Αυτή η Ανοιξη


"αν νομίζεις πως δε με πονάει αυτό που κάνω.. γελιέσαι" λέει η Μελίνα
και μου φέρνει ένα κόμπο στο λαιμό αυτή η άνοιξη πoυ άργησε πολύ
"αν νομίζεις πως δε με πονάει αυτό που κάνω.. γελιέσαι
αγάπη που 'γινες δίκοπο μαχαίρι".


ακούω Παυλίδη: τις περισσότερες φορές που ταξιδεύω με τα μάτια κλειστά
ένας μικρός λαθρεπιβάτης από δίπλα με κοιτάει σιωπηλά

όμως στην καρδιά μου, παίζει πάντα ο χαρμάνης κι άφραγκος Παυλάκης -στο ριπίτ.

γέρασα πια κι ακόμα δε σοβαρεύτηκα:
"Ραφάκι, ο γιατρός είπε να βάζεις οφθαλμικές σταγόνες, τεχνητά δάκρυα για την ξηροφθαλμία"
"τίποτα δεν είπε βρε μαμά. μια χαρά με βρήκε!"
"καλά. εγώ λέω επιβάλλονται οι σταγόνες γιατί κάθεσαι πολλές ώρες στον υπολογιστή"
"εντάξει"
"οι καλύτερες είναι αυτές που δεν έχουν συντηρητικά"
"ό,τι να 'ναι"
"αλλά είναι πανάκριβες! σκέφτηκα μια μέθοδο πιο οικονομική"
"..."
"να σου ρίχνω δυο χαστούκια! δάκρυα φυσικά κι ανέξοδα!"
"αχαχαχα γελάσαμε πάλι!"

βλέπω παλιές ταινίες και καινούριες σειρές
παίρνω cold and flu -αυτή η ίωση ακόμα με ταλαιπωρεί-
και τραγουδάω παράφωνα
άσε με εδώ, μ’ αρέσει απ' το βυθό
να βλέπω που επιπλέεις

αλλά είμαι πια σκιά της παλιάς μου σκιάς
John Hurt
κάνε μου χώρο να καθήσω δίπλα σου.

"ξεχνάω πως έφυγες ρε!" μονολογώ σχεδόν κάθε μέρα "κι όλο απλώνω το χέρι να σου τηλεφωνήσω"
ο Χρόνης όμως έρχεται και μου κρατάει το απλωμένο χέρι
και να το τό μισοχαμόγελο
αχ ρε αχ..

"orange is the new black"
η σειρά που ανακάλυψα όταν με τηγάνιζε η ίωση.
η σειρά που ανακαλύπτω κάθε βράδυ: σαν ανταμοιβή, γιατί η ίωση μου "πείραξε" λιγάκι τον διαβήτη.

και κάπως έτσι, όλα, ισορροπούν

"πέθανε η μαμά μου. μόλις μου τηλεφώνησε η θεία μου.
το πρώτο που σκέφτηκα ήταν να την πάρω να της το πω"


σίγουρα orange is the new black για μένα.


βλέπω λοιπόν σειρές καινούριες και ταινίες παλιές, ασπρόμαυρες.

φτιάχνω οθόνες ανοιξιάτικες και τις κρατάω για μια μέρα ακριβώς.
μετά, γυρνάω ξανά στις χειμωνιάτικες.



όμως, αρχίζω να τραγουδάω ξανά, σχεδόν κάθε μέρα.
παράφωνα όπως πάντα και στην αρχή ψιθυριστά.
μετά, όσο πάει δυναμώνει η φωνή: στο τέλος ακούγομαι σχεδόν σ' όλο το σπίτι.
χαμογελάει το Ραφάκι, χαμογελάει κι ο Χρόνης
και είμαι σίγουρη πως κάπου στη Στοκχόλμη
το Ελενάκι, χαμογελάει κι αυτό...

...
κι όπως φεύγουνε οι μέρες και περνούν τα χρόνια τόσο μοιάζει ν’ αντηχεί πιο καθαρά
σαν κραυγή από πουλί που διψασμένο αιώνια
καθρεφτίζεται στης λίμνης τα νερά.

Κι άλλο fb μάστορα!


όταν πετυχαίνω με τη μία να συνδέσω το δίσκο στη θύρα του υπολογιστή, θα είναι ΠΑΝΤΑ στην προβληματική θύρα..

βγαίνει η κυριούλα (λόγω αρρώστειας ξεχνώ ποια δημοσιογράφα ακριβώς είναι, μία του mega με γουρλωτά μάτια) και διαφημίζει τη βραδυνή της εκπομπή λέγοντας "μια εικόνα χίλιες λέξεις!"
έτσι είναι.
αν έχεις νοητικά προβλήματα..
αν είσαι αστοιχείωτος..
ή αν διαβάζεις μόνο "βιβλία" με εικόνες.

κάνει το τεστ η άλλη "ποια προσωπικότητα είσαι".
η Misery αγάπη μου, η Misery κι ακόμα δεν το 'χεις καταλάβει..

όταν βλέπω να ευχαριστούν "από καρδιάς"
να εύχονται "από καρδιάς"
ν' αφιερώνουν "από καρδιάς"
να γελάνε-κλαίνε-διασκεδάζουν "από καρδιάς"
 ..ανατριχιάζω
-με την πολύ κακή την έννοια.

η πρόταση του φβ να γίνω φίλη με τα "άτομα που ίσως γνωρίζω" είναι καραπετυχημένη! είμεθα όλοι, στο ίδιο ακριβώς ηλικιακό γκρουπ: η νεολαία της ΕΠΟΝ!
εκτός του Χασάν και του εμπορικού συλλόγου Σοφάδων. αυτοί είναι αγνώστου περιόδου..

με πέρασε στο ύψος το Ραφάκι! με σωτάρει επίσης κάθε μέρα στο τηγάνι και το καταευχαριστιέται! κι αφού με ψήσει, τότε, μ' αγκαλιάζει, με φιλάει, τα ξεχνάω όλα και φτου κι απ' την αρχή την επομένη.

Ιανός. όχι το βιβλιοπωλείο, ο θεός των ρωμαίων. η απορία: με τι είδους κριτήριο επέλεξαν ένα διπρόσωπο ρωμαίο θεό οι νονοί του συγκεκριμένου βιβλιοπωλείου;
όμως μιας και η αισθητική του ανήκει στους νεόπλουτους-νεόκοπους της απλής ανάγνωσης και "Γανυμήδη" να το έλεγαν, οι ίδιοι ΑΚΡΙΒΩΣ θα σύχναζαν εκεί..

α ρε Πανουσόπουλε μέγα.. ρισπέκτ!

«Do you feel lucky, punk?»

Ψαρογιάννης, Ψαρογιώργης, Ψαραντώνης, Ψαροπούλα..
ψάρωσα τώρα..

ΟΛΑ τα καταλαβαίνω, όμως κάνω το κορόιδο και σωπαίνω φίλτατοι!

βλέπω στην κεντρική (μου) σελίδα φωτογραφία και τρελαίνομαι! πατάω "δε θέλω να το βλέπω" κι εξαφανίζεται.
ακολουθεί η ερώτηση "γιατί δε θέλετε να το βλέπετε;" με τετραγωνάκια για τσεκάρισμα.
το "είναι κακόγουστο" δεν περιέχεται.
θλίψη..

αυτό, που σου χαλάει ένα πράμα, το λες για να μοιραστείς τον πόνο σου και ακούς "το δικό μου δεν έχει χαλάσει ΠΟΤΕ!"




τι καταπληκτική χρονιά! σ' ευχαριστώ που είσαι δίπλα μου!

Ραφαηλία


 πριν λίγες μέρες:

"κοπελιά!" ΕΣΕΝΑ είπε "κοπελιά" μαμά!! αχαχαχαχχ άκου "κοπελιά!!" χαχχχχχ"
"σουτ βρε, μη γελάς! μας κοιτάζει όλος ο κόσμος!"
..............................................

στη Ραφαηλία, που όσο μεγαλώνει κρατάει ακέραιο το ίδιο γέλιο, το ίδιο χιούμορ, το ίδιο πείραγμα σαν τότε που ήταν μικρό κοριτσάκι.

στη μικρότερη μας κόρη, που θαρρώ πως είναι ακόμα μωρό κι έτσι ακριβώς την αντιμετωπίζω, κάνοντας τη να νευριάζει κάθε τέταρτο της ώρας.

στο δικό μας Ραφάκι, που σήμερα γιορτάζει:
χρόνια Πολλά
χρόνια Καλά
χρόνια Ευλογημένα!

αγάπη μου..

Χριστός Ανέστη!


η άνοιξη είναι πια εδώ..
το ίδιο και το χαμόγελο μας
το αυθόρμητο γέλιο της Ραφαηλίας
το σημερινό τηλεφώνημα της Ελένης "μαμά μου Χριστός Ανέστη!"
τα κόκκινα αυγά που είχα βάψει γκρινιάζοντας "του χρόνου έτοιμα να πάρουμε", βαλμένα στη μέση του τραπεζιού
ο Χρόνης που μας αγκαλιάζει "Χρόνια Πολλά!"
ο Μίκυς που γαυγίζει την Ακκα
η Ακκα που αδιαφορεί
η Νέλλυ που κοιμάται
-τελευταία κάνει ολονύκτια πάρτυ ξυπνώντας με τα χαράματα-
η Πόπη που αργεί να βγει απ' τη χειμερία και με κάνει ν' ανησυχώ λιγάκι

η ζωή που χαμογελάει
τελικά

και φέτος Πάσχα

Χριστός Ανέστη!

Καλή Αντάμωση


Μεγάλη Παρασκευή σήμερα
κι εσύ ήσουν εκεί.

καλή αντάμωση ρε!

καλή αντάμωση..