Χειμώνας-Ανοιξη

φυσούσε πολύ σήμερα στη θάλασσα.
κουμπωθήκαμε και τρέξαμε στη βρεμμένη άμμο.
τα κορίτσια γελούσαν
κι ήταν όμορφα.

μια ανάσα
κι άλλη μια
κι άλλη, κι άλλη, κι άλλη
κι όλη η κούραση της βδομάδας έφυγε.

η Ελένη ανέβηκε -ξανά- στον πύργο του ναυαγοσώστη με τη φωτογραφική στο χέρι
το Ραφάκι πήγε στην πισίνα του ξενοδοχείου πίσω μας και κοίταζε τα νερά.
"κανόνισε να πέσεις!" της φώναξα
"δεν πέφτω" μου απάντησε κι έσκυψε ακόμα περισσότερο.

"στην καρδιά του Χειμώνα είμαστε, στην καρδιά του Χειμώνα" μονολόγησα, έτσι, γιατί μ' άρεσε η φράση.

(ήμουν περίπου στα δεκάξι.
στην κουζίνα μας καθόταν κι έπινε τον καφέ που μόλις είχα φτιάξει η νονά μου κι ήταν Γενάρης όπως τώρα.
η πόρτα άνοιξε και μπήκε η μητέρα μου.
"άνοιξη είναι έξω" είπε μ' αυτό το ακτινοβόλο της χαμόγελο κι εγώ που αγαπούσα τον χειμώνα αντέδρασα "τι λες τώρα; είμαστε στην καρδιά του χειμώνα!"
"δίκιο έχει το κορίτσι" σιγοντάρισε η νονά "ακόμα είμαστε στην καρδιά του χειμώνα"
"άνοιξη είναι σας λέω" επέμεινε η μαμά μου.

Χειμώνας-Ανοιξη: 0-1)

όμως σήμερα, νωρίς το απόγευμα, ήταν ακόμα χειμώνας και φυσούσε πολύ.
η παραλία έρημη
οι γλάροι κουρνιασμένοι ο ένας κοντά στον άλλο
τα κύματα έφταναν ψηλά, γεμίζοντας με αλμύρα τον αέρα

κι όμως
η άνοιξη -αθόρυβα- είχε έρθει κιόλας στη ζωή μας
γεμίζοντας με φως τα μάτια, την καρδιά
και το χαμόγελο μας

-το ήσυχο
....

Απλά μαθήματα Αρχαίας Ιστορίας

"μαμάα, μαμά τέλειωσα! να παίξω τώρα;"
"τέλειωσες κιόλας; όλα τα 'κανες ή τα μισά;"
"όλα σου λέω! να πάω να παίξω;"
"από βοηθητικά τι είχατε;"
"τι είναι "βοηθητικά"; "
"ιστορία, θρησκευτικά.."
"ιστορία"
"διάβασες καλά;"
"βέβαια!!!"
"για πες, τι έλεγε το μάθημα;"
"για τους ποιητές"
"ε, λέγε"
"ήταν ο Ευριπίδης, ο Σοφοκλής κι ο Αίσχυλος"
"ποιος;"
"ο Αίσχυλος. οι ποιητές χωρίζονταν σε δύο κατηγορίες, ξέρεις"
"Α και Β;"
"όχι βρε μαμά! να, ο Ευριπίδης, ο Σοφοκλής κι ο Αίσχυλος ήταν τράγοι"
"τι ήταν;"
"τράγοι. υπήρχαν όμως και οι άλλοι, όπως ο Αριστοφάνης.."
"που ήταν κατσίκα!"
"που ήταν κωμωδής"
"ο Αριστοφάνης ήταν κωμωδής; έτσι λέγεται;"
"ε, πως; κωμωδίνης;"
....................................................

το "Β" θα το πάρουμε με το σπαθί μας!

Παρασκευή έξω

Παρασκευή με κρύο έξω
με βροχή
με χειμώνα
-επιτέλους..

η Ελένη πείστηκε σήμερα και φόρεσε πουλόβερ
(χωρίς φανελάκι, αλλά πάντως πουλόβερ.
τις προηγούμενες μέρες κυκλοφορούσε με φανελάκι αλλά χωρίς πουλόβερ.
το μπουφάν της πάντως, την κάνει τη διαφορά, δεν παραπονιέμαι..)

το Ραφάκι, γράφει στο μπλογκ της πολύ αραιά.
όμως τελευταία έχει ξετρελλαθεί με τους followers.
έτσι, τους μετράει και μετά τρέχει καταχαρούμενη στην Ελένη, όπου της ανακοινώνει φωνάζοντας: "δέκα έχω, δέκα!!"
"κοίτα χαρά η ψωνάρα!" απαντά περιφρονητικά το Ελενάκι, για να ακουστεί σε ένα λεπτό, ξανά: "δέκα έχω, δέκα!!"

ο Χρόνης φτιάχνει το μπάνιο: πλακάκια, τσιμέντα, βαψίματα, κόφτες..
μια βδομάδα πέρασε από τότε που ήρθε ο υδραυλικός κι έβαλε τα καινούρια είδη υγιεινής.
ο άξιος συνεχιστής του θα τελειώσει το έργο -αν είμαστε τυχεροί- μέχρι το Πάσχα.
αν δεν είμαστε, θα μας πάρει λίγους μήνες ακόμα..

εγώ, ονειρεύομαι το motorola milestone (και την καλοκαιρινή μου επιδότηση).
άνοιξα ξανά το fb, το twitter, έβαλα ένα ομορφούλι κουτάκι επικοινωνίας στην Ισημερία και ψάχνω να βρω ταινίες και σειρές στο ίντερνετ.

η Νέλλυ κρύωσε.
γυρίζει όλη μέρα και φτερνίζεται, αλλά η όρεξη δεν της έχει κοπεί καθόλου.
έτσι, μου κάνει το χέρι κατακόκκινο απ' τις γρατζουνιές οσάκις προσπαθώ να της σκουπίσω τη μύτη.

η Ακκα ανακάλυψε τη ντουλάπα της μαμάς μου που φτάνει -σχεδόν- μέχρι το ταβάνι.
περνάει όλη τη μέρα της εκεί πάνω και κατεβαίνει μόνο τη νύχτα, για να παίξει το "πόσο-πας -στοίχημα-πως-δε-θα-σ'-αφήσω-να-κλείσεις-μάτι-μέχρι-το-χάραμα;"

η Πόπη ανεβαίνει στον βράχο της και λιάζεται υπάρχει-δεν υπάρχει ήλιος.
στεγνώνει το καβούκι κι αποκοιμιέται, μέχρι την ώρα που πάει η Ακκα, απλώνει το χέρι της και την ξυπνάει.

στην αρχή έκανε ένα "πλαφ" και βουτούσε μέσα στο ενυδρείο.
τώρα, την έχει μάθει κι απλώς κοιτάζονται στα μάτια για λίγο.
μετά η Ακκα φεύγει κι η Πόπη αποκοιμιέται ξανά..
...............................................................

σκοτείνιασε κιόλας

Παρασκευή με κρύο έξω
με βροχή
με χειμώνα

-επιτέλους..

Ο φαντάρος

με την Ελένη καθόμαστε στον υπολογιστή και ψάχνουμε τραγούδια παλιά και καινούρια.

"αυτό Ελένη, ακουγόταν την εποχή που ήταν ο πατέρας σου φαντάρος"

η Ραφαηλία που κάθεται κοντά μας, πετάγεται ξαφνιασμένη:

"ήταν ο μπαμπάς φαντάρος;"
"φυσικά! πριν πολλά χρόνια, ήταν φαντάρος στη Σάμο"
"και οδηγούσε;"
"τι να οδηγεί βρε;"
"το ταξί. ταξιτζής δεν είναι ο φαντάρος;"
..............................................

Τι έχω;;

το Ραφάκι μπαίνει τρέχοντας στο δωμάτιο όπου είμαι στο γραφείο μου και χαζεύω στον υπολογιστή.

"μαμά, μαμά, μπορείς.."

βλέποντας με να κάθομαι σταματάει απότομα και γυρίζει να φύγει:
"άσε δεν πειράζει"

"έλα μωρό μου, τι είναι;" τη ρωτάω
"τίποτα, τίποτα"
"πως τίποτα; κάτι ήθελες να μου πεις!"
"άσε, δεν κάνει να σηκώνεσαι"
"γιατί;;"
"γιατί έχεις το έφραγμα"

η φωνή μου ανεβαίνει δυο τόνους ψηλότερα:

"τι έχω;"
"το έφραγμα"
"ποιο έμφραγμα καλέ; αυχενικό έχω! όχι έμφραγμα"
"αα, δηλαδή μ' αυτό, μπορείς να μου βάλεις κόκα κόλα;"
..............................

καλό και βροχερό Σαββατοκύριακο να έχουμε!

επιτέλους, χειμώνας;

Κάνε μου ένα καφέ..

η κουμπάρα μας η Μαρία κάθεται με τον Χρόνη και μιλάνε:
"Χρόνη" του λέει "όταν πας στο σούπερ μάρκετ, να μου πάρεις έναν αναπτήρα μεγάλο, να ανάβω το γκαζάκι μου, γιατί αυτός που είχα, πάει, τέλειωσε"
"καλά" της απαντά αυτός αφηρημένα κι εγώ που τους ακούω απ' την κουζίνα, της φωνάζω:
"Μαρία, όμως αυτός ο αναπτήρας είναι ακριβός. πέντε ευρώ έχει!"

η Μαρία το σκέφτεται:
"ναι, αλλά με βολεύει"
"να σου πω, αντί να παίρνεις αναπτήρες, γιατί δεν αγοράζεις ένα γκαζάκι σαν το δικό μου που ανάβει μόνο του χωρίς πολλά πολλά;"

η Ελένη που κάθεται μαζί τους και στέλνει με θαυμαστή ταχύτητα μηνύματα απ' το κινητό, σηκώνει το κεφάλι και ρωτάει "ποιο λες; το el greco;"
"ναι, αυτό"
"βρε Μαριλένα" δυσανασχετεί η Μαρία "αυτό είναι ακριβό! πόσο το πήρες; 30-40 ευρώ;"
"εε, κάπου εκεί, αλλά θα γλυτώσεις μια και καλή απ' τους αναπτήρες"
"ακριβό είναι.."

γυρίζω στον Χρόνη:
"Χρόνη, δεν έχουμε εμείς να της δώσουμε ένα;"
"τι να της δώσουμε;"
"επίδομα για να πάρει σπίρτα! γκαζάκι καλέ, δεν έχουμε;"
"τι λες τώρα; και που να το βρω εγώ το γκαζάκι;;"
"α, ώστε δεν έχουμε, κρίμα.."

τότε η Ελένη σηκώνει το κεφάλι απ' την οθόνη του κινητού, σταματάει να γράφει (με θαυμαστή ταχύτητα και χρησιμοποιώντας μόνο τους αντίχειρες) το μήνυμα της και λέει:
"και τι είμαστ' εμείς βρε μαμά για να 'χουμε γκαζάκια;
η 17 Νοέμβρη;"
...................................................................

Επιλογές

αυτός ο Δεκέμβρης μόνο Δεκέμβρης δεν ήταν.
κι αυτός ο χειμώνας, μόνο χειμώνας δεν είναι..

χτες, το Ραφάκι έτρεχε με τις φίλες της στην εξοχή κι ήταν Ανοιξη ξανά.
με μωβ ανεμώνες και ψυχρό αεράκι, πάντως άνοιξη.

αργότερα, χωμένη στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου "βάλτε αυτό το πράγμα που λέει "στρίψτε αριστερά-στρίψτε δεξιά" μας είπε καθώς παίρναμε το δρόμο του γυρισμού,
"μπράβο μωρό μου, ωραία ιδέα!" της χαμογέλασα και τσακ-τσουκ έβαλα το gps.

"σε εκατό μέτρα στρίψτε δεξιά" ακούστηκε η μηχανική φωνή, αλλά ο Χρόνης ήξερε καλύτερα.
έστριψε λοιπόν αριστερά και βρεθήκαμε να τρέχουμε στην εθνική οδό Αθηνών-Λαμίας κατευθυνόμενοι προς τη Βόρειο Ελλάδα και προς το ποτάμι της Λαρίσης που το λένε Πηνειό..

κι εκεί που προετοιμαζόμουν να φάω το αυθεντικό κουλούρι Θεσσαλονίκης και να δω επιτέλους τον πολυτραγουδισμένο Λευκό Πύργο, εκεί ακούστηκε το gps να μιλά αυταρχικά "στρίψτε δεξιά τώρα και βγείτε από τον αυτοκινητόδρομο", αιφνιδιάζοντας τον Χρόνη, ο οποίος αντανακλαστικά όντως έστριψε δεξιά κι έτσι, μετά από λίγα λεπτά κατευθυνόμασταν για της Αθήνας το ποτάμι που το λένε Κηφισό..
..........................................................

ήταν ένα όμορφο Σάββατο.
είδαμε φίλους
παιδιά φίλων
γάτες φίλων

γελάσαμε
(αλλά και χαμογελάσαμε)
βολτάραμε κάτω από μεγάλα πεύκα
χαζέψαμε λευκά σύννεφα και έρημα δρομάκια
ήπιαμε ζεστό καφέ
μιλήσαμε
κι ήταν ήσυχα
κι ήταν όμορφα
..........................................................

το βράδυ αργά στο σπίτι
με το Ραφάκι να κοιμάται
την Ελένη να λείπει εκδρομή
τον Χρόνη να κάθεται στον υπολογιστή
το Pandorum να παίζει

σκεφτόμουν τη φίλη μου και το πως αποφάσισε αίφνης να φύγει από το μέρος όπου έζησε όλη της τη ζωή, να πάει να ριζώσει κάπου αλλού
κι ύστερα ίσως κάπου αλλού και κάπου αλλού και κάπου αλλού..

όμως, συνέβη.
ίσως γιατί όπως υποψιαζόμουν πάντα, είναι μεγάλη αλήθεια το: υπάρχει ένας καιρός για όλα
όπως και το: ποτέ μη λες ποτέ

συμβαίνει κι όλα πηγαίνουν καλά.
όσο κι αν νομίζουμε πως αν γίνει αυτό που φοβόμαστε θα μας κοστίσει πολύ,
όσο κι αν νομίζουμε πως αν γίνει αυτό που δεν θέλουμε, η μελαγχολία θα βρίσκεται πάντα δίπλα μας,

συμβαίνει κι όλα πηγαίνουν καλά.
..........................................................

γιατί όπως πολύ σωστά το έθεσε κάποτε ο κύριος Ζαγοραίος:
ο καημός μου είναι μεγάλος
το ποτάμι είναι ρηχό
κι αν τυχόν και δεν με πνίξει
μοναχά που θα βραχώ..




υγ
βλέπουμε τη θαυμαστή κοινωνία των μυρμηγκιών, με τους θαυμαστούς κανόνες της, τραβηγμένη από την Ελένη

Η φάρμα

στο σπίτι γίνεται ένας (ψιλο)χαμός.
γυρίζω ως δερβίσης και μαζεύω βιβλία, παιχνίδια, cd, dvd, τηλέφωνα ασύρματα και κινητά, ποτήρια άδεια και μισογεμάτα, χαρτομάντηλα επιτραπέζια και τσέπης, αλλά και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί (ή να μη φανταστεί) ο νους.

το Ραφάκι είναι άκρως απασχολημένο: διαβάζει μετά μανίας τον μικρό Νικόλα κι έτσι, αδυνατεί να μαζέψει τις Μπάρμπες και τα κουκλόσπιτα.
κάνει διάλειμμα, μόνο και μόνο για να μιλήσει (μια ώρα τουλάχιστον) με τη Δήμητρα κι αμέσως μετά γυρίζει η λόγια στο βιβλίο της και χάνεται μέχρι το επόμενο τηλεφώνημα.

έτσι, φωνάζω στην Ελένη, η οποία απορροφημένη πληκτρολογεί στον υπολογιστή της:

-Ελένηηη!!
-ναιιι;;
-έλα να με βοηθήσεις!
-τώραα;
-τώρα!
-μα τώρα, αρμέγω..
............................................................

η ατάκα της χρονιάς.

φυσικά, για όποιον παίζει στο fb φάρμα, την αγρότισσα μας, θα την καταλάβει απόλυτα..