"μαμά, περάσαμε υπέροχα"
"στα 'λεγα, δε στα 'λεγα; είναι που δεν ήθελες να πας.."
"μη νομίζεις, στο μουσείο ήτανε μέτρια. μετά όμως, οι Κυρίες μας πήγανε στις Κούνιες στο Σύνταγμα! είχε κι ένα μεγάλο τραμπολίνο κι ανεβήκαμε όλη η τάξη και με το ένα-δύο-τρία χοροπηδούσαμε όλοι μαζί κι ήταν τέ-λει-α!!"
"στις Κούνιες; μπράβο στις Κυρίες!"
"ναι και στο λεωφορείο είχε πολύ κόσμο κι εκεί που στεκόμουν, δίπλα μου καθόταν ένας ηλικιωμένος κύριος, πολύ ηλικιωμένος, είχε και μαγκούρα! και ξέρεις τι με ρώτησε; "θέλεις να σηκωθώ να καθήσεις κοριτσάκι;" αλλά εγώ, φυσικά δεν ήθελα, που να σηκωθεί ήταν πολύ ηλικιωμένος και είπα "όχι, ευχαριστώ πολύ!"
"πόσο χρονών δηλαδή τον έκανες τον κύριο;"
"ε, εξηντακάτι.."
"α, τόσο ηλικιωμένος.."
"ναι. και μετά, γύρισε πίσω μου κι είδε μια ταλαιπωρημένη κυρία που στεκόταν όρθια και της είπε "μήπως θέλετε εσείς να καθήσετε κυρία μου;"
"τι ευγενικός!"
"κι η κυρία του είπε: όχι, όχι, ευχαριστώ, δε χρειάζεται! γιατί μετά δε θα μπορώ να σηκωθώ και θα κατουριέμαι!"
έπεσα γελώντας στην καρέκλα
και μεμιάς, σβήστηκαν όλα τα στραβά του μικρόκοσμου μου:
η αγένεια, που πλέον έχει γίνει καθημερινότητα
η αισχρά προσβλητική χειρονομία που υπέστην πριν λίγες ώρες μπαίνοντας ανυποψίαστη στην είσοδο της πολυκατοικίας μας
αλλά και η εμπάθεια, η λαμογιά, η επιθετικότητα, η άκρατη αδιακρισία της Lamogialand γενικότερα -
όλα, σβήστηκαν όλα!
έπεσα γελώντας στην καρέκλα
κι ενώ το Ραφάκι γελούσε παρέα μου, χωρίς να καταλαβαίνει καλά καλά το αστείο που μόλις είχε ειπωθεί, όλες οι αισχρότητες γύρισαν σ΄αυτούς ακριβώς που τις είχαν γεννήσει.
αναστέναξα κι ήμουν ξεκούραστη πια
αναστέναξα και κατάλαβα, πως τελικά, αυτό είναι που μετράει στο τέλος της μέρας.
αυτό
και το να αρνείσαι με τόση αφοπλιστική ειλικρίνεια, μια θέση που σου προσφέρεται στο λεωφορείο...
