Στο σούπερ μάρκετ


..προχωρούσα στο άδειο σούπερ μάρκετ κρατώντας ένα κόκκινο καλάθι και νιώθοντας αυτό το είδος της λύπης που σε σκεπάζει, σε τυλίγει σαν ομίχλη πριν καλά καλά το καταλάβεις.

το καλάθι χτυπούσε στα γόνατα μου κι αφηρημένη μετρούσα τα χτυπήματα "ένα δύο τρία - ένα δύο τρία.."
κι ούτε που το 'χα πάρει είδηση πως μετρούσα.

στεκόμουν και χάζευα τα ράφια: απορρυπαντικά και τρόφιμα
κονσέρβες και κατεψυγμένα
ξεσκονόπανα και αναψυκτικά
κι αναρωτιόμουν τι ήθελα απ' αυτά
κι ένιωθα την πίεση των τελευταίων εβδομάδων να γίνεται ολοένα εντονότερη

και ξαφνικά, έπαψαν ν' ακούγονται οι διαφημίσεις απ' τα μεγάφωνα
κι ήρθε το φιλαράκι ο Ottis.

έμεινα ακίνητη
το καλάθι μετέωρο

sittin' in the mornin' sun
I'll be sittin' when the evenin' comes

watchin' the ships roll in

κι έτσι απλά έφυγε η λύπη
"αντίο, αντίο".

χαμογελούσα
μέχρι που τέλειωσε το τραγούδι.

φτάνοντας στο ταμείο είχα στο καλάθι
τρία γιαούρτια
πέντε πιπεριές φλωρίνης
και τέσσερα πακέτα τσίχλες.

στο δρόμο για το σπίτι
ήρθε μαζί κι ο Ottis

so I'm just goin' sittin' on the dock of the bay
watchin' the tide roll away
I'm sittin' on the dock of the bay, wastin' time


και ήταν φίλε μου
στ' αλήθεια
καλά

two thousand miles I roam
just to make this dock my home, now


Αυτός ο Ιούλιος


γιατροί αυτόν τον Ιούλιο
ω.ρ.λ. και ενδοκρινολόγος
και επείγοντα από τις αντιδράσεις του αντιβιοτικού
και υπέρηχοι
κι απ' όλα τα καλά.

το Tardis έφερε τον Χρόνη και τη Ραφαηλία απ' το νησί, να με παρηγορούν, να με μαλλώνουν  "μη μού στεναχωριέσαι! όλα θα πάνε καλά!"
και δόξα τω Θεώ, όλα καλά πηγαίνουν.

απ' όλη όμως αυτή την περίπετεια, δεν θα ξεχάσω τη μικρόψυχη αντιμετώπιση της πιτσιρικαρίας που ονόμαζονται "ασκούμενοι", σ' ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της πόλης.

δεν θα ξεχάσω την κοπέλα, που ήρθε έντρομη στα επείγοντα πιστεύοντας πως έχει λέμφωμα.
και τη μελλοντική "γιατρό", ένα κορίτσι με βρώμικη άσπρη ρόμπα, όχι πάνω από 20-22 χρονών που της φώναζε:
"κι είναι λόγος αυτός να έρθεις στα επείγοντα;
λάθος ειδικότητα διάλεξες! σε ΨΥΧΙΑΤΡΟ έπρεπε να πας!".

δεν θα ξεχάσω και τη δική μου υποψήφια "γιατρό".
η οποία αφού με κατσάδιασε:
"αυτό το πρήξιμο είναι ΑΤΥΠΟ, δε μού λες, πως νοιώθεις που πήρες τη θέση στα επείγοντα ενός ανθρώπου που μπορεί να έχει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ανάγκη;" 

έδωσε εντολή να μού πάρουν αίμα και να μού αφήσουν την "πεταλούδα" στη φλέβα για ώρες.
κατά τα λεγόμενα της, δεν είχα "τίποτα". πεταλούδα άφηναν μόνο σε ανθρώπους για την περίπτωση τού ορού, όπως είχαν βάλει σ' ένα παιδί με πυρετό δίπλα μου.
όμως η συγκεκριμένη πεταλούδα είχε παιδαγωγικό χαρακτήρα! τοποθετήθηκε, έτσι  για να "μάθω"  να μη πηγαίνω στα επείγοντα επειδή πρήστηκε η κοιλιά μου!

η κοπέλα με το λέμφωμα χαμήλωσε το κεφάλι και απομακρύνθηκε.
εγώ έμεινα με τη βελόνα στο χέρι για ώρες, αλλά το μάθημα μου ΔΕΝ το έμαθα.

πολίτης δεύτερης κατηγορίας, σ' ένα κράτος δεύτερης κατηγορίας, με μελλοντικούς γιατρούς κατηγορίας ΑΤΥΠΗΣ.

Δόξα τω Θεώ πηγαίνω καλά.
η περιπέτεια μου δεν τελείωσε, αλλά αντιμετωπίζεται.

δύσκολος μήνας αυτός ο Ιούλιος.. και μια χειμωνιάτικη ψύχρα εκεί όπου περίμενες λιακάδα.

σκέφτομαι πως τελικά δεν πειράζει.
"όσο έχω εσένα δε φοβάμαι κανένα" τραγουδούσα προχτές αφηρημένη
και πραγματικά..

ο Χρόνης
το Ραφάκι
και για τις άγρυπνες νύχτες Sopranos.

τι παραπάνω να ζητήσει κάποιος τελικά;

Ελενάκι 'μ


χωρίς λόγια
χωρίς σχόλια
μόνο μ' ένα χαμόγελο ΝΑ!
a.k.a.
ΔΕΙ-ΤΕ  ΤΙ   Ε-ΚΑ-ΝΑ 
από το πιο καλό παιδί
του κόσμου!