή, παίζοντας πάντα με ρωτά:

"τι λες μαμά;"
"τι λέω.. για τον κόσμο λέω.. δε μπορείς να βρεις κάτι καλό, πρέπει να στο πάρουν! λες κι είναι ανεγκέφαλοι, ακατοίκητο! λες και δε μπορούν να καθήσουν να σκεφτούν ένα όνομα δικό τους! το δικό σου τους γυάλισε; βρε σιγά μη κάτσουν να σκάσουν!"
"δηλαδή; τι θες να πεις;"
"άσε βρε μωρό, τι να σου εξηγώ.."
"σκέφτηκες κάτι και στο πήραν;"
"ναι!!"

ακολουθεί σιωπή.
και μετά, παίζοντας πάντα στον υπολογιστή της και δίχως να γυρίσει να με κοιτάξει:
"τα ρεμάλια!"
........................