eReader και ξερό ψωμί!


έμαθα να διαβάζω πριν πάω σχολείο.
έμαθα να διαβάζω πριν πάω σχολείο και το πρώτο μου βιβλίο ήταν ένας τόμος της ελληνικής μυθολογίας -θαυμάσιο και φυσικά, ακατάλληλο για την ηλικία μου.

θυμάμαι, χάζευα τον Κρόνο που έτρωγε τα παιδιά του και μετά διάβαζα χωρίς κόπο την περιγραφή του πίνακα.
αυτό ήταν το πρώτο μου ανάγνωσμα και έκτοτε κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι.
σχεδόν όλο το δημοτικό ήταν αφιερωμένο σε έλληνες συγγραφείς: αγαπημένος Παπαδιαμάντης, αλλά και Λουντέμης, Καζαντζάκης, Σολωμός, Τέλος Αγρας, Παλαμάς, λατρεμένος Μυριβήλης, Βάρναλης, Πολέμης και Βιζυηνός, Καρυωτάκης και Βαλαωρίτης. Αριστοτέλης.
αργότερα ήρθε ο Νάνος, στα χρόνια του γυμνασίου πια.

σ' αυτά του δημοτικού, δεν ξεχνώ την κερκόπορτα απ' όπου μπαινόβγαιναν οι αδερφές Μπροντέ, η Τζαίην 'Ωστιν, η Δάφνη ντυ Μωριέ, ο Εριχ Μαρία Ρεμάρκ, ο Ιούλιος Βερν, ο Στέφαν Τσβάιχ.

όταν τέλειωσα το δημοτικό και πήγα στο γυμνάσιο οι έλληνες μ' εγκατέλειψαν. οι νεότεροι δηλαδή.
την κερκόπορτα τη χρησιμοποιούσαν πια ελάχιστοι απ' αυτούς: ο Μανόλης Αναγνωστάκης, η Ιωάννα Καρατζαφέρη, η Μάρω Δούκα, η Μαργαρίτα Λυμπεράκη, ο Λειβαδίτης, οπωσδήποτε ο Ασλάνογλου.
σε αντίθεση με τους ξένους που ολοένα πλήθαιναν: Χένρυ Τζαίημς, Μπορίς Βιαν, Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, Ράιχ, Λίζα Αλθερ, Ντίκενς, Σου Κάουφμαν, Μαγιακόβσκι, Κάφκα, Ντοστογιέβσκι, πολυαγαπημένος Γκόρκυ, Ρεμπώ..

πέρασαν χρόνια πολλά όπου ήμουν μόνιμα μ' ένα βιβλίο στο χέρι: όταν μαγείρευα, όταν έφτιαχνα λίστες για ψώνια, σχεδόν όταν τηλεφωνούσα.. πάντα μ' ένα βιβλίο: είχε γίνει η φυσική προέκταση του χεριού μου.
μέχρι..
μέχρι που ξαφνικά, έπαψα να βλέπω.
τουλάχιστον τόσο καλά, όπως παλιά.
θυμάμαι τη μέρα που κοιτούσα κάποια σελίδα και δυσκολευόμουν αρκετά να τη διαβάσω.

την επομένη πήγα στον οφθαλμίατρο.
και δυο μέρες μετά είχα τα πρώτα μου γυαλιά διαβάσματος.  διόλου βοηθητικά, διόλου παρηγορητικά: δυσκολευόμουν πολύ, πιεζόμουν, εξακολουθούσα να μη μπορώ να αναγνώσω άνετα.

ήταν ακριβώς η εποχή που άρχισα να ασχολούμαι με τον υπολογιστή.
κι ήταν λες κι έφυγε κάτι και το κενό που άφησε, άρχισε να συμπληρώνεται από κάτι άλλο, διαφορετικό.

φυσικά, τίποτα δεν θα μπορούσε να αντικαταστήσει το διάβασμα..
όμως μιας και δεν μπορούσα να διαβάζω, θα μπορούσα να γράφω και να έχω ενίοτε μια επικοινωνία με ανθρώπους που δυνητικά θα ταίριαζα μαζί τους.

έτσι γεννήθηκε η Ισημερία και πάνε κιόλας σχεδόν έξι χρονάκια από τότε.
έγραφα, διάβαζα άλλους γράφοντες, ενημερωνόμουν για το είδος της τεχνολογίας που μ' ενδιέφερε, γενικά ήταν ένας θαυμαστός καινούριος κόσμος, που λέει κι ο φίλος μας ο Χάξλεϋ.

κι όλ' αυτά μέχρι πριν λίγες μέρες.
μέχρι προχτές που μετέφερα ebooks στην ταμπλέτα μου, πειραματικά στην αρχή, για να διαπιστώσω με έκπληξη αργότερα, πως μετά από τόσο καιρό, επιτέλους διάβαζα!
διάβαζα και διάβαζα και διάβαζα ξανά!

από το πρωί μέχρι το βράδυ, με τις πευκοβελόνες να πέφτουν στη βεράντα, να έχουν κάνει βουνά και να μην έχω διάθεση να σηκωθώ να τις σκουπίσω, με τα τζιτζίκια να τζιτζικίζουν πάνω απ' το κεφάλι μου, με τον Χρόνη και το Ραφάκι να πηγαίνουν για μπάνιο κι εγώ να μη πηγαίνω μαζί τους:
"δε γίνεται" τους είπα προχτές "είναι αδύνατον ν' αφήσω τον Σάντι στην τύχη του" και τους κούνησα αφηρημένα το χέρι όπως έφευγαν.

ψάχνοντας ν' αντικαταστήσω το tablet μου με κάτι πιο ειδικό, όπως ένα ereader διάβασα τόσες ..χμμ ελληνικούρες, από διάφορους σχολιαστές, που παραλίγο, να χάσω ξανά την όραση μου.
κι αυτή τη φορά όχι από πρεσβυωπία, αλλά από την άκρατη ανοησία!
για "μυρωδιά" βιβλίου διάβασα, για τις αισθήσεις γενικότερα διάβασα, για την παράδοση και τα ήθη κι έθιμα της Ελλάδας διάβασα, ό,τι και να θυμηθώ, είναι άκρως επιζήμιο τόσο για την όραση όσο και για τα νεύρα μου.

για μας όμως που δε βλέπουμε καλά
για μας όμως που διαβάζουμε στ' αλήθεια πολύ και δεν έχουμε χώρο ν' αποθηκεύουμε τα βιβλία μας ή έστω, να τα πάρουμε μαζί στις διακοπές
για όλους που ζούμε σ' αυτό τον έρμο πλανήτη, όπου μ' έναν εγωισμό καθαρά παιδικό προτιμάμε να κόβονται δέντρα για χαρτί, αντί να φορτώνονται σελίδες ηλεκτρονικά
για όλους που δεν έχουν (έχουμε) την οικονομική άνεση ν' αγοράζουμε ένα βιβλίο τη βδομάδα

και γι' άλλα, που αυτή τη στιγμή δε θυμάμαι, αλλά που όταν πατάω το πλήκτρο κι ανοίγει η σελίδα μού έρχονται όλα στο μυαλό, ο "αναγνώστης" είναι το επόμενο βήμα.

αγαπώ τα (πάρα πάρα πολλά) βιβλία μου και πάντα θα τα φροντίζω.
όμως την επόμενη φορά που θα θελήσω να διαβάσω ξανά ένα απ' αυτά, θα το σκανάρω και θα το περάσω στο reader μου.

κι αυτό δε λέγεται "πρόοδος" ή "συμβιβασμός" ή οτιδήποτε.
αυτό λέγεται "διαβάζω ξανά"

και το αίσθημα που βγαίνει μόνο που βλέπω αυτή την πρόταση,
είναι γνήσια κι ανόθευτη
ευτυχία.
..........................................................................

"μαμάαα; πότε θα 'ρθεις για μπάνιο;"

"τα απογεύματα του Αυγούστου μωρό μου!
τα απογεύματα του Αυγούστου.."

Καλοκαιρινά μεσημέρια


τα μεσημέρια του καλοκαιριού, για μένα είναι τα καλύτερα!
έξω ζέστη, ήλιος που τυφλώνει, τζιτζίκια που δυνατά τζιτζικίζουν, ψίθυροι που σχεδόν δεν ακούγονται
..και μέσα δροσιά.
ο μεγάλος ανεμιστήρας που γυρίζει, τα καλοκαιρινά μου βιβλία
-η τριλογία του Τόλκιν είναι απαραίτητη για την έναρξη του καλοκαιριού, όσο ο Ντίκενς αντίστοιχα του χειμώνα. η Τζαίην Ωστιν, είναι παντός καιρού φυσικά-
κι ο ζεστός καφές στην αγαπημένη κούπα που αφήνω πάντα εδώ: στο σπίτι της Αίγινας.

τα μεσημέρια του καλοκαιριού -εκτός των άλλων- είναι και τα πλέον κατάλληλα για να δίνω στο Ραφάκι μικρές δόσεις του επερχόμενου χειμώνα, για να την προϊδεάσω ως προς τι την περιμένει το Σεπτέμβριο: Γυμνάσιο πια!

στα δικά μου μαθητικά χρόνια το Γυμνάσιο ήταν ορόσημο: η πύλη για να περάσεις σ'  ένα καινούριο κόσμο, το πρώτο πραγματικά μεγάλο βήμα στη ζωή!

(και μιας και μιλάω για τα δικά μου χρόνια, να θυμηθώ, να πω στο Ραφάκι πως όταν ακούω ένα αγαπημένο τραγούδι και τη φωνάζω να ρθει να τ' ακούσει κι αυτή, να πάψει επιτέλους  να με ρωτάει "ο τραγουδιστής ζει ακόμα μαμά;"
με εκνευρίζει αφάνταστα!
"ναι βρε, ζει! ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει! τι νομίζεις; πως είμαστε της εποχής των δεινοσαύρων; απολιθώματα που ξαφνικά ζωντανέψαν; άντε βρε από δω! άκου "ζει ακόμα!")

έτσι, σε μια τέτοια προσπάθεια, τη φώναξα τις προάλλες για ν' αρχίσω την ενημέρωση.
κι ακολούθησε (μα επακριβώς) ο παρακάτω διάλογος:

"άντε Ραφάκι μου, απ' το φθινόπωρο Γυμνάσιο πια.."
"ναι  μαμά"
"έχεις καθόλου αγωνία;"
"μπααα.."
"σκέφτεσαι πως θα 'ναι;"
"σαν το Δημοτικό;"
"καμμία σχέση! εννοείται πως θα είναι εντελώς διαφορετικά: άλλη αντίληψη, άλλοι κανόνες, όλα διαφορετικά! πολύ καλύτερα απ' το Δημοτικό!"
"ωραία!"
"καμμιά απορία έχεις;"

σκέφτεται λίγο. και μετά:

"κατάληψη πότε θα κάνουμε;"
............................................

τα μεσημέρια του καλοκαιριού είναι τα πιο κατάλληλα για να ηρεμείς.
να παίρνεις το ζεστό σου καφέ και τον Τόλκιν, να ξαπλώνεις στην πιο αναπαυτική πολυθρόνα του σπιτιού και για όσο διάστημα ο ήλιος βρίσκεται στο απόγειο της δόξας του, να μην ασχολείσαι με τίποτ' άλλο!

ειδικά με τα "μεγάλα βήματα" των παιδιών σου.

διαφορετικά, εσύ θα είσαι αυτός που θα μπερδευτεί, θα πέσει και μετά άντε να βρεις κουράγιο να σηκωθείς από την άβυσσο.

τα παιδιά μας ξέρουν πολύ καλά, όχι μόνο να περπατάνε, αλλά να τρέχουν, ενίοτε και να πετούν.
από το σπιτικό μας ξεκίνησαν στο κάτω κάτω
και οι πτερόσαυροι τα δίδαξαν καλά..

τα μεσημέρια του καλοκαιριού είναι τα πιο κατάλληλα για να ονειρεύεσαι τις μελλοντικές πτήσεις των παιδιών σου
για να 'χεις τη βεβαιότητα πως όλα θα πάνε όπως πρέπει

ίσως γιατί ξέρεις
πως αυτό που μετράει τελικά
είναι πάντα

το μάθημα..