Ο dr Who και το Καλοκαίρι

πόσους dr. Who μπορεί να δει ένας (ημι)σοβαρός άνθρωπος τη μέρα; δύο, τρεις το πολύ;
ε λοιπόν εγώ, την τελευταία βδομάδα, έβλεπα άνετα πέντε και έξι επεισόδια τη φορά, μέχρι που έφτασα να θεωρώ τους Daleks προσωπικούς εχθρούς και το Tardis, το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου μου..

στα διαστήματα που μεσολαβούσαν:
μαγείρευα
καθάριζα το σπίτι
τσακωνόμουν με την Ελένη
άπλωνα φρρρεσκοπλυμένες κουρτίνες
σκόνταφτα εξαιτίας της Νέλλυς που επέμενε να μπλέκεται στα πόδια μου
προσπαθούσα να πείσω το Ραφάκι πως το καλοκαίρι πλένουμε κάθε μέρα τα μαλλιά μας
εξηγούσα στον Ιούνιο πως είναι καλοκαιρινός μήνας και δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τον Οκτώβριο
τσακωνόμουν με τον Χρόνη, όταν επέμενε, πως εγώ του είπα να κατεβάσει τους Sopranos
κι ανακάλυψα πως το μπωλ με το νερό των γατιών που μυστηριωδώς έφευγε από τη γωνιά του, μετακινιόταν απ' την Ακκα, η οποία το έσπρωχνε ύπουλα με το αριστερό της χέρι.

μ' αυτά και μ' αυτά, δεν κατάλαβα πως πέρασε η τελευταία βδομάδα και πως σε λίγες μέρες θα έπρεπε να μπούμε στο καράβι (και όχι στο Tardis) και να φύγουμε για την Αίγινα.

ήξερα όμως πως φέτος θα καταλήγαμε σίγουρα στην Αίγινα, μιας κι ο Χρόνης θα ήταν μαζί μας απ΄ την αρχή.
έτσι, σε κάθε παρατήρηση του τύπου: και πρόσεξε φέτος σε ποιο καράβι θα μπεις!
απαντούσα περήφανα "κάνε δουλειά σου" και τίναζα εξίσου περήφανα το κεφάλι στη δεξιά μεριά, σαν δεύτερος Καίσαρας ή σαν τον Βουκεφάλα.

μετά, έτρεχα να σταματήσω τα κορίτσια που τσακώνονταν κι όλη η γειτονιά άκουγε  τη μικρή ν' αποκαλεί τη μεγάλη "σφουγγαρίστρα" και τη μεγάλη να παροτρύνει τη μικρή, να μπει στο κλουβί να παίξει στον τροχό της, μιας κι ήταν χάμστερ ή αρουραίος -δε θυμάμαι ακριβώς το γένος, να 'ναι καλά ο dr Who.

λίγες μέρες λοιπόν προτού φύγουμε, γυρίζω στο σπίτι ελέγχοντας το, τσεκάροντας διπλά και τριπλά, μιλώντας στον Ood που περπατά δίπλα μου "εσύ τουλάχιστον θα κοιτάς την Ελένη;" κι όταν γνέφει καταφατικά, χαμογελάω και τσεκάρω ξανά.

κι ύστερα φτιάχνω έναν καφέ κι ονειρεύομαι την Αίγινα: τη λεμονιά, το σπίτι μας, τον κάκτο, τη βέσπα, τη θάλασσα, τα τζιτζίκια, την κουκουβάγια, τις δεκαοχτούρες, τους σκατζόχοιρους, τις πευκοβελόνες, το λάστιχο του ποτίσματος, τη μυρωδιά του χώματος, τους γρύλους, το Ραφάκι που έρχεται τρέχοντας όταν φωνάζω "Ραφαηλίαααα", την Ελένη που θα 'ρθει για μια μονάχα βδομάδα και πως μεγάλωσε αυτό το παιδί και πως δουλεύει πια και πως έχει πάρει το δικό της δρόμο, αλλά ταυτόχρονα απλώνει το χέρι της και μας κρατά σφιχτά!

κι ύστερα αναστενάζω, γιατί έτσι είναι η ζωή, σηκώνομαι, βάζω το φλυτζάνι στο νεροχύτη με νερό να μουλιάζει και μπαίνω στο Tardis με τον dr Who.

κι η ιστορία ξεκινάει από κει που την είχα αφήσει..
ξανά..
.......................................................

Καλό μας Καλοκαίρι!

(το επόμενο ποστ, απ' την Αίγινα)

Λεωφορείον ο Πόθος

άσπρα αμάνικα φανελάκια, μόνο ο Μάρλον Μπράντο έχει δικαίωμα να φοράει!
οι υπόλοιποι να πάνε στη λαϊκή να πουλήσουνε καρπούζια.

"τ' είναι τούτα;" κραύγασε πάνω απ' τον ώμο μου η Ελένη τις προάλλες κοιτάζοντας την οθόνη του υπολογιστή μου "δεν είμαστε καλά!" είπε κι έπεσε κάτω στο πάτωμα απ' τα γέλια.
"ο καθένας όπως μπορεί διασκεδάζει μωρό μου" της απάντησα αφηρημένα "δεν έχεις ακούσει για την εικονική ζωή;"
"οι καμμένοι! μα είναι δυνατόν;; να μπω να τους γράψω "get a life";"
"σε σούβλισα ζωντανή!! να μπεις να γράψεις στους δικούς σου γνωστούς get a life!" της απάντησα αποφασιστικά κι όπως την έβγαζα έξω απ' το δωμάτιο πρόλαβε και μου φώναξε:
"οι δικοί μου γνωστοί, δεν κάνουν τέτοια"
"βρε ξουτ!" την έσπρωξα κι έκλεισα πίσω της την πόρτα.

μου λείπουν οι φίλοι που έκλεισαν το blog τους και δεν τους βλέπω πια..
μου λείπει ο Σπύρος ο Lockheart, η Τασούλα, η Διαβάτης
μου λείπουν κι αυτοί που δεν έκλεισαν μεν το blog αλλά σχεδόν έχουν φύγει,
ο Ηλίας, το Φιόρο, η Ελένη μου, η venceremos
αλλά έχω ακόμα τους λίγους φίλους που συμπορευόμαστε
κι αυτό, μου φτάνει.

δεν μου αρέσει το θέατρο
δεν μου αρέσει το θέατρο
δεν μου αρέσει το θέατρο
κι όμως..
πριν πολλά χρόνια έγραψα ένα (γελοίο) θεατρικό έργο.
παραγγελία ήταν και δεν ανέβηκε ποτέ
να 'ναι καλά ο από μηχανής θεός..

φέτος για πρώτη φορά θα πάμε διακοπές οι τρεις μας: ο Χρόνης, το Ραφάκι κι εγώ.
η Ελένη θα έρθει μόνο την τελευταία βδομάδα μαζί μας.
δεν θέλω να πάω, μου κακοφαίνεται.
γκρινιάζω, μουρμουρίζω, γεμίζω την κατάψυξη μπιφτέκια να 'χει να τρώει κι απαγορεύω τα πάρτυ εν τη απουσία μου
(εμένα μου λες..)

τώρα τελευταία επιτέλους δρόσισε.
η Νέλλυ έπαψε να παριστάνει το πτώμα ξαπλωμένη στο διάδρομο
η Ακκα έπαψε να κοιμάται μέσα στο νιπτήρα, στο μπάνιο
κι η απογευματινή μπόρα ξέπλυνε όλη τη σκόνη που είχε καθήσει στο μπαλκόνι, στην τέντα, στην καρδιά μας.

βγήκα έξω κι ανάσανα: μύριζε βροχή
βροχή κι όλα ήταν καθαρά.

κι αυτό, θα 'πρεπε να μας φτάνει.
αυτό
κι ο Μάρλον Μπράντο με άσπρο, αμάνικο φανελάκι..

The Long, Hot Summer

..πάμε όλοι μαζίιι
σε μια παραλία
θα 'χω πάντα μαζίιι
τη θεία τη Λίααα

και όχι, δεν πήγαμε χτες σε καμμία παραλία, σπίτι μείναμε οι δυο μας, ο Χρόνης κι εγώ και λιώσαμε.
και όταν ήρθε το βραδάκι, ξενύχτησα λόγω του γνωστού ανεμιστήρα!
όμως τη βρήκα τη λύση: έγραψα cd, ν' ακούγεται ο ωκεανός κι οι γλάροι, τα κύματα και το θαλασσινό αεράκι κι έτσι σήμερα ευελπιστώ ότι θα κλείσω επιτέλους το άγρυπνο το μάτι μου..

ουδέν κακόν αμιγές καλού όμως, που μεταφράζεται ως "κοπελιά μη στεναχωριέσαι, έχει και τα καλά της η φάση-ανεμιστήρας" -και όντως τα έχει!
πάμε παρακάτω λοιπόν και eat my dust καταστάσεις παράξενες και εγωκεντρικές..
..................................

πολύ γέλασα την προηγούμενη βδομάδα.
εκμυστηρεύτηκε στο Ραφάκι ο φίλος της ο Γιάννης πως του αρέσει ένα κοριτσάκι.
κι αφού της το 'πε και το Ραφάκι τον συνεχάρη, μετά τη ρώτησε ο Γιάννης:
"εσύ έχεις άντρα;"

το Ραφάκι άντρα δεν έχει, γιατί όλοι στην τάξη της είναι χάλια (λέει) κι ελπίζω να μείνουν χάλια για πολύ καιρό ακόμα..
να μένω ξάγρυπνη δηλαδή μόνο με τα του ανεμιστήρα και όχι με τα του Ραφακίου..

η μεγάλη πήγε στη Μύκονο. ξανά!
Κολιάτσου-Παγκράτι το 'χει κάνει με τη Μύκονο κι αυτό που δεν μπορώ να χωνέψω, είναι πως αυτό το παιδί, που μεγάλωσε με το Χαμόγελο της Τζοκόντας και τις ταινίες του Τζαβέλα, τώρα ακούει Παπαρίζου και βλέπει Το φιλί της ζωής..
....................................

κι εκεί που κάθομαι και χαζεύω τ' απογεύματα κι αναρωτιέμαι πως τα κατάφερε και γέμισε η τηλεόραση με πρόσωπα αντιπαθητικά, πέφτω πάνω σε μια εκπομπή που λέγεται "χέστε τους" ή "δέστε τους" ή "πέστε τους" κι εντυπωσιάζομαι πολύ.
εντυπωσιάζομαι μ' αυτόν τον τραγουδιστή, τον Τσαλίκη και το αιώνιο κέφι του!
όποια στιγμή και να τον δεις, πάντα, μα πάντα, μα ΠΑΝΤΑ, είναι καταχαρούμενος! γελάει, σιγοτραγουδάει, χοροπηδάει, κάνει γκριμάτσες, χαϊδεύει τα μαλλιά του, χαϊδεύει έναν φαλακρό κύριο δίπλα του, χαϊδεύει τα μαλλιά μιας ξανθής κυρίας παραδίπλα του, μόνο σε μια μελαχροινή δε δίνει σημασία, ποιος ξέρει γιατί..

πολύ θα ήθελα να 'μουν κι εγώ έτσι..
αυτό το κέφι το τρελλό, τι Κύρος θα μου προσέδιδε στην οικογένεια..
για παράδειγμα, προχτές που γελούσα, μπήκε το Ραφάκι στο δωμάτιο, με είδε, έτρεξε πάνω μου χαρούμενη, μ' αγκάλιασε, με φίλησε και μου είπε:
"έτσι μπράβο μανάρι μου!! δεν είσαι καθόλου ανάλατη!!"
κι έφυγε σφαίρα, γελώντας δυνατά απ' τη χαρά της.

το "μανάρι" δεν ξέρω από που το ψώνισε, Αρλέτα δεν ακούω πια, όμως αυτό το παιδί, πάντα θα βρίσκει έναν τρόπο να μ' εντυπωσιάζει.
.......................................

περιμένοντας λοιπόν σήμερα το βράδυ τη μεγάλη να γυρίσει απ' τη Μύκονο
-που θα γυρίσει σίγουρα, γιατί της έστειλα sms "μπάρκαρες;" και μου απάντησε "ναι μαμάαα"-
με τον Χρόνη να κοιμάται στο διπλανό δωμάτιο, με το Ραφάκι να βλέπει ταινία παρέα με τη φίλη της, μπορώ, ουφ, επιτέλους να δω το Face Off του Τζονάκου του Woo που μόλις κατέβασα, να πιώ παγωμένο ξυνό νερό Φλωρίνης και να τσεκάρω τα φετεινά μας όνειρα


ποιος θα 'θελε κάτι καλύτερο;
(καλό μας Μακρύ, Καυτό Καλοκαίρι :)

Εξι Ιουνίου

"παγωμένη! είναι παγωμένη! Ραφαηλία άκουσες; δεν έχει μπάνιο σήμερα!"
κι ευθύς το Ραφάκι μαράζωσε
"εσύ πως μπαίνεις;" παραπονέθηκε
"εγώ είμαι αλλιώς" μουρμούρισα και βούτηξα με τη μία στη γκρίζα θάλασσα.

η μοναδική ήμουν.
μια θάλασσα δική μου "έλα, είναι ευχάριστα παγωμένη" είπα στον Χρόνη που με κοιτούσε ανατριχιάζοντας κι απομακρύνθηκα απ' την ακτή χωρίς να κοιτάξω πίσω μου.

φυσούσε αρκετά κι ο ουρανός συννεφιασμένος.
όλο αυτό το γκρίζο που σ' έστελνε απευθείας στο φθινόπωρο..
άκρως γοητευτικό, νοσταλγικό


μια θάλασσα δική μου
κι οι δικοί μου στην παραλία

χαμογέλασα κι απομακρύνθηκα ακόμα περισσότερο απ' την ακτή


(κι είχαμε ακόμα έξι Ιουνίου

Κυριακή..)