αν δεν βαριέσαι να βάζεις τη σκάλα και να ψάχνεις στα ψηλότερα ράφια
ανακαλύπτεις θησαυρούς αγαπημένους..
ακόμα θυμάμαι τη λαχτάρα ν' ανοίξω το λατρεμένο περιοδικό
και να καθίσω εκεί, στο πεζοδρόμιο
μπροστά στο περίπτερο
να το διαβάσω επιτόπου..
"χρόνια που περνούν, που δεν θα ξαναρθούν.."
αχ ρε Λουκιανέ, αχ...
