2016 - Ελπίζω


..ελπίζω σε χαμόγελα, σε πρόσωπα, ελπίζω σ’ ανώτερες ψυχές
σε καθαρά μυαλά, σε μένα, σε σένα αληθινά ελπίζω
στην αγάπη, και στης νύχτας το φεγγάρι, ελπίζω
στο χιόνι, που πέφτει μόνο του το βράδυ
στο καλό..



ελπίζοντας στη νέα χρονιά
που έρχεται..
.......................................

οι χρονιές αλλάζουν..

Χτες Χριστούγεννα


χτες Χριστούγεννα ανεβήκαμε στον Δημήτρη.
ησυχία..
κάθισα στο μάρμαρο και κοιτούσα τη φωτογραφία του
"γεια σου ρε" ψιθύρισα
κι ύστερα το λιβάνι σηκώθηκε σαν σύννεφο
μάς τύλιξε.

Χριστούγεννα..

αργότερα το ίδιο απόγευμα, πήγαμε απ' τα παιδιά.
ο Χρόνης κάθισε δίπλα μου
από την άλλη η Δήμητρα

κι η Τίνα βρισκόταν παντού·
σ' όλο το σπίτι.
..........................................

Django που ελευθερώνει την ανάσα
Κόντογλου για παρηγοριά
Tolkien, Ασλάνογλου και Dickens

..ήρθαν οι φίλοι
και μου κράτησαν το χέρι.

Τα κουρέλια..


ντύνομαι βιαστικά. σε δέκα λεπτά θα πρέπει να είμαι στο δρόμο -θα περάσει ο Χρόνης να με πάρει.

"Ραφαηλίααα" φωνάζω "έλα να κλειδώσεις, δεν προλαβαίνω!"

πηγαίνω γρήγορα στην εξώπορτα παίρνοντας τα κλειδιά και φορώντας το μπουφάν μου.
κοιτάζομαι στο μεγάλο καθρέφτη, σταματώ για λίγο, ξανακοιτάζομαι..

"βρε Ραφάκι" λέω "πώς είμαι;"
"μια χαρά μαμά!"
"δε θυμίζω "τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα";
"όχι μαμά!"

ιδέα φυσικά δεν έχει για τα "κουρέλια", τη "γλυκειά συμμορία", για τον Νικολαϊδη γενικά.
...................

το βράδυ τον ανέφερε έξαφνα η Μαργαρίτα
κι ήταν στ' αλήθεια η στιγμή όπου το παρελθόν κλείνει το μάτι στο παρόν.
...................

στο ραντεβού με τον Χρόνη ήμουν απολύτως συνεπής.
στο ραντεβού με τις μέρες που πέρασαν το ίδιο
όπως και σ' εκείνο μ' αυτές που θα 'ρθουν.
......................

"τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα".

μα μήπως σταμάτησαν ποτέ;

'Ολα φωτίζονται..


tin hat για τα δύσκολα.

τα χειμωνιάτικα απογεύματα χαζεύω τον ήλιο που φεύγει.
στέκομαι πίσω απ' το τζάμι και κοιτάζω μέχρι που χάνεται.
μετά, πηγαίνω στην κουζίνα και βάζω άλλο ένα φλυτζάνι καφέ.

"μαμά"
έρχεται το Ραφάκι σ' ανύποπτο χρόνο και μ' αγκαλιάζει.
χαμογελάω, την αγκαλιάζω κι εγώ
βυθίζω το πρόσωπο μου στα ξανθά της μαλλιά·
παρηγοριέμαι.

tin hat
"..όλα φωτίζονται
στο φως τού παρελθόντος"

γιατί το παρελθόν
"είναι πάντα δίπλα μας..
μέσα, κοιτώντας έξω".

νωρίς τ' απογεύματα χαζεύω τον ήλιο που χάνεται.
μετά, πηγαίνω στην κουζίνα και βάζω άλλο ένα φλυτζάνι καφέ.

ανοίγω την ισημερία
-αυτός είναι ο δικός μου τοίχος Jonathan Safran Foer-
και everything is illuminated.

tin hat για τα δύσκολα.
άκου!

Τίνα


Ἕνα λεπτὸ χρόνος πολὺς
γιὰ ἀποφάσεις καὶ ἀναθεωρήσεις ποὺ στὸ λεπτὸ
θ’ ἀλλάξω.
Γιατί µ’ ὅλα αὐτὰ ἔχω ἤδη τελειώσει,
µ’ ὅλα αὐτὰ ἔχω τελειώσει·
Τὰ βράδια, τὰ πρωινά, τὰ δειλινὰ ἔχω γνωρίσει,
µὲ κουταλάκια τοῦ καφὲ τὴ ζωή µου ἔχω µετρήσει·
γνωρίζω τὶς φωνὲς ποὺ πνίγονται
σὲ µιὰ θανάτου πτώση
κάτω ἀπ’ τοῦ παραπέρα δωµατίου τὴ µουσική.

 T.S. Eliot


..γιατί μ' όλ' αυτά έχεις ήδη τελειώσει.

καλή αντάμωση.
σ' αποχαιρετώ
χωρίς κόμπους στο λαιμό
χωρίς δάκρυα
χωρίς λέξεις και φράσεις
φθαρμένες
παλιές

μόνο μ' ένα χαμόγελο
μικρού αποχαιρετισμού
-σύντομα 
θα βρεθούμε ξανά.
και μη κοιτάς που κλαίω
και μη κοιτάς που δε μπορώ να πάρω ανάσα
και μη κοιτάς που σκοτεινιάζει ολοένα πιο νωρίς
-στο μέσο της μέρας μας πια-
μη..

καλή αντάμωση θα έχουμε·
μονάχα
αυτό..