Καλοκαίρι, η γαλάζια προκυμαία θα σε φέρει

την επόμενη Κυριακή θ' αλλάξει η ώρα -δεν θέλω να το σκέφτομαι.
ο χειμώνας ένα βήμα πια έξω απ' την πόρτα μας: με μπουφάν, σκοτεινά απογεύματα, μπλε και γκρίζα χρώματα -δεν θέλω να το σκέφτομαι.

"αντίο Λιλιπούπολη, αντίο αντίο
παίρνω το πατίνι μου, το άλογο, το πλοίο.."


έβαφα όλη τη βδομάδα, έβαφα.
πόρτες, ράφια, τα ντουλάπια της κουζίνας, το γραφείο μου, την παιδική ντουλάπα της Ραφαηλίας.. έπαιρνα το πινέλο, το βουτούσα στο χρώμα κι έβαφα πράσινα, κίτρινα, καφέ, μπλε
την επόμενη μέρα, τριγυρνούσα σ' ένα σπίτι αλλιώτικο.

κι αυτό, θέλω να το σκέφτομαι.

το καλοκαίρι μού φαίνεται πια πολύ μακριά.
πως πέρασαν όχι μήνες, αλλά χρόνια, από τότε που πήρα το Ραφάκι και φύγαμε διακοπές.
στο Τολό.
θυμάμαι..

και μετά στην Αίγινα.
και στα γενέθλια της μικρής, ήρθε κι η Ελένη "έκπληξηη!!"

φέτος για πρώτη φορά, δεν βρεθήκαμε οι τέσσερις όλοι μαζί στην Αίγινα, παρά για λίγες ώρες μόνο.
εμείς οι τρεις, η Ελένη, το Ραφάκι κι εγώ
κι αργότερα οι άλλοι τρεις, ο Χρόνης, το Ραφάκι κι εγώ
αλλά οι τέσσερις, για πρώτη μας φορά, όχι..

"αντίο οικογένεια, αντίο αντίο
παίρνω το πατίνι μου, το άλογο, το πλοίο"


τραγούδησε η Ελένη αποχαιρετώντας και στέλνοντας μας τρυφερά φιλιά, έφυγε για ένα καλύτερο αύριο, για ένα χειμώνα χωρίς το γκρίζο του.

κι αυτό ίσως, θέλω να το σκέφτομαι.

όμως εδώ, όμως απόψε έχουμε ακόμα φθινόπωρο.

το Ραφάκι κοιμάται εδώ και ώρα, αύριο έχει να σηκωθεί νωρίς: σχολείο.
οι γάτες κρυώνουν και κουλουριάζονται στον ύπνο τους

ο Χρόνης διαβάζει
η Πόπη χαζεύει στο βράχο της
η Ελένη σίγουρα θα ονειρεύεται και θα χαμογελάει

κι εγώ περιμένω να 'ρθει γοργά το καλοκαίρι,
να βρεθούμε για μια φορά ακόμα οι τέσσερις μαζί
κάποια ζεστή, ανυποψίαστη μέρα του Αυγούστου:

"έκπληξηη!!"

ξανά..

Με λένε Μαριλένα

"μαμάαα"
"μη φωνάζεις! έρχομαι!"
"ξέρεις τι έγινε σήμερα σχολείο;"
"για πες! και πλύνε καλά τα χέρια σου! και μη πετάς νερά παντού! πρόσεχε!"
"στο μάθημα της πολιτικής αγωγής, η κυρία ρωτούσε ένα ένα τα παιδιά:
αν χώριζαν οι γονείς σου, με ποιον θα πήγαινες, με τη μαμά ή τον μπαμπά;"
"τι ρωτούσε;;"
"αν χώριζαν οι γονείς.."
"δεν είμαστε καλά!"
"ναι κι άλλα παιδιά έλεγαν με τη μαμά, άλλα με τον μπαμπά"
"δεν είμαστε καθόλου καλά!"
"εγώ σήκωνα το χέρι μου να πω, το σήκωνα συνέχεια!"
"δεν θέλω να ξέρω.."
"αλλά εμένα δε με ρώτησε! κρίμα.."
"...."
"ξέρεις τι θα 'λεγα;"
"....."
"ούτε με τον μπαμπά, ούτε με τη μαμά. με τη νονά θα πήγαινα!"
...........................................

με λένε Μαριλένα και ζω στο Λαμογιστάν.

έχω το Χρόνη, την Ελένη, τη Ραφαηλία, τη Νέλλυ, την Ακκα, την Πόπη

ο Χρόνης δουλεύει
η Ελένη για να μπορεί να δουλέψει έφυγε σ' άλλη χώρα
και το Ραφάκι πηγαίνει σ' ένα σχολείο, όπου το μάθημα της πολιτικής αγωγής, μεταλλάσσεται σε Κράμερ εναντίον Κράμερ

για τη Νέλλυ, την Ακκα και την Πόπη δεν έχει αλλάξει τίποτα.
τυχερά κορίτσια!

η ζωή μας  είναι διαφορετική πια.
η πίστη μας όμως, αυτή η πίστη που είχαμε όταν πρωτοξεκινήσαμε παραμένει η ίδια
και όσο περνάει απ' το χέρι μου, θα κρατάω αναμμένη πάντα τη μικρή της φλόγα.

αυτή την τόση δα φλογίτσα, που μας ζεσταίνει όταν κρυώνουμε, που μας κάνει να προχωράμε ακόμα κι όταν κουραζόμαστε, που μας φωτίζει όταν είναι σκοτεινά, που μας κάνει ακόμα να χαμογελάμε -κάθε μέρα.

με λένε Μαριλένα και ζω στο Λαμογιστάν.

κι όσο περνάει απ' το χέρι μου, θα γελάω πάντα: με τη νονά θα πήγαινα.

(μα πάντα..)

Εμείς

 
όταν ονειροπολούμε κοιτώντας τη ζωή μας,
όταν βλέπουμε όσα πέρασαν
και μέσα απ' αυτά,
εκείνα που θάρθουν

τότε,
όλα γίνονται εύκολα

κι όλα μας είναι αρκετά.


καλησπέρα σας!

Ο Ερμής


τις τελευταίες μέρες, αρπάζομαι πολύ!
γυαλίζει το μάτι μου κι ό,τι μου φανεί "κάπως" ορμάω χωρίς πολλά πολλά και το ..βάζω στη θέση του.
η οποία θέση είναι "μακριά από μένα και κάμε ό,τι θες"

αρπάζομαι λοιπόν και δίνω διαταγές σαν λοχίας σε στρατόπεδο νεοσυλλέκτων.
υπομονή κάνουν όλοι και δη όσοι ξέρουν πως περνάω δύσκολα, λόγω του ..ξενητεμένου μου μωρού.

ο Χρόνης ειδικά, προσπαθεί να μου φτιάξει τη διάθεση με το δικό του τρόπο.
ενώ για παράδειγμα, άλλες φορές τον παρακαλούσα με τις ώρες να μου κάνει μια δουλειά και με το "καλά, σε λίγο" με ξεφορτωνόταν, τούτες τις μέρες, δεν προλαβαίνω καν να εκφράσω μια επιθυμία κι αυτή πραγματοποιείται σε χρόνο μηδέν παρακαλώ!

έτσι χτες βράδυ, αποφάσισε να μου βάλει σε τάξη τους διάφορους κωδικούς, που τα τελευταία χρόνια έχω καταχωρήσει.

άνοιξε τον mozilla, μπήκε στα εργαλεία κι έμεινε έκθαμβος: για το ίδιο site είχα τρεις και τέσσερις κωδικούς!
κάτω από δύο, δεν έπεφτα σε καμμιά σελίδα!

ενώ κανονικά είμαι τακτικός άνθρωπος, σε αφύσικο επίπεδο μάλιστα, οι κωδικοί είναι το αδύνατο μου σημείο.
τούτο το μπέρδεμα, ήθελε υπομονή και πολύ γερά νεύρα, σωστός λαβύρινθος ήταν! ένας λαβύρινθος διευθύνσεων και ονομάτων, δύσκολο πολύ να ξεμπερδευτεί -τουλάχιστον από μένα, που δεν χαρακτηρίζομαι για την υπομονή μου.
κάθισε λοιπόν ο Χρόνης κι άρχισε σιγά σιγά να το συμμαζεύει.

εκείνος δούλευε στο net book ενώ εγώ δίπλα στον μεγάλο υπολογιστή, επιβεβαίωνα και τσέκαρα.
μετά από ώρα, άρχισε να φαίνεται φως: πολλά sites τα είχα σβύσει, άλλα παρέμεναν κι άλλα τα είχα βάλει με ερωτηματικό.

επέλεξα ποια τελικά θα κρατούσα, έριξα μια τελευταία ματιά κι είπα στον Χρόνη:
"εντάξει, αυτά θέλω μόνο, σβύσε τους υπόλοιπους κωδικούς"
"είσαι σίγουρη;"
"ναι, φυσικά. σβύστους"
"ok"

μάρκαρε τα ανεπιθύμητα και τα 'στειλε στο καλό. η λίστα μίκρυνε εντυπωσιακά. έσκυψα πάνω του και την επιθεώρησα προσεκτικά:
"αυτό το ermis τι τ' άφησες; δεν το θέλω!"
"το ermis είναι χρήσιμο. είναι δημόσιο δίκτυο για την εξυπηρέτηση των πολιτών. από εκεί, μπορείς να παίρνεις ό,τι σου χρειάζεται"
"α, καλά!"
σήκωσα αδιάφορα τους ώμους.

η καινούρια λίστα ήταν έτοιμη. μικρή, συμμαζεμένη και μόνο με τ' απαραίτητα.
έσβυσα τα cookies και δοκίμασα να μπω με τον τρόπο που μου έδειξε ο Χρόνης.

στα blogs μου, σε κάποια fora, στη wordpress, στο ytube, όλα μια χαρά!
"βολικό είναι" μουρμούρισα
"είδες;" παινεύτηκε εκείνος "δε στο 'λεγα;"

μέχρι που δοκίμασα στο face.
εκεί, δεν έμπαινα με τίποτα!
δεν μπορούσα να κάνω sign in, δεν μ' έβαζε όποιο κωδικό και αν δοκίμαζα.

πανικός!

"τι έκανες;;" πετάχτηκα από την καρέκλα μου "δεν μ' αφήνει να μπω! φτιάξτο! φτιάξτο!"
"καλά βρε παιδί μου, μη κάνεις έτσι! θα το βρούμε"
"κι αν δεν το βρούμε; τι γίνεται τότε; ε; ε;"
"θα κάνεις αίτημα να σου στείλουν τον κωδικό. σιγά!"
"εσύ φταις!! μ' έβγαλες απ΄ το face κι απ' το twitter και μ' άφησες τον Ερμή!
χέστηκα για τον Ερμή! το 'ξερα πως κάποια μαλακία θα γινόταν, το 'ξερα!!" ωρυόμουν έξαλλη.

 ο Χρόνης ήρεμος και χωρίς να χάσει την ψυχραιμία του:

"δε μιλάει έτσι μια κυρία" είπε
τον αγριοκοίταξα ακόμα πιο έξαλλη:
"εγώ ΔΕΝ είμαι κυρία!"

"δεν είσαι κυρία; και τ' είσαι;"

σήκωσε το κεφάλι, με κοίταξε, παρατήρησε τα κοντοκομμένα μου μαλλιά και το τσαντισμένο μου πρόσωπο και είπε:

"κύριος;"
.......................................................

κι εκείνη τη στιγμή ακριβώς αποφάσισα, πως ίσως στ' αλήθεια ο Ερμής, να ήταν ένα χρήσιμο δίκτυο.
όχι για τις διευκολύνσεις που έκανε στους πολίτες, ούτε για το βολικό του θέματος να αιτήσαι στο κράτος από το σπίτι, αλλά για τα φτερά που είχε στα πέδιλα και που μόνο ο Χρόνης μπορούσε να με κάνει να τα δώ..


(ακούμε το Lady Be Good του Django. ξέρετε κάτι πιο επίκαιρο;)