Γιορτές


γιορτές
με μια μελαγχολία να κολυμπάει  στον αέρα 
να μας αγγίζει
να μας χαμογελάει το σούρουπο
να στέκεται πίσω απ' τον ώμο
και είδηση να μην παίρνουμε.

"έτσι είναι κι όταν ήμασταν παιδιά;"
αναρωτιέμαι
κι ύστερα "όχι!"
τότε όλα ήταν
αλλιώς.

αναστενάζω
και χαζεύω τις παλιές φωτογραφίες.

και να ο Χρόνης μπαίνει στο δωμάτιο
στέκεται, με κοιτάζει
και έρχεται κοντά. 

"τι έχεις;"
ανασηκώνω τους ώμους "γιορτές"
"και; δεν χαίρεσαι;"
"μπααα"
"τελευταία έτσι είσαι.."
κάθεται δίπλα και μου πιάνει το χέρι.

ο Χρόνης παρηγορητής..
αναστενάζω ξανά.

"κοίτα ν' αλλάξεις διάθεση!"
"καλά που μου το 'πες! δεν το 'χα σκεφτεί!"
"άσε τις κοροϊδίες κι άκου αυτό που σου λέω!"
"μάλιστα!"
"καλά, τι νομίζεις; τα χρόνια σου είναι πλέον μετρημένα"
"τι εννοείς;; δεν το κατάλαβα!"
"ε, πόσα χρόνια θα ζήσεις ακόμα; και συ κάθεσαι και στεναχωριέσαι κάθε μέρα!"
........................
πόση ώρα γελούσα ούτε που θυμάμαι!
πάει και η μελαγχολία των εορτών
πάνε όλα!

τον Χρόνη να έχεις δίπλα σου να σ' εμψυχώνει
και πάντοτε τη βγάζεις 
καθαρή!

Η μαμά μου


τώρα που τα χρόνια περνάνε
γυρίζω όλο και συχνότερα στην παιδική μου ηλικία
στη δική μου μαμά -τότε που είχα μαμά.

τη θυμάμαι να παίζει μαζί μας.
ο Δημήτρης ξέρω πως είναι δίπλα της
και την προσέχει
-η σειρά του είναι εξάλλου
μιας κι εκείνη μάς πρόσεχε μέχρι που "έφυγε" 
στα εξηνταεφτά της.

εδώ, είναι σε μια εκδρομή.
είχα αυτή τη φωτογραφία μια ολόκληρη χρονιά στην κασετίνα μου
γιατί έτσι νόμιζα
πως δίπλα μου καθόταν 
στο θρανίο.

τώρα που τα χρόνια περνούν
γυρίζω όλο και συχνότερα στην παιδική μου ηλικία.

οι δικοί μου έχουν φύγει πια...
ο πατέρας
η μητέρα
ο αδερφός
παππούς, γιαγιά·

όμως εδώ, στο σπίτι που μεγάλωσα
η ανάμνηση τους μένει ζωντανή.

κι αυτή είναι η πατρίδα μου
κι  αυτά τα χρόνια που πέταξαν
χωρίς καλά καλά είδηση
να το πάρω.

αυτή είναι η μαμά μου.
είχα τη φωτογραφία της έναν ολόκληρο χρόνο στην γ' δημοτικού
γιατί νόμιζα πως έτσι
καθόταν στο θρανίο 
δίπλα μου
...

Fb mi amor


τις προάλλες στα γενέθλια μου, ο Χρόνης μού πήρε δώρο ένα μικρό ψυγείο.
με τα λαχανικά και τα φρούτα που καταναλώνουμε σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα, που να χωρέσουν όλα σ' αυτό που έχουμε.
το βάλαμε δίπλα στο κανονικό λοιπόν και το θαυμάζαμε επί πενταλέπτου.

μετά, ο Χρόνης φρόντισε και το γέμισε μόνο με τα δικά του πράματα!
ρόδια, σταφύλια, αχλάδια, ψωμί ολικής κλπ.

"δικό σου είναι το ψυγείο;" τον ρώτησα με απορία.

"όχι βέβαια! είναι το δώρο για τα γενέθλια σου! απλά έβαλα τα δικά μου για να μη σκύβεις και κουράζεσαι!"

happy birthday to you;

...........................................................................

είμαστε κι εμείς που δεν έχουμε δει ούτε ένα επεισόδιο από τη σειρά "άγριες μέλισσες" αλλά ήμαστε βέβαιοι πως μια μάπα θα 'ναι, όπως ακριβώς είναι όλες οι σειρές τα τελευταία χρόνια.. 🐈
-το γατόνι το 'πε όχι εγώ! 

..........................................................................

"καλοτάξιδο" "καλοδιάβαστο", "καλοφάγωτο". 
άλλες σύνθετες λέξεις όσον αφορά βιβλία, υπάρχουν; 
ιδού η απορία...

........................................................................

..κι άλλη απορία, η της σπανακόπιτας
-η Ραφαηλία δεν μου απάντησε καν... 


..............................................................................

"Χρόνη θέλω τα φώτα σου!"
"πες μου"
"τα φώτα σου!"
"ε λέγε!"
"δε θέλω κάτι, αλλά αυτά τα φώτα.. για τι είδους φώτα μιλάει;"
"........................."
"καλέ! θα πεις;"
"άσε μας ρε Γκρουέζα!"
"εγώ σ' αφήνω. και δεν κρατάω κακία. κι ας μη μού δίνεις τα φώτα σου..."
".........................."
"τις λάμπες, τους προβολείς σου..."
.............................................................


πάμε γι' άλλες πολιτείες
καλοτάξιδες
αμέ;!

Κι αν...


..κι αν γυρίζουμε ξενύχτηδες τα βράδια..
                  -καλοκαίρι δέκα χρόνια πριν

το Ελενάκι στη Μύκονο.
η υπόλοιπη οικογένεια στην Αίγινα
εμένα όμως ο νους στην Ελένη.

"έφαγες;"
"ναι μαμά"
"ξενυχτήσατε;"
"εεε μαμά"
"κοίτα να ξεκουράζεσαι"
"ναι μαμά"
"και να μη πίνετε πολύ"
"ναι μαμά"
"καιρός δεν είναι να έρθεις κι εδώ λιγάκι;"
"όχι μαμά"

έκλεινα το τηλέφωνο κι αναστέναζα.
κι ήταν η παρηγοριά του Χρόνη που μ' έκανε να χαμογελάω
"κι εμείς τα ίδια δεν κάναμε; μεγάλωσε πια!"

ήταν όμορφα στην Αίγινα τότε...
με τον Χρόνη και τη Ραφαηλία πηγαίναμε για κολύμπι.
βόλτες στη Χώρα, καφέ στη βεράντα και διάβασμα.
πολύ διάβασμα.
όπως τώρα, όπως πάντα.

ο Δημήτρης στην Αθήνα.
τηλεφωνιόμασταν κάθε μέρα, τσακωνόμασταν κάθε μέρα και γελούσαμε.
γελούσαμε πολύ..

πέρασαν πια αυτές οι εποχές.

το Ελενάκι με τρία παιδιά στη Σουηδία
το Ραφάκι κάνει τη δική της επανάσταση
ο Χρόνης παρηγορεί ακόμα
"κι εμείς τα ίδια δεν κάναμε; μεγάλωσε πια!"

κι ο Δημήτρης φύλακας-άγγελος να μάς προσέχει από ψηλά
"ρε, δε με νοιάζει από που 'ρθες σου λέω
κι εμείς εδώ είμαστε περαστικοί.."

κλείνω τα μάτια και νοσταλγώ την εποχή που άναβα τσιγάρο.
έπαιρνα τα Old Navy, το μαύρο Zippo κι ο καπνός ήταν η γκρίζα παρηγοριά που με τύλιγε.

Οκτώβρης πια

..κι αν γυρίζουμε ξενύχτηδες τα βράδια

βαθιά στην ψυχή μου ξέρω πως
..κι εμείς τα ίδια κάναμε..
μεγαλώσαμε πια!

Το ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΟ μουσείο!

ένα όνειρο έγινε πραγματικότητα...
όχι το δικό μου, εντάξει και το δικό μου εν μέρει, αλλά πρώτα τού ζεύγους γουλανδρή! αμφότεροι ήθελαν να ανοίξουν ένα ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΟ μουσείο τέχνης και όχι μόνο!
ένα μουσείο, όπου ο καθένας θα πληρώνει ΜΟΝΟ οκτώ ευρώ για να θαυμάσει με δέος τα αριστουργήματα τού κάθε επιφανούς καλλιτέχνη! ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΟΥ επιφανούς καλλιτέχνη.

όπου μικρά παιδιά θα τρέχουν ενθουσιασμένα αφρίζοντας και τραγουδώντας
"μες στο μουσείο, μες στο μουσείο μια μέρα μπήκα με φόρα κι εγώ.
μη με τραβάτε, μη μου κολάτε απ`το μουσείο δε θέλω να βγω"

αλλά, ας ξεκινήσουμε με το ίδιο το κτίριο.
ορθώνεται επιβλητικό και τετράγωνο, σαρώνοντας οτιδήποτε υπάρχει στην περιοχή!
με στιβαρό σκελετό και κουφώματα εξ ίσου στιβαρά υψώνεται μεγαλοπρεπές και σαρδόνιο!
έντεκα όροφοι τετράγωνοι και συμπαγείς, έντεκα όροφοι πού δένουν έξοχα με τις πενταόροφες πολυκατοικίες και την παλαιότητα της γειτονιάς...

για' το!


μέσα;
δεν θα περιγράψω τους απαστράπτοντες διαδρόμους, μήτε τα ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΑ σκαλοπάτια με τις κοφτερές άκρες!
όχι!
όχι!

θα περιγράψω όμως τα έργα τέχνης!
σαν αυτό...


δεν είναι για αδαείς και απολίτιστους σαν την αφεντιά μου..
όχι... δεν είναι...

εγώ για παράδειγμα, αντικρύζοντας αυτόν τον ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΟ πίνακα, βλέπω μόνο κάτι που κάνει η 'Ακκα όταν τρώει υγρή τροφή!



ΞΗΡΑ! μόνο ξηρά τροφή πρέπει να δίνετε στις γάτες σας, γιατί η υγρή θερίζει και παχαίνει!
και να δίνετε ένα φακελάκι υγρή κάθε Σάββατο σαν επιβράβευση!
στα καλά τα γατόνια γρρρ, γρρρ, γρρρ.

αλλά ας μη ξεφεύγουμε τού θέματος.
το μουσείο του ζεύγους γουλανδρή έγινε πραγματικότητα.

το ταπεινό Παγκράτι φωτίστηκε!
με κάτι φάρους ΝΑ! λευκούς και ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΟΥΣ!

διαπερνούν τον εγκέφαλο, τη φαιά ουσία, το οπτικό νεύρο, τα αγγεία..
σού κάνουν το κεφάλι κουρούμπελο, κουδούνι...

οσάκις περνώ από κει σκύβω ταπεινά την κεφαλή..
έπειτα, κοντοστέκομαι και τραγουδώ σιγά και παραπονεμένα
"θέλω, θέλω, θέλω μουσείο θέλω να βλέπω τους θησαυρούς
που δεν τους χωράει ανθρώπου νους"

και προχωρώ προς την έξοδο ονείρων..
όχι των δικών μου..
της αισθητικής των εφοπλιστών!

που σαφώς είναι κι αυτή
-μα άραγε τι άλλο;-
ιστορικά ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΗ...

Αίγινα


έχω δύο χρόνια να πάω στην Αίγινα.
δεν μου 'λειψε, δεν πίστευα καν πως θα μου λείψει, μιας και κατά βάθος ήμουν βέβαιη πως είχε κάνει τον κύκλο της.

αρχές του '60 ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε, το '70 χτίσαμε το σπίτι.
υπήρξα εκεί ως παιδί, ως έφηβη, ως κοπέλα, σε όλους τούς κύκλους της ζωής εκεί ήμουν.

με την παιδική παρέα για μπάνιο κάθε πρωί και σινεμά κάθε -σχεδόν- βράδυ
με την παρέα των φίλων στα καλοκαιρινά ξενύχτια στο Leo
με τα δικά μας παιδιά αργότερα στη θάλασσα
πάντα εκεί -η ζωή μου κύκλους κάνει.

και ξαφνικά.. σταμάτησα.
η Ραφαηλία βαρέθηκε την Αίγινα κι έτσι ο Χρόνης πήγαινε μόνος κι εγώ παρέμενα σε μια Αθήνα που ανέκαθεν αγαπούσα -ιδιαίτερα τα καλοκαίρια: μια Αθήνα έρημη.
...................................

σήμερα το πρωί·
όπως πάντα: έκανα καφέ, πήρα το nook και ξεκίνησε η μέρα.
όμως... αυτό το βιβλίο το διάβαζα στη βεράντα τον Αύγουστο.

όμως... οι πευκοβελόνες μαζεύονταν στα πόδια μου
τα τζιτζίκια τζιτζίκιζαν στα μεγάλα πεύκα γύρω από το σπίτι
κι εγώ... με τη μισή μου προσοχή στον Stephen και την άλλη μισή στα κουκουνάρια και στων πουλιών τα φτερουγίσματα.

κι έτσι ξαφνικά..
έτσι ξαφνικά κατάλαβα πως η Αίγινα μού λείπει.

άφησα το reader και τον Stephen
κατέβασα τα πόδια απ' το γραφείο
και αφουγκράστηκα την Αθήνα που είχε γεμίσει ξανά με ήχους.

"Beam me up, Scotty"
και να που βρέθηκα στη βεράντα ξανά:
οι πευκοβελόνες γεμίζουν τις πλάκες της
τα κουκουνάρια αθόρυβα πέφτουν
και τα τζιτζίκια του Αυγούστου το ..βιολί τους.
..............................

μια αίσθηση νοσταλγίας για κάτι που ποτέ δεν περιμέναμε να νιώσουμε.

αλλά σάμπως
αυτό δεν είναι όλη μας η ζωή;

Σεπτέμβρης


σε λίγες μέρες φθινόπωρο

"κι αν κάποτε χωρίσουμε θυμήσου
σεπτέμβρη σου 'χα πει.."

σ' έναν ουρανό, που το γαλάζιο του ακόμα είναι
απαστράπτον..

σεπτέμβρης.
όσο μεγαλώνω, τόσο νοσταλγώ την απερισκεψία της χαμένης νεότητας.
εκείνη την ορμητικότητα που έπεφτε σαν κύμα και τα παρέσυρε όλα.
δεν μου λείπει τίποτα: μονάχα η ξενοιασιά και η απερισκεψία.

"Χρόνηηηη" φωνάζω λες και γίνεται σεισμός, με φωνή που αγωνιά και κάνει τον Χρόνη να έρχεται τρέχοντας.

"τι έγινε;"
τον κοιτώ και συνεχίζω με ήρεμη φωνή
"πρέπει να παραδεχτείς πως ο Χατζιδάκις είναι υπερεκτιμημένος!"
"γι' αυτό με φώναξες;;"
"γιατί λίγο είναι; παραδέξου το!"

εξακολουθώντας να σωπαίνει φεύγει κι εγώ μιλάω στην αγανακτισμένη του πλάτη:
"μόνο το χαμόγελο της Τζοκόντας αξίζει αλλά κι αυτό έχει τόσο έντονα στοιχεία από τους προκλασικούς πού υποψιάζομαι πως..."

μετά, κάθομαι να δω ξανά τους Sopranos
ή το άλλο φιλαράκι τον Χρήστο: Παρακαλώ γυναίκες μη κλαίτε
...για άλλη μια φορά.

έτσι περνά ο αύγουστος
έτσι περνά το καλοκαίρι.
...........................................

πριν έρθει στη ζωή μας η Ελένη, είχαμε το καϊκι.
μια παλιά bmw, διακοσοπενηντάρα που μάς ταξίδευε όπου θέλαμε.

στους νυχτερινούς δρόμους της πόλης
στη Σίφνο και στη Μήλο
στη Σέριφο, στη Τζια.

ανεβαίναμε κι όλα τα όνειρα ήταν δικά μας.

μετά, ήρθε η Ελένη.
σοβαρευτήκαμε, δώσαμε το καϊκι μας
-υπεύθυνοι γονείς-
και το φθινόπωρο έγινε πια προμήνυμα για το σχολείο
το φροντιστήριο και τ' αγγλικά.

έπειτα, να κι η Ραφαηλία
κι άλλος σεπτέμβρης φορτωμένος με δουλειές κι υποχρεώσεις.
.........................................

σηκώνομαι τα πρωινά όποτε θέλω.
τα κορίτσια έχουν πάρει πια το δικό τους δρόμο
ο Χρόνης στη δουλειά
εγώ στο σπίτι με τα "παιδιά"
πού όποτε με βλέπουν γουργουρίζουν.

"για μάς ειν' ο σεπτέμβρης καλοκαίρι..."
............................................

"Χρόνηηηη"
έρχεται τρέχοντας "τι έγινε;"
"σ΄αρέσει ο Σπανός;"

Σεπτέμβρη σου 'χα πει πως σ' αγαπώ...

Ιούλιος


Ιούλιος..

η Ραφαηλία μπαινοβγαίνει στο σπίτι τις πιο τρελές ώρες της μέρας και της νύχτας.

το Ελενάκι με τον Νικόλα και τα κορίτσια μπαινόβγαιναν στο σπίτι τις πιο τρελές ώρες της μέρας και της νύχτας.

ο Χρόνης -σύντροφος τύπου Ρεμάρκ- μού κρατούσε το χέρι και χαμογελούσε.

τα γατόνια χαμογελούσαν κι εκείνα και τα μακριά μουστάκια τους τρεμόπαιζαν.

κι εγώ..
δεν ήμουν εδώ..

..σιωπηλά διακτινισμένη σε μια εφηβεία που δεν τέλειωσε ποτέ.

τον χειμώνα απλώς έπεφτε σε χειμερία, μα το καλοκαίρι να τη ξανά!

θα πάμε στου Leo να χορέψουμε
θα κολυμπήσουμε στη Δεξαμενή
θα παίξουμε τάβλι στο El Greco
θα βρούμε φίλους που έχουμε από καιρό χάσει τα ίχνη τους

και το ξημέρωμα
θα μπούμε σπίτι ακροπατώντας
μη μάς ακούσουν οι δικοί μας.
.....................................

καλοκαίρι
Ιούλιος, Αύγουστος
μετά Σεπτέμβρης

κι εγώ ακόμα δεκαεφτά..
......................................

To Lifestyle


τελευταία ανακάλυψα ένα διαφορετικό είδος blogger.
δεν ξέρω αν εσείς το γνωρίζετε, αν όχι, να σάς ενημερώσω πως εκτός από τους γνωστούς bloggers και τους food bloggers υπάρχουν και οι fashion bloggers!

στην πλειονότητα τους είναι τυποποιημένα ανθρωπάρια τύπου γυναίκας, όπου γράφουν για τις τάσεις της μόδας, όχι μόνο στα ρούχα αλλά και στα μαλλιά, στα κιλά, στα μωρά, στις σακούλες, παντού!

χωρίς τάσεις δεν χέζουν καν -σοβαρολογώ απολύτως!
όπερ σημαίνει πως πρέπει ο κ@λος τους να παίρνει ορισμένο σχήμα όταν κάθεται στη λεκάνη, το εξαγόμενο προϊόν να πέφτει σε ορισμένο χρόνο κάνοντας συγκεκριμένο θόρυβο και στο χαρτί υγείας να είναι τυπωμένη η φράση: well done Influencer!

θα μπορούσα να γράψω πολλά, αλλά.. βαριέμαι.
προσωπικά θα έπλενα καλά το χέρι μου αν αναγκαζόμουν να ακουμπήσω μια από δαύτες.

τόση δηθενιά και τέτοιο εσωτερικό κενό μόνο κολλητικά θα μπορούσε να είναι..

Τα ευφυολογήματα





αυτό, όπου όλοι ωρύονται για τον "διάτρητο" πρωθυπουργό και τις λοιπές λεκτικές γκάφες τύπου "κατολίσθηση" με ξεπερνάει.

με ξεπερνάει γιατί ως λαός πάντα χειροκροτούσαμε την κακοποίηση της γλώσσας, τη βρίσκαμε "αστεία" και πέφταμε τ' ανάσκελα οσάκις ακούγαμε τέτοια "ευφυολογήματα".

με ξεπερνάει, γιατί αντί να φεύγει ο εμετούλης, βουρ! ρουκέτα! στις χονδροειδείς και ανατριχιαστικά απωθητικές ατάκες του χατζηχρήστου πχ, το κοινό γελούσε εκστασιασμένο και τις αναπαρήγαγε σε κάθε ευκαιρία.

πράμα πού κάνει ακόμα και σήμερα οσάκις προβληθεί από τηλεοράσεως είτε ο Μπακαλόγατος, είτε ο Ηλίας ο χωροφύλακας, είτε οποιαδήποτε "κωμική" ταινία του συγκεκριμένου ηθοποιού.

το "διάτρητο" λοιπόν σάς χάλασε; εκεί γιατί δε γελάσατε;

όλα είναι θέμα παιδείας τελικά.
όπερ σημαίνει, πως στην κακοποίηση της γλώσσας ξερνάς θες-δε θες!

δεν υπάρχει τίποτα κωμικό πάνω σ' αυτό.
είτε προέρχεται από τον μπακαλόγατο, είτε από τον πολιτικό, είτε από τον φαροφύλακα του απέναντι χωριού.

εμετούλης, βουρ! ρουκέτα λέμε!
ανεξαιρέτως!

Χρόνια πολλά!


..ακόμα κι αν φύγεις
για το γύρο του κόσμου

Παγκράτι - Σουηδία μια ανάσα δρόμος...

γιορτάζαμε τα γενέθλια σου με μια τούρτα που συνήθως έφτιαχνα εγώ.
βάζαμε τα αντίστοιχα κεράκια, έπαιρνες ανάσα, τα 'σβυνες
και μεις χειροκροτούσαμε, σ' αγκαλιάζαμε, σε φιλούσαμε
και τυλίγαμε γύρω σου, όλου τού κόσμου τις ευχές.

τώρα την τούρτα τη φτιάχνει ο Νικόλας·
τα δικά σας μωρά μαζεύονται και καμαρώνουν τη μαμά καθώς φυσάει τα κεράκια
γελάνε, σ' αγκαλιάζουν, σε φιλούν
και όλοι τυλίγουν γύρω σου, όλου τού κόσμου τις ευχές .

έπαψα να μετρώ τα χρόνια...
για μένα θα είσαι πάντα το μωρό μας:
εκείνη που με κάνει να χαμογελάω
με παρηγορεί όταν στεναχωριέμαι
μού απλώνει το χέρι "έλα μαμά"
όποτε το χρειάζομαι.

χρόνια πολλά ζωή μου!
χρόνια πολλά μωρό μου!
χαμόγελο, ανάσα κι ελπίδα μας
χρόνια πολλά
καλά κι ευλογημένα.

(Παγκράτι - Σουηδία μια ανάσα δρόμος..

..ακόμα κι αν φύγεις
για το γύρο του κόσμου)

χρόνια πολλά!

παιδί μου...

Τριανταδύο κιόλας;


τριανταδύο χρόνια πριν
ή μήπως
τριανταδύο λεπτά;

σάμος, πυθαγόρειο, μάϊος του '87

όλα πνιγηρά κι οι διανυκτερεύσεις στους φαντάρους δε δίνονται εύκολα.
μόνο όταν είσαι παντρεμένος και μένεις στο νησί.

αλλά το καλό το παληκάρι βρίσκει κι άλλο μονοπάτι: παντρευτήκαμε.

για τις διανυκτερεύσεις
για να 'μαστε μαζί
για πάντα

-και κοίτα που το "πάντα" είναι φορές που κρατάει: μαζί
μ' ένα τρόπο, που μόνο οι σύντροφοι τύπου Ρεμάρκ (Drei Kameraden)
καταλαβαίνουν-

μαζί
..............................

πριν τριανταδύο χρόνια
πριν τριανταδύο μόλις
λεπτά
...............................

η Χούντα (τότε, στη ζωή μου)

ανάρτηση από παλιά.
πάντα η ίδια θα 'ναι..


στη δική μου ζωή, χούντα σήμαινε:

"στο περιγιάααλι το κρυφό.."
"σσσττ! τρελλάθηκες;"

ατέλειωτες αγορεύσεις στα σχολικά προαύλια
ατέλειωτα "επίκαιρα" στον κινηματογράφο

απότομη σιωπή όταν μπαίναμε στο δωμάτιο και οι γονείς συζητούσαν.
απότομη σιωπή παντού.

δίσκοι βινυλίου που εξαφανίστηκαν
βιβλία που καταχωνιάστηκαν
(όμως, όσο να 'ναι, κάποια απ' αυτά ξέφευγαν απ' το αφηρημένο βλέμμα της μητέρας μου: θυμάμαι το Οδός Αβύσσου Αριθμός 0 -να το κατεβάζω σκονισμένο από κάποιο ράφι- θυμάμαι τον Βράχο, θυμάμαι κι άλλα.. κι άλλα..)

στη δική μου τη ζωή, η χούντα ξεκίνησε όταν πήγαινα τετάρτη δημοτικού.
στη δική μου τη ζωή, η χούντα τέλειωσε όταν πήγαινα τετάρτη γυμνασίου.
..............................................

πλέον, μόνο τ' αφιερώματα στην τηλεόραση μάς τη θυμίζουν

(δεν είναι ότι ξεχνάμε
είναι πως δεν αντέχουμε να θυμόμαστε..)

Δρόμοι παλιοί


απρίλη μου ξανθέ και έξω  βρέχει.
ακόμα.
Σέρπικο έβλεπα το πρωί
κι ήταν σα να βρισκόμουν ακόμα στην εφηβεία.

καλοκαίρι στην Αίγινα.
κατεβαίναμε για μπάνιο όλη η παρέα
κι εκεί, στη γωνία του Κυριακάκη
εκεί που στρίβαμε για τη δεξαμενή
ακούστηκε απ΄το μαγαζί με τα τουριστικά
"δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα".

έμεινα ακίνητη να αφουγκράζομαι·
 τα βατραχοπέδιλα ταλαντεύονταν στο χέρι μου
και τα γυαλιά ηλίου γλυστρούσαν αργά

αφουγκραζόμουν Αναγνωστάκη μελοποιημένο
και νόμιζα πως μόνο εγώ τον άκουγα.

τα παιδιά γελούσαν "κοιμήθηκες;"
 "ακούστε!"

μα δεν τούς ένοιαζε τότε...

έβλεπα Σέρπικο το πρωί
τούτον τον απρίλη που μοιάζει περισσότερο με Χριστούγεννα
κι ήταν σαν να 'χα μπει στο Tardis

ν' άνοιξα την μπλε πόρτα του
να βγήκα έξω
να βρέθηκα ξανά έξω απ' του Κυριακάκη.
.........................................

ακόμα βρέχει
ακόμα γκρίζος ο καιρός

"και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα
κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε..."

Ισημερία


αυτή η εξομολόγηση γράφτηκε καιρό πριν: στην τότε επέτειο της Ισημερίας.
δε νομίζω να γράψω κάτι άλλο, διαφορετικό, ακόμα κι αν περάσουν πολλές επέτειοι.
άλλωστε, δεν θα μπορούσα να διατυπώσω καλύτερα αυτό που σημαίνει για μένα η Ισημερία.
αλλάζει μόνο ο αριθμός του κάθε χρόνου που περνάει.
όλα τα υπόλοιπα μένουν τα ίδια.
ακριβώς..



έχω μιλήσει ξανά για την Ισημερία και το λόγο ύπαρξης της.

έχω πει πως ό,τι γράφω εδώ, σε τούτο το ημερολόγιο, βγαίνει κατευθείαν απ' την καρδιά μου, χωρίς φίλτρο, χωρίς σκέψη σχεδόν.

μιλώ για το (πάντα ζωντανό) παρελθόν, για το παρόν, για τα όνειρα που προσδοκούμε, για τις ελπίδες μας.
μιλώ για τον καιρό που ήμουν πολύ νέα, για τον καιρό που ο Χρόνης κι εγώ ήμασταν παιδιά σχεδόν, όπου μόνη μας έννοια ήταν η εκδρομή του Σαββατοκύριακου κι οι διακοπές του Αυγούστου.
μιλώ για τα χρόνια που περάσαμε προτού έρθουν τα δικά μας παιδιά στη ζωή, αλλά και γι' αυτά που μας ολοκλήρωσαν, όταν γίναμε γονείς.

όμως πιο πολύ μιλώ, για τις μέρες τις σημερινές.
γι' αυτά που ζούμε τώρα.
τα καθημερινά.

όταν έφυγε η μητέρα μου, για χρόνια ολόκληρα κάθε φορά που η έλλειψη της γινόταν αβάσταχτη, πήγαινα στη μεγάλη ντουλάπα όπου ακόμα κρέμονταν τα ρούχα της τακτικά και με τ' άρωμα της τυλιγμένα, άνοιγα την πόρτα και χωνόμουν μέσα.

έτσι, η μαμά μου μ' αγκάλιαζε και με παρηγορούσε.

αυτό ακριβώς είναι η δική μου Ισημερία: μια αγκαλιά που τυλίγει και διακτινίζει άμεσα στο παρελθόν, μια αγκαλιά αγαπημένη.

όταν κάποτε έρθει η στιγμή που ο Χρόνης κι εγώ, θα φύγουμε απ' αυτή τη ζωή, τα κορίτσια θα διαβάζουν για την εποχή όπου όλα ήσαν εύκολα, όπου όλα ήσαν σωστά και κυλούσαν όπως πρέπει κι ας διαμαρτύρονταν "ε, μα δεν αντέχω άλλο!"

θα θυμούνται την εποχή που άνοιγαν την πόρτα του σπιτιού και μέσα βρισκόταν πάντα ο μπαμπάς κι η μαμά, τα παιδικά χρόνια, τις Κυριακάτικες εκδρομές, τα πρώτα ποδήλατα, το πως αργά την Ανοιξη, ο πατέρας τις μάθαινε βουτιές και μακροβούτια στην παραλία της Αναβύσσου και πως η μητέρα καθόταν ώρες στην παραλία της Αίγινας με το βιβλίο στα χέρια και ένα φλυτζάνι ζεστό καφέ το κατακαλόκαιρο.

κι όποτε ξεφυλλίζουν τη δική μας Ισημερία, το παρελθόν θα γίνεται παρόν και το τότε, σήμερα.

όπως ακριβώς γινόταν όταν χρόνια πριν, άνοιγα τη μεγάλη, ξύλινη ντουλάπα της μαμάς μου και χωνόμουν δίχως δεύτερη σκέψη στην αγκαλιά της.

κι από όπου κι αν βρίσκομαι θα χαμογελώ μεσ' απ' τις γαλάζιες σελίδες της,

όπως ακριβώς πρωτοχαμογέλασα όταν έκανα την πρώτη μου ανάρτηση εδώ:

σαν σήμερα, πριν από δώδεκα κιόλας χρόνια...

Hello Moto!


"Ελενάκι παρήγγειλα νέο τηλέφωνο!"
"ναι μαμά μου; ποιο πήρες;"
"το motorola, το razr v3i"
"ποιο motorola;; το παλιό;"
"ναι! είχε βγει το 2005"
"τι να το κάνεις καλέ;"
"να το έχω για δεύτερο!"
"κι αυτό διάλεξες;;"
"αμέ! από τότε μ' άρεσε πολύ, θυμάσαι; σού είχαμε πάρει και σένα ένα razr"
"τώρα δεν έχεις το xiaomi;"
"ναι, φυσικά. το note 4"
"και τι το θες ρε μάνα το παλιό; ο Εσκομπάρ είσαι;"
.........................................
Guantanamera, guajira Guantanamera?

Ανάβυσσος


χτες στην Ανάβυσσο.
φυσούσε κι ο αέρας ήταν παγωμένος.
"πάμε να φύγουμε" είπα στον Χρόνη
και κανείς αεροπτεριστής δεν πετούσε στον ουρανό
σ' έναν καθαρό ουρανό
με λίγα άσπρα σύννεφα να τρέχουν
στο γαλάζιο του.

χτες στην Ανάβυσσο.
"κρυώνω στ' αλήθεια".
μια παραλία με ήλιο
μια άδεια παραλία με ήλιο.

στον γυρισμό τα μέρη τα γνωστά:
Σαρωνίδα, Λαγονήσι, Λιμανάκια
στο πρώτο απομεσήμερο της φετινής άνοιξης.

στο ράδιο του αυτοκινήτου τραγούδια παλιά
κοιτούσα απ' το παράθυρο αφηρημένη
μουρμουρίζοντας παράφωνα -όπως πάντα.

και το αυτοκίνητο κολυμπούσε μελαγχολικά 
στο δρόμο
σ' ένα δρόμο που ένωνε το παρόν με το παρελθόν
και τόνιζε την ησυχία στα πίσω καθίσματα.

ανακάθισα
τίναξα τη σκόνη της νοσταλγίας από πάνω μου
έκλεισα το ραδιόφωνο
κι έπιασα το χέρι του Χρόνη:

"πάμε σπίτι!"
................................................................

Play a song for me


Mr. Tambourine Man αυτό το παγωμένο σάββατο του φετινού χειμώνα.
κρύο. κρύο παντού.
χαζεύω απ' το παράθυρο του μπαλκονιού το φως του δρόμου: κάθε μέρα ανοίγει για λίγο στις εννιάμισυ το πρωί και μοιάζει σαν να 'χει προσγειωθεί ένα φεγγάρι καταμεσής στο δρόμο.

βάζω στόχους, κανέναν  δεν καταφέρνω, όμως δεν πτοούμαι: το βράδυ λίγο πριν με πάρει ο ύπνος, υπόσχομαι πως θα προσπαθήσω ξανά.

γυμναστική στον αεροπερπατητή τα μεσημέρια.
καθώς κατεβαίνω απ' το μηχάνημα βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και με καταπλήσσει η ομοιότητα με τη μητέρα μου.
εμείς δε μοιάζαμε ποτέ!
τώρα που μεγάλωσα όμως..
"γεια σου μαμά" χαιρετάω τη μαμά μου στον καθρέφτη και σπρώχνω τα γυαλιά στη βάση της μύτης μου αφηρημένα.
όπως ακριβώς έκανε κι εκείνη.

Hey, Mr. Tambourine man, play a song for me

ασπρόμαυρες αναμνήσεις που ζωντανεύουν καθώς χαζεύω το υπέροχο Roma του Κουαρόν
το σπίτι απρόσμενα ήσυχο
το Ελενάκι στα καθημερινά τηλεφωνήματα
τα βιβλία μου -σύντροφοι τύπου Ρεμάρκ

και

Hey Mr. Tambourine man αυτό το παγωμένο σάββατο του φετινού χειμώνα.

δίχως καλημέρα
δίχως καλησπέρα

αλλά μ' ένα αχνό ακαθόριστο χαμόγελο σε όσα έφυγαν
καθώς και σε όλα εκείνα που θα έρθουν.

Πέντε χρόνια


"όλα μου λεν πως έχεις κιόλας φύγει
κι ας λάμπει η ξενοιασιά της εκδρομής"

όμως είσαι εδώ
δίπλα μας, κοντά μας.

στο σπίτι πού μεγαλώσαμε
στους δρόμους που τραγουδούσαμε 
καθώς γυρνάγαμε απ' τη Σαββατιάτικη έξοδο·
στις καθημερινές μας συζητήσεις.

πέντε χρόνια κλείνουν σήμερα
πέντε χρόνια απουσίας

όμως είσαι εδώ
δίπλα μας
κοντά μας...

Is this love


μπορεί έξω να χιονίζει
μπορεί τα κεραμίδια που χαζεύουμε το καλοκαίρι 
να έχουν γίνει πια λευκά

μπορεί το κρύο να έχει παγώσει τα δάχτυλα μας
έτσι
που να μη μπορούμε να γυρίσουμε τις σελίδες 
του αγαπημένου μας βιβλίου

μπορεί η μύτη μας και μες στο σπίτι ακόμα
να κοκκινίζει από το κρύο

όμως
ο ήλιος απλώνεται ζεστός
κάθε φορά που η Ραφαηλία
 χαμογελάει

κι αυτόματα έρχεται στο νου
το αγαπημένο τραγουδάκι του Bob Marley
" Is this love, is this love, is this love
Is this love that I'm feelin'"

.................

Καλή χρονιά!


σ' ένα σπίτι που έχει σκεπάσει εφηβικά όνειρα
κρυφές ματιές περήφανων γονέων
αταξίες παιδικές
μουσικές αγαπημένες
ταινίες ασπρόμαυρες, νοσταλγικές

σ' ένα σπίτι όπου η απουσία
χάνει το μισό της νόημα
αφού ουσιαστικά όλοι βρίσκονται
 ακόμα εδώ

στο δικό μας σπίτι 
ήρθε για ακόμα μια φορά
ο νέος χρόνος.

το Ελενάκι μάς τηλεφώνησε
στις 12.01 (καλή χρονιά!!!)
το Ραφαηλάκι στις 12.02 έστελνε μηνύματα
(ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ)
-πιο πολλά στις γάτες παρά σε μάς-
λίγο αργότερα μάς πήρε κι ο Πομπέο.

σ' ένα σπίτι ήσυχο
σε μια ηρεμία που αγαπώ πολύ
αγκαλιαστήκαμε
ευχηθήκαμε σαν καθωσπρέπει γέροντες
"χρόνια πολλά"
γελάσαμε

και ήταν η αρχή τού νέου έτους
όπως ακριβώς είναι το χαμόγελο του Χρόνη:
ήρεμο και ακτινοβόλο.

ο Μάστορας μάς τα χάλασε λίγο:
είχε τη δική του άποψη για το κόψιμο της πίτας
όμως όλα πήγαν μια χαρά!

καλή κι ευλογημένη χρονιά να έχουμε
έτσι όπως την ελπίζουμε και την ονειρευόμαστε

όλοι μας...