Tardis


βρέχει, βρέχει συνέχεια κι αυτός ο ρυθμός της βροχής, μου θυμίζει jazz.
jazz στο παράλογο που ζούμε, jazz στην καταχνιά, jazz ν' ακούγεται από "μέσα"

και δεν μπορώ ν' αποφασίσω:
Bergman ζούμε
ή στην ομίχλη του Carpenter;
.......................................

τελευταία το μυαλό μου
-ή μήπως η καρδιά μου-
στριφογυρίζει επίμονα γύρω απ΄ το λατρεμένο Shadow Line του Andrzej Wajda.

ο Wajda ακόμα φιλμογραφεί.
στην Ελλάδα, έχουν είκοσι χρόνια να προβληθούν ταινίες του, γιατί, δεν είναι λέει "εμπορικός".

και τα όνειρα μας, αγαπητοί, ποιος επιτέλους, τα σκηνοθετεί;
........................................

με τις μεγάλες προσδοκίες, στα χέρια,
όχι τις δικές μου, του Dickens:
σ' ένα σωρό μαξιλάρια στηριγμένη,
στα πόδια μου ζεστή μια θερμοφόρα,
κόκκινη κουβέρτα
και η Νέλλυ στη γωνιά


ακόμα Χειμώνας
........................................

"μαμάαα"
"παιδί μου!"
"να σου πω ποιος είναι ο μεγαλύτερος ποταμός της Ασίας;"
"αμέ!"
"ο Γάγγος.."
.......................................

πείτε ό,τι θέλετε: πάντα το Tardis ονειρεύομαι.

όχι απαραίτητα μ' έναν Αρχοντα του Χρόνου μέσα,
έχω εγώ το δικό μου άνθρωπο

θα τον βάλω στο Tardis
μαζί και τα παιδάκια μας
τις γάτες
τη χελώνα
τα φυτά

και θα την κάνουμε για τα όρια του Σύμπαντος

follow us
.....................................

η βροχή ακόμα τζαζίζει.

ο Χρόνης ετοιμάζει καφέ
το Ραφάκι την τσάντα για το σχολείο
η Ελένη τ' αυριανά της χαμόγελα

κι εγώ τους κοιτώ
κι αυτό μου φτάνει.


να 'ρχοταν κι ο Andrzej Wajda να τον κερνούσαμε ένα καφεδάκι,

καλά που θα 'τανε..

Περιφερειακό Νοσοκομείο Καρύστου


ο αδερφός μου λέγεται Δημήτρης και είναι τύπος αναβλητικός.
μετά από καιρό και περνώντας και το τελευταίο όριο αναβολής, αποφάσισε επιτέλους να προχωρήσει σε μια ορθοπεδική επέμβαση, η οποία έπρεπε να έχει ήδη γίνει πριν αρκετό καιρό.

η απόφαση του βασίστηκε στα εξής: αφ' ενός στο γιατρό που του συνέστησαν ως εξαιρετικό επί του θέματος και αφ' ετέρου στο νοσοκομείο που θα γινόταν η επέμβαση, το Περιφερειακό Νοσοκομείο Καρύστου.

ο γιατρός που τον εγχείρησε λέγεται Βόσσος και όντως δικαιολογεί απολύτως τη φήμη του.
το δε νοσοκομείο λειτούργησε και λειτουργεί κατά τρόπο παραδειγματικό και άψογο.

και γι' αυτόν ακριβώς τον τρόπο που λειτουργεί, το ενοποίησαν με το νοσοκομείο της Χαλκίδας με σκοπό την υποβάθμιση και γιατί όχι, την τελική του κατάργηση.

αυτό άλλωστε δεν γίνεται με μεγάλη επιτυχία όλα τα χρόνια στο Ελλαδιστάν;
όταν κάτι πηγαίνει καλά, δεν ενώνονται όλοι με μεγάλη προθυμία και κάνουν τα πάντα, για να πάψει να υφίσταται;

μη σας φαίνεται περίεργο πως ένα νοσοκομείο, με άριστο προσωπικό, δική του ιδιοκτησία, δωρεές εξ Αμερικής και Χαλκίδας, λειτουργία εξαιρετική, αντί να προωθείται ως μοντέλο μελλοντικών μονάδων, υποβαθμίζεται και ουσιαστικά εξοντώνεται.

ο κόσμος που βασιζόταν σ' αυτό, πλέον νιώθει παρατημένος κι ανασφαλής.

όμως, στους καιρούς που ζούμε, όλοι νιώθουμε κάπως έτσι.

ο αδερφός μου πρόλαβε και εγχειρίστηκε.
λέγεται Δημήτρης.
ο γιατρός που τον εγχείρισε, είναι ορθοπεδικός.
λέγεται Βόσσος.

το νοσοκομείο όπου έγινε η επέμβαση, λέγεται Περιφερειακό Νοσοκομείο Καρύστου.

όμως δεν ξέρω, αν θα λέγεται έτσι για πολύ καιρό ακόμα,
το χειρότερο είναι πως δεν ξέρω
αν θα υφίσταται καν..

Ανυποψίαστη


"μαμά, περάσαμε υπέροχα"
"στα 'λεγα, δε στα 'λεγα; είναι που δεν ήθελες να πας.."
"μη νομίζεις, στο μουσείο ήτανε μέτρια. μετά όμως, οι Κυρίες μας πήγανε στις Κούνιες στο Σύνταγμα! είχε κι ένα μεγάλο τραμπολίνο κι ανεβήκαμε όλη η τάξη και με το ένα-δύο-τρία χοροπηδούσαμε όλοι μαζί κι ήταν τέ-λει-α!!"
"στις Κούνιες; μπράβο στις Κυρίες!"
"ναι και στο λεωφορείο είχε πολύ κόσμο κι εκεί που στεκόμουν, δίπλα μου καθόταν ένας ηλικιωμένος κύριος, πολύ ηλικιωμένος, είχε και μαγκούρα! και ξέρεις τι με ρώτησε; "θέλεις να σηκωθώ να καθήσεις κοριτσάκι;" αλλά εγώ, φυσικά δεν ήθελα, που να σηκωθεί ήταν πολύ ηλικιωμένος και είπα "όχι, ευχαριστώ πολύ!"
"πόσο χρονών δηλαδή τον έκανες τον κύριο;"
"ε, εξηντακάτι.."
"α, τόσο ηλικιωμένος.."
"ναι. και μετά, γύρισε πίσω μου κι είδε μια ταλαιπωρημένη κυρία που στεκόταν όρθια και της είπε "μήπως θέλετε εσείς να καθήσετε κυρία μου;"
"τι ευγενικός!"
"κι η κυρία του είπε: όχι, όχι, ευχαριστώ, δε χρειάζεται! γιατί μετά δε θα μπορώ να σηκωθώ και θα κατουριέμαι!"


έπεσα γελώντας στην καρέκλα
και μεμιάς, σβήστηκαν όλα τα στραβά του μικρόκοσμου μου:

η αγένεια, που πλέον έχει γίνει καθημερινότητα
η αισχρά προσβλητική χειρονομία που υπέστην πριν λίγες ώρες μπαίνοντας ανυποψίαστη στην είσοδο της πολυκατοικίας μας
αλλά και η εμπάθεια, η λαμογιά, η επιθετικότητα, η άκρατη αδιακρισία της Lamogialand γενικότερα -
όλα, σβήστηκαν όλα!

έπεσα γελώντας στην καρέκλα
κι ενώ το Ραφάκι γελούσε παρέα μου, χωρίς να καταλαβαίνει καλά καλά το αστείο που μόλις είχε ειπωθεί, όλες οι αισχρότητες γύρισαν σ΄αυτούς ακριβώς που τις είχαν γεννήσει.

αναστέναξα κι ήμουν ξεκούραστη πια
αναστέναξα και κατάλαβα, πως τελικά, αυτό είναι που μετράει στο τέλος της μέρας.

αυτό

και το να αρνείσαι με τόση αφοπλιστική ειλικρίνεια, μια θέση που σου προσφέρεται στο λεωφορείο...

Αβυσσος


έχω ζήσει τη χούντα
τη δολοφονία του Παναγούλη
το ξεπούλημα της Κύπρου
την αθώωση του αστυνομικού που πυροβόλησε και σκότωσε τον 15χρονο Καλτεζά στην επέτειο του Πολυτεχνείου
τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα
το κίνημα του Ναυτικού και τα βασανιστήρια στον Σπύρο Μουστακλή
το ψευδοδημοψήφισμα της χούντας
την παράδοση Οτσαλάν από μια κυβέρνηση-καταδότη
την απαλλαγή του Σερίφη για τη δολοφονία Κασσίμη

κι άλλα που δεν θυμάμαι
κι άλλα, που θυμάμαι, αλλά τα σπρώχνω βιαστικά να φύγουν απ' τη μνήμη μου

όμως αυτά,
τα σημερινά,
μ' ένα παράξενο τρόπο
είναι τα χειρότερα

απ' όλα..

Ιστορίες του σχολείου


ιστορία πρώτη

"μαμά, η καινούρια είναι καρφί!"
"γιατί, τι έκανε;"
"να, εμείς τα κορίτσια, στέλναμε σημειωματάκια, για να μη φαινόμαστε στην Κυρία πως μιλάμε, κι αυτή, σήκωσε το χέρι της και είπε "Κυρία, εδώ στέλνουν Ραβαζάκια!"
"τι στέλνουνε μωρό μου;"
"ραβαζάκια"

"δως μου το ραβαζάκι
να δω τι γράφει αυτός,
πριν γίνει σε λιγάκι
σεισμός και χαλασμός"


ιστορία δεύτερη

"μαμά, σήμερα είχαμε θεατρική αγωγή"
"ναι, ε;"
"ναι. κι ο κύριος Αντρέας που μας κάνει είναι πολύ καλός!"
"μπράβο, χαίρομαι!"
"και σήμερα ξέρεις τι μας είπε;"
"για πες.."
"παιδιά, καταλαβαίνω τις βιολογικές σας ανάγκες, αλλά δεν πρέπει να τις κάνετε εδώ μέσα, γιατί εσείς είστε εκτάκια"
κι όλα τα παιδιά απόρησαν και ρωτούσαν "τι είναι αυτό" και "τι εννοείτε;"
και μετά ο κύριος είπε
"για να σας το πω με απλά λόγια, δεν πρέπει να την αμολάτε εδώ μέσα!"

υπό στενή παρακολούθηση το ηφαίστειο της Θήρας!


ιστορία τρίτη

"μαμά, να σε ρωτήσω κάτι;"
"τι θες;"
"πειράζει που δεν αγαπάω κανένα;"
"ε;;;"
"λέω: πειράζει που δεν αγαπάω κανένα;"
"τ' είν' αυτά που λες παιδί μου;!"
"γιατί τα κορίτσια στην τάξη, αγαπάνε όλα κάποιον κι εμένα δε μ' αρέσει κανείς"
"άσε βρε Ραφαηλία! καήκαμε αν αρχίσεις από τώρα ν' αγαπάς και ν' αγαπιέσαι!"
"γιατί, τα κορίτσια μου είπαν "πως αντέχεις και δεν αγαπάς;"
"ε, πες, όταν έρθει η ώρα, θα βγω στα κεραμίδια σαν τις γάτες και θα διαλέγω τους γαμπρούς!"

αγάπες και λουλούδια
ζωή παραμυθένια..


ιστορία τέταρτη

"μαμά, ξέρεις τι κάνει ο Θωμάς;"
"άντε πάλι με τον Θωμά! μια χαρά παιδί είναι!"
"ναι, πως.. άκου το "μια χαρά παιδί" τι κάνει: περπατάμε όλα τα κορίτσια μαζί στο διάλειμμα και κει που πηγαίνουμε έρχεται ο Θωμάς, μπαίνει μπροστά μας και ρεύεται!"
"ρεύεται;;"
"ναι, μες τη μούρη μας! κάνει "ρρρααα" και μεις φωνάζουμε "τι γουρούνι είσαι!!" αλλά εκείνος δεν καταλαβαίνει, γελάει!"

αχ γουρουνάκι, γουρουνάκι
ξύλο που θα το φας..
..............................

"μαμά;"
"τ' είναι πάλι;"
"του χρόνου Γυμνάσιο, ε;"

αχ  μωρό μου..
του χρόνου Γυμνάσιο, ναι..
και πως πέρασαν έτσι τα χρόνια,
-νηπιαγωγάκι μου
σαν αστραπή

πέρασαν..

"Ραφάκι;"
"ναι, μαμά"
"σ' αγαπάω"
"το ξέρω μαμά! να πάω να παίξω τώρα;"
"να πας!"


σαν ανάσα γρήγορα,
πως..