το Ραφάκι κάθεται στο γραφείο της παίζοντας στον υπολογιστή, η Ελένη λείπει.
εκεί που είμαι σκυμμένη και ψαρεύω παιχνίδια κάτω απ' το κρεββάτι της Ραφαηλίας, κάτι θυμάμαι κι αρχίζω να γκρινιάζω και να μουρμουράω.
η μικρή, παίζοντας πάντα με ρωτά:
"τι λες μαμά;"
"τι λέω.. για τον κόσμο λέω.. δε μπορείς να βρεις κάτι καλό, πρέπει να στο πάρουν! λες κι είναι ανεγκέφαλοι, ακατοίκητο! λες και δε μπορούν να καθήσουν να σκεφτούν ένα όνομα δικό τους! το δικό σου τους γυάλισε; βρε σιγά μη κάτσουν να σκάσουν!"
"δηλαδή; τι θες να πεις;"
"άσε βρε μωρό, τι να σου εξηγώ.."
"σκέφτηκες κάτι και στο πήραν;"
"ναι!!"
ακολουθεί σιωπή.
και μετά, παίζοντας πάντα στον υπολογιστή της και δίχως να γυρίσει να με κοιτάξει:
"τα ρεμάλια!"
........................
