"αν νομίζεις πως δε με πονάει αυτό που κάνω.. γελιέσαι" λέει η Μελίνα
και μου φέρνει ένα κόμπο στο λαιμό αυτή η άνοιξη πoυ άργησε πολύ"αν νομίζεις πως δε με πονάει αυτό που κάνω.. γελιέσαι
αγάπη που 'γινες δίκοπο μαχαίρι".
ακούω Παυλίδη: τις περισσότερες φορές που ταξιδεύω με τα μάτια κλειστά
ένας μικρός λαθρεπιβάτης από δίπλα με κοιτάει σιωπηλά
όμως στην καρδιά μου, παίζει πάντα ο χαρμάνης κι άφραγκος Παυλάκης -στο ριπίτ.
γέρασα πια κι ακόμα δε σοβαρεύτηκα:
"Ραφάκι, ο γιατρός είπε να βάζεις οφθαλμικές σταγόνες, τεχνητά δάκρυα για την ξηροφθαλμία"
"τίποτα δεν είπε βρε μαμά. μια χαρά με βρήκε!"
"καλά. εγώ λέω επιβάλλονται οι σταγόνες γιατί κάθεσαι πολλές ώρες στον υπολογιστή"
"εντάξει"
"οι καλύτερες είναι αυτές που δεν έχουν συντηρητικά"
"ό,τι να 'ναι"
"αλλά είναι πανάκριβες! σκέφτηκα μια μέθοδο πιο οικονομική"
"..."
"να σου ρίχνω δυο χαστούκια! δάκρυα φυσικά κι ανέξοδα!"
"αχαχαχα γελάσαμε πάλι!"
βλέπω παλιές ταινίες και καινούριες σειρές
παίρνω cold and flu -αυτή η ίωση ακόμα με ταλαιπωρεί-
και τραγουδάω παράφωνα
άσε με εδώ, μ’ αρέσει απ' το βυθό
να βλέπω που επιπλέεις
αλλά είμαι πια σκιά της παλιάς μου σκιάς
John Hurt
κάνε μου χώρο να καθήσω δίπλα σου.
"ξεχνάω πως έφυγες ρε!" μονολογώ σχεδόν κάθε μέρα "κι όλο απλώνω το χέρι να σου τηλεφωνήσω"
ο Χρόνης όμως έρχεται και μου κρατάει το απλωμένο χέρι
και να το τό μισοχαμόγελο
αχ ρε αχ..
"orange is the new black"
η σειρά που ανακάλυψα όταν με τηγάνιζε η ίωση.
η σειρά που ανακαλύπτω κάθε βράδυ: σαν ανταμοιβή, γιατί η ίωση μου "πείραξε" λιγάκι τον διαβήτη.
και κάπως έτσι, όλα, ισορροπούν
"πέθανε η μαμά μου. μόλις μου τηλεφώνησε η θεία μου.
το πρώτο που σκέφτηκα ήταν να την πάρω να της το πω"
σίγουρα orange is the new black για μένα.
βλέπω λοιπόν σειρές καινούριες και ταινίες παλιές, ασπρόμαυρες.
φτιάχνω οθόνες ανοιξιάτικες και τις κρατάω για μια μέρα ακριβώς.
μετά, γυρνάω ξανά στις χειμωνιάτικες.
όμως, αρχίζω να τραγουδάω ξανά, σχεδόν κάθε μέρα.
παράφωνα όπως πάντα και στην αρχή ψιθυριστά.
μετά, όσο πάει δυναμώνει η φωνή: στο τέλος ακούγομαι σχεδόν σ' όλο το σπίτι.
χαμογελάει το Ραφάκι, χαμογελάει κι ο Χρόνης
και είμαι σίγουρη πως κάπου στη Στοκχόλμη
το Ελενάκι, χαμογελάει κι αυτό...
...
κι όπως φεύγουνε οι μέρες και περνούν τα χρόνια τόσο μοιάζει ν’ αντηχεί πιο καθαρά
σαν κραυγή από πουλί που διψασμένο αιώνια
καθρεφτίζεται στης λίμνης τα νερά.
