αυτή η εξομολόγηση γράφτηκε καιρό πριν: στην τότε επέτειο της Ισημερίας.
δε νομίζω να γράψω κάτι άλλο, διαφορετικό, ακόμα κι αν περάσουν πολλές επέτειοι.
άλλωστε, δεν θα μπορούσα να διατυπώσω καλύτερα αυτό που σημαίνει για μένα η Ισημερία.
αλλάζει μόνο ο αριθμός του κάθε χρόνου που περνάει.
όλα τα υπόλοιπα μένουν τα ίδια.
ακριβώς..
έχω μιλήσει ξανά για την Ισημερία και το λόγο ύπαρξης της.
έχω πει πως ό,τι γράφω εδώ, σε τούτο το ημερολόγιο, βγαίνει κατευθείαν απ' την καρδιά μου, χωρίς φίλτρο, χωρίς σκέψη σχεδόν.
μιλώ για το (πάντα ζωντανό) παρελθόν, για το παρόν, για τα όνειρα που προσδοκούμε, για τις ελπίδες μας.
μιλώ
για τον καιρό που ήμουν πολύ νέα, για τον καιρό που ο Χρόνης κι εγώ
ήμασταν παιδιά σχεδόν, όπου μόνη μας έννοια ήταν η εκδρομή του
Σαββατοκύριακου κι οι διακοπές του Αυγούστου.
μιλώ για
τα χρόνια που περάσαμε προτού έρθουν τα δικά μας παιδιά στη ζωή, αλλά
και γι' αυτά που μας ολοκλήρωσαν, όταν γίναμε γονείς.
όμως πιο πολύ μιλώ, για τις μέρες τις σημερινές.
γι' αυτά που ζούμε τώρα.
τα καθημερινά.
όταν
έφυγε η μητέρα μου, για χρόνια ολόκληρα κάθε φορά που η έλλειψη της
γινόταν αβάσταχτη, πήγαινα στη μεγάλη ντουλάπα όπου ακόμα
κρέμονταν τα ρούχα της τακτικά και με τ' άρωμα της τυλιγμένα, άνοιγα την
πόρτα και χωνόμουν μέσα.
έτσι, η μαμά μου μ' αγκάλιαζε και με παρηγορούσε.
αυτό ακριβώς είναι η δική μου Ισημερία: μια αγκαλιά που τυλίγει και διακτινίζει άμεσα στο παρελθόν, μια αγκαλιά αγαπημένη.
όταν
κάποτε έρθει η στιγμή που ο Χρόνης κι εγώ, θα φύγουμε απ' αυτή τη ζωή,
τα κορίτσια θα διαβάζουν για την εποχή όπου όλα ήσαν εύκολα, όπου όλα
ήσαν σωστά και κυλούσαν όπως πρέπει κι ας διαμαρτύρονταν "ε, μα δεν
αντέχω άλλο!"
θα θυμούνται την εποχή που άνοιγαν την
πόρτα του σπιτιού και μέσα βρισκόταν πάντα ο μπαμπάς κι η μαμά, τα
παιδικά χρόνια, τις Κυριακάτικες εκδρομές, τα πρώτα ποδήλατα, το πως
αργά την Ανοιξη, ο πατέρας τις μάθαινε βουτιές και μακροβούτια στην
παραλία της Αναβύσσου και πως η μητέρα καθόταν ώρες στην παραλία της
Αίγινας με το βιβλίο στα χέρια και ένα φλυτζάνι ζεστό καφέ το
κατακαλόκαιρο.
κι όποτε ξεφυλλίζουν τη δική μας Ισημερία, το παρελθόν θα γίνεται παρόν και το τότε, σήμερα.
όπως
ακριβώς γινόταν όταν χρόνια πριν, άνοιγα τη μεγάλη, ξύλινη ντουλάπα της
μαμάς μου και χωνόμουν δίχως δεύτερη σκέψη στην αγκαλιά της.
κι από όπου κι αν βρίσκομαι θα χαμογελώ μεσ' απ' τις γαλάζιες σελίδες της,
όπως ακριβώς πρωτοχαμογέλασα όταν έκανα την πρώτη μου ανάρτηση εδώ:
σαν σήμερα, πριν από δώδεκα κιόλας χρόνια...
