ο Χρόνης ακούμπησε το ποτηράκι με τα κόλλυβα στη βάση του μαρμάρινου σταυρού κι έφυγε να φωνάξει ιερέα για το τρισάγιο.
σε λίγο, ένα περιστέρι ήρθε, πλησίασε το ποτήρι, άρχισε να τσιμπάει διστακτικά κι ύστερα το αναποδογύρισε, να φάει με την ησυχία του.
ο Αγιορείτης ιερέας μνημόνευε τον αδερφό,
πίσω του εμείς συγκρατούσαμε τα δάκρυα μας·
όμως το περιστέρι ήταν εκεί, το περιστέρι που στο τέλος μ' έκανε να κλάψω και να γελάσω μαζί...
αχ ρε.. και στον θάνατο ακόμα να με κάνεις να χαμογελάω...
κι ήταν το μήνυμα αγαπημένου φίλου του Δημήτρη, που μ' έκανε να χαμογελάσω ακόμα μια φορά:
"Εύχομαι και ελπίζω μια μέρα να είμαστε πάλι μαζί.
Και με αυτή τη σκέψη και ελπίδα, δεν με τρομάζει τόσο η σκέψη του θανάτου μου.
Ξέρω πως αυτό που συνέβη στους δικούς μου ανθρώπους θα τους συνέβαινε έτσι κι αλλιώς κάποτε και θα συμβεί και σε μένα"
τρία χρόνια.
ξέρω πως θα βρεθούμε ξανά.
εσύ, η μαμά, ο πατέρας, η θεία, ο παππούς, όλοι..
......................................................
"..κι ήσασταν λέει όλοι μαζί εκεί χαρούμενοι κι αγκαλιασμένοι"