φυσούσε πολύ σήμερα στη θάλασσα.κουμπωθήκαμε και τρέξαμε στη βρεμμένη άμμο.
τα κορίτσια γελούσαν
κι ήταν όμορφα.
μια ανάσα
κι άλλη μια
κι άλλη, κι άλλη, κι άλλη
κι όλη η κούραση της βδομάδας έφυγε.
η Ελένη ανέβηκε -ξανά- στον πύργο του ναυαγοσώστη με τη φωτογραφική στο χέρι
το Ραφάκι πήγε στην πισίνα του ξενοδοχείου πίσω μας και κοίταζε τα νερά.
"κανόνισε να πέσεις!" της φώναξα
"δεν πέφτω" μου απάντησε κι έσκυψε ακόμα περισσότερο.
"στην καρδιά του Χειμώνα είμαστε, στην καρδιά του Χειμώνα" μονολόγησα, έτσι, γιατί μ' άρεσε η φράση.
(ήμουν περίπου στα δεκάξι.
στην κουζίνα μας καθόταν κι έπινε τον καφέ που μόλις είχα φτιάξει η νονά μου κι ήταν Γενάρης όπως τώρα.
η πόρτα άνοιξε και μπήκε η μητέρα μου.
"άνοιξη είναι έξω" είπε μ' αυτό το ακτινοβόλο της χαμόγελο κι εγώ που αγαπούσα τον χειμώνα αντέδρασα "τι λες τώρα; είμαστε στην καρδιά του χειμώνα!"
"δίκιο έχει το κορίτσι" σιγοντάρισε η νονά "ακόμα είμαστε στην καρδιά του χειμώνα"
"άνοιξη είναι σας λέω" επέμεινε η μαμά μου.
Χειμώνας-Ανοιξη: 0-1)
όμως σήμερα, νωρίς το απόγευμα, ήταν ακόμα χειμώνας και φυσούσε πολύ.
η παραλία έρημη
οι γλάροι κουρνιασμένοι ο ένας κοντά στον άλλο
τα κύματα έφταναν ψηλά, γεμίζοντας με αλμύρα τον αέρα
κι όμως
η άνοιξη -αθόρυβα- είχε έρθει κιόλας στη ζωή μας
γεμίζοντας με φως τα μάτια, την καρδιά
και το χαμόγελο μας
-το ήσυχο
....
