Τσιχλοπέμπτη

την εβδομάδα που μας πέρασε, έμαθα και έκανα πολλά.

έμαθα, τι ακριβώς σημαίνει Τσικνοπέμπτη
("Ραφαηλία, ξέρεις γιατί την Πέμπτη που μας έρχεται τη λέμε "Τσικνοπέμπτη";
"ναι μαμά"
"για πες"
"εμένα το "τσικνό" μου θυμίζει το "τσιχλό"
"δηλαδή κατά την άποψη σου, πρέπει να τη λέμε "τσιχλοπέμπτη";
"ναι μαμά")

έμαθα να κοιμάμαι με το ένα τζάμι της μπαλκονόπορτας ανοιχτό, όσο κρύο και να 'χει, γιατί το πρωί με το καλοριφέρ να ανάβει απ' το χάραμα, ξυπνάω άρρωστη σ' ένα σπίτι που βράζει
("που πας παιδί μου με το κοντομάνικο χειμωνιάτικα;"
"κάνει ζέστη μαμά!"
"στον κόσμο του "έναντι" παιδί μου, όχι στον κανονικό! στον κόσμο του "έναντι")
στον κόσμο του "έναντι" λοιπόν, το καλοριφέρ μας, ανάβει πρωί-μεσημέρι-βράδυ, καθότι εμείς, οι προύχοντες του Παγκρατίου, δε γνωρίζουμε τι σημαίνει κρίση - μάλλον θα μπερδευόμαστε όπως το Ραφάκι και την "κρίση" θα την μεταφράζουμε ως "τσιχλοκρίση".

ξέθαψα το filofax που χρησιμοποιούσα προ δεκαετίας κι αγόρασα φύλλα ημερολογίου, όπου γράφω όλα όσα έχω να κάνω.
κι αφ' ης στιγμής το αποφάσισα, οι ειδοποιήσεις του google άρχισαν να έρχονται πλέον κανονικά, χωρίς καθυστέρηση, ως sms στο κινητό.
"it's alive!"

πήγα βόλτα στο ikea με την Ε.. και το Ελενάκι.
κατεβήκαμε στο πεζοδρόμιο κι όπως περιμέναμε να έρθει να μας μαζέψει η Ε...
"στάσου μαμά να σε τραβήξω μια φωτογραφία" είπε το Ελενάκι κι έβγαλε το κινητό.
"τσαφ" και να 'μαι στο δρόμο να γελάω και να 'ναι ένα μεσημέρι φωτεινό παρ' όλα του τα σύννεφα.

σουλατσάραμε στο ikea για δυο ώρες ανέμελες σε διαδρόμους μ' ελάχιστο κόσμο.
ήπιαμε καφέ, ψωνίσαμε, χαζέψαμε, γελάσαμε.
είδαμε ένα αεροπλάνο να σουλατσάρει κι αυτό στον αεροδιάδρομο κι ένα άλλο να φεύγει ψηλά -το δεύτερο, δεν το ζήλεψα διόλου!

μίλησα ώρες με το Σοφάκι στο τηλέφωνο, τσαντίστηκα με τον Χρόνη που διαβάζει συνέχεια, ξάπλωσα στην κουκέτα της Ραφαηλίας το μεσημέρι να ξεκουραστώ κι έπεσαν και τα δυο κορίτσια πάνω μου "σ' αγαπάω μαμά!!" και με στραμπούληξαν, άπλωσα στο μπαλκόνι ρούχα κι αμέσως μετά άρχισε να βρέχει, χάρισα το καινούριο μου τηλέφωνο στην Ελένη, μάζεψα αχιβάδες και βότσαλα στην εκδρομή την Κυριακή, είδα πολλές ταινίες, βρήκα καινούρια λατρεμένα ost και πριν καλά καλά το καταλάβω έφτασε η Τσιχλοπέμπτη..

κι αυτή τη φορά,
δεν θα νευριάσω με τον Χρόνη που διαβάζει συνέχεια
δεν θα φωνάξω στην Ελένη που κλείνει οχτάωρα στο τηλέφωνο
δεν θα μαλλώσω το Ραφάκι που συνεχώς χάνεται γιατί χαζεύει

αυτή τη φορά,
θα φτιάξω μήλα και πορτοκάλια και κρέμες καραμελέ
κι αφού μαζευτούμε όλοι, θα γιορτάσουμε

την εντελώς δική μας Τσιχλοπέμπτη..

και του χρόνου!

Ολη μας η ζωή

το Ραφάκι γυρίζει απ' το σχολείο αναστατωμένο.

"μαμά, μαμά!"
"τ' είναι μωρό μου;"
"η Δήμητρα είπε στα παιδιά, πως η Ραφαηλία ήτανε πλούσια και τώρα είναι φτωχή"
"ε, δεν πειράζει! και ξέρεις το γιατί;"
"γιατί;"
"γιατί το κακό δεν είναι να είσαι πλούσιος και να φτωχύνεις. το κακό είναι να είσαι φτωχός και ξαφνικά να πλουτίσεις!"
"α ωραία"

και φεύγει χαμογελαστή, χωρίς να το πολυσκεφτεί: το 'πε η μαμά, εδραιώθηκε η άποψη!
...............................................

μερικές φορές η ζωή
είναι τόσο εύκολη..

Παιχνίδια χρόνου

πως ξυπνάς από έναν απρόσμενο, απογευματινό ύπνο και δεν έχεις την αίσθηση του χρόνου;
πως μπερδεύεσαι και νομίζεις πως είναι πρωί και το παιδί λείπει σχολείο;
και πως πετάγεσαι "σχολείο ή μήπως χτύπησε κουδούνι κι έχω ήδη αργήσει πολύ;"

και μετά, στο δωμάτιο που έχει σκοτεινιάσει οι σκιές μένουν ακίνητες
κι αυτή την ήσυχη ώρα ο μόνος ήχος που ακούγεται είναι η καρδιά που χτυπάει γρήγορα
"ουφ"

και δεν είναι πρωί
ούτε μεσημέρι

μονάχα ένα ήσυχο, ανοιξιάτικο απόγευμα στην καρδιά του χειμώνα..

Η εκδρομή

"μαμά, μαμά, μας είπαν απ' το φροντιστήριο πως θα μας πάνε εκδρομή στην Αράχωβα!"
"σας έδωσαν χαρτί;"
"ναι!"
"για φέρτο να το δούμε"

φεύγει τρέχοντας κι έρχεται λαχανιασμένη κρατώντας στα χέρια το ενημερωτικό σημείωμα.
όντως, θα πάνε στην Αράχωβα ολοήμερη εκδρομή και μάλιστα για τα παιδιά κάτω των δεκαπέντε, απαιτείται συνοδός.

"μμμ, θες να πας;"
"ξέρω 'γω; εσύ τι λες;"
"αν θες, θα πας με τη γιαγιά"
"βρε μαμά, πως θ' ανεβεί στο βουνό η γιαγιά; εδώ δεν μπορεί να περπατήσει καλά καλά"
"θα πιάνεται απ' τα δέντρα, θα τη βοηθάς κι εσύ.."
"μαμά!"
"καλά. να πούμε στην Ελένη;"

διαβάζω τις υπόλοιπες πληροφορίες

"πόσο έχει το εισητήριο; 16 ευρώ;"
"τόσο λέει;"
"τόσο. δηλαδή, για να πάτε οι δυο σας θέλετε 32 ευρώ. για να φάτε, να νοικιάσετε εξοπλισμό κι όλα τα σχετικά, θέλετε γύρω στα 150-200. για μια μονοήμερη στην Αράχωβα; άσε καλύτερα"
"πολλά είναι;"
"εμ.. εκτός όμως απ΄αυτό, να σου πω και κάτι άλλο; βρίσκω πως η Αράχωβα είναι μακριά για μονοήμερη. θα μπορούσαν να σας πάνε, στην Καισαριανή, στο καλλωπιστικό δάσος που είναι ό,τι πρέπει για την ηλικία σας και ως εκδρομή ξεχωρίζει"
"έλα ντε!"
"καλά, σκέψου το κι αν το θες τόσο πολύ, θα δούμε. εντάξει;"
"εντάξει. εσύ πάντως λες να μη πάω;"
"ναι, η γνώμη μου είναι πως είσαι μικρή για τέτοιου είδους εκδρομές"
"θα το σκεφτώ και θα σου πω"

και φεύγει σκεπτική και συννεφιασμένη.

ένα τέταρτο μετά, το βάρος έχει φύγει από πάνω της και μπαίνει στην κουζίνα χοροπηδηχτά

"μαμά!"
"έλα"
"αποφάσισα"
"για πες!

"έχεις δίκιο. δεν θα πάω στην Καρχηδόνα"
....................................................

Strawberry Fields

"strawberry fields forever" τραγουδούσαν πριν χρόνια οι Beatles και φανταζόμουν ατέλειωτους αγρούς με φράουλες, να κοκκινίζουν μέχρι τη μακρινή γραμμή του ορίζοντα.

"strawberry fields forever" σιγοτραγουδούσα πριν χρόνια, καθώς ανέβαινα την ανηφόρα για το σπίτι στην Αίγινα τα μεσημέρια κι έσταζαν τα μαλλιά μου αρμυρές σταγόνες και στα χέρια μου ταλαντεύονταν στο ρυθμό του Lennon, τα βατραχοπέδιλα.

"strawberry fields forever" ψιθύριζα καθώς μάζευα τα σεντόνια απ' το απλωμένο σκοινί και βύθιζα το πρόσωπο μου στο βαμβακερό ύφασμα, ανασαίνοντας τη φρέσκια μυρωδιά- μόλις λίγες μέρες πριν.

"strawberry fields" στο soundrack της ζωής μου: καλοκαιρινά μεσημέρια, φθινοπωρινά απογεύματα, σκοινιά όπου τα σεντόνια φούσκωναν σαν πανιά ιστιοφόρου, βρεμένα μαλλιά και φράουλες
-φράουλες που απλώνονταν μέχρι τη μακρινή γραμμή του ορίζοντα.

τίναξα τη σκόνη του χρόνου απ' τους ώμους μου κι όπως αυτή στροβιλίστηκε, χαμογέλασα.

"strawberry fields
forever"


έφτανε;
και με το παραπάνω..