..κι όπως

..κι όπως ο πονοκέφαλος μου σήμερα το πρωί ολοένα και αγρίευε, κι όπως αποζητούσα τη γεύση της ασπιρίνης με τη λαχτάρα ενός αλκοολικού σε αποτοξίνωση, κι όπως κατηγορούσα (ως συνήθως τον εαυτό μου) γι 'αυτούς τους πονοκεφάλους, έριξα μια ματιά πίσω μου.
και τότε κατάλαβα, πως ο πονοκέφαλος κι εγώ, ήμασταν πλέον ζευγάρι αχώριστο.
και πως δεν θα 'πρεπε να νιώθω πλέον καμμία ενοχή.
κι όπως πριν πέντε χρόνια μπήκε στη ζωή μου, έτσι θα έφευγε πια: μαζί με τη ζωή μου.

κι αυτό, δεν είναι τόσο κακό.
μάλιστα, δεν πειράζει διόλου..

..όταν μεγαλώσω

-μαμά, μας ρώτησε η Κυρία, τι δουλειά θέλουμε να κάνουμε όταν μεγαλώσουμε.
-ναι; μπράβο.
-θες να μάθεις τι θέλει να κάνει η Δήμητρα;
-για πες..
-να πουλάει λάμπες!
-πολύ ωραία δουλειά! θα 'χουμε και έκπτωση: εμείς όλο λάμπες χαλάμε.
-εγώ, θες να μάθεις τι θα γίνω;
-μου 'χεις πει: κτηνίατρος
-δε θέλω πια χτενίατρος. έχει πολλά αίματα και δεν το βλέπω.
-μάλιστα. και για που προορίζεσαι;
-τι εννοείς;
-τι σ' αρέσει τελικά; βρήκες κάτι;
-αμέ! να σου πω;
-θα πάθω εγκεφαλικό ή είναι μια χαρά;
-φωτογράφος!
-φωτογράφε πωπω χάλια
μ' έβγαλες με δυο κεφάλια!!
-σ' αρέσει;
-ουουουου τέλεια!
μπορείς να φωτογραφίζεις και τη Δήμητρα με τις λάμπες της.
-μαμάαα!!
-καλά μωρό μου, καλά.
να γίνεις φωτογράφος, να φωτογραφίζεις τη μανούλα που είναι μια κούκλα. εντάξει;
-εντάξει!

Ασχολίαστο

Aγαπητό Ημερολόγιο
τώρα ήμαστε στην παραλία η Μαμά έφηγε, όχι από την παραλία αλλά από το μέρος που καθώμαστε γιατί είναι σαν να ήμαστε στο ανσασερ έχει 10 ανθρώπους και να μην μπορείς να αναπνεφσεις εστι τουλαχιστων μου εχει πει η Ελενη τελοσπαντον ετσι νομίζω οτι νιώθει μερικες φορες η Μαμά.
----------------------------------------



ακούμε Django  - September Song και είμαστε ευτυχείς, που υπάρχει ο Django, ο Otis Redding, ο Dave Brubeck, o Miles Davis, o Duke Ellington και οι άλλοι φίλοι.

έτσι, μερικές φορές, αυτό το ασανσέρ, γίνεται σαφώς πιο ανεκτό.

Το λέϊζερ

Στο Κυριακάτικο τραπέζι:

Ελ: ..κι έρχεται σχολείο κάθε μέρα, με μια μπλούζα, μέχρι εδώ
(δείχνει το μισό της στήθος)
και βγαίνουν όλα έξω.
-
έλα τώρα το κοριτσάκι.
.Ελ: μα είναι αντιαισθητικό! δεν της ταιριάζει βρε μαμά, πως να στο δώσω να το καταλάβεις; η μεγάλη πλάκα είναι πως την τελευταία ώρα που ειχαμε μαθηματικά, ο Νίκος είχε πάρει ένα λέϊζερ και σημάδευε το στήθος της. αυτό που είχε πεταχτεί έξω, δηλαδή σχεδόν όλο!
- καλά κι αυτός, δε ντρέπεται;
Ελ: σημάδευε και τα τέτοια του μαθηματικού και μετά, τα κούτελα των παιδιών του πενταμελούς που μας έκαναν ανακοινώσεις.
 - κι εσύ δεν του 'λεγες τίποτα;
Ελ: τι να του πω;
- διπλανός σου είναι.
Ελ: δεν κάθομαι πια μαζί του. με τη Γεωργία κάθομαι.
-
γιατί βρε το παιδάκι; αφού από την αρχή μαζί καθόσασταν
 Ελ: γιατί βρωμάει. Σε κάθε διάλειμμα πάει στο καπνιστήριο κι όταν έρχεται βρωμάει και μετά μυρίζουν και τα μαλλιά μου τσιγάρο!
- ε, ρε ψώνιο με τα μαλλιά σου κι εσύ..
Χρ: καλά, καθόσουν μ' ένα αγόρι;
Ελ: ναι, γιατί;
- που βρίσκεις το παράξενο;
 Χρ: σας αφήνουν;
Ελ: φυσικά!
- γιατί να μη τους αφήνουν;
Χρ: γιατί τα αγόρια κάθονται με τα αγόρια και τα κορίτσια με τα κορίτσια.
Ελ: πότε μπαμπά;
- πότε βρε Χρόνη; την εποχή του Κολοκοτρώνη που μαθηματικά δίδασκε ο Μιαούλης;

καλή βδομάδα να 'χουμε
(με ή χωρίς λέϊζερ :)

Επιλογές

-νυστάζω σήμερα, δεν κοιμήθηκα καθόλου καλά όλη νύχτα.
 Ραφ: γιατί μαμά;
 - αυτή η γάτα, αυτή η γάτα! κρύωνε και χώθηκε κάτω απ' τα σκεπάσματα και δεν μ' άφησε να κλείσω μάτι!
 Ελ: δεν πειράζει μαμά. τώρα που θα φύγουμε ξάπλωσε και κοιμήσου.
-δεν μπορώ αγάπη μου. έχω δουλειά στη συμβολαιογράφο.
Ραφ: έπιασες δουλειά μαμά;
- όχι μωρό μου. η γιαγιά θέλει κάτι και θα πεταχτώ όσο είσαι εσύ σχολείο.
Ραφ: α!
- καλά θα ήταν όμως να έπιανα δουλειά. θα είχαμε περισσότερα χρήματα, θα έπαιρνες και μεγαλύτερο χαρτζηλίκι.
 Ραφ: όχι, δεν θέλω.
- δεν θέλεις μεγαλύτερο χαρτζηλίκι;
Ραφ: δεν θέλω να δουλεύεις. θέλω όλη τη μέρα να είσαι κοντά μου.

επιλογές.

μερικές φορές έχω τη βεβαιότητα πως έκανα τη σωστή επιλογή.
σήμερα το πρωί, στις επτάμισυ, ήταν μια από αυτές τις φορές.

Φωτογραφίες





ο Xρόνης και τα παιδιά πήγαν στο άλσος.
με μια σακούλα βρεμμένο ψωμί και σαφέστατες οδηγίες συμπεριφοράς:
προσέχετε, μη τρέχετε, να παίζετε όμορφα, Χρόνη για σένα τα λέω!

τάισαν τα περιστέρια, έπαιξαν χιονοπόλεμο και γύρισαν χαμογελαστοί.

κι ακόμα χιονίζει..

Πρέπει

να πίνω πολύ νερό
("ένα λίτρο τη μέρα, νομίζεις πως σου είναι αρκετό; αχαχαχαχχχ"
"θα μου το πληρώσεις Χρόνη-Αρτέμη Μάτσα! θα σε κάνω εγώ να γελάσεις καλύτερα!!)

να απαλλαγώ από τις ενοχές μου
("εγώ φταίω, εγώ, εγώ και κανείς άλλος. μόνο εγώ!"
"έλα βρε παιδί μου,που εσύ φταίς! ξεκόλλα πια.")

να μη στεναχωριέμαι τόσο εύκολα
("το κεφάλι μου, το στομάχι μου, πεθαίνω σου λέωωω"
"ηρέμησε, θα πάθεις τίποτα! στην ηλικία σου πρέπει να προσέχεις: δεν είμαστε νέοι πια!"
"να μιλάς για τον εαυτό σου βρε! το κεφάλι μου πονάει τώρα πιο πολύ και το στομάχι μου, φεύγειιιι" )

να μην αρπάζομαι
("να πάω να τη χαστουκίσω μωρό μου;"
"και τι θα πει η Κυρία αν το κάνεις μαμά;"
"χέστηκα τι θα πει η Κυρία μωρό μου
!")

να μη μαυρίζω τους γύρω με τις ενοχές μου
("μαμά, κοίτα, χιονίζει!!"
"τους άστεγους και τα αδέσποτα τους σκέφτεσαι χαρά που θα κάνουν;")

να συμμαζεύω τα αστεία μου και να τα προορίζω μόνο για τους δικούς μου
(πλασιέ στην πόρτα, μιλάει στον Χρόνη:
πλ: έχετε νεαρά άτομα στην οικογένεια;Χρ: μια κόρη δεκαεπτά χρονών και μια επτά.πλ: μπορώ να κάνω στη μεγάλη μερικές ερωτήσεις σχετικά με κάποια έρευνα;Χρ: φυσικά. περάστε
Μπαίνω εγώ στο χωλ
εγώ: γεια σας. είμαι η 17χρονη κόρη!ο πλασιέ κοιτάζει με τα μάτια γουρλωμένα)

και τέλος:
να πίνω πολύ νερό
("μαμά, πόσο νερό ήπιες σήμερα;"
"όλο τον Βόσπορο μωρό μου"
"μμμ, γελάσαμε πάλι..")

μήπως και τα αστεία, να τα κόψω εντελώς;


υγ
"πατήστε" πάνω στη φωτο να ανοίξει στις κανονικές της διαστάσεις και βάλτε τη ως wallpaper στην οθόνή σας.
είναι απλά, Υπέροχη!

Βόλτα

σιγά μη μας τρομάξει το κρύο κι ο αέρας!

τη βόλτα μας την πήγαμε, στο λούνα παρκ της Βάρκιζας μπήκαμε, ταίσαμε τους σκύλους που μας υποδέχτηκαν στο περίπτερο δίπλα στη θάλασσα (πάντα στο πορτ μπαγκάζ κονσέρβες για τ' αδέσποτα), στο Λαγονήσι, στην ακρογιαλιά περπατήσαμε..
κι ας είχε αέρα κι ερημιά
κι άς ήταν τα δέντρα και τα σύννεφα, μόνα τους..

ήταν ακόμα πιο όμορφα σήμερα.
πολύ..

ρρρρρρρρ


ρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ
ρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ
ρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ
ρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ

..της μόδας!

κάθομαι στον υπολογιστή απορροφημένη και γράφω, όταν ξαφνικά ακούω πίσω μου μια φωνούλα

-μαμά;
γυρίζω και βλέπω τη Ραφαηλία, η οποία φοράει (φυσικά) την καινούρια της στολή και τα καλοκαιρινά της γυαλιά του ηλίου.
τα οποία είναι μεγάλα, με λαχανί σκελετό και σκούρα τζάμια.
και φυσικά, εντελώς άσχετα με την όλη εικόνα.

με πιάνουν τα γέλια, τόσο, που δε μπορώ να σταματήσω.
έχω καιρό να γελάσω έτσι, σχεδόν μέχρι δακρύων.

-γιατί μωρό μου έβαλες τα γυαλιά;-είμαι gay, γι' αυτό!

ανακάθομαι έκπληκτη

-τι είσαι;
-gay
-ξέρεις τι σημαίνει "gay";;
-ξέρω: να είσαι της μόδας.
-που τ' άκουσες αυτό βρε αγάπη μου;
 -μου το 'πε η Δήμητρα "είσαι gay παιδάκι μου;" και της είπα "τι είναι gay;" και μου είπε "της μόδας".

"Δικά μου είναι!"


-καλώς το. πως πέρασες σήμερα αγάπη μου;
-τα ίδια.
-έγινε τίποτα σχολείο;
-μπααα. α, τώρα που το λες.. στην ώρα της Φυσικής.
-για λέγε.
-μου έπεσαν κάτω δυο πενηντάλεπτα..
-και;
-και πετάχτηκαν πέντε αγόρια, από διάφορες θέσεις και φώναζαν "δικά μου είναι!".
Ο Μανώλης άπλωσε και τα χέρια να σταματήσει τους άλλους.
-κι ο καθηγητής;;
-γέλασε. αχαχχα πλάκα είχε.
-ωραία, ωραία.. τρίτη Λυκείου!! και στη Φυσική μάλιστα..
-δεν ήταν κατεύθυνση!

Η ρυτίδα


κοίταξα μπροστά μας τη θάλασσα, πήρα βαθιά ανάσα κι έγειρα δίπλα στην Ελένη. ο Χρόνης καθόταν από την άλλη μεριά και το Ραφάκι έσκαβε στα βοτσαλάκια.

αναστέναξα: αχχχ όμορφα είναι. κάνε μου μια χάρη..
Ελένη: τι θες;
έκλεισα τα μάτια: βγάλε μου τη ρυτίδα.
 Χρόνης: της ψυχής;
κατένευσα: της ψυχής βέβαια, γιατί στη μούρη, δεν έχω καμμία!

Μη κοιτάς!


ψώνια στην Αθήνα, σημαίνει παίρνω την Ελένη και κατεβαίνουμε στο εμπορικό κέντρο.
έτσι λέγεται; δεν ξέρω.

πάντως εγώ εννοώ την Αιόλου, τη Μητροπόλεως και τα γύρω δρομάκια, εκεί όπου βρίσκεται η εκκλησία της Αγίας Ειρήνης.

τρελαίνομαι να γυρνώ σ' αυτά τα στενά, ειδικά αργά το απόγευμα, όταν ο καιρός είναι εξαιρετικά καθαρός και εξαιρετικά παγωμένος.

ένα σωρό κόσμος στριφογυρίζει και κοιτάζει τις βιτρίνες, ψωνίζει, γελάει, εκνευρίζεται.
με την Ελένη, έχουμε τριγυρίσει άπειρες φορές εκεί, έχουμε ψωνίσει, έχουμε χαζέψει ασημένια κοσμήματα, ριγέ μπλουζίτσες και στέκες για τα μαλλιά.

ένα τέτοιο παγωμένο απόγευμα λοιπόν, κατεβήκαμε, όχι στο εμπορικό τρίγωνο, αλλά στην Ομόνοια για ελενίσια ψώνια.

η μικρή ήθελε παπούτσια κι εκεί ακριβώς ξέρω χρόνια ένα μαγαζί, που έχει πολύ όμορφα παπούτσια.
τα πιο όμορφα για μένα.
όχι μόνο για μένα, για όλο τον κόσμο.
για όλο τον κόσμο, εκτός από την Ελένη μου, που το ένα της βρωμάει και το άλλο της ξυνίζει.
σημειωτέον, πως το συγκεκριμένο κατάστημα, δεν ειναι τύπου Ομονοίας, κάθε άλλο μάλιστα.

τέλος πάντων, αφού την παρακολούθησα επί μισή ώρα να δοκιμάζει, να κοιτάζει και να απορρίπτει, βαρέθηκα και της είπα:

-έλα, πάμε.
-που πάμε;
-πάμε στα γνωστά μέρη, να χαζέψουμε.
-και τα παπούτσια;
-ασε με καλέ με τα παπούτσια! άμα βρούμε, βρήκαμε!

και βγήκαμε από το μαγαζί.

σουρούπωνε κι έκανε κρύο κι ήταν πολύ όμορφα στ' αλήθεια.

η Ελένη ξεκίνησε να πηγαίνει προς τα πάνω, αλλά την σταμάτησα:

-από δω πάμε, να κόψουμε.
-από που;
-από δω.
-ξέρεις το δρόμο;
-γιατί; βλάχος είμαι να μη τον ξέρω; όλα τα ξέρω εγώ!

και την τράβηξα σ' ένα στενό.

σ' ένα άγνωστο φυσικά στενό, όπου προχωρούσαμε, προχωρούσαμε και δεν ήξερα που πηγαίναμε.

το σκοτάδι ειχε πέσει για τα καλά κι εμείς ήμασταν σε μια άγνωστη περιοχή με πάρα πολλά κινέζικα μαγαζιά και μόνο.
όχι ακριβώς και μόνο: με πάρα πολλά κινέζικα μαγαζιά και "σπίτια".
διάφοροι άντρες περπατούσαν σκυφτοί και μας έριχναν περίεργες ματιές.
αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν, πως οι περισσότεροι ήταν κοντοί. και δεν ήταν κινέζοι.
απλώς ήταν στούμποι.

άρχισα να αισθάνομαι άβολα και να ψιλοφοβάμαι.
αντιθέτως η Ελένη δίπλα μου, είχε ενθουσιαστεί:

-μαμά, κοίτα πως ειναι απο δω. λες κι είμαστε σε άλλη χώρα.
-βρε προχώρα και μη κοιτάς!
-γιατί;
-γιατί έχει η γάτα ένα αυτί! γι' αυτό!
-μα έχεις ξαναβρεθεί σε τέτοιο μέρος;
-αμέ! μια και δυο φορές; καθε μέρα έρχομαι και κάνω κι από 'να μεροκάματο τη φορά!
-αηδίες..
-μη κοιτάς λέμε γιατί εδώ πρώτον, θα μου κλέψουνε το κινητό, δεύτερον θα με σκοτώσουνε και τρίτον θα σε βιάσουνε!
-μ' αρέσει η σειρά αξιολόγησης σου.
-κι εκτός απ' αυτό, βλέπεις πως καταλήγουνε αυτά τα κορίτσια που δε διαβάζουνε, αλλά πάνε συνέχεια στο μολ κι έχουνε μια γλώσσα να!
μη κοιτάς καλέ!!


εν τω μεταξύ, μπροστά μας φάνηκε ένα μαγαζί κανονικό με είδη αλιείας.
μια μεσόκοπη πωλήτρια ήταν όρθια στην πόρτα και χάζευε.
εμάς χάζευε.

διέκοψα το μάθημα της ηθικής και τράβηξα την Ελένη να πάμε κοντά της.
αυτή στεκόταν ένα σκαλί παραπάνω από μας και μας κοιτούσε λες κι ήμασταν το αξιοπερίεργο του δρόμου.
σήκωσα το κεφάλι και τη ρώτησα ευγενικά προς τα που πάνε για το Κέντρο.

μας περιεργάστηκε για λίγο περιφρονητικά -ακόμα αγνοώ το γιατί- και μας πληροφόρησε:

-ίσα πάνω, ίσα, ίσαααα, θα βγείτε στην Αθηνάς. Από κει ξέρετε;
-από κει ξέρουμε, ευχαριστούμε πολύ
.

με βιαστικό βήμα εγώ, περιπάτου η Ελένη και τη μόνιμη επωδό "μη κοιτάς", μετά από ένα τέταρτο βγήκαμε επιτέλους στην Αθηνάς.

μετά, ήταν εύκολο.

εκείνη τη μέρα, δεν ψωνίσαμε.

ίσως κάνα-δυο ζευγάρια κοντά καλτσάκια και λίγα βραχιολάκια.
μια στέκα, ένα μπρελόκ, ένα μικρό ασημένιο περιστέρι.
μια τσαντούλα, ένα μπλουζάκι.
πυτζαμούλες.

πάντως παπούτσια, δεν αγοράσαμε..