ο αδερφός μου λέγεται Δημήτρης και είναι τύπος αναβλητικός.
μετά από καιρό και περνώντας και το τελευταίο όριο αναβολής, αποφάσισε επιτέλους να προχωρήσει σε μια ορθοπεδική επέμβαση, η οποία έπρεπε να έχει ήδη γίνει πριν αρκετό καιρό.
η απόφαση του βασίστηκε στα εξής: αφ' ενός στο γιατρό που του συνέστησαν ως εξαιρετικό επί του θέματος και αφ' ετέρου στο νοσοκομείο που θα γινόταν η επέμβαση, το Περιφερειακό Νοσοκομείο Καρύστου.
ο γιατρός που τον εγχείρησε λέγεται Βόσσος και όντως δικαιολογεί απολύτως τη φήμη του.
το δε νοσοκομείο λειτούργησε και λειτουργεί κατά τρόπο παραδειγματικό και άψογο.
και γι' αυτόν ακριβώς τον τρόπο που λειτουργεί, το ενοποίησαν με το νοσοκομείο της Χαλκίδας με σκοπό την υποβάθμιση και γιατί όχι, την τελική του κατάργηση.
αυτό άλλωστε δεν γίνεται με μεγάλη επιτυχία όλα τα χρόνια στο Ελλαδιστάν;
όταν κάτι πηγαίνει καλά, δεν ενώνονται όλοι με μεγάλη προθυμία και κάνουν τα πάντα, για να πάψει να υφίσταται;
μη σας φαίνεται περίεργο πως ένα νοσοκομείο, με άριστο προσωπικό, δική του ιδιοκτησία, δωρεές εξ Αμερικής και Χαλκίδας, λειτουργία εξαιρετική, αντί να προωθείται ως μοντέλο μελλοντικών μονάδων, υποβαθμίζεται και ουσιαστικά εξοντώνεται.
ο κόσμος που βασιζόταν σ' αυτό, πλέον νιώθει παρατημένος κι ανασφαλής.
όμως, στους καιρούς που ζούμε, όλοι νιώθουμε κάπως έτσι.
ο αδερφός μου πρόλαβε και εγχειρίστηκε.
λέγεται Δημήτρης.
ο γιατρός που τον εγχείρισε, είναι ορθοπεδικός.
λέγεται Βόσσος.
το νοσοκομείο όπου έγινε η επέμβαση, λέγεται Περιφερειακό Νοσοκομείο Καρύστου.
όμως δεν ξέρω, αν θα λέγεται έτσι για πολύ καιρό ακόμα,
το χειρότερο είναι πως δεν ξέρω
αν θα υφίσταται καν..