Αίγινα


έχω δύο χρόνια να πάω στην Αίγινα.
δεν μου 'λειψε, δεν πίστευα καν πως θα μου λείψει, μιας και κατά βάθος ήμουν βέβαιη πως είχε κάνει τον κύκλο της.

αρχές του '60 ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε, το '70 χτίσαμε το σπίτι.
υπήρξα εκεί ως παιδί, ως έφηβη, ως κοπέλα, σε όλους τούς κύκλους της ζωής εκεί ήμουν.

με την παιδική παρέα για μπάνιο κάθε πρωί και σινεμά κάθε -σχεδόν- βράδυ
με την παρέα των φίλων στα καλοκαιρινά ξενύχτια στο Leo
με τα δικά μας παιδιά αργότερα στη θάλασσα
πάντα εκεί -η ζωή μου κύκλους κάνει.

και ξαφνικά.. σταμάτησα.
η Ραφαηλία βαρέθηκε την Αίγινα κι έτσι ο Χρόνης πήγαινε μόνος κι εγώ παρέμενα σε μια Αθήνα που ανέκαθεν αγαπούσα -ιδιαίτερα τα καλοκαίρια: μια Αθήνα έρημη.
...................................

σήμερα το πρωί·
όπως πάντα: έκανα καφέ, πήρα το nook και ξεκίνησε η μέρα.
όμως... αυτό το βιβλίο το διάβαζα στη βεράντα τον Αύγουστο.

όμως... οι πευκοβελόνες μαζεύονταν στα πόδια μου
τα τζιτζίκια τζιτζίκιζαν στα μεγάλα πεύκα γύρω από το σπίτι
κι εγώ... με τη μισή μου προσοχή στον Stephen και την άλλη μισή στα κουκουνάρια και στων πουλιών τα φτερουγίσματα.

κι έτσι ξαφνικά..
έτσι ξαφνικά κατάλαβα πως η Αίγινα μού λείπει.

άφησα το reader και τον Stephen
κατέβασα τα πόδια απ' το γραφείο
και αφουγκράστηκα την Αθήνα που είχε γεμίσει ξανά με ήχους.

"Beam me up, Scotty"
και να που βρέθηκα στη βεράντα ξανά:
οι πευκοβελόνες γεμίζουν τις πλάκες της
τα κουκουνάρια αθόρυβα πέφτουν
και τα τζιτζίκια του Αυγούστου το ..βιολί τους.
..............................

μια αίσθηση νοσταλγίας για κάτι που ποτέ δεν περιμέναμε να νιώσουμε.

αλλά σάμπως
αυτό δεν είναι όλη μας η ζωή;