οι υπόλοιποι να πάνε στη λαϊκή να πουλήσουνε καρπούζια.
"τ' είναι τούτα;" κραύγασε πάνω απ' τον ώμο μου η Ελένη τις προάλλες κοιτάζοντας την οθόνη του υπολογιστή μου "δεν είμαστε καλά!" είπε κι έπεσε κάτω στο πάτωμα απ' τα γέλια.
"ο καθένας όπως μπορεί διασκεδάζει μωρό μου" της απάντησα αφηρημένα "δεν έχεις ακούσει για την εικονική ζωή;"
"οι καμμένοι! μα είναι δυνατόν;; να μπω να τους γράψω "get a life";"
"σε σούβλισα ζωντανή!! να μπεις να γράψεις στους δικούς σου γνωστούς get a life!" της απάντησα αποφασιστικά κι όπως την έβγαζα έξω απ' το δωμάτιο πρόλαβε και μου φώναξε:
"οι δικοί μου γνωστοί, δεν κάνουν τέτοια"
"βρε ξουτ!" την έσπρωξα κι έκλεισα πίσω της την πόρτα.
μου λείπουν οι φίλοι που έκλεισαν το blog τους και δεν τους βλέπω πια..
μου λείπει ο Σπύρος ο Lockheart, η Τασούλα, η Διαβάτης
μου λείπουν κι αυτοί που δεν έκλεισαν μεν το blog αλλά σχεδόν έχουν φύγει,
ο Ηλίας, το Φιόρο, η Ελένη μου, η venceremos
αλλά έχω ακόμα τους λίγους φίλους που συμπορευόμαστε
κι αυτό, μου φτάνει.
δεν μου αρέσει το θέατρο
δεν μου αρέσει το θέατρο
δεν μου αρέσει το θέατρο
κι όμως..
πριν πολλά χρόνια έγραψα ένα (γελοίο) θεατρικό έργο.
παραγγελία ήταν και δεν ανέβηκε ποτέ
να 'ναι καλά ο από μηχανής θεός..
φέτος για πρώτη φορά θα πάμε διακοπές οι τρεις μας: ο Χρόνης, το Ραφάκι κι εγώ.
η Ελένη θα έρθει μόνο την τελευταία βδομάδα μαζί μας.
δεν θέλω να πάω, μου κακοφαίνεται.
γκρινιάζω, μουρμουρίζω, γεμίζω την κατάψυξη μπιφτέκια να 'χει να τρώει κι απαγορεύω τα πάρτυ εν τη απουσία μου
(εμένα μου λες..)
τώρα τελευταία επιτέλους δρόσισε.
η Νέλλυ έπαψε να παριστάνει το πτώμα ξαπλωμένη στο διάδρομο
η Ακκα έπαψε να κοιμάται μέσα στο νιπτήρα, στο μπάνιο
κι η απογευματινή μπόρα ξέπλυνε όλη τη σκόνη που είχε καθήσει στο μπαλκόνι, στην τέντα, στην καρδιά μας.
βγήκα έξω κι ανάσανα: μύριζε βροχή
βροχή κι όλα ήταν καθαρά.
κι αυτό, θα 'πρεπε να μας φτάνει.
αυτό
κι ο Μάρλον Μπράντο με άσπρο, αμάνικο φανελάκι..
