Καλό Καλοκαίρι



γλυκό καλοκαιράκι αγαπημένο
με πόση εγώ λαχτάρα σε προσμένω
γλυκό καλοκαιράκι χαρωπό
αχ πόσο σ'αγαπώ.
σε λίγες μέρες κλείνουν τα σχολεία. καιρός ήταν.
βαριά μας έπεσε η πρώτη δημοτικού με τις απεργίες. μέχρι να μάθουμε τον Αρη και την Μαρίνα (ώσπου να ξαναπάμε σχολείο), τους ξεχνούσαμε.

ενώ η δευτέρα λυκείου, πετούσε!
εκεί είχαμε καταλήψεις και πορείες.
έτσι τα Λατινικά παρέμειναν μια εντελώς, όμως, άγνωστη γλώσσα.
και να 'ταν μόνο τα λατινικά..

ο χειμώνας της υπομονής μας ήταν αυτός. της υπομονής και της επιμονής.
η Ραφαηλία με το δεξί της χεράκι σπασμένο, να προσπαθεί να γράψει με το αριστερό. πρώτη δημοτικού! και να τα καταφέρνει μια χαρά!
η Ελένη να 'χει αναλάβει τη μικρή, ενώ εγώ πηγαινοερχόμουν στον Ευαγγελισμό δυο και τρεις φορές τη μέρα.
το σπίτι, ευτυχώς στα όρια της αξιοπρέπειας, κι αυτό χάρη στην Ελένη.

όμως, όλα αυτά, τέλος.
από αύριο Καλό μας Καλοκαίρι.
και σε λίγες μέρες που κλείνουν τα σχολεία;

ποιος μας πιάνει!

Εκεί που δεν έχω σώμα..


η ιστορία έλαβε χώρα προχτές, μπροστά στη ντουλάπα μου.
όπου περιχαρής (λόγω του ότι ε-ε-έρχεται καλοκαιράκι) είχα πάρει τα περσυνά και προπέρσινα μαγιό (βεβαίως έχω και πιο παλιά, τα οποία κρατάω, γιατί, που θα μου πάει, δεν θ' αδυνατίσω επιτέλους;) κι ετοιμαζόμουν να αρχίσω τις δοκιμές.

φοράω το πρώτο κι αρχίζει η γνωστή φιγούρα στον καθρέφτη, μπρος, πλάγια, πίσω, ξανά μπροστά για να διαπιστώσω αν ακόμα κυκλοφορώ στην παραλία, κάνοντας τους εκδρομείς των ΚΑΠH να σηκώνουν μ' ενθουσιασμό τα μπαστούνια τους οσάκις με βλέπουν να κατηφορίζω προς τη θάλασσα.

σ' αυτή τη φάση, μπαίνει στο δωμάτιο η Ραφαηλία.
στέκεται και με κοιτάζει εξεταστικά. εγώ έχω αναψοκοκκινήσει απο την προσπάθεια και τον ενθουσιασμό, του ότι όχι μονο δεν πάχυνα από πέρσυ, αλλά τουναντίον, έχω χάσει και τρία κιλά!!

η Ραφαηλία αφού περνάει ένα δίλεπτο παρατηρώντας με, ρωτάει:

"μαμά, τι έχεις εκεί που δεν έχεις σώμα?"
"τι λες καλέ; που δεν έχω σώμα;"
"εκεί!" και δείχνει με το δάχτυλο το σημείο που είναι ακριβώς στη μέση και που έχει μια λακουβίτσα. λίγο κάτω από την πλάτη.

"εκεί είναι η μέση μου. ή ήταν. παλιά.."
"ναι, αλλά τώρα γιατί είναι έτσι;"

κείνη την ώρα μπαίνει μέσα η Ελένη, η έξυπνη.
ακούει την τελευταία φράση της μικρής και δε θέλει και πολλά..

"από κει βρε συνδέουμε τη μαμά!"
"πως τη συνδέουμε;"
"να: της βάζουμε ένα τετράγωνο κουτί στο κενό που βλέπεις και τη φορτίζουμε, την αποφορτίζουμε, την προγραμματίζουμε, τέτοια, κατάλαβες?"
"στο λόγο σου;"
"ΕΞΩ γαιδούρες και οι δύο!"

τις σπρώχνω και κλειδώνομαι στο δωμάτιο μου.
μαζεύω τα μαγιουδάκια μου, που άλλα είναι (σχετικά) καινούρια κι άλλα από την εποχή που το μαγιώ γραφότανε με ω το γιω και τα χώνω στο συρτάρι.

και μετά ξαπλώνω να ησυχάσω λιγάκι, γιατί πολύ με φορτίσανε και μια αποφόρτιση τη ζητάει ο οργανισμός μου..

Ψιτ! Ψάρια!


τα παιδιά κι εγώ έχουμε μια ειδική σχέση με τα ψάρια: τα σιχαινόμαστε.
εννοώ όταν είναι μαγειρεμένα, στο φυσικό τους περιβάλλον δεν έχουμε κανένα πρόβλημα, ίσα ίσα.
ο Χρόνης, είναι ο μόνος εδώ που τα τρώει με ευχαρίστηση, αν και μικρός τα σιχαινόταν εξίσου με μας.

πολύς κόσμος τα θεωρεί ως την πεμπτουσία του φαγητού.
ο αδερφός μου πχ.
όταν είμαστε έξω και πέσει η πρόταση να πάμε για φαί, προτείνει πάντα:

"ξέρω ένα καταπληκτικό μέρος που έχει φρέσκο ψάρι!"
"κάνα μέρος με φρέσκια πίτσα ξέρεις?"
"βρε είναι τέλειο σας λέω! από τα λίγα που υπάρχουν. άντε, πάμε?"
"κάνα σουβλατζίκο καλό ξέρεις?"
κι έτσι πάει μέχρι να τσακωθούμε και να γυρίσουμε σπίτι νηστικοί.

εδώ και χρόνια προσπαθώ να εφαρμόσω, την τρίτη ως ημέρα ιχθυοφαγίας.
ανεπιτυχώς, αλλά, ποτέ δεν πτοούμαι.
σπίτι μας συμβαίνει το εξής: όλο τον χειμώνα, τρώμε fish steaks και το καλοκαίρι γαύρο.
τα fish steaks είναι η εναλλακτική του γαύρου, που δεν υπάρχει τον χειμώνα.

μετά από μια εντελώς σοκαριστική εμπειρία μεταξύ της Ραφαηλίας κι ενός μπακαλιάρου (που το παιδί σώθηκε από θεική παρέμβαση, ασυζητιτί), σπίτι μπαίνουν μόνο ψάρια χωρίς κόκκαλα.
όπερ σημαίνει, γαύρος που ξεκοκκαλίζεται, ασφαλώς πριν το μαγείρεμα.
τρίτη λοιπόν σήμερα κι αφού προμηθεύτηκα τον περί ου ο λόγος γαύρο, ξεκίνησα να τον ετοιμάζω.
του έβγαλα κεφάλι, κόκκαλα κλπ και αποφάσισα έτσι γι' αλλαγή, να τον τηγανίσω στα παιδιά (μήπως και τους φανεί νοστιμότερος έτσι) και τον υπόλοιπο να τον κάνω πλακί στο φούρνο για τον Χρόνη.
εγώ βέβαια, δεν τον τρώω σε καμμιά του μορφή.

άντε καμμιά κονσέρβα τόνο να χτυπήσω με μαρούλι σαλάτα ή λάχανο, αλλά από τότε που έπαψαν να αναγράφονται στις κονσέρβες που έπαιρνα, πως ο συγκεκριμένος τόνος αλιεύτηκε χωρίς να εξοντωθούν τα δελφίνια, έπαψα να τον αγοράζω κι εγώ.

τηγάνισα τα ψαράκια και σε λιγο, να σου κι η Ραφαηλία που μπαίνει στην κουζίνα τρέχοντας.
"ήρθα, μαμά!"
"καλώς μου το! πως τα πέρασες σήμερα? σε σήκωσε η κυρία?"
"ναιιιι!! με σήκωσε στα μαθηματικά και δεν έκανα κανένα λάθος!"
"μπράβο το μωρό μου! μπράβο, μπράβο! έλα φιλί!"

έρχεται κοντά και σκύβω και την αγκαλιάζω.
τη φιλάω και χώνω τη μύτη μου στα μαλλιά της.
μυρίζει ήλιο, τρεχάλα και σχολείο.
με φιλάει κι αυτή και μετά ρίχνει μια εξεταστική ματιά στα ψάρια.

"αυτό θα φάμε?"
"ναι μωρό μου."
"τι είν' αυτό?"
"ψαράκια.."
"εγώ δεν τα τρώω."
"γιατί βρε αγάπη μου? σου κάνουν τόσο καλό κι είναι πολύ νόστιμα."
"γιατί τα λυπάμαι."
"μα δε φαίνονται ότι είναι ψάρια" λέω εγώ η ηλίθια.
"δεν έχει σημασία. εγώ το ξέρω πως είναι ψάρια και τα λυπάμαι"
"καλά, μη τα τρως. δεν είναι όμως ψάρια, ξερεις.."
"και τι είναι?" σηκώνει το κεφάλι μ' ενδιαφέρον.
"ρομποτόψαρα από τον Αρη!!"

το σκέφτεται για μια στιγμή.

"ρομποτόψαρα?"
"ναι, αμέ!"
"στο λόγο σου?"
"στο ρομποτολόγο μου!"
"ψέμματα λες!"
και φεύγει χοροπηδώντας.

πάντως τα ψαράκια τα 'φαγε. κάτι της είπε η Ελένη και την έπεισε.
άντε να δούμε, μέχρι την επόμενη Τρίτη.

παρεμπιπτόντως, εσείς τα ψαράκια τα τρώτε?
κι αν όντως τα προτιμάτε, όποιοι από σας έχουν παιδιά, τα τρώνε και τα πιτσιρίκια σας?
που πάει να πει, είστε ευτυχισμένοι άνθρωποι?
ή κολυμπάτε όπως εγώ, μεταξύ του καβουροπάτι και της μακαρονάδας?

Σσσστ! Ησυχία! (επιτέλους)


σκέψη καθαρή και επιτέλους ησυχία.
ένα γεγονός χτες (μια εντελώς ευτυχής αποχώρηση από τη ζωή μου, μιας σαρκοβόρας φιλίας που κράτησε κοντά είκοσι χρόνια), με έκανε να κοιμάμαι συνέχεια.

εγώ, που έχω προβλήματα ύπνου, χτύπησα ένα διακεκομμένο 12ωρο!

το συνηθίζω αυτό, αυτοπροστασία μάλλον, όταν στεναχωριέμαι, νυστάζω τόσο πολύ που μπορώ να κοιμηθώ όρθια.
το 'ριξα στον ύπνο λοιπόν κι όταν σηκώθηκα, είχα αναρρώσει πλέον.

εξέτασα με μεγάλη προσοχή το είδος της αρρώστιας που με χαρακτηρίζει: σιχαίνομαι τόσο απίστευτα πολύ τους καυγάδες, που πολλές φορές ανέχομαι τα πάντα προκειμένου να τους αποφύγω.
είναι κάτι που το κάνουμε όλοι μας νομίζω. άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο.

τέλος πάντων, δε γίνεται πια τίποτα γι' αυτό, είμαι πολύ μεγάλη για αλλαγές, κι όπως λέει κι η παροιμία, γέρικο σκυλί καινούρια κόλπα δε μαθαίνει.

πέρασε έτσι η μέρα και μονολόγησα "καλή μέρα η σημερινή", έτυχε κάτι να
ψιλοστραβώσει, αλλά εντάξει, είπα, πάμε παρακάτωωω και το προσπάθησα πραγματικά.

είναι εύκολος ο δρόμος του ψυχικού επουλώματος μερικές φορές.

χώθηκα στην κάτω κουκέτα και πήρα αγκαλιά τη Ραφαηλία.

"θα κοιμηθείς μαζί μου?"
"λίγο μωρό μου, λιγάκι."
"αχχ, τι ωραία!"

αγκαλιαστήκαμε και καμμιά από τις παραπάνω ανοησίες δεν είχε πια σημασία..
 

Ανατολικά της Εδέμ

η Ελένη στο μπαλκόνι τραγουδάει.
η Ελένη στο δρόμο χοροπηδάει κρατώντας το χέρι μου.
η Ελένη παίζει κόβοντας με το χαρτοκοπτικό της ψαλίδι φιγούρες και γεμίζοντας τον κόσμο πολύχρωμα χαρτάκια.
είναι πια τριών χρονών.
είναι η εποχή που κόβει τις πάνες και την πιπίλα.
ένα ήσυχο παιδάκι, όμορφο, αρκετά κλειστό που δεν λέει ποτέ ψέμματα και που έχει ένα απίστευτο πείσμα.

είναι πληγωτικά καλή. θέλω να πω, πως είναι τόσο καλή που θα προτιμούσα να ήταν λίιιγο στριμενούλα, λίγο επιθετικούλα, έτσι, ώστε να μην είναι τόσο ανυπεράσπιστη στον σκληρό κόσμο του αυριανού της σχολείου.
όμως, "το μέλλον, αποστομώνει τους προφήτες" και στο σχολείο της λίγα χρόνια αργότερα τα πηγαίνει πολύ παραπάνω από μια χαρά.
το αγαπημένο της τραγούδι, με αρχή τα τρία της χρόνια, είναι το "Ανατολικά της Εδέμ" που το λέει η Αρλέτα.
στις κούνιες, στο δρόμο, αυτό λέει.

ανατολικά της Εδέμ
ήταν ένας τύπος μποέμ

που φορούσε πάντα λουλούδι στο πέτο

ήτανε πολύ αμπιγέ
είχε ένα κοστούμι ριγέ
περπατούσε λες κι είχε κάνει μπαλέτο

έδινε χιλιάδες φιλιά
πλήρωνε για να 'ρθουν βιολιά
και τα βράδια γλυκά τραγουδούσε
έναν τόσο λυπημένο σκοπό

σ' αγαπώ, σ' αγαπώ 

amour, toujours
ca va, bonjou

παντελόνια κοντά ναυτικά
με το πιάνο και τα γαλλικά 

amour, toujours
ca va, bonjour

εν δυο τρία, ξανά τον σκοπό
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ...



το μωρό μου αύριο έχει τα γενέθλια του.
μπαίνει στα δεκαοχτώ..
όχι ότι έχει αλλάξει και πολύ, για μένα η ίδια παραμένει.
ψήλωσε, μεγάλωσε, ωρίμασε, αλλά έχει πάντα την ίδια ευγένεια που είναι το κύριο χαρακτηριστικό της, το ίδιο (άθλιο) πείσμα που την κάνει να επιμένει ακόμα κι όταν έχει χάσει τη μάχη και ακριβώς το ίδιο χιούμορ, που σε παρασύρει ακόμα κι όταν είσαι εντελώς χάλια και σε κάνει να γελάς (έστω κι άθελα σου).


να είναι πάντα καλά η αγάπη μου, να έχει όλες τις ευχές του κόσμου και να εξακολουθεί να βαδίζει στον ίδιο δρόμο, όπως κάνει εδώ και δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια.

η πριγκίπισσα μου..

Η γιορτή της μαμάς



αυτό, είναι το ένα Ραφαηλίσιο δώρο μου.


το άλλο, είναι αυτό:

"Τη μαμά μου τη λένε Μαριλένα. Εχει ξανθά μαλλιά της αρέσει να φοράει τζιν. Το αγαπημένο της χρώμα είναι το ροζ.
Νιώθω ότι με αγαπάει γιατί με φροντίζει πολύ. Και μερικές φορές μου κάνει εκπλήξεις."

αυτά μου τα έδωσε την Παρασκευή.
μπαίνοντας στο σπίτι από το σχολείο μου είπε:

"μαμά, είναι τα δώρα σου για τη γιορτή σου, την Κυριακή. κανονικά έπρεπε να στα δώσω την Κυριακή, αλλά δε μπορώ να περιμένω!!"

έσκυψα, την αγκάλιασα και θαύμασα τα δώρα, ιδιαίτερα την υπέροχη έκθεση.

"μπράβο μωρό μου, ευχαριστώ πολύ, πολύ, πολύ, πολύ. δε μου λες, το ροζ είναι το αγαπημένο μου χρώμα?"
"εεεε, δεν θυμόμουνα. γιατί, δεν σ' αρέσει?"
"πως δε μ' αρέσει μωρό μου. πολύ μ' αρέσει, το καλύτερο είναι!"
"και τώρα θα σου διαβάσω την έκθεση."


τη διάβασε γύρω στις πέντε φορές. αν δε μεσολαβούσε η Ελένη, θα την διάβαζε άλλες τόσες!

σήμερα δεν θυμήθηκε πως γιορτάζω. της το θύμισα εγώ.
μ' αγκάλιασε και με φίλησε ξανά και μετά έτρεξε να ξυπνήσει την Ελένη, να της το πει.
η Ελένη, κατέβηκε τη σκάλα απο την κουκέτα της αγουροξυπνημένη κι ήρθε να μ' αγκαλιάσει και να με φιλήσει κι αυτή.
εν τω μεταξύ, με περνάει ένα κεφάλι.
πόσο μεγάλωσε, είναι φορές που δυσκολεύομαι να πιστέψω πως αυτή η κοπέλα είναι το μικρό παιδί που κρατούσα στην αγκαλιά μου τόσα χρόνια.
κι ομως...


να 'ναι πάντα γερές και χαρούμενες και καλοί άνθρωποι.
αυτό θέλω να 'ναι σήμερα και αύριο και για πάντα το δώρο μου.

χρόνια τους πολλά!

Λόγω αλλεργίας

 σήμερα είμαι σε βαθιά ονειροπόληση. μάλλον λόγω αλλεργίας. αυτά τα γνωστά άσπρα χνούδια που έχουν γεμίσει τον αέρα, βρίσκονται παντού και ο κύριος τόπος συνάντησης είναι η μύτη μου.

παρ' όλα τα ζιρτέκ, είμαι χάλια.

ο αμυντικός μου μηχανισμός, σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις λειτουργεί με δυο τρόπους: στις βαριές περιπτώσεις με βάζει και κοιμάμαι. ώρες ατέλειωτες, μη πω μέρες..
εγώ, που έχω μόνιμα προβλήματα, είτε αυπνίας είτε κακού ύπνου, κοιμάμαι σα μοσχάρι.
ο άλλος τρόπος είναι να με ταξιδεύει, σε χρόνια που ήμουν εντελώς ξένοιαστη.
τότε, δεν το γνώριζα, σήμερα όμως, το βλέπω καθαρά με το κυκλώπειο μάτι της απόστασης.

εκεί λοιπόν που άνοιγα το ντουλάπι να πάρω το σουρωτήρι, διακτινίστικα μεμιάς στα, πόσα? δεκαεφτά, δεκαοχτώ; περίπου..
...............................................................

μπαίνω στο σπίτι και κλείνω την πόρτα πίσω μου. κάνει ζέστη κι αυτή η μπλε ποδιά λες και τραβάει όλες τις ακτίνες του ήλιου πάνω της.
στο σχολικό κόντεψα να σκάσω κι ας καθόμουν δίπλα στο παράθυρο.
αυτός ο καινούριος οδηγός που μας βάλανε, δε με χωνεύει καθόλου.
δεν ξέρω γιατί, εγώ έτσι κι αλλιώς, μια ζωή στον πλανήτη μου είμαι, αλλά αφού μια δυο φορές μου μίλησε με τον χειρότερο τρόπο "κατέβα γρήγορα, άντεεεε", τι λέω μου μίλησε, μου γαύγισε, τώρα, όταν κλείνω την πόρτα του σχολικού, της δίνω μία, μπααααμμμ!!! και τον κάνω να πετιέται από τη θέση του!

ευτυχώς τελειώνει το σχολείο σε λίγο, εκεί που νομίζω πως θα τρελαθώ, μισός μήνας και τέλος!

άλλος ένας σιχαμερός χρόνος και τέλειωσε για πάντα. και μετά?
σηκώνω τους ώμους, ανοίγω την πόρτα του χωλ και μπαίνω στον διάδρομο.
γεμιστά μυρίζουν. σίγουρα η γιαγιά θα έχει κάνει μακαρόνια για μένα, τα γεμιστά δεν μ' αρέσουν καθόλου.
εδώ που τα λέμε, βασικά με μακαρόνια τρέφομαι. με μακαρόνια και με παγωτό.

"μαμά; ήρθα"

μόλις φάμε και ξαπλώσουν όλοι, θα πάω στην Ελένη Κ.
ευκαιρία για κανα-δυο τσιγάρα.
η Ελένη είναι ένα χρόνο μεγαλύτερη μου κι οι δικοί της την αφήνουν να καπνίζει.
εμένα πάλι όχι.
μετά το τσιγάρο, είναι η δοκιμασία της τσίχλας.
μασάω τσίχλες με μανία, να φύγει η μυρωδιά του καπνού από πάνω μου.
και να μυρίσω τσιχλίλα.

η γιαγιά μου έχει μια μύτη, σαν του μυρμηγκοφάγου.
μυρίζει τα πάντα. ΤΑ ΠΑΝΤΑ στην κυριολεξία. είναι ικανή να σου πει τι έχεις βάλει στο στόμα σου δέκα ώρες πριν.

"μαμά; ήρθα"

αδικία είναι μιας και η μάνα μου καπνίζει (και ο παππούς επίσης), να μου κάνει κηρύγματα (η μαμά, ο παππούς ΠΟΤΕ δεν κάνει κήρυγμα) για τις βλαβερές συνέπειες του τσιγάρου.

που στο καλό έχουν πάει όλοι?
η μάνα μου, η γιαγιά, ο παππούς, ο αδερφός μου, ούτε ο Πέτρος δεν ακούγεται, που συνήθως υποδέχεται φωνάζοντας όποιον μπαίνει σπίτι, ούτε ο Μίκυ δε γαυγίζει..

"μαμά; ήρθα"

ούτε καν το φως είναι αναμμένο!
αν και είναι μέρα, ο διάδρομος του σπιτιού μας είναι πάντα σκοτεινός -ίσως γιατί είναι πολυ μακρύς κι εμείς είμαστε στον δεύτερο όροφο- γι' αυτό, πάντα υπάρχει ένα φως αναμμένο.
διασχίζω τον διάδρομο και μπαίνω στην κουζίνα.
και στέκομαι εκεί, εντελώς χαζεμένη.

μια άγνωστη γυναίκα στην κουζίνα μας, με κοιτάει αμίλητη, κρατώντας στο χέρι της ένα μεγάλο ασημένιο, σουρωτήρι, κάτω ακριβώς από το ανοιχτό ντουλάπι της κουζίνας..
......................................

Το ερωτηματολόγιο του Proust


με κάλεσαν στο Προυστ - ερωτηματολόγιο.
προς το παρόν παίζω ακόμα μπλογκοπαίχνιδα κι ομολογώ πως σ' αυτό συγκεκριμένα διασκέδασα -αν και σε ορισμένες ερωτήσεις, δυσκολεύτηκα να απαντήσω.
σ' αυτήν πχ "με ποιον ταυτίζεσαι;" ακόμα..

ορίστε λοιπόν:
1. η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
να είμαστε όλοι καλά.

2. τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
η Ραφαηλία. έρχεται τρέχοντας στο κρεββάτι μου και μου δίνει ένα προσεκτικό φιλί.

3. η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
δεν γελάω έτσι πια. δηλαδή είχα πραγματικά πολύ καιρό, αλλά τελευταία η Ελένη με παρασύρει στο δικό της γέλιο και βρίσκομαι ξαφνικά χρόνια πίσω μαζί της.

4. το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
εντιμότητα.

5. το βασικό ελάττωμά σας;
δεν έχω υπομονή.

6. σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
σε όποια δεν σχετίζονται με προδοσία.

7. με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
με του παιδιού που έβαλε το μήλο στο κεφάλι του ο Γουλιέλμος Τέλλος.

8. ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα;
η Πολυάννα.

9. το αγαπημένο σας ταξίδι;
Σίφνος-Μήλος-Σέριφος το '85 με τον Χρόνη και μια πορτοκαλί σκηνή.

10. οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Χένρι Τζέιμς, Λίζα Αλθερ, Ουμπέρτο Εκο, Μαρκ Τουειν, Τόλκιν, Ντίκενς, Μυριβήλης, Ιωάννα Καρατζαφέρη, Μανόλης Αναγνωστάκης ..

11. ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
το χιούμορ

12. .... και σε μια γυναίκα;
το χιούμορ

13. ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Django Reinhardt, Σπανουδάκης, Cohen

14. το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
πες μου μια λέξη, αυτή τη μόνη λέξη
σε λίγο πια θα φέξει, θα 'ρθει η χλωμή αυγή..


15. το βιβλίο που σας σημάδεψε;
ο αφρός των ημερών του Μπορίς Βιαν

16. η ταινία που σας σημάδεψε;
Next Stop Wonderland. 

17. ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Van Gogh. τα ηλιοτρόπια του.

18. το αγαπημένο σας χρώμα;
 το μαύρο.

19. ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
το ότι όσο άσχημα και να ήμουν, γι' αυτούς που με χρειάζονταν βρισκόμουν πάντα δίπλα.

20. το αγαπημένο σας ποτό;
 πράσινο τσάι.

21. για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
παίρνω πολλά πράγματα προσωπικά.

22. τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
την κακοήθεια.

23. όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
διάβασμα, ταινίες, σειρές, ηλιόσποροι, πράσινο τσάι

24. ο μεγαλύτερος φόβος σας;
να πάθει κάποιος από τους αγαπημένους (μου) κάτι άσχημο.

25. σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
έχω τέτοιες ενοχές όταν λέω κάποιο ψέμμα, που θα πρέπει να είναι εντελώς απαραίτητο να ειπωθεί, για να κάνω κάτι τέτοιο.

26. ποιο είναι το μόττο σας;
όλα έχουν ένα τίμημα.

27. πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
σε μεγάλη ηλικία, στο κρεββάτι μου και να 'ναι γύρω τα παιδιά, τα εγγόνια κι όλη μου η οικογένεια. να διηγούνται χαμηλόφωνα παλιές ιστορίες, κάπου κάπου να γελάνε σιγανά και στα πόδια του κρεββατιού να στέκεται η πολυαγαπημένη μου μητέρα. να μου χαμογελά και να μου λέει "έλα αγάπη μου, ήρθε η ώρα". 
έτσι..

28. εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
πολλά έκανες, αλλά ήταν ελαφρά. πήγαινε στους γονείς και στους παππούδες σου και σ' όποια ευλογία ονειρευόσουνα στη γη.

29. σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
αγχωμένη και τρελλαμένη ως συνήθως.
αντιμετωπίζομαι όμως εύκολα..

Οι μητέρες


οι μητέρες είναι ένα πολύ ανταγωνιστικό είδος.

οι μητέρες είναι μπαρακούντα και λίγα λέω.

περιστατικό:
αφορά την τρίτη δημοτικού.
οι μητέρες περιμένουν τα παιδιά τους να σχολάσουν. το κουδούνι δεν αργεί να χτυπήσει και μετά από λίγη ώρα, τα πιτσιρίκια έρχονται κουτρουβαλώντας τις σκάλες και κουβαλώντας τις τσάντες τους.

όλοι, είναι μαθητές λίγο πολύ στα ίδια επίπεδα, από καλοί έως άριστοι.
υπάρχουν βεβαίως και οι δυο - τρεις που είναι χάλια, αλλά οι μητέρες, ούτε καν που ασχολούνται μ' αυτούς.
οι συγκεκριμένες ανήκουν στο είδος που είναι επί μονίμου βάσεως πίσω απ' την πλάτη των παιδιών, όταν γράφουν, όταν διαβάζουν, όταν ζωγραφίζουν, όταν κάνουν ο,τιδήποτε που αφορά το σχολείο.
όταν κάνουν άλλα πράματα, φεύγουν.

έχουν βάλει σκοπό της ζωής τους, τα καμάρια τους να
είναι οι πρώτοι μαθητές. όχι απλά οι πρώτοι, οι άριστοι. όχι απλά οι άριστοι, οι σούπερμαν της τάξης. να λύνουν το πρόβλημα κι αντί να χαίρονται, να λένε στους υπόλοιπους : "eat my dast mother fucker".


ένα παιδί όμως από τη συγκεκριμένη τάξη, τυχαίνει να είναι ο πρώτος.
η δική του μαμά τον βοηθάει όσο πρέπει με τα μαθήματα του και τα υπόλοιπα τα κάνει μόνος του.
ε, το πιτσιρίκι αυτό μπαίνει στη μύτη όλων των μητέρων ανεξαιρέτως.

σχολάει λοιπόν η γ' δημοτικού και τα παιδιά βγαίνουν και τρέχουν στις μητέρες τους.
η μαμά του αγοριού που λέγαμε, έχει καθυστερήσει.
τα παιδιά ανακοινώνουν στις μητέρες, πως έγραψαν διαγώνισμα, αλλά ήταν τόσο δύσκολο που κανένα δεν μπόρεσε να γράψει.
ο άλλος μικρός που τα ακούει, λέει "μπααα, εύκολο ήταν. εγώ απάντησα κι η κυρία μου έβαλε Α".
Οι μητέρες δυσπιστούν.
"έλα!!"
το αγόρι ανασηκώνει τους ώμους του και λέει "σιγά!"

οι μητέρες κάνουν κύκλο και κάτι ψιθυρίζουν.
μετά από κανά πεντάλεπτο, δυο τρεις απ' αυτές πάνε στο αγόρι και του πιάνουν την κουβέντα.
άλλες τρεις πηγαίνουν κι ανοίγουν την τσάντα του κρυφά και βγάζουν έξω μια κόλλα χαρτί.
το διαγώνισμα για να διαπιστώσουν αν ο πιτσιρικάς τους λέει αλήθεια!

πιάσανε πάτο οι μητέρες ή μου φαίνεται?
μεγαλύτερη ξεφτίλα δεν υπάρχει ή κάνω λάθος?

Πρωινά


"σήμερα μοιάζει σα να μην έχουμε σχολείο!" μου είπε πρωί πρωί η Ραφαηλία.

συνέχισα να δένω τα κορδόνια των παπουτσιών της αδιάφορη και μετά να ψάχνω να βρω τη βούρτσα για τα μαλλιά της, μουρμουρίζοντας
"τέσσερις σου 'χω πάρει, που στο καλό πας και τις χώνεις?".

όμως μετά από πέντε λεπτά "ακούς? σήμερα μοιάζει σα να μην έχουμε σχολείο".

η Ραφαηλία, αν δεν της απαντήσεις, είναι ικανή να επαναλαμβάνει την ίδια φράση, στον αιώνα τον άπαντα.

"τι θες να πεις?"
"κάνει ζέστη. είμαστε στο τέλος της Ανοιξης?"
αυτές οι χωροχρονικές ανησυχίες της, με τρελαίνουν.
"όχι, είναι ο τελευταίος μήνας, αλλά είμαστε στην αρχή. αργούμε ακόμα".
"τι μέρα έχουμε σήμερα?"
"πέμπτη"
"να δω το πρόγραμμα!"
τρέχει στην κουζίνα να δει το σχολικό πρόγραμμα που είναι στο ψυγείο της κουζίνας.
"έλα, μπουφάν και φύγαμε" της φωνάζει η Ελένη.
η μια με το (ανοιξιάτικο) μπουφάν κι η άλλη με το κοντομάνικο μακό.
φιλί και φεύγουν.


σπίτι μόνη.
κάνω καφέ και πηγαίνω στο κρεββάτι.
αλλάζω τα κανάλια στην τηλεόραση, αυτή του star, πιο αντιπαθητική φάτσα δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου.

αλλάζω τα κανάλια, μέχρι να βαρεθώ και να βάλω τον Οράτιο (όχι τον παπαγάλο, τον εγκληματολόγο), για να συνέλθω από την πρωινή ασυναρτησία των εκπομπών.

τα πρωινά της ρουτίνας είναι από τα καλύτερα της ζωής μου.