Πόσο γρήγορα μεγαλώνουν..

το Ραφάκι μεγάλωσε..
πότε ήταν μικρούλα, πότε την έβαζα πάνω στο πλυντήριο των πιάτων, άνοιγα τη βρύση να τρέχει το νερό, να το βλέπει, να την ταϊζω, πότε έμαθε να συλλαβίζει, πότε να γράφει τις πρώτες της λεξούλες και πότε να 'ρχεται "μαμά, διάβασε τι έγραψα!"

από το Ραφάκι λοιπόν,
ας διαβάσουμε τι έγραψε..


Γεια σου γλυκια μου




Την ιστορια που θα σας διηγηθω την σκεφτηκα και την εγραψα μονη μου. Ελπιζω να σας αρεσει. .

-----------------------------------------------------------------------

-Γεια σου γλυκια μου.
-Γεια μαμα.

 Αυτο το πραγμα στο δωματιο μου ΔΕΝ ηταν η μητερα μου..

-Τι κανεις; Κοιμασαι;
-Ναι..
   
Ηταν 2 π.μ Ειχα ξυπνησει οταν ειδα την μορφη της μητερας μου να καθεται στην ακρη του κρεβατιου μου.Μονο την μορφη φυσικα. Αυτο δεν ηταν η μαμα μου.
 Καθοτανε στην ακρη του κρεβατιου μου, κοιταζαμε η μια την αλλη χωρις βεβαια να ανοιγοκλεισουμε ματια. Ηξερε πως ηξερα.

  -Δεν μπορεις να κοιμηθεις μαμα;
  -Ναι γλυκια μου, η μαμακα δεν μπορει να κοιμηθει αλλο.

Χαμογελουσε πολυ πλατια για να ειναι αληθινη. Ξεραμε και οι δυο πως παιζαμε ενα παιχνιδι.
Μιλησα αργα:
 "Μαμα τι κανεις εδω;". 
Το κολπο ηταν ποιος θα ανοιγοκλεισει πρωτος τα ματια.
-Απλα παρακολουθω.

Σε παρακαλω καντο να φυγει..
Για να φυγω απο το δωματιο μου θα επρεπε να περασω απο την ντουλαπα μου.Επρεπε να κουνηθω αλλα ηταν πολυ δυσκολο με τα ματια που με παρακολουθουσαν, τα οποια ητανε περα απο το κανονικο ανοιχτα. Ακολουθουσαν καθε μου κινηση.

-Ειναι δυο η ωρα μαμα. Προσπαθησα να χαμογελασω. Μαλλον πρεπει να φυγεις.

Δεν ειπε τιποτα.

-Σε παρακαλω μαμα φυγε. Σε παρακαλω φυγε.. φυγε, σε παρακαλω.
Ουρλιαξα:
"ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΑΣΕ ΜΕ ΗΣΥΧΗ".

Ακομα τιποτα..
Τοτε..

-Ενταξει γλυκια μου, ωρα για υπνο.

Τα ματια μου εκαιγαν αλλα δεν τολμησα να τα κλεισω.
Πολυ προσεκτικα χωρις να χασει τα ματια μου αγγιξε το πομολο της πορτας και την ανοιξε.Για ενα λεπτο προτου φυγει με κοιταξε χωρις να χασει το μεγαλο χαμογελο της και τα ολοανοιχτα ματια της.

-Καληνυχτα γλυκια μου.
"ΜΗΝ ΚΛΕΙΣΕΙΣ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ" σκεφτηκα.

Η πορτα εκλεισε.
Καθομουν για ωρα ακινητη κοιταζοντας την πορτα. Μετα απο ωρα, βρηκα τις αισθησεις μου. Στο τελος ανοιγοκλεισα τα ματια μου. Αλλα ημουν σιγουρη.
                            Ηξερε πως ηξερα.

Καλοκαίρι


"..θα κάνεις μια βόλτα και κανένας δε θα σε καλωσορίσει, δε θα γυρίσει να σου πει "καλημέρα"
διότι οι άνθρωποι δεν συγχωρούν, αυτούς που από έρωτα εκπέσανε"


έλεγε ο Μπακιρτζής χτες βράδυ.

πιο μετά, όταν τέλειωσε η ταινία άρχισε να τραγουδά:

"τώρα που παντρεύεσαι
σου το λέω άλλη μια πως σ' αγαπάω"


ή μήπως ήταν :
ρατω ουπ βεντρεσεπα ουσ οτ ολε λια αμι ασπαγαω
.............

ίσια ή ανάποδα η ζωή μάς πηγαίνει;
.............

"ή στραβός ειν' ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε" είπα στο Ραφάκι προχτές διασχίζοντας στα γρήγορα το δρόμο και κρατώντας τη σφιχτά απ' το χέρι
-ή μήπως ήταν αυτή που με κρατούσε;

"κατάλαβες μωρό μου;"
"κατάλαβα μαμά!"


οπωσδήποτε τίποτα δεν κατάλαβε.
έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν ακούει, βυθισμένη όπως πάντα στον κόσμο της.
...............

κοιμάμαι ξημερώματα.
κάθε βράδυ η Νέλλυ κι η 'Ακκα κάθονται στα πόδια του κρεββατιού και με κοιτάζουν σοβαρές
-προς το χάραμα η 'Ακκα χαμογελάει και χασμουριέται-

βλέπω Τσιώλη και Βακαλόπουλο ξανά και ξανά:
παρακαλώ γυναίκες μη κλαίτε

ανακαλύπτω μουσικές ξεχασμένες
"στο 'χω πει πολλές φορές
ό,τι χάσαμε δε θα το ξαναβρούμε"


πίνω πολύ πράσινο τσάι, αχνιστό,
ζεστό καφέ με γάλα σόγιας,
τόνους τα μήλα μου τα πράσινα, τα λατρεμένα
κι ηλιόσπορους από την παιδική μου ηλικία.

διαβάζω,
γράφω,
μαγειρεύω - πλένω -απλώνω

ονειροπολώ
ονειροβατώ

μαθαίνω νέες Γεωγραφίες

διακοπεύω
.................

κι αυτό το καλοκαίρι

είναι μόλις στην αρχή..

Κι ακόμα δεκαοχτώ


μια πόλη μαγική
στο ριπίτ όλο το καλοκαίρι.

να χοροπηδάς ανάμεσα στα χρόνια που πέρασαν, όπως ένα κοριτσάκι χοροπηδάει με το σκοινάκι μετρώντας "ένα - δύο- τρία και τέσσερα".

είχα πολλά χρόνια να περάσω καλοκαίρι στην Αθήνα.
αυτά τα σκονισμένα καλοκαίρια της νιότης μου, πόσο γρήγορα πέρασαν..
υπάρχουν στιγμές που η εικόνα στον καθρέφτη με παραξενεύει:
όταν αφηρημένη περνώ βιαστικά τα δάχτυλα στα πολύ κοντά μου μαλλιά -χτενίστηκα;
είμαι γιαγιά πια.. κι όμως, ακόμα δεκαοχτώ.

ο Δ. δίνει εξετάσεις στο Οικονομικό.
τα βράδυα διαβάζω Ιστορία και Μυθολογία,
είμαι ερωτευμένη με τον Αναγνωστάκη
τον Ιωάννη τον Βίαιο, την Τώνια Μαρκετάκη
το Λειβαδίτη

-κι ακόμα δεκαοχτώ.

μια πόλη μαγική
τότε και τώρα.. πάντα στο soundrack της ζωής μου
-μαζί με τον Django.

ο Δ. πέρασε στο Οικονομικό
ο Χ. μπήκε στη ζωή μου
έχουμε δυο θαυμάσιες κόρες
και μια Μαριλέττα εξαίσια..

κι όμως, πότε έγιναν όλα τούτα;
σαν χτες ήταν που μόλις έκλεισε
η πόρτα της δικής μου εφηβείας
...................................

σουρουπώνει.
το τζιτζίκι σταμάτησε να τζιτζικίζει στη ζούγκλα του ακάλυπτου
-φέραμε την Αίγινα στο Παγκράτι

καλοκαίρι
χωρίς καταχνιά
χωρίς Tennessee Williams
χωρίς  Falkner
χωρίς καν Carson McCullers

όμως πάντα,

σαν πέσει η σκοτεινιά η αναπνοή μου ας σμίξει με τ' αγέρι
τότε η πόλη θα φανεί
μονάχη ερημική σαν τ' ακριβό μου αστέρι..

...................................

κι ακόμα

δεκαοχτώ..