η Ελένη(η δική μου όχι η Μενεγάκη)
φεύγει τρέχοντας για τη σχολή.
δεν περνάει ούτε ένα λεπτό, όταν βλέπω τα κλειδιά της ξεχασμένα πάνω στο τραπέζι.
τρέχω γρήγορα και σηκώνω το θυροτηλέφωνο, ελπίζοντας πως θα την προλάβω στην είσοδο της πολυκατοικίας.
"Ελένη, Ελένηηη" φωνάζω δυνατά
κι ακούω μια αντρική φωνή να μου απαντάει: "ο Παναγιώτης είμαι!"
....................
έτσι τελειώνει αυτή η βδομάδα.
με τον άγνωστο Παναγιώτη να μου δηλώνει την ταυτότητα του θυροτηλεφωνικώς και να με κάνει να γελάω -παρ' όλο το άγχος μου
με το Ραφάκι να περνάει μια ίωση στο πόδι
με την Ελένη να τρέχει -ως συνήθως- να προλάβει κάτι
και με τον Χρόνη να χαίρεται γιατί επιτέλους ήρθε η Παρασκευή.
....................
σε δυο μερούλες Κυριακή
αν είμαστε καλά, θα πάμε πάλι βόλτα στη θάλασσα
ακόμα κι αν βρέχει
ακόμα κι αν φυσάει πολύ
ακόμα κι αν το κρύο είναι τσουχτερό
(και να τ' αντέξω δε μπορώ)
....................
κι εκεί στην ακροθαλασσιά, θα σηκώσω το τζην και θα μπω στη θάλασσα πάλι
(κι ας μου παγώσουν τα πόδια
κι ας μη νιώθω τα δάχτυλα απ' το μούδιασμα
κι ας με κοιτάζουν οι περαστικοί χαμογελώντας)
το Ραφάκι θα φωνάζει "κι εγώ μαμά, κι εγώ μαμά"
η Ελένη θα τραβά φωτογραφίες
ο Χρόνης θα κοιτά τη θάλασσα
....................
ακόμα όμως, απόγευμα Παρασκευής
αυτά τα χειμωνιάτικα απογεύματα με τη μοναδική γλυκύτητα
οι ώρες που κυλάνε αργά
οι γάτες που κουλουριάζονται και γουργουρίζουν
χαμογελώ
καλησπέρα σας!
