"σήμερα μοιάζει σα να μην έχουμε σχολείο!" μου είπε πρωί πρωί η Ραφαηλία.
συνέχισα να δένω τα κορδόνια των παπουτσιών της αδιάφορη και μετά να ψάχνω να βρω τη βούρτσα για τα μαλλιά της, μουρμουρίζοντας
"τέσσερις σου 'χω πάρει, που στο καλό πας και τις χώνεις?".
όμως μετά από πέντε λεπτά "ακούς? σήμερα μοιάζει σα να μην έχουμε σχολείο".
η Ραφαηλία, αν δεν της απαντήσεις, είναι ικανή να επαναλαμβάνει την ίδια φράση, στον αιώνα τον άπαντα.
"τι θες να πεις?"
"κάνει ζέστη. είμαστε στο τέλος της Ανοιξης?"
αυτές οι χωροχρονικές ανησυχίες της, με τρελαίνουν.
"όχι, είναι ο τελευταίος μήνας, αλλά είμαστε στην αρχή. αργούμε ακόμα".
"τι μέρα έχουμε σήμερα?"
"πέμπτη"
"να δω το πρόγραμμα!"
τρέχει στην κουζίνα να δει το σχολικό πρόγραμμα που είναι στο ψυγείο της κουζίνας.
"έλα, μπουφάν και φύγαμε" της φωνάζει η Ελένη.
η μια με το (ανοιξιάτικο) μπουφάν κι η άλλη με το κοντομάνικο μακό.
φιλί και φεύγουν.
σπίτι μόνη.
κάνω καφέ και πηγαίνω στο κρεββάτι.
αλλάζω τα κανάλια στην τηλεόραση, αυτή του star, πιο αντιπαθητική φάτσα δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου.
αλλάζω τα κανάλια, μέχρι να βαρεθώ και να βάλω τον Οράτιο (όχι τον παπαγάλο, τον εγκληματολόγο), για να συνέλθω από την πρωινή ασυναρτησία των εκπομπών.
τα πρωινά της ρουτίνας είναι από τα καλύτερα της ζωής μου.
