"όταν ακούω να μιλάνε γι’ Αφρική
για Βερολίνο, Βενετία και Παρίσι
σκέφτομαι, λέω, πού να ξέραν μερικοί
πως σε όλα αυτά τα μέρη εγώ έχω ζήσει"
ναι!
ναι Λουκιανέ, ναι Γιώργο Θαλάσση, ναι Μικρέ Ήρωα!
διανύω αυτό το δύσκολο φθινόπωρο
με πολύ διάβασμα, με μουσική, με ταινίες
κυρίως με όλα που με κάνουν να αισιοδοξώ
να χαμογελάω
να ταυτίζομαι.
"πως όταν ήταν στην Ελλάδα κατοχή
μέσα στις σφαίρες, μες στο κρύο, μες την πείνα
με τους Εγγλέζους να εξοπλίζουνε τη γη
μου έδειχνες μια ξένοιαστη Αθήνα"
και πάλι ναι!
ζώντας τη δική μας "κατοχή"
μέσα στο φόβο, μες στο άγχος, τη δυσπιστία
που σβήνουν
καθώς περιδιαβαίνω στις σελίδες,
στα τραγούδια, στις σειρές...
πηγαίνω τη Ραφαηλία στην πόρτα
βεβαιώνομαι πως φοράει τη μάσκα της
λέω για χιλιοστή φορά τις ίδιες ακριβώς συμβουλές
κλείνω την πόρτα αφού βεβαιωθώ πως δεν μπαίνει στο ασανσέρ
και βρίσκω τους παλιούς μου φίλους να περιμένουν
στο γραφείο:
τα ίδια λατρεμένα βιβλία που διαβάζω ξανά και ξανά
αγνοώντας επιδεικτικά τα καινούρια
-περίμενε εσύ!
η "τελευταία παρτίδα" μού θύμισε τους μακρινούς καιρούς που έπαιζα σκάκι.
αρχικά με τον Δημήτρη
μετά με τον Χρόνη.
δεν είχα νικήσει κανέναν τους
αλλά ποτέ δεν ειν' αργά: θα δοκιμάσω ξανά.
"τι να σου πω, τι να σου πω, τι να σου πω
που να μην το 'χει πει κανένας για κανέναν
εγώ μονάχα ένα πράγμα θα σου πω
μου φτάνει πως μεγάλωσα με σένα"
αυτό το δύσκολο φθινόπωρο
αυτές τις στενάχωρες ημέρες
οι παλιοί μου φίλοι μού διηγούνται τη ζωή τους
παίζουν μουσική
θυμούνται..
θα καθίσω στο τραπέζι απέναντι απ' τον Χρόνη
θα πάρω -εννοείται- τα λευκά
θα κάνω την πρώτη μου κίνηση
και μετά θα ρωτήσω
"παίζουμε;"
και θα 'μαι εικοσιπέντε χρονών στην Τζια
και θα περιμένουμε το καράβι της επιστροφής
παίζοντας σκάκι.
όπως τότε
όπως πάντα...
