Καφές και Ζάχαρη

ο μοναδικός μου θείος είναι Ιταλός.
και παθιασμένος με τον καφέ.

όλη μου η οικογένεια είχε πάθος με τον καφέ: η από δω μεριά με τον ελληνικό, η από κει με τον εσπρέσο.

η γιαγιά, κάθε καλοκαίρι που ερχόταν στην Ελλάδα, έφερνε μαζί της και το μπρίκι το bialetti, που έφτιαχνε τον εσπρέσο.
μόνη της τον  ετοίμαζε, μόνη της τον έπινε: σε κανένα μας δεν άρεσε.
δεν έβαζε καθόλου ζάχαρη, τον έκανε πολύ βαρύ, πολύ πικρό, πολύ.. απ' όλα.

τα χρόνια πέρασαν, έγινα κι εγώ λάτρης του καφέ: πρώτα στο ζεστό νες, μετά στο γαλλικό κι από κει στον εσπρέσο.
κάθε φορά λοιπόν που πηγαίνω να πιω "ακόμα ένα φλυτζανάκιιι", θυμάμαι την πρώτη φορά (τριάντα χρόνια πριν) που μου 'κανε ο θείος καφέ στo bialetti.
θυμάμαι πως όταν μου 'δωσε το φλυτζανάκι με τον υπερβολικά βαρύ και άγλυκο καφέ του, διαμαρτυρήθηκα για τη ζάχαρη, και τότε, μου είπε το εξής ανέκδοτο:

μπαίνει ένας ξένος σ' ένα μαγαζί στη Ρώμη και παραγγέλνει καφέ.
ο καφές έρχεται κι αυτός παίρνει τη ζαχαριέρα κι αρχίζει να βάζει ζάχαρη.
μια-δυο κουταλιές είναι αρκετές: οι διπλανοί του, του δείχνουν το μεγάλο βάζο που αποθηκεύουν τη ζάχαρη και σαρκάζουν εν χορώ "εεε, δε θέλεις να το ρίξεις όλο στο φλυτζάνι σου; έλα, παρ' το, βάλεε".


μόλις τέλειωσε τ' ανέκδοτο, ο θείος έπεσε κάτω απ' τα γέλια.
τον κοιτούσα σοβαρή κι αναρωτιόμουν, αν ήταν στα καλά του ή αν τον είχε χτυπήσει το καυσαέριο του Παγκρατίου στον εγκέφαλο: κλακ!  κι αν η ζημιά που του 'χε κάνει ήταν μόνιμη ή παροδική..

μετά από τριάντα χρόνια λοιπόν, πιστεύω πως πίνοντας τον βαρύ, πικρό καφέ του θείου, θα ένιωθα το ίδιο.
αυτή είναι κι η διαφορά ανάμεσα σε μένα και στην ιταλία: η υπερβολή.
όχι ότι εγώ είμαι λάιτ.
απλά θέλω λίγη ζάχαρη (στη ζωή) και στον καφέ μου

είτε καφέ, είτε μαύρη, είτε ροζ
λίγη ζάχαρη που κάνει τον εσπρέσο να μη μοιάζει τόσο με εσπρέσο
όπως ακριβώς κάνει και μένα να διακτινίζομαι στα είκοσι μου χρόνια και στην πρώτη μου δοκιμή με την πίκρα, που ο θείος μου ονόμαζε "καφεντάκι" κι εγώ "αηδία"


είτε καφέ
είτε μαύρη
είτε ρόζ

αρκεί να είναι ζάχαρη..

η Χούντα (τότε, στη ζωή μου)

στη δική μου τη ζωή, χούντα σήμαινε:

"στο περιγιάλιιι το κρυφόοο.."
"σσσττ! τρελλάθηκες;"

ατέλειωτες αγορεύσεις στα σχολικά προαύλια
ατέλειωτα "επίκαιρα" στον κινηματογράφο

απότομη σιωπή όταν μπαίναμε στο δωμάτιο και οι γονείς συζητούσαν
απότομη σιωπή παντού.

δίσκοι βινυλίου που εξαφανίστηκαν
βιβλία που καταχωνιάστηκαν
(όμως, όσο να 'ναι, κάποια απ' αυτά, ξέφυγαν απ' το αφηρημένο βλέμμα της μητέρας μου: θυμάμαι το Οδός Αβύσσου Αριθμός 0 -να το κατεβάζω σκονισμένο από κάποιο ράφι- θυμάμαι τον Βράχο, θυμάμαι κι άλλα.. κι άλλα..)

στη δική μου τη ζωή, η χούντα ξεκίνησε όταν πήγαινα τετάρτη δημοτικού.
στη δική μου τη ζωή, η χούντα τέλειωσε όταν πήγαινα τετάρτη γυμνασίου.
..............................................

πλέον, μόνο τ' αφιερώματα στην τηλεόραση μας τα θυμίζουν

(δεν είναι ότι ξεχνάμε
είναι πως δεν αντέχουμε να τα θυμόμαστε..)

Μικρά ματάκια

σήμερα το πρωί, στην κουζίνα:

"μαμά, δεν σου είπα! στο θέατρο Αλίκης Βουγιουκλάκης.."
"Βουγιουκλάκη, όχι Βουγιουκλάκης"
"καλά, στο θέατρο είχε σε τζάμια τα ρούχα της Αλίκης! και τα κοσμήματα της και τα καπέλα και τα παπούτσια της!"
"ναι, ε;"
"βέβαια! όχι για να τα αγοράσουμε, απλώς μας τα έδειχναν"
"μάλιστα"
"είχε και πολλές φωτογραφίες"
"..."
"κι όχι μόνο δικές της. αλλά κι αυτού που έπαιζε στο Η Αλίκη στο Ναυτικό. αυτού με τα μικρά ματάκια!"
"του Μαλούχου;"
"ναι! που τον παντρεύτηκε στ' αλήθεια!"

αυτός με τα μικρά ματάκια προφανώς δεν ήταν ο Μαλούχος, αλλά ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ.

απλώς, την υπόλοιπη μέρα, κάθε φορά που θυμόμουν τα ματάκια του, γελούσα μόνη μου ως ονειροπαρμένη..

Влади́мир Влади́мирович Маяко́вский


τον Μαγιακόβσκι τον "γνώρισα" στα δεκαεφτά μου. 
τον ερωτεύτηκα, μέχρι τη στιγμή, που ο Μανόλης Αναγνωστάκης του 'δωσε μια σκουντιά, τον έριξε κάτω και πήρε τη θέση του στην καρδιά μου.

την εποχή εκείνη, γραφόταν "Μαγιακόβσκη" και στο δικό μου βιβλίο τη μετάφραση την έχει κάνει ο Γιάννης Ρίτσος.

εγώ
τώρα είμαι
λεύτερος πια
κι από τον έρωτα
κι απ' τα πλακάτ


σαν σήμερα έφυγε απ' τη ζωή ο Μαγιακόβσκι.
σαν σήμερα έγινε σύννεφο με παντελόνια ο Μαγιακόβσκι.

στη δική μου την καρδιά, δεν κατάφερε ποτέ να ανταποδώσει τη σκουντιά στον άλλο ποιητή, αλλά τη θέση του παλιού μου έρωτα την έχει ακόμα.

κι είναι σημαντικό να υπάρχει θέση για τους πρώτους μας έρωτες
γιατί

"αν δεν θυμάσαι τον πρώτο σου έρωτα,
δεν θα γνωρίσεις ποτέ τον τελευταίο"


όπως έλεγε κι εκείνος
 ..............................................................

υγ

"Χρόνη, Χρόνη, έλα να διαβάσεις το ποστ μου"

έρχεται διαβάζει και:

 "ο πρώτος σου έρωτας;  
και που είμαι εγώ βρε γαϊδούρι;;"

Ανάμνηση

Αίγινα.
ένα ζεστό βράδυ του Ιουλίου, προχωρούσαμε απ' την αυλή της γειτόνισσας προς το δικό μας σπίτι.
σκοτάδι παντού και τα πεύκα μας δάσος: φιλοξενούσαν κουκουβάγιες, δεκαοχτούρες, σπουργίτια, γκιώνηδες
κι ένα πυκνό χαλί από πευκοβελόνες σε κάθε μας βήμα έτριζε, κρικ κρακ, κρικ κρακ, κρικ κρακ.
το σπίτι μας θαρρείς και είχε ξεπηδήσει μέσ' από την καρδιά μας, το βλέπαμε από μακριά φωτισμένο λες κι ήταν το μοναδικό που είχε απομείνει στη γη και μας περίμενε.

κι άξαφνα μέσ' την ησυχία, ακούστηκε το κουδούνισμα του κινητού, που είχαμε αφημένο στη βεράντα
"Jingle bell, jingle bell, jingle bell rock
Jingle bells swing and jingle bells ring"


"τ' είν' αυτό;" ρώτησα απορημένη
"χριστουγεννιάτικο τραγούδι" απάντησε η κόρη της γειτόνισσας που ερχόταν δίπλα μας.

κι είν' αυτή η σκηνή που μου 'χει μείνει:
καταλόκαιρο
νύχτα
αστέρια λάμπουν στον σκοτεινό ουρανό
χαμόγελα φέγγουν στα μαυρισμένα μας πρόσωπα
και
"Jingle bell, jingle bell, jingle bell rock
Jingle bells swing and jingle bells ring"

....................................

τόσο παράταιρο
αλλά και τόσο ταιριαστό στ' αλήθεια..

Το Ραφάκι μας γιορτάζει!

το Ραφάκι μας γιορτάζει!

όλες οι ευχές του κόσμου να την τυλίγουν
να είναι ευλογημένη και χαρούμενη
να έχει πάντα πίστη κι αισιοδοξία.

το Ραφάκι μας γιορτάζει!

να νιώθει συμπόνοια κι αγάπη
να χαμογελά και να χαίρεται
να είναι δυνατή.

το Ραφάκι μας γιορτάζει!

να ξέρει πάντα να συγχωρεί
αλλά και να ζητά "συγγνώμη" όταν πρέπει
να προχωρά μπροστά.

το Ραφάκι μας γιορτάζει!

να είναι ευλογημένη και χαρούμενη
να έχει υγεία σώμα και ψυχή
και στο σωστό το δρόμο πάντα να πορεύεται.

το Ραφάκι μας γιορτάζει!
(και)
χρόνια της πολλά!

Καλή Ανάσταση, Καλό Πάσχα (κι ένα ιστορικό)

..και μετά από τόσες μέρες που σερνόμουν απ' αυτό το ύπουλο πράμα που με χτύπησε, μ' έριξε κάτω και μου 'δωσε να καταλάβω, επιτέλους -σχεδόν- καλά!

γκρίνιαξα, (ξανά)γκρίνιαξα, ήμουν ανυπόφορη, μουρμούριζα σ' όλους ανεξαιρέτως, αλλά επιτέλους, είμαι -σχεδόν- καλά..

κι εκεί που είχα πάρει πάνω μου και ψυχολογικά, ανακάλυψα την τελευταία ομορφιά του blogger που μ' έκανε ν' απογειωθώ απ' τη χαρά μου: δεν μπορούσα να μπω καθόλου στο edit posts μου!

ο blogger δυσλειτουργούσε εδώ και πολλούς μήνες. πρώτα απ' όλα, έπαψε να μετράει τα views στο προφίλ μου.
πράμα που "ούτε με νοιάζει, ούτε μ' αφορά" που λέει και το τραγούδι κι έτσι, απλώς αδιαφόρησα.

όμως το επόμενο του βήμα, ήταν να μη μπορώ να δω τη σελίδα του "edit posts" κι αυτό οπωσδήποτε και μ' ένοιαζε και μ' αφορούσε!
γιατί ουσιαστικά, όλο αυτό που γινόταν, πρώτα με το προφίλ κι έπειτα με τις αναρτήσεις, σήμαινε πως το blog ήταν έτοιμο να καταρρεύσει.

είπα λοιπόν να πάρω back up, μιας κι ο καθ' όλα α(να)ξιόπιστος blogger έχει μεριμνήσει και γι' αυτό. ξέρετε που αναφέρομαι βέβαια: σ' αυτό το χαριτωμένο που έχει στα settings "import blog", "export blog"; ε, σιγά μη λειτουργούσε!

κάθησα λοιπόν και αντέγραψα τις (σχεδόν) πεντακόσιες αναρτήσεις που είχα κάνει, τις χώρισα σε τρία διαφορετικά, χρονικά, κομμάτια (τις βλέπετε στη διπλανή στήλη) κι αφού τις ασφάλισα, τις έσβυσα από την Ισημερία.

δουλειά, όχι αστεία!
πεντακόσια posts ήταν αυτά, αλλά ελπίζω πως τουλάχιστον τα εξασφάλισα.
λέω εγώ τώρα, γιατί με τον blogger, ποτέ δεν ξέρει κανείς..

το καλό σ' όλη αυτή τη δουλειά (εκτός φυσικά από το αποτέλεσμα) ήταν πως γκρίνιαζα-μουρμούριζα-απειλούσα-ανυποφόριαζα μόνο στον α(να)ξιόπιστο blogger κι όχι στον (αξιο)πιστο Χρόνη (που δε σήκωσε το δαχτυλάκι του να με βοηθήσει, ούτε για να πατήσει ένα enter δηλαδή), στην Ελένη, στη Ραφαηλία, στις γάτες και στη χελώνα.

καθόμουν ως μαστουρωμένος ασθενής και έκανα copy-paste ένα ένα κάθε μου ποστ, μετά πέρναγα τα labels, μετά διόρθωνα τις ημερομηνίες, μετά ανέβαζα τις φωτογραφίες, μετά περνούσα τις ανεβασμένες φωτογραφίες στις backupένιες αναρτήσεις κι όλο αυτό ξανά και ξανά και ξανά..

μέχρι που τέλειωσα κι ησύχασα.
κι ώσπου να γίνει όλο αυτό, μου είχε ψιλοπεράσει η ρημάδα η ίωση, η Ανοιξη ήταν πια εδώ, τα κορίτσια είχαν βάψει υπέροχα τα κόκκινα μας αυγά, το σπίτι μύριζε τσουρέκι κι όλα ήταν καλά.


κι όλα να συνεχίσουν να είναι καλά για όλους μας, εύχομαι ολόψυχα.

κι εύχομαι:
Kαλή Ανάσταση
κι εύχομαι:
Καλό Πάσχα

και

να μας έχει ο Θεός γερούς
όλους..

όπου και αν βρίσκεστε, να τα περάσετε υπέροχα

Χρόνια Πολλά!