Αντίο 2020

  


τελευταία ανάρτηση μιας χρονιάς δύσκολης.
μιας χρονιάς που πολύ δοκιμαστήκαμε 
μιας χρονιάς που σκοπός ήταν να καταφέρουμε να βγάζουμε την κάθε μέρα.
και αυτό μας ήταν αρκετό.
τόσο απλά.

η Ραφαηλία πρόσεχε πολύ.
έβλεπε το άγχος και την αγωνία μου
 -τη μάσκα! 
μη πας με το ασανσέρ!
μη συναντηθείς με φίλους!
το νου σου!-
και πρόσεχε.

ο Χρόνης υπεύθυνος όπως πάντα, πρόσεχε πολύ κι εκείνος.

και φτάσαμε στα Χριστούγεννα.
το δώρο μου ήταν -τι άλλο;- ένα κινητό.
αλλά όχι όποιο κι όποιο!
ένα τηλέφωνο ιδιαίτερα ανθεκτικό που προορίζεται συνήθως για επαγγελματίες: για εκείνους που δουλεύουν σε οικοδομές, ορυχεία, για ορειβάτες, χειριστές κομπρεσέρ κ.λ.π.

η Ραφαηλία ξέρει πως τα κινητά είναι η αδυναμία μου: τα προσέχω πολύ, δεν αφήνω άλλον να τ' αγγίζει, όπου πηγαίνω τα παίρνω μαζί, ξέρει επακριβώς το κόλλημα μου.
δεν ξέρει όμως για την καινούρια μου αγορά.
έχει μείνει στο προηγούμενο ευαίσθητο xiaomi.
αποφασίζω λοιπόν σήμερα να της κάνω μια πλάκα.

-Ραφαηλία!
φωνάζω
-έλα εδώ που σε θέλω.
έρχεται βιαστικά
-τ' είναι μαμά;
-σου έχω δείξει το καινούριο wallpaper; εγώ το 'φτιαξα!
-όχι!
-δες!

ανοίγω το κινητό. ούτε που έχει παρατηρήσει πως είναι καινούριο.

-α, πολύ ωραίο! μπράβο μαμά!
-είδες, είδες; α! αα!! ααα!!!
κάνω ότι σκοντάφτω και αφήνω το τηλέφωνο να πέσει στο πάτωμα!
-πάειιι!!!
η μικρή ταράζεται. σκύβει, το μαζεύει, το κοιτάει.

-εντάξει είναι μαμά, δεν έπαθε τίποτα! έλα, μια χαρά! πάρτο!
μου το δίνει.
το παίρνω, κάνω πως τρέμουν τα χέρια μου και τ' αφήνω να πέσει ξανά!
και φωνάζω!
φωνάζω δυνατά!
αυτή τη φορά όμως όχι για να τρομάξω τη μικρή, αλλά γιατί το ρημάδι έπεσε με τη γωνία πάνω στο πόδι μου!
κι είναι βαρύ! 
και πονάει! 
και το μελάνιασε το δύστυχο πόδι!

η Ραφαηλία τα 'χει χάσει.
"καλά βρε μαμά, πως σου έπεσε πάλι; έλα, όλα καλά, δεν έγινε και τίποτα! μα πως σου έπεσε; είσαι εντάξει;"
κάθομαι και κρατάω το δόλιο ποδαράκι.
και της εξηγώ..
κι αυτή σηκώνεται, μου ρίχνει μια περιφρονητική ματιά, "κάρμα!" μού λέει και αποχωρεί αγέρωχα.

κι εγώ σηκώνω τη γροθιά στη ρημάδα τη χρονιά!
"γέρε χρόνε φύγε τώρα" παραμιλάω και 
"φεύγεις, φεύγεις, ναι!
αλλά έτσι θα με άφηνες;
μια τελευταία γεύση δε θα μου την έδινες;"

στο καλό λοιπόν 2020 και να σε ξεχάσουμε το συντομότερο!
γίνεται;
πως δε γίνεται!
...............................................

ας γυρίσουμε την πλάτη λοιπόν σε όσα περάσαμε
ας ανασάνουμε για να πάρουμε κουράγιο και δύναμη να συνεχίσουμε
και ας προσευχηθούμε να έχουμε επιτέλους
μια καλή κι ευλογημένη χρονιά!

και μεις θα τη ζήσουμε
με βαθιά ευγνωμοσύνη!

-και χωρίς πλακίτσες στις δικές μας Ραφαηλίες...

Χριστούγεννα


Χριστούγεννα μιας άλλης εποχής.
"το μέλλον μάς ανήκει"
χαμογελούσαμε και κατεβαίναμε βόλτα στην Αθήνα.

οι δρόμοι στολισμένοι, φωτάκια παντού
κι ο απόηχος από τα γέλια μας 
ν' ακούγεται έναν αιώνα μετά
-το 2020.

Χριστούγεννα μιας άλλης εποχής.
το πατρικό μας σπίτι δε γνώριζε τη λέξη "απουσία".
οι αναμνήσεις πολύχρωμες
τα τραγούδια στο τραπέζι άλλοτε νοσταλγικά
άλλοτε χαρούμενα 
-ο απόηχος ακόμα φτάνει έναν αιώνα μετά
το 2020.

η Ελένη στη Σουηδία με τη δική της οικογένεια 
η Ραφαηλία στην αναζήτηση της ζωής που βαθιά επιθυμεί
οι συγκάτοικοι να γουργουρίζουν όποτε μάς βλέπουν
κι εμείς...

..εμείς να μπαίνουμε στο Tardis.
να διακτινιζόμαστε στα ξένοιαστα χρόνια της περασμένης νεότητας
-"το μέλλον μάς ανήκει"-
να τρέχουμε με το "καΐκι" να προλάβουμε το καράβι 
για Σέριφο, Σίφνο και Μήλο

να στολίζουμε το πρώτο μας σπίτι για τα Χριστούγεννα
ο Μπίλυ μας να κουνάει την ουρά του
να τραγουδάμε
-κι ο απόηχος να φτάνει έναν αιώνα μετά
το 2020.

τραγουδώ ξανά όπως τότε 
"λύκε, λύκε μου καλέ μου"
χαμογελάω
βλέπω τον ήλιο έξω απ' το παράθυρο  να λάμπει
σήμερα Χριστούγεννα
κι όπως γυρίζω να πάω στην κουζίνα
καθρεφτίζομαι στο τζάμι.

"γεια σου γιαγιά!" μονολογώ
και σκουντάω ελαφρά τον παππού Χρόνη που δουλεύει στον υπολογιστή.

"χρόνια πολλά!"
ανήμερα Χριστούγεννα..

παιδιά κι εγγόνια στη Σουηδία
η Ραφαηλία στον δικό της πλανήτη
όμως υπάρχουν οι συγκάτοικοι
να μπλέκουν τις ουρές και τα μουστάκια τους στα πόδια μας.

ανήμερα Χριστούγεννα
χρόνια πολλά!

Ελπίζω

σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς:

θυμόμαστε να ανασαίνουμε όπως πριν.
χαϊδεύουμε τους συγκάτοικους επιμελώς  -λίγο περισσότερο τον Μάστορα γιατί.. το ζητάει ο οργανισμός του.
προσέχουμε να μη δείξουμε στο Ελενάκι το άγχος μας για την ανοησία της αγέλης στη Σουηδία.
αποφεύγουμε να αγχώνουμε και τη Ραφ -γιατί νόημα δεν έχει.
εξακολουθούμε να διαβάζουμε πολύ
-κι αυτό είναι μια παλιά σταθερά που δίνει την ονειρική αίσθηση πως τίποτα δεν έχει αλλάξει.
βλέπουμε ταινίες και σειρές
-όμως μ' ένα παράδοξο τρόπο: σχεδόν πάντα τις ίδιες!
βόλτες δε βγαίνουμε πια.
ψώνια αποκλειστικά ηλεκτρονικά
και κάθε φορά η απολύμανση στο μπαλκόνι.

όμως ελπίζουμε.
ελπίζουμε όπως ο Λάκης
"στο χιόνι που πέφτει μόνο του το βράδυ
στο καλό, ελπίζω, και στη μεγάλη του τη χάρη
στον ήλιο που θα βγει, στον ουρανό, αύριο το πρωί και πάλι".

σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς
θυμόμαστε να χαμογελάμε
χαϊδεύουμε τους συγκάτοικους
μιλάμε στους αγαπημένους που έχουν φύγει
-γιατί δίπλα μας ακόμα βρίσκονται-
διαβάζουμε
βλέπουμε παλιές ταινίες και σειρές

κι ελπίζουμε.
όπως ο Λάκης
όπως ο Πουλίκας
όπως όλοι μας τελικά...



Το λιοστάσι

  



διαβάζοντας σε εφημερίδα τη λέξη "λιοστάσι".
είμαι βέβαιη πως πρόκειται για το "ελαιοτριβείο", αλλά για να το επιβεβαιώσω κοιτάζω το λεξικό.
και όχι! δεν είναι το "ελαιοτριβείο" αλλά ο "ελαιώνας".

μένω έκθαμβη με τη χρήση της οποιασδήποτε ντοπιολαλιάς στον τύπο και παίρνω τον Χρόνη τηλέφωνο.

"δε μου λες, ξέρεις τι σημαίνει "λιοστάσι";"
"βεβαίως!"
"για πες μου να μάθω κι εγώ"
"η θέση του ήλιου"
"ορίστε;"
"η θέση του ήλιου σε σχέση με τη γη. ηλιοστάσιο! κατάλαβες;"
"αυτό σημαίνει;"
"βέβαια!"
"καλά. ευχαριστώ πολύ!"

έκλεισα το τηλέφωνο γελώντας κρυφά!
σιγά μη του το έλεγα!

"λιοστάσι" "ζα" "μπόλιασμα" και λοιπές αισθητικά παρόμοιες λέξεις να σε πυροβολούν εκεί που κάθεσαι ανυποψίαστα και διαβάζεις τα νέα της ημέρας!

που ο Σχολιαστής
τότε...

άαααλλα κόλπα....







Το Γκαμπί του Γιώργου Θαλάσση

 


 "όταν ακούω να μιλάνε γι’ Αφρική
για Βερολίνο, Βενετία και Παρίσι
σκέφτομαι, λέω, πού να ξέραν μερικοί
πως σε όλα αυτά τα μέρη εγώ έχω ζήσει"

ναι!
ναι Λουκιανέ, ναι Γιώργο Θαλάσση, ναι Μικρέ  Ήρωα!

διανύω αυτό το δύσκολο φθινόπωρο
με πολύ διάβασμα, με μουσική, με ταινίες
κυρίως με όλα που με κάνουν να αισιοδοξώ
να χαμογελάω
να ταυτίζομαι.

"πως όταν ήταν στην Ελλάδα κατοχή
μέσα στις σφαίρες, μες στο κρύο, μες την πείνα
με τους Εγγλέζους να εξοπλίζουνε τη γη
μου έδειχνες μια ξένοιαστη Αθήνα"

και πάλι ναι!
ζώντας τη δική μας "κατοχή"
μέσα στο φόβο, μες στο άγχος, τη δυσπιστία
που σβήνουν
καθώς περιδιαβαίνω στις σελίδες, 
στα τραγούδια, στις σειρές...

πηγαίνω τη Ραφαηλία στην πόρτα
βεβαιώνομαι πως φοράει τη μάσκα της
λέω για χιλιοστή φορά τις ίδιες ακριβώς συμβουλές
κλείνω την πόρτα αφού βεβαιωθώ πως δεν μπαίνει στο ασανσέρ
και βρίσκω τους παλιούς μου φίλους να περιμένουν
στο γραφείο: 
τα ίδια λατρεμένα βιβλία που διαβάζω ξανά και ξανά
αγνοώντας επιδεικτικά τα καινούρια
-περίμενε εσύ!

η "τελευταία παρτίδα" μού θύμισε τους μακρινούς καιρούς που έπαιζα σκάκι.
αρχικά με τον Δημήτρη
μετά με τον Χρόνη.
δεν είχα νικήσει κανέναν τους
αλλά ποτέ δεν ειν' αργά: θα δοκιμάσω ξανά.

"τι να σου πω, τι να σου πω, τι να σου πω
που να μην το 'χει πει κανένας για κανέναν
εγώ μονάχα ένα πράγμα θα σου πω
μου φτάνει πως μεγάλωσα με σένα"

αυτό το δύσκολο φθινόπωρο
αυτές τις στενάχωρες ημέρες
οι παλιοί μου φίλοι μού διηγούνται τη ζωή τους
παίζουν μουσική
θυμούνται..

θα καθίσω στο τραπέζι απέναντι απ' τον Χρόνη
θα πάρω -εννοείται- τα λευκά
θα κάνω την πρώτη μου κίνηση
και μετά θα ρωτήσω
"παίζουμε;"

και θα 'μαι εικοσιπέντε χρονών στην Τζια
και θα περιμένουμε το καράβι της επιστροφής
παίζοντας σκάκι.

όπως τότε
   όπως πάντα...

Ο Σχολιαστής


αν δεν βαριέσαι να βάζεις τη σκάλα και να ψάχνεις στα ψηλότερα ράφια
ανακαλύπτεις θησαυρούς αγαπημένους.. 

ακόμα θυμάμαι τη λαχτάρα ν' ανοίξω το λατρεμένο περιοδικό 
και να καθίσω εκεί, στο πεζοδρόμιο 
μπροστά στο περίπτερο 
να το διαβάσω επιτόπου.. 

"χρόνια που περνούν, που δεν θα ξαναρθούν.." 
αχ ρε Λουκιανέ, αχ...

Δεκαπενταύγουστος


ο φετεινός Δεκαπενταύγουστος
-σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς-
με το δικό του μήνυμα.
.........................................
χτες τα μεσάνυχτα:
χτυπάει το κουδούνι της εξώπορτας, τρέχω στο θυροτηλέφωνο βέβαιη πως η Ραφαηλία έχει ξεχάσει τα κλειδιά της.
"ναι;"
"αστυνομία".

η γη φεύγει κάτω απ' τα πόδια μου.
με το ατύχημα της Ραφαηλίας πριν λίγα χρόνια νωπό στη μνήμη
-και σιγά μη σβηστεί ποτέ- ίσα που βγαίνει η φωνή μου:
"έγινε κάτι;"
"έχετε αφήσει το παράθυρο του συνοδηγού στο αυτοκίνητο ανοιχτό. κατεβείτε να το κλείσετε μήπως σας το κλέψουν".

δεν θυμάμαι καν αν είπα "ευχαριστώ", η ανακούφιση ήρθε σαν κύμα, κάτι είπα πάντως, έκλεισα το θυροτηλέφωνο κι έτρεξα στον Χρόνη.

"άφησες το παράθυρο του αυτοκινήτου ανοιχτό. τρέχα κλείστο".

ντύνεται στα γρήγορα, κατεβαίνει τις σκάλες, βγαίνω κι εγώ στο μπαλκόνι να τον δω.
ανεβαίνει το δρόμο, δύσκολα τον διακρίνω ανάμεσα στις νερατζιές, να, εκεί είναι, ξεκλειδώνει την πόρτα του αυτοκινήτου, στέκεται και μιλά με κάποιον, κλειδώνει κι έρχεται προς το σπίτι.

πριν προλάβει να χτυπήσει ανοίγω.
"τι έγινε;"
"όλα καλά. το έκλεισα, εντάξει"
"κι η αστυνομία πως το είδε;"
"δεν το είδε η αστυνομία. μια κυρία το είδε και πήρε τηλέφωνο την αστυνομία. έδωσε τις πινακίδες, έτσι μάς βρήκαν"
"τι λες βρε Χρόνη!"
"ναι! φοβερή δεν είναι; να νοιαστεί και να πάρει την αστυνομία! εγώ δε θα το 'κανα. δεν θα το σκεφτόμουν καν!"
"ούτε εγώ! την ευχαρίστησες;"
"εννοείται! ευχαριστώ πολύ, να είστε καλά, φυσικά την ευχαρίστησα!"
"καλή της ώρα της κυρίας!"
"ναι.."
........................................
κι αυτό είναι το μήνυμα του φετινού Δεκαπενταύγουστου.
όταν η κάθε μας μέρα είναι ένας αγώνας
όταν έρχονται στιγμές που η ανησυχία για τους δικούς μας μάς κάνει να μη μπορούμε να ανασάνουμε
όταν αναρωτιόμαστε αν όλα αυτά που συμβαίνουν τα ζούμε στ' αλήθεια και δεν είναι παρά ένας εφιάλτης που θα τελειώσει σύντομα
-μαμά, ξύπνα! ακόμα κοιμάσαι;-

έρχεται η γλυκυτάτη κυρία από δυο δρόμους παραπάνω και απλώνει το χέρι.
νοιάζεται!
βοηθάει!
γίνεται φωτεινό παράδειγμα σε δύσκολους καιρούς!

κι αυτό είναι το μήνυμα του φετινού Δεκαπενταύγουστου
που ήρθε στο έρημο νησί που έχουμε ναυαγήσει όλοι
σαν ένα σημείωμα μέσα σε άδειο μπουκάλι νερού.

να είστε καλά
Χρόνια Πολλά.

In the Summertime


ένα καλοκαίρι που ήρθε αθόρυβα και το ίδιο αθόρυβα φεύγει..
ξεχνώ εικόνες που είδα μόλις χτες, τραγούδια που άκουσα πριν λίγες μέρες, όμως ακόμα ζω τα περασμένα καλοκαίρια.
τούτες τις παράξενες μέρες βλέπω ταινίες παλιές.
ταινίες που έπαιξαν κάποτε σε θερινά σινεμά κι απορροφημένοι παρακολουθούσαμε, ενώ σε δεύτερο πλάνο "έπαιζε" ο έναστρος ουρανός και οι ήχοι της πόλης.

βλέπω Carpenter.
"η ομίχλη", "ζουν ανάμεσα μας", "Κριστίν" και διακτινίζομαι στην τότε εποχή.
μετά, τελειώνει η ταινία κι έρχομαι σ' έναν αιώνα "καινούριο".

δεν θα δούμε την "απόδραση από τη Ν. Υόρκη".
δεν θα ετοιμάσουμε τη σκηνή μας για Σίφνο, Σέριφο και Μήλο.
το "καΐκι" μας το δώσαμε πολλά χρόνια πριν
-υπεύθυνοι γονείς χωρίς μηχανή...

είμαστε πια γιαγιά και παππούς
με τα κορίτσια μας (μικρά και μεγάλα) κινητήρια δύναμη.

φέτος το καλοκαίρι ήρθε αθόρυβα
το ίδιο αθόρυβα φεύγει.

σπανίως βγαίνω και όταν βγω πάντοτε φοράω μάσκα.

John Carpenter ακούς;
στις ταινίες σου ζω
σε μια συνεχή λούπα
κι είμαι βέβαιη πως αν κάποια στιγμή αφηρημένα σηκώσω το βλέμμα
θα δω

τον έναστρο ουρανό...

Viber και Messenger

οικογένεια, φίλοι αγαπημένοι, πρόσωπα που μαζί τους επικοινωνούμε καθημερινά.
κάνοντας εκκαθάριση στο κινητό, χάζευα διαλόγους, θυμόμουν και χαμογελούσα.
κι αυτό είναι το ωραίο..
ακόμα κι όταν θυμώνεις, μετά από καιρό με την ίδια αιτία γελάς.
με την κόρη, τους φίλους, τα πρόσωπα που μαζί τους επικοινωνείς -σχεδόν- καθημερινά.


διάλογος με τον Χρόνη όταν αγόρασε ανώστρωμα
για την πονεμένη μου μέση.
δε νομίζω να έγραφε κάτι διαφορετικό αν μου αγόραζε
θέση για την αιώνια ανάπαυση...



διάλογος με τη Νίκη η οποία είχε δηλώσει 
"κλείστο, σε παίρνω ΤΩΡΑ στο κινητό!"



διάλογος με την Ελένη ο οποίος αφορά την ατέρμονη αισιοδοξία που
με διακρίνει και τα χαρούμενα σχέδια που κάνω για το καλοκαίρι...



διάλογος με τη Ραφαηλία 
(οτιδήποτε άλλο απλά περιττεύει...)




και φυσικά ο Μάστορας
πάντα βοηθός και το δεξί μου χέρι...



διάλογος με την κολλητή:
διακτινιζόμαστε τώρα στον πλανήτη της νεότητας μας
"Beam us up, Scotty"
με Idols και "σου 'δωσα την αγάπη μου"



οικογένεια, φίλοι αγαπημένοι, πρόσωπα που μαζί τους επικοινωνούμε καθημερινά.
είναι εκείνοι που κάνουν εκκαθάριση στο δύσκολο μέρος της ζωής μας.
που μας κάνουν να χαμογελάμε πάντα ακόμα κι αν δεν είμαστε καλά.

ένα φιλί, μια αγκαλιά
μια ουρά που σου χαϊδεύει το πόδι
(στη δική μας περίπτωση τρεις)
και όλα γίνονται εύκολα και βατά.

κι ίσως αυτό να είναι το νόημα τελικά:
οικογένεια, φίλοι αγαπημένοι
πρόσωπα που μαζί τους επικοινωνούμε
καθημερινά...



Αποτελέσματα αναζήτησης

Αποτελέσματα ιστού

Το χαμόγελο στη βιβλιοθήκη



ψάχνοντας για κάποιο βιβλίο "έπεσα" πάνω σ' αυτό: ένα από τα αγαπημένα της μητέρας μου.
κι ήταν σα να βρέθηκε αίφνης κοντά μου, να στάθηκε πάνω απ' το κεφάλι μου, να μου χάϊδεψε τα μαλλιά, να χαμογέλασε μ' εκείνο το ακτινοβόλο χαμόγελο που φύλαγε για τις δύσκολες μέρες, για τους δίσεκτους καιρούς.

"πάλι καλά" μουρμούρισα "θα μπορούσα να "πέσω " στο "αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων".
θυμάμαι το είχε διαβάσει σε μια νύχτα.
πάλι καλά..
ο Ντοστογιέφσκι δεν ενδείκνυται για το "ακόμα μένουμε σπίτι" μαμά...

Τα παρατσούκλια

 


τελευταία όλο και το συναντώ συχνότερα, όλο και το συζητώ συχνότερα:
το να προσφωνείς κάποιον άνθρωπο με εμετικό παρατσούκλι ή αλλάζοντας σκωπτικά το όνομα του εκτός από χυδαιότητα δείχνει και τι είδους αγωγή έχεις.
όμως δε φταις εσύ, η κακομοίρα η μάνα σου φταίει -συχωρεμένος!

τα έβλεπα από την εποχή του Κύρκου (Κίρκη) τον αποκαλούσαν.
του Πάγκαλου (ο Χοντρός, ο Ντουλάπας)
του Παπανδρέου (Γιωργάκης)
του Παυλόπουλου (Πάκης)
του Άδωνι (Μπουμπούκος)
του Φίλη (Παχύδερμο)
του Μητσοτάκη (Κούλης)
του Τσίπρα (Τσιπραλέξ)
και άλλα που θυμάμαι αλλά βαριέμαι να τα γράφω.

δε φταις εσύ καημένο ανθρωπάκι -συχωρεμένος!
η κακομοίρα η μάνα σου φταίει που δε σου 'μαθε "τρόπους" -όπως λέγαμε παλιά.

και 'Ανθρωπος δίχως "τρόπους" γίνεται;
αμ δε γίνεται...

Οι πιτσιρικάδες


τις μέρες που ζούμε μέσα στο άγχος, πολλοί μέσα στη γκρίνια, στη μιζέρια δεν θα τις ξεπεράσουμε εύκολα.
είμαι από τις τυχερές γιατί περνώ καλά στο σπίτι. ούτως ή άλλως δεν έβγαινα πολύ, λίγες βόλτες τη βδομάδα και μ' αυτές ήμουν υπερευχαριστημένη.

δεν ήταν όπως στη μακρινή εποχή της νεότητας.
τότε ζούσαμε για το Σαββατόβραδο, το πάρτι, το σινεμά, τις βόλτες, τον Καραβίτη και το Πτι Παλαί.

τα χρόνια περνούσαν και άρχισε να μου αρέσει περισσότερο το σπίτι.
ειδικά όταν μεγάλωσαν τα παιδιά κι έφυγε το Ελενάκι στη Σουηδία και η Ραφαηλία άρχισε τις πτήσεις μακριά απ' τη φωλιά, το σπίτι έγινε ο κόσμος μου.

τα βιβλία μου, οι σειρές και οι ταινίες και δεν ήθελα τίποτ' άλλο!

έφτασε όμως η εποχή που όλος ο κόσμος έμεινε μέσα. και όχι από επιλογή, από αναγκαιότητα!
για να επιβιώσουμε με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες!

κι εκεί να δεις γκρίνια.
εκεί να δεις μιζέρια και μουρμούρα.
............................................

μένουμε σε μια πολυκατοικία με πολλά διαμερίσματα.
στο υπόγειο, σ' ένα μικρό διαμέρισμα μένουν αρκετοί Αφρικανοί.
"οι πιτσιρικάδες" όπως τους αποκαλώ. άφαντοι όλη μέρα, ακούγονται μόνο τα βράδια όταν γυρίζουν απ' τις δουλειές τους και μαζεύονται στην κουζίνα να μαγειρέψουν.

τα παράθυρα της κουζίνας και του μπάνιου έχουν κοινό φωταγωγό κι ό,τι λέμε μεταφέρεται σε όποιον είναι αντίστοιχα στη δική του κουζίνα ή στο μπάνιο κι έχει ανοιχτό παράθυρο.

με το "απαγορευτικό" οι πιτσιρικάδες δεν πήγαν φυσικά στη δουλειά.
έμειναν σπίτι κι όλη σχεδόν τη μέρα τη βγάζαν στην κουζίνα.
μαγείρευαν, έτρωγαν, γελούσαν, συζητούσαν μέχρι αργά το βράδυ.

τους άκουγες κι άνοιγε η καρδιά σου!
τους άκουγες κι αν αισθανόσουν στεναχώρια σου 'φευγε μεμιάς!

γελούσαν και χαμογελούσες κι εσύ κι όλο αυτό ήταν τόσο χαρούμενο και αισιόδοξο που ξεχνούσες και το "απαγορευτικό" και τη γκρίνια των άλλων.

"άκουσε τους!" είπα μια φορά στον Χρόνη όταν μπήκε στην κουζίνα να φτιάξει καφέ.
"δε φοβούνται τίποτα! εδώ έχουν περάσει την απειλή του 'Εμπολα, πείνα, μια ζωή στην κόψη, αυτό θα φοβηθούν;".

ευγνωμοσύνη!
μόνο ευγνωμοσύνη για τους πιτσιρικάδες!
να 'ναι καλά τα παιδιά, να φτιάχνουν φαγητό, να γελάνε και να τραγουδάνε πάντα!

δεν υπάρχει κανένα καλύτερο παράδειγμα προς μίμηση.
κατάλαβες;
"κατάλαβα" να λες...

"Απαγορευτικό"

αντιγράφω από το facebook.
αντιγράφω από το facebook όχι μόνο γιατί θαυμάζω τον εξαιρετικό κύριο Μπαμπινιώτη, αλλά κυρίως γιατί έχω βαρεθεί να ακούω και να διαβάζω για το "lockdown".
φτάσαμε να μην καταλαβαίνουμε καλά καλά ένα κείμενο από τις λέξεις που χρησιμοποιεί!
"τι αξίζει να στριμάρεις", "που να πάρετε ένα καλό brunch", "το mood της μέρας".

ε, φτάνει!
βαρέθηκα!

ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον ν' αλλάξουμε εκείνες τις λέξεις που χρησιμοποιούμε καθημερινά.
ας προσπαθήσουν οι ιθύνοντες δίνοντας το καλό παράδειγμα.

όπως ακριβώς το δίνει τόσα χρόνια ο κύριος Μπαμπινιώτης.
......................................................................................
facebook

να τον ακούμε τον κύριο Καθηγητή!
όχι μόνο για τις γνώσεις και την καλλιέργεια του, όχι μόνο για το ήθος και το χάρισμα της επικοινωνίας που τον διακρίνει, αλλά κυρίως γιατί  διδάσκεσαι σε κάθε περίπτωση από εκείνον!


Ημέρα του βιβλίου


ημέρα του βιβλίου σήμερα, ημέρα της λογοτεχνίας, της ποίησης, ημέρα "δική" μας.

σήμερα λοιπόν ειδική αφιέρωση στον ποιητή Μίμη Φωτόπουλο, ο οποίος εκτός από έξοχος ηθοποιός υπήρξε και εξαιρετικός ποιητής, δημιουργός.

ένα από τα ποιήματα του είναι το "Μια Μέρα".

με την ελπίδα να μπορέσουμε κάποια στιγμή να ξεχωρίσουμε την αληθινή ποίηση από τη δήθεν των σημερινών απανταχού "ποιητών" -βραβευμένων και μη- ας ξαναδιαβάσουμε τη Μέρα του αξέχαστου Μίμη Φωτόπουλου.

και ας χαμογελάσουμε μιας και η μουσική των στίχων του μάς συντροφεύει πλέον, μας "ανήκει".

ΜΙΑ ΜΕΡΑ
που για πάντα
θα κλείσω τα μάτια
θα σαρκάζουν
πάνωθέ μου οι άνθρωποι
τ’ άστρα, τα δέντρα
θα σαρκάζει το φως
και η θάλασσα
όλα όσ’ αγάπησα πολύ.
Κι Εσύ;
Εσύ; τι θα κάνεις;

Η χούντα (τότε, στη ζωή μου)

ανάρτηση από παλιά.
πάντα η ίδια θα 'ναι..


στη δική μου ζωή, χούντα σήμαινε:

"στο περιγιάααλι το κρυφό.."
"σσσττ! τρελλάθηκες;"

ατέλειωτες αγορεύσεις στα σχολικά προαύλια
ατέλειωτα "επίκαιρα" στον κινηματογράφο

απότομη σιωπή όταν μπαίναμε στο δωμάτιο και οι γονείς συζητούσαν.
απότομη σιωπή παντού.

δίσκοι βινυλίου που εξαφανίστηκαν
βιβλία που καταχωνιάστηκαν
(όμως, όσο να 'ναι, κάποια απ' αυτά ξέφευγαν απ' το αφηρημένο βλέμμα της μητέρας μου: θυμάμαι το Οδός Αβύσσου Αριθμός 0 -να το κατεβάζω σκονισμένο από κάποιο ράφι- θυμάμαι τον Βράχο, θυμάμαι κι άλλα.. κι άλλα..)

στη δική μου τη ζωή, η χούντα ξεκίνησε όταν πήγαινα τετάρτη δημοτικού.
στη δική μου τη ζωή, η χούντα τέλειωσε όταν πήγαινα τετάρτη γυμνασίου.
..............................................

πλέον, μόνο τ' αφιερώματα στην τηλεόραση μάς τη θυμίζουν

(δεν είναι ότι ξεχνάμε
είναι πως δεν αντέχουμε να θυμόμαστε..)

Μένουμε σπίτι


Απρίλη μου ξανθέ
είμαστε πλέον Πρόσωπο με Πρόσωπο.

το 1976 προβλήθηκε η ταινία του Μπέργκμαν.
εποχή δεν θυμάμαι, όμως θυμάμαι πως πηγαίναμε στην Ελλη, στο Πάλας
στο Λητώ, στο Πτι Παλαί ή στο Μετάλλειον και βλέπαμε Μπέργκμαν, Πολάνσκι, Αρθουρ Πεν, Σίντεϊ Πόλακ.

ποιος να μου το 'λεγε πως σχεδόν σαραπέντε χρόνια μετά, θα έβλεπα Μπέργκμαν στην οθόνη του υπολογιστή..

Πρόσωπο με Πρόσωπο
Η Εβδομη Σφραγίδα
Αγριες Φράουλες.

οι ταινίες, τα βιβλία μου, οι σειρές.

τη δύσκολη εποχή που ζούμε είναι οι σύντροφοι μου.

αλλά σάμπως
πότε δεν ήταν;

Σέρπικο
Η συνομιλία
Ο Ελαφοκυνηγός.
...........................................
"μένουμε σπίτι".

πάντα μέναμε.
από επιλογή.

Ισημερία


αυτή η εξομολόγηση γράφτηκε καιρό πριν: στην τότε επέτειο της Ισημερίας.
δε νομίζω να γράψω κάτι άλλο, διαφορετικό, ακόμα κι αν περάσουν πολλές επέτειοι.
άλλωστε, δεν θα μπορούσα να διατυπώσω καλύτερα αυτό που σημαίνει για μένα η Ισημερία.
αλλάζει μόνο ο αριθμός του κάθε χρόνου που περνάει.
όλα τα υπόλοιπα μένουν τα ίδια.
ακριβώς..



έχω μιλήσει ξανά για την Ισημερία και το λόγο ύπαρξης της.

έχω πει πως ό,τι γράφω εδώ, σε τούτο το ημερολόγιο, βγαίνει κατευθείαν απ' την καρδιά μου, χωρίς φίλτρο, χωρίς σκέψη σχεδόν.

μιλώ για το (πάντα ζωντανό) παρελθόν, για το παρόν, για τα όνειρα που προσδοκούμε, για τις ελπίδες μας.
μιλώ για τον καιρό που ήμουν πολύ νέα, για τον καιρό που ο Χρόνης κι εγώ ήμασταν παιδιά σχεδόν, όπου μόνη μας έννοια ήταν η εκδρομή του Σαββατοκύριακου κι οι διακοπές του Αυγούστου.
μιλώ για τα χρόνια που περάσαμε προτού έρθουν τα δικά μας παιδιά στη ζωή, αλλά και γι' αυτά που μας ολοκλήρωσαν, όταν γίναμε γονείς.

όμως πιο πολύ μιλώ, για τις μέρες τις σημερινές.
γι' αυτά που ζούμε τώρα.
τα καθημερινά.

όταν έφυγε η μητέρα μου, για χρόνια ολόκληρα κάθε φορά που η έλλειψη της γινόταν αβάσταχτη, πήγαινα στη μεγάλη ντουλάπα όπου ακόμα κρέμονταν τα ρούχα της τακτικά και με τ' άρωμα της τυλιγμένα, άνοιγα την πόρτα και χωνόμουν μέσα.

έτσι, η μαμά μου μ' αγκάλιαζε και με παρηγορούσε.

αυτό ακριβώς είναι η δική μου Ισημερία: μια αγκαλιά που τυλίγει και διακτινίζει άμεσα στο παρελθόν, μια αγκαλιά αγαπημένη.

όταν κάποτε έρθει η στιγμή που ο Χρόνης κι εγώ, θα φύγουμε απ' αυτή τη ζωή, τα κορίτσια θα διαβάζουν για την εποχή όπου όλα ήσαν εύκολα, όπου όλα ήσαν σωστά και κυλούσαν όπως πρέπει κι ας διαμαρτύρονταν "ε, μα δεν αντέχω άλλο!"

θα θυμούνται την εποχή που άνοιγαν την πόρτα του σπιτιού και μέσα βρισκόταν πάντα ο μπαμπάς κι η μαμά, τα παιδικά χρόνια, τις Κυριακάτικες εκδρομές, τα πρώτα ποδήλατα, το πως αργά την Ανοιξη, ο πατέρας τις μάθαινε βουτιές και μακροβούτια στην παραλία της Αναβύσσου και πως η μητέρα καθόταν ώρες στην παραλία της Αίγινας με το βιβλίο στα χέρια και ένα φλυτζάνι ζεστό καφέ το κατακαλόκαιρο.

κι όποτε ξεφυλλίζουν τη δική μας Ισημερία, το παρελθόν θα γίνεται παρόν και το τότε, σήμερα.

όπως ακριβώς γινόταν όταν χρόνια πριν, άνοιγα τη μεγάλη, ξύλινη ντουλάπα της μαμάς μου και χωνόμουν δίχως δεύτερη σκέψη στην αγκαλιά της.

κι από όπου κι αν βρίσκομαι θα χαμογελώ μεσ' απ' τις γαλάζιες σελίδες της,

όπως ακριβώς πρωτοχαμογέλασα όταν έκανα την πρώτη μου ανάρτηση εδώ:

σαν σήμερα, πριν από δεκατρία κιόλας χρόνια...

Μέρες που περνούν...

δύσκολες οι μέρες που περνάμε δύσκολες..
να κάνουμε υπομονή, να μη βγαίνουμε, να πείσουμε τα παιδιά να μη βγαίνουν, να πείσουμε τη Ραφαηλία..
να μη βγει, να μη βγει, να μη βγεί!
και ..δεν βγαίνει.

ταινίες και σειρές, συζητήσεις στο κινητό με την παρέα κι η βόλτα της; μέχρι το μπαλκόνι.

ό,τι θέλει μού το γράφει στο viber.
για να μη διακόπτει την κουβέντα, τη σειρά ή το διάβασμα, γράφει τις παραγγελίες της κι εγώ ως καλός κι ευγνώμων δερβίσης τις πραγματοποιώ στο πι και φι!

"μαμά πεινιάου!!!"
και να οι μακαρονάδες κι οι σαλάτες
"μαμά, θα μού κάνεις ένα καφεδάκι;"
"έφτασεεε!"
"μαμά θέλεις να δούμε μαζί ταινία;"
"αμέ!"

σήμερα λοιπόν έστειλα το λινκ του in.gr με τη μελλοντική απαγόρευση της κυκλοφορίας, όπου μεταξύ άλλων έγραφε  "με sms θα ενημερώνουν οι πολίτες που πηγαίνουν".

και ακολούθησε ο εξής διάλογος...


και ναι.
τελικά ευγνώμων.

για το σημερινό γέλιο
για την πρόσκαιρη ανεμελιά
για ένα παιδί -για όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά- που μεγαλώνουν σ' έναν κόσμο που δεν τους αξίζει.

κι αυτό αξίζει μια διπλή μερίδα τηγανίτες!

με έξτρα κανέλα και ζάχαρη!

Διάβασε ένα ebook

αφιερωμένη στη φετινή εβδομάδα ανάγνωσης ηλεκτρονικού βιβλίου
- 2020
ανάρτηση από το καλοκαίρι.
για μας, που αγαπάμε τα βιβλία.
όχι την όσφρηση, την αφή ή οποιαδήποτε άλλη αίσθηση αφήνει το τυπωμένο χαρτί, αλλά την ανάγνωση αυτή καθ' αυτή.
αν λοιπόν αγαπάς το διάβασμα, αν αγαπάς τα βιβλία -να τα διαβάζεις μόνο, όχι να τα μυρίζεις, να τα κρατάς, να μασουλάς το χαρτί ίσως- δοκίμασε ένα ebook.
που ξέρεις.. μπορεί και να σ' αρέσει.


ανάρτηση, σταθερά επαναλαμβανόμενη κάθε Μάρτιο.
...............................................................................


  
ανάρτηση από το καλοκαίρι.
αφιερωμένη στην εβδομάδα των ebooks: από αύριο Κυριακή 3 Μαρτίου έως το Σάββατο στις 9.
για μας, που αγαπάμε τα βιβλία.
όχι την όσφρηση, την αφή ή οποιαδήποτε άλλη αίσθηση αφήνει το τυπωμένο χαρτί, αλλά την ανάγνωση αυτή καθ' αυτή.
αν λοιπόν αγαπάς το διάβασμα, αν αγαπάς τα βιβλία -να τα διαβάζεις μόνο, όχι να τα μυρίζεις, να τα κρατάς, να μασουλάς το χαρτί ίσως- δοκίμασε ένα ebook.
που ξέρεις.. μπορεί και να σ' αρέσει.


 eReader και ξερό ψωμί!


έμαθα να διαβάζω πριν πάω σχολείο.
έμαθα να διαβάζω πριν πάω σχολείο και το πρώτο μου βιβλίο ήταν ένας τόμος της ελληνικής μυθολογίας -θαυμάσιο και φυσικά, ακατάλληλο για την ηλικία μου.

θυμάμαι, χάζευα τον Κρόνο που έτρωγε τα παιδιά του και μετά διάβαζα χωρίς κόπο την περιγραφή του πίνακα.
αυτό ήταν το πρώτο μου ανάγνωσμα και έκτοτε κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι.
σχεδόν όλο το δημοτικό ήταν αφιερωμένο σε έλληνες συγγραφείς: αγαπημένος Παπαδιαμάντης, αλλά και Λουντέμης, Καζαντζάκης, Σολωμός, Τέλος Αγρας, Παλαμάς, λατρεμένος Μυριβήλης, Βάρναλης, Πολέμης και Βιζυηνός, Καρυωτάκης και Βαλαωρίτης. Αριστοτέλης.
αργότερα ήρθε ο Νάνος, στα χρόνια του γυμνασίου πια.

σ' αυτά του δημοτικού, δεν ξεχνώ την κερκόπορτα απ' όπου μπαινόβγαιναν οι αδερφές Μπροντέ, η Τζαίην Ωστιν, η Δάφνη ντυ Μωριέ, ο Εριχ Μαρία Ρεμάρκ, ο Ιούλιος Βερν, ο Στέφαν Τσβάιχ.

όταν τέλειωσα το δημοτικό και πήγα στο γυμνάσιο οι έλληνες μ' εγκατέλειψαν. οι νεότεροι δηλαδή.
την κερκόπορτα τη χρησιμοποιούσαν πια ελάχιστοι απ' αυτούς: ο Μανόλης Αναγνωστάκης, η Ιωάννα Καρατζαφέρη, η Μάρω Δούκα, η Μαργαρίτα Λυμπεράκη, ο Λειβαδίτης, οπωσδήποτε ο Ασλάνογλου.

σε αντίθεση με τους ξένους που ολοένα πλήθαιναν: Χένρυ Τζαίημς, Μπορίς Βιαν, Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, Ράιχ, Λίζα Αλθερ, Ντίκενς, Σου Κάουφμαν, Μαγιακόβσκι, Κάφκα, Ντοστογιέβσκι, πολυαγαπημένος Γκόρκυ, Ρεμπώ..

πέρασαν χρόνια πολλά όπου ήμουν μόνιμα μ' ένα βιβλίο στο χέρι: όταν μαγείρευα, όταν έφτιαχνα λίστες για ψώνια, σχεδόν όταν τηλεφωνούσα.. πάντα μ' ένα βιβλίο: ειχε γίνει η φυσική προέκταση του χεριού μου.
μέχρι..
μέχρι που ξαφνικά, έπαψα να βλέπω.
τουλάχιστον τόσο καλά, όπως παλιά.
θυμάμαι τη μέρα που κοιτούσα κάποια σελίδα και δυσκολευόμουν αρκετά να τη διαβάσω.

την επομένη πήγα στον οφθαλμίατρο.
και δυο μέρες μετά είχα τα πρώτα μου γυαλιά διαβάσματος. διόλου βοηθητικά, διόλου παρηγορητικά: δυσκολευόμουν πολύ, πιεζόμουν, εξακολουθούσα να μη μπορώ να αναγνώσω άνετα.

ήταν ακριβώς η εποχή που άρχισα να ασχολούμαι με τον υπολογιστή.
κι ήταν λες κι έφυγε κάτι και το κενό που άφησε, άρχισε να συμπληρώνεται από κάτι άλλο, διαφορετικό.

φυσικά, τίποτα δεν θα μπορούσε να αντικαταστήσει το διάβασμα..
όμως μιας και δεν μπορούσα να διαβάζω, θα μπορούσα να γράφω και να έχω ενίοτε μια επικοινωνία με ανθρώπους που δυνητικά θα ταίριαζα μαζί τους.

έτσι γεννήθηκε η Ισημερία και πάνε κιόλας σχεδόν έξι χρονάκια από τότε.
έγραφα, διάβαζα άλλους γράφοντες, ενημερωνόμουν για το είδος της τεχνολογίας που μ' ενδιέφερε, γενικά ήταν ένας θαυμαστός, καινούριος κόσμος, που λέει κι ο φίλος μας ο Χάξλεϋ.

κι όλ' αυτά μέχρι πριν λίγες μέρες.
μέχρι προχτές που μετέφερα ebooks στην ταμπλέτα μου, πειραματικά στην αρχή, για να διαπιστώσω με έκπληξη αργότερα, πως μετά από τόσο καιρό, επιτέλους διάβαζα!
διάβαζα και διάβαζα και διάβαζα ξανά!

από το πρωί μέχρι το βράδυ, με τις πευκοβελόνες να πέφτουν στη βεράντα, να έχουν κάνει βουνά και να μην έχω διάθεση να σηκωθώ να τις σκουπίσω, με τα τζιτζίκια να τζιτζικίζουν πάνω απ' το κεφάλι μου, με τον Χρόνη και το Ραφάκι να πηγαίνουν για μπάνιο κι εγώ να μη πηγαίνω μαζί τους:
"δε γίνεται" τους είπα προχτές "είναι αδύνατον ν' αφήσω τον Σάντι στην τύχη του" και τους κούνησα αφηρημένα το χέρι όπως έφευγαν.

ψάχνοντας ν' αντικαταστήσω το tablet μου με κάτι πιο ειδικό, όπως ένα ereader διάβασα τόσες ..χμμ ελληνικούρες, από διάφορους σχολιαστές, που παραλίγο, να χάσω ξανά την όραση μου.
κι αυτή τη φορά όχι από πρεσβυωπία, αλλά από την άκρατη ανοησία!
για "μυρωδιά" βιβλίου διάβασα, για τις αισθήσεις γενικότερα διάβασα, για την παράδοση και τα ήθη κι έθιμα της Ελλάδας διάβασα, ό,τι και να θυμηθώ, είναι άκρως επιζήμιο τόσο για την όραση όσο και για τα νεύρα μου.

για μας όμως που δε βλέπουμε καλά,
για μας όμως που διαβάζουμε στ' αλήθεια πολύ και δεν έχουμε χώρο ν' αποθηκεύουμε τα βιβλία μας ή έστω, να τα πάρουμε μαζί στις διακοπές
για όλους που ζούμε σ' αυτό τον έρμο πλανήτη, όπου μ' έναν εγωισμό καθαρά παιδικό προτιμάμε να κόβονται δέντρα για χαρτί, αντί να φορτώνονται σελίδες ηλεκτρονικά
για όλους που δεν έχουν (έχουμε) την οικονομική άνεση ν' αγοράζουμε ένα βιβλίο τη βδομάδα

και γι' άλλα, που αυτή τη στιγμή δε θυμάμαι,
αλλά που όταν πατάω το πλήκτρο κι ανοίγει η σελίδα μου 'ρχονται όλα στο μυαλό,
ο "αναγνώστης" είναι το επόμενο βήμα.

αγαπώ τα (πάρα πάρα πολλά) βιβλία μου και πάντα θα τα φροντίζω.
όμως την επόμενη φορά που θα θελήσω να διαβάσω ξανά ένα απ' αυτά, θα το σκανάρω και θα το περάσω στο reader μου.

κι αυτό δε λέγεται "πρόοδος" ή "συμβιβασμός" ή ο,τιδήποτε.
αυτό λέγεται "διαβάζω ξανά"
και το αίσθημα που βγαίνει μόνο που βλέπω αυτή την πρόταση,
είναι γνήσια κι ανόθευτη
ευτυχία.
....................................................................

"μαμάαα; πότε θα 'ρθεις για μπάνιο;"

"τα απογεύματα του Αυγούστου μωρό μου!
τα απογεύματα του Αυγούστου.."

Περί ποίησης


διαβάζοντας δηλώσεις περί ποίησης και συζητώντας τις με τον Χρόνη.

"Και πρέπει να πω ότι στην ουσία της ποίησης υπήρξε ανέκαθεν κάτι το απρεπές. Η ποίηση είναι σαν μια πελώρια τίγρη που τινάζει ξαφνικά μπροστά μας την ουρά της. Πρόκειται για ένα είδος ευθανασίας των πραγμάτων που βρίσκονται ήδη νεκρά μέσα μας."
Κική Δημουλά

απορώ "αφού είναι νεκρά, πως τα ευθανασιάζει;"
"με άλλο τρόπο"
"πως δηλαδή;"
"για ξαναδιάβασε το"

"Και πρέπει να πω ότι στην ουσία της ποίησης υπήρξε ανέκαθεν κάτι το απρεπές. Η ποίηση είναι σαν μια πελώρια τίγρη που τινάζει ξαφνικά μπροστά μας την ουρά της. Πρόκειται για ένα είδος ευθανασίας των πραγμάτων που βρίσκονται ήδη νεκρά μέσα μας."

"λέγε!"
"τα σκοτώνεις με άλλο τρόπο"
"αφού είναι νεκρά ήδη!"
"κατά ένα τρόπο. να για να καταλάβεις: ένας νεκρός είναι νεκρός κατά ένα τρόπο, τον φυσικό. αλλά είναι ζωντανός στη μνήμη σου. όταν αρχίζεις και τον ξεχνάς πεθαίνει και με άλλο τρόπο"
"τινάζει την ουρά δηλαδή η τίγρης και καπούτ!"
"άντε μωρέ!"
...............................................................
γι' αυτό εγώ δεν πρόκειται να προκόψω ποτέ..
μου λείπει το βάθρο
ίσως και το υπόβαθρο...

Μαγειρικής μαθήματα


και η υψηλής μαγειρικής συνταγή της ημέρας: πατάτες βραστές.

οδηγίες μαγειρέματος και χρήσης:
καθαρίζουμε τις πατάτες, τις πλένουμε, αναλόγως του μεγέθους τις κόβουμε και τις ρίχνουμε σε νερό το οποίο βράζει.

περιμένουμε και όταν γίνουν τις σουρώνουμε και τις σερβίρουμε σε πιάτο ρίχνοντας λάδι, λεμόνι και ρίγανη.

μετά φωνάζουμε "Ραφαηλίαααα!!! έτοιμο το φαΐ!!!"

(το "Ραφαηλία" δύναται να αντικατασταθεί από οποιοδήποτε άλλο όνομα)

"Ραφαηλίαααα δεν ακούς; έτοιμοοοο!"
"φέρτο!"
"πάλι στο γραφείο θα φας;"
"ναι!"
"έλα πάρτοοοο!"
"δε μπορώ! φέρτο ρε μαμά!"
"γιατί; τι κάνεις; σκάβεις και δε μπορείς;"
"θα το φέρεις;"
"καλά.."

το βάζουμε σε δίσκο και το πηγαίνουμε στο καμάρι μας.
το τοποθετούμε εμπρός του μουρμουρίζοντας  "που κατάντησα! δουλικό αμέσου δράσεως!"

"τι είπες μαμά;"
"καλή όρεξη παιδί μου, καλή όρεξη!"
....................................................................

Μαθήματα πιάνου.


καινούρια πρώτη ανάρτηση και χρόνια πολλά!
ξεκινώ τη νέα δεκαετία, με -τι άλλο;- μια αναφορά στο αγαπημένο παρελθόν, που είναι πάντα παρόν και αποτελεί -σίγουρα- κομμάτι από το μέλλον.
............................................

στα μακρινά μαθητικά μου χρόνια, τότε που ακόμα άκουγα τη μητέρα
-λες και υπήρχε περίοδος πού δεν την άκουγα-
μετά από δική της επιμονή ξεκίνησα μαθήματα πιάνου.

δεν ήθελα, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να αρνηθώ.
όχι γιατί μου απαγορευόταν, απλώς δεν μου περνούσε καν απ' το μυαλό!

μετά από μια δεκαετία -σχεδόν- μαθημάτων με μια καθηγήτρια μουσικής εξαιρετική, εκείνα που αποκόμισα είναι τα εξής:

1. να κόβω τα νύχια μου πολύ κοντά, γιατί ΜΟΝΟ με πολύ κοντά νύχια δικαιούσαι να ακουμπάς τα πλήκτρα.

2. τα μακριά νύχια είναι ακάθαρτα και αντιπαθητικά.

3. η έφεση παίζει μεγάλο ρόλο (τα κομμάτια πού μάθαινα σε τρεις μέρες, ο αδερφός μου τα έπαιζε κυριολεκτικά στα δάχτυλα σε μισή μόλις ώρα).

4. το κιντερλίντερμπουκ είναι ένα πολύ διασκεδαστικό όνομα.

5. Anna Magdalena λεγόταν η δεύτερη γυναίκα του Μπαχ.

6. οικονομικά κίνητρα υπήρχαν κατά την περίοδο της εκμάθησης μου (η μητέρα μου με πλήρωνε ένα πενηντάρικο τη φορά για να μην τραγουδάω παίζοντας, ο αδερφός μου απλώς χαχάνιζε ακούγοντας με και φώναζε με θαυμασμό "όχι ρε!!!").

7. έπρεπε να προσέχω όταν ανέβαινα τη σκάλα του Εθνικού Ωδείου γιατί δεν ήταν ιδιαιτέρως σταθερή.

8. ο Ντιβερνουά ήταν πιανίστας και όχι μουσικό βιβλίο.

9. "Μαριλένα! δεν μελέτησες καθόλου!" η μόνιμη επωδός της καθηγήτριας, η οποία αδυνατούσε να πιστέψει πως είχα φάει ώρες και ώρες μελετώντας τα ρημάδια τα κομμάτια που μου είχε βάλει.

10. και τελικά, μόνο η 'Ακκα εκτιμάει και χρησιμοποιεί το πιάνο όπως αρμόζει: περπατώντας πάνω-κάτω στα πλήκτρα και καθήμενη επάνω του όποτε κουράζεται..


κι αυτός τελικά είναι ο μέγιστος σκοπός ενός εξαιρετικού μουσικού οργάνου.

-για μένα μόνο εννοείται φυσικά...